Zoonlief kwam vanmorgen cadeautjes brengen voor moederdag.
Tutti was weer creatief tekeer gegaan.
Buiten op het parkeerterrein aan het water vond de ontmoeting plaats.
Een eenling die ons zag staan herkende het plaatje en riep "Happy mothers day."
J. ging naar zijn werk. Normaliter is zondag een vrije dag, maar nu de jeugdlessen zijn toegestaan is hij dolblij dat hij weer aan de bak kan.
Ik wilde naar Donner, boeken kopen.
De winkels zouden om twaalf uur opengaan, dus ging ik vroeg.
Eerst even langs mijn vorige woonbuurt.
Zouden ze deze twee gewoon laten zinken??
Op 6 mei stonden er een handjevol mensen stil bij de moord op Pim Fortuyn.
Toen wij nog om de hoek woonden ging ik op afstand even kijken. Ik voel me niet bepaald op mijn gemak bij alle Fortuynisten. Het is een trieste, beschamende bijeenkomst.
Rechtse BN'ers hebben hun mond vol van Fortuyn, maar ik heb ze hier nog nooit op 6 mei gezien.
In de stad was het allesbehalve druk.
Ruimte zat.
De voorzorgsmaatregelen bij Hema zijn uitstekend.
Gedesinfecteerde mandjes, zelfscankassa's en iemand achter de toonbank die meteen jouw vingerafdrukken wegpoetst.
Alleen geen aparte in -en uitgang.
Daar ging het dus mis.
Ik heb tot drie keer toe mensen binnen laten komen. Geen blikken of blozen.
Een knul van een jaar of zestien bleef midden op het pad staan. Toen ik (veel te vriendelijk) vroeg of hij door wilde lopen schreeuwde zijn moeder "je heb toch een mondkapje op."
Ook Donner doet aan winkelmandjes.
Hier moest ik echt zigzaggen.
Mensen liepen dromerig van de ene stellage naar de andere. Zo onzichtbaar ben ik toch niet.
Kust veilig?
Nou, na één tree zag ik iemand richting trap komen, met muziek in haar oren - dus iets zeggen had geen zin.
De vrouw was in trance en ik liep terug op veilige afstad van de trap.
Haar afwezige ogen zagen mij nog steeds niet. Ze liep recht op me af.
Ik zwaaide met mijn rugzak en stak demonstratief mijn arm uit.
Ze deed een stap opzij.
Je wordt er echt moe van. Dat constant en garde zijn vreet energie.
Toen ik veilig, zonder tegenliggers, de begane grond had bereikt kwam er een geitenharen sokken type van links die met een short cut de trap op wilde.
"Alstublieft - anderhalve meter," riep ik ten einde raad.
Zijn ongeschoren anti-5G kop keek me chagrijnig aan.
"Gezeur" bromde het achter me.
Op weg naar huis was ik - vrouw van vijfenzestig - degene die veiligheidshalve onveilige uitwijkoefeningen uitvoerde.
Zij liepen (soms gedrieën) op het trottoir en deden geen stap opzij, dus week ik uit naar fietspad of straat.
Het loopt niet echt lekker wanneer je voortdurend wordt geconfronteerd met onverantwoordelijk gedrag van anderen.
Ik dacht aan aan de column die Theodor Holman eerder deze week schreef.
Hij had het over pirouetten draaien.
"De anderhalve meter afstand die we tot elkaar moeten houden, leidt tot een choreografie van een obsessie. Wanneer ik boodschappen doe, sta ik nu eens in de eerste positie me Charlie Chaplin te voelen, dan weer maak ik op mijn manier een sierlijke simplé échappé on pointe om lomperiken bij me weg te houden." Column
Door de schuifdeuren van ons flatgebouw zag ik acht!!! mensen bij de liften staan.
Vier volwassenen en vier kinderen.
O ja - moederdag.
Ik wachtte tot ze weg waren en ging naar boven.
In de grote hal resoneerden schreeuwerige kinderstemmen.
Ik hoorde (o)ma's piepstemmetje ertussendoor.
De bijeenkomst bij haar voordeur duurde niet lang. Toen de kinderen het gegalm in de gaten kregen en door het trappenhuis gingen rennen werd het een onhoudbare situatie.
Het reinigende geblaf van Jacky bracht rust in het het huis aan de Maas.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten