Zaterdag.
De eerste echte afkoeling en regen.
Heerlijk.
We waren op weg naar Langweer en moesten voor deze brug wachten.
Een brug met gaten.
Leuk om weer in Langweer te zijn.
Waren middenstand en horeca drie maanden geleden dolblij met klandizie, nu was de stemming heel anders.
Er kon geen praatje van af. Alles moest gehaast, alsof het vijf uur was en ze wilden afsluiten.
Ik moest €14,88 betalen die ik wilde pinnen.
Op de display verscheen €14,90. Het gaat mij niet om de centen, maar wel om het principe + wat ze doen is ongeoorloofd.
Bij pinnen wordt er niet afgerond.
Dat werd dus een kwaaie discussie. Ze wilde me twee cent teruggeven, maar ik hield vol dat ik €14,88 wilde pinnen.
Het lag volgens de verkoopster aan de kassa. Haar collega wist die kassa blijkbaar beter te hanteren.
Achter in de slagerij werd er op z'n Fries gescholden, wat ik goed kon verstaan.
De fietsers moesten schuilen en dat kon op de camping.↑
Wij lieten Jacky lekker rennen.
Gelukkig liet ze de eenden met rust.↓
Het was goed toeven onder de luifel.
Ik had verzonnen de ventilator van een dikke laag vettige stof te ontdoen, maar dat kon volgens manlief niet.
"Nee, hij is zo gemaakt dat je hem niet kunt openmaken. Uit veiligheid voor kinderhandjes."
Ik proestte.
"Schat, er zitten schroefjes in, dus hij kan gedemonteerd worden. De fans thuis maak ik ook altijd schoon."
"Nee, je moet blazen. Op stofzuigers zit een blaasstand. dan blaas je het stof eraf."
Ik proestte weer.
"Een blaasstand? Zo'n stofzuiger heb ik nooit gehad."
"Jawel, dat is wel zo en die ventilator kan niet losgemaakt worden."
Ik bleef proesten, maar hield vol. Het werd een eindeloos welles nietes.
"Heb je een kruisschroevendraaier?"
Hij keek in zijn gereedschapskist en kwam met een te korte schroevendraaier terug.
Ik liep naar de zachte-g-overburen, die al uren aan het opbreken waren (waarover later meer), om een lange schroevendraaier te lenen.
En die had hij.
En die paste.
En het demonteren lukte.
En schoon is uw kunstgebit.
"Nou, laat mij hem dan maar weer in elkaar zetten,.......dramkont."
De (zonderlinge, maar aardige) overburen zaten lang te prakkiseren of ze wel of niet zouden vertrekken.
Zondag stond als vertrekdag gepland, maar aangezien het geen fietsweer was besloten ze toch om de boel in te gaan pakken.
Ik herken die twijfel wel en ook wij hebben wel eens stand de pede zo'n besluit genomen. Maar dan konden we in ruim een uur reisklaar zijn. Ik de binnenboel - P. de buitenboel.
Onze overbuurvrouw mocht niks doen.
Hij (we noemden hem Piet) liep eindeloos te voelen aan de luifel. Die moest droog zijn.
Nerveus stiefelde hij heen en weer, ondertussen de buienradar op zijn telefoon raadplegend.
Er gingen gingen vier sigaretten over de toch al zwarte longen (zijn hoest ging door merg en been) eer ze de luifel konden oprollen. Wat een onhandig systeem.
P. draait de luifel in een cassette.
Zij moeten hem samen met de hand oprollen en op trapjes gaan staan om hem in een zak te doen.
Eén fiets ging op de dissel, de andere werd in de kleine caravan gemanouvreerd.
En toen kwamen ze erachter dat het chemisch toilet nog propvol zat.
Die kun je niet zomaar thuis in het closet ledigen.
Maar hij heeft geen wieltjes - dus werd de poepdoos op de bagagedrager van een fiets gezet.
Zij zat maar te wachten en gebaarde naar ons dat ze niets kon doen.
Jacky rende haar tegemoet en ze kwam onze kant op. Wij hadden net een borrel ingeschonken, dus dat voelde wat ongemakkelijk.
"Ik mag niets doen. Alleen maar wachten," zei ze.
Ik hield wijselijk mijn mond maar zei dat er zat ruimte was om eruit te rijden, waarbij ik doelde op de ruimte voor onze caravan.
"Nee, we rijden zo."
Ze wees naar paaltjes en een kraantje waar hij langs moest zien te komen.
P. en ik dachten hetzelfde - maar zwegen.
Piet kwam terug. Hij zette de wc terug in de caravan en stak er nog een op.
Zij trouwens ook.
Inmiddels waren ze vier uur verder.
Met een ouderwetse slinger, op de knieën, werden de pootjes ingedraaid.
Voor het aanhaken van de auto heeft ieder zo zijn eigen methode.
Piet gebruikte auto en mover drie keer om en om.
Het neuswiel bleef gevaarlijk laag, maar wederom zeiden wij niets.
Zij liep van links naar rechts maar deed niks. Wanneer ze in overleg gingen over hoe ze de plek zouden verlaten negeerde hij haar inbreng.
Ik werd er zenuwachtig van.
Jezus wat duurde dit lang.
Dat getreuzel.
Eenmaal aangekoppeld begon operatie wegrijden.
Hij hield in eerst instantie de route via de paaltjes aan, maar na meerdere pogingen kwam hij de auto uit om ......te overleggen.............met een peuk.
Achteruitrijden was niet zijn sterkste punt. Ook niet bepaald de favoriete bezigheid van manlief.
Ze reden uiteindelijk over ons veldje en wij zwaaiden ze opgelucht au revoir.
Ruim vijf uur later.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten