Tijd voor kerststukjes. Zeg maar gerust stukken.
Bij de bloemist kocht ik een nieuwe snoeischaar die ik in de tuin van vriendin J. meteen uitprobeerde.
Alleen had ik hem verkeerd om in mijn hand en dat deed pijn. Velletje!
"Zal ik een pleister voor je pakken," vroeg J.
Binnen een paar seconden verscheen er een kleine, maar diepe bloeduitstorting. Gelukkig was de wond niet open dus ging ik verder met het knippen van hulst en skimmia.
Ik zou er thuis arnica op smeren.
Onze vrienden wonen tegenover mijn oude school.
Om uit het buurtje te komen moet ik door de Oranjelaan, waar mijn ouderlijk huis staat.
Vorig jaar is het verkocht.
De vrouw die het in 1973 van mijn ouders kocht wist dat het nu de tijd was om goed te verkopen, en dat deed ze.
Ik geloof dat er niet eens een makelaar aan te pas is gekomen.
Zij had mij ooit uitgenodigd nog eens mijn geboortehuis te komen bekijken, maar dat durfde ik niet.
Te confronterend.
Je kunt niet anders dan stapvoets rijden door de smalle Kralingse lanen waar auto's nog steeds aan beide kanten geparkeerd mogen staan.
Ik zag een jonge vrouw met twee kinderen door "ons hekje" lopen. De meisjes hadden de leeftijd van het meisje op de cover van mijn boek.
Zou zij de nieuwe bewoonster zijn?
Ik twijfelde.
Zou ik haar aanspreken?
Zou ze mij niet opdringerig vinden?
Wat moest zij met mijn sentimentele geneuzel?
Er was genoeg plek om te parkeren, maar ik liet de auto middenop straat staan en stapte uit.
Zij was al bij de voordeur toen ze mij bij het hekje zag staan.
"Ik ben hier geboren," zei ik - nog voor zij iets kon zeggen.
"O - wat leuk!!"
Ik was blij met haar enthousiaste reactie.
Er ontspon zich een prettig gesprek: zij bij de voordeur en ik bij het hekje.
Ik vertelde het een en ander.
"Kom binnen," klonk het uitnodigend.
Door het grote raam zag ik een man achter een computer zitten. De eetkamer was nog steeds de eetkamer.
Ik zou storen.
Mijn hand liet weten dat het hunkerde naar arnica.
"Maar we spreken zeker af dat u een keer komt kijken! Echt!"
Ik beloofde het.
Haar naam was ik alweer vergeten en dat maakte me razend. Ik was teveel in mijn eigen wereld, daar voor "mijn huis."
Thuis verzorgde ik mijn pijnlijke hand en begon aan het eerste kerststuk voor J.
Ze was blij met mijn gefröbel.
Vandaag duwde ik, zoals beloofd, mijn boek door de veel te kleine, originele brievenbus van mijn ouderlijk huis
Op de bijgevoegde kerstkaart had ik ook mijn gegevens genoteerd.
Zouden ze de cover herkennen? Zou dat opstapje naar de keuken -en de trap naar de tuin, gemaakt door mijn vader, er nog zijn?
Omdat ik haar voornaam niet meer wist kon ik niet iets aardigs in het boek schrijven.
Hopelijk kan ik dat nog eens doen, zittend in de serre en uitkijkend op de achtertuinen van de Prinses Julianalaan en de Rozenburglaan.
Ik weet nog precies wie daar woonden. Met wie ik speelde. Op wie ik verliefd was.
Op het pleintje stond een kerstboom.
Dat was in "mijn tijd" niet.
Je kwam uit school, dronk thee en rende meteen naar het pleintje.
Daar werd tikkertje gespeeld, ge-elastiekt, touwtje gesprongen, geknikkerd, geruzied, geflirt, gefietst, gestept, gehoelahoept, gehinkeld, gekrijt...........
Kinderen zitten nu met elkaar te gamen en te appen.
Ik ben een oud mens van 66 jaar.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten