Het was een indrukwekkende, verrassende toespraak (nooit meer autocuen, majesteit!!).
In gedachten zag ik Beatrix opveren uit haar stoel.
"Wij Oranjes zijn onfeilbaar. Hoe durf je Alex?! Mijn grote voorbeeld zo te schande zetten."
Of zou hij zijn moeder gebeld hebben? "Mammie is ga iets zeggen waar jij misschien niet mee akkoord gaat. Maar dit moet mij van het hart."
Hoe reageerden Beatrix, Irene en Margriet? Het houdt mij bezig.
Over de inhoud is gisteren en vandaag al genoeg geschreven.
Het is een bevestiging van wat ik zo vaak rond 4 mei in mijn blogs aanhaalde over koningin Wilhelmina.
Haar toespraken voor Radio Oranje moesten inspirerend werken, maar misten het grootste deel van de bevolking.
Het verzet in Nederland heeft er (op een paar bevoorrechten na) weinig baat bij gehad.
Klinkt ik bitter?
Ik klink als mijn moeder die het allemaal heeft meegemaakt. Zij weigerde eigenzinnig als ze was iedere onderscheiding van de toenmalige koningin.
"Zij in Londen. Wij in bezet Nederland, vechtend voor onze vrijheid. Al die jongens die er niet meer zijn. Geen denken aan dat ik mij een onderscheiding op laat spelden."
Veelzeggend ook dat hij over het aandeel van zijn grootvader Bernhard zweeg.
Mijn moeder maakte hem mee in de hoedanigheid van bevelhebber der Binnenlandse Strijdkrachten.
"Voor het verzet heeft hij nooit iets betekend. Hij wist helemaal niet wat wij gedaan hadden. Kwal."
Bernhard vond dat stelletje bij elkaar geraapte verzetsmensen eigenlijk maar minderwaardig.
De geallieerden (met name Montgomery) vonden hem hinderlijk. De prins droeg weliswaar een militair uniform, maar gevochten had hij nooit.
Daar stond Willem van Oranje.
Die ruwe baard, de solidair ongeknipte haarbos, ogen die kracht maar ook empathie uitstraalden.
Zo nu en dan zag ik een trillende onderlip. Authentiek, niet gespeeld.
Wat zou Rembrandt hem graag geschilderd hebben.
Twee toespraken in één week. Het onderschrijft de ernst van de crisis waarin we ons bevinden.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten