Via een enorme omweg naar de Elzas

Januari en februari vind ik nare maanden - zo'n tussen wal en schip periode.

Om mij uit mijn dip te trekken opperde manlief vorige week (dus echt last minute) er een paar dagen tussenuit te gaan.

Ik schaamde me: "we zijn net terug." Waaraan ik snel toevoegde dat ik het wel een heel aanlokkelijk en lief aanbod vond.

"Zal ik kijken of we bij Au Riesling terecht kunnen?"

Manlief reageerde heel enthousiast.

Dus klom ik in de website en zag tot mijn grote verrassing de volgende aanbieding: 

3 nachten halfpension suite

+

1 overnachting extra

+

bezoek aan een bekend wijnhuis

+

doosje wijn.

€300,- p.p.

Dat konden we niet laten schieten en dus heb ik het meteen telefonisch geboekt. Het is altijd leuk wanneer ze je meteen herkennen.

Maar toen stuitten we toch op een probleem:

stakingen van boeren in zowel België als Frankrijk.

"We moeten echt omrijden via Eindhoven, Maastricht en Saarbrücken," zei manlief.

Gisteren, na de fysio in Zierikzee vertrokken we om half drie we richting Verviers waar we zouden overnachten.

Het was razend druk. Bij Eindhoven kwamen we stil te staan.

Om kwart over zes arriveerden we bij Van Der Valk in Verviers.

Een uitstekend hotel (voormalig station) met een brasserie en restaurant (waar wij aten).

Niet slecht, maar ook niet voortreffelijk. Wat me verbaasde is dat er Côte de Boeuf van €100,- op het menu stond.

Alles was nog in kerstsfeer.

Er waren congressen, cursussen en vooral veel zakenmensen. 

Goedkoop is Van der Valk allang niet meer. Die uitstraling heeft het ook niet.

Een ontbijt voor €21,- p.p lieten wij dat ook aan ons voorbijgaan. Ik ben sowieso geen ontbijter.

Dit hotel is zeker een aanrader, als je iets in (het verder armoedige) Wallonië te zoeken hebt.

 

Vanmorgen, na een koffie en een krentebol voor manlief vertrokken we.

We hadden nog ruim 400 km. voor de boeg - zonder files.

Om elf uur kreeg ik pas zin in een krentebol.

Manlief had het handig bekeken, vlak voor Saarbrücken gaf hij het stuur aan mij.

Het ging dwars door het centrum.

Om kwart over twee reden we het parkeerterrein van ons hotel op.

We hebben dezelfde kamer als de vorige keren, met balkon en uitzicht op Zellenberg.

Ook hier nog volop kerstversieringen.

Ik was blij dat we de benen konden strekken en Jacky achter een bal aan konden laten rennen.

Oma is ongerust

Lezers die alleen leuke dingen willen lezen moeten maar even de Donald Duck openslaan. 

Vertelsels gaat over wat mij bezighoudt en momenteel is dat niet veel vrolijks.

Vanmorgen keek ik naar de Nationale Holocaust Herdenking in Amsterdam.

Een extra beladen herdenking die verder geen uitleg behoeft.

Antisemitisme laait op. Kijk naar wat er momenteel in Duitsland gaande is met de opkomst van de AfD. De gelijkenis met de jaren '30 gaat niet mank.

De Hogeschool Utrecht stelt Holocaust lezingen uit: gezwicht voor actiegroepen - zo zeggen ze.

Vooral in Amsterdam worden joden (jong en oud) bedreigd. Naambordjes worden verwijderd en velen durven geen Chanoeka kandelaar meer voor het raam te zetten. Ook de bejegeningen over wat er zich in Gaza afspeelt (kijk even Buitenhof met Natascha van Weezel terug) klinken agressief.

Bezorgdheid is een understatement.

De zon schijnt naar binnen, maar in mijn hoofd is het donker.

Wij hebben de militaire waarschuwingen serieus genomen en onze maatregelen genomen.

Nu nog een leger, zo begrijp ik uit de woorden van de Nederlandse legertop. Want protectionist pur sang Trump laat Europa en de NAVO stikken, ondanks dat wij braaf de gevraagde 2% ophoesten.

De zwaar verdeelde EU heeft nooit gedacht in een situatie als deze terecht te komen - dus hoe moet dat nu? Economische belangen hadden de prioriteit.

Wat mij verbaast is dat we niets van onze premier horen.

Toen de pandemie uitbrak sprak hij het volk toe.

Nu moeten generaals blijkbaar de voorbereiding doen. Het grijpt me naar de keel.

Het is onvermijdelijk dat de dienstplicht weer wordt ingevoerd.

Moet mijn kleinzoon, die nu zes is, over twaalf jaar onder de wapenen?? 

Ook nu is de vergelijking met de jaren '30 gerechtvaardigd.

Het leger was, vanwege de neutraliteit in WW1, abominabel uitgerust.

Ik weet bij God niet wat er gaat gebeuren. Echt niet.

Iedere dag denk ik aan haar en aan haar waarschuwingen.

Mijn moeder had een pessimistische kijk op de wereldpolitiek: 

"ik zal het waarschijnlijk niet nog eens meemaken, maar jullie wel." 

Dat pessimisme is mij met de paplepel ingegeven.

"Ik zal nooit durven wat jij hebt gedaan," zei ik vaak tegen haar wanneer we over de oorlog spraken.

"Dat weet je nooit Ellen. Het overkomt je. Het is onvoorspelbaar wat je in zo'n situatie doet."

Het klonk als een troost - zoiets als "ik zal het je niet kwalijk nemen wanneer je de moed niet hebt."

En dat houdt me bezig.

Mama was in 1940 twintig jaar. Ik ben bijna negenenzestig: veertien jaar ouder dan mijn grootmoeder toentertijd.

Zij stonden doodsangsten uit over hun dochter in het verzet, die nauwelijks thuiskwam om haar ouders niet in gevaar te brengen.

Die angsten heb ik nu.

*****

Melancholie ten top, maar in zo'n bui ben ik nou eenmaal.

Van alle kanten komen waarschuwingen voor een (cyber)aanval. 

Als geboren Rotterdamse, met een eveneens Rotterdamse moeder, ben ik altijd op mijn hoede geweest. De haven, Botlek, de Maasvlakte - zij zijn het eerste doelwit voor een agressieve vijand.

Komt het gevaar uit het oosten of uit het Midden-Oosten?

Ik weet het niet.

Ik herinner mij nog goed dat mijn moeder in 1967 bang was dat de Derde Wereldoorlog zou uitbreken. Zij zag de conflicten in het Midden - Oosten dus als grote dreiging.

Mijn grootste vrees is een president Trump!

Terug naar het heden. 

Ik sla het advies niet in de wind. Alles is besteld, of al in huis.

Bij Blokker, waar ik batterijen kocht, kreeg ik een bonnetje waarmee ik voor een habbekrats naar de Huishoudbeurs kan.

↑Huishoudbeurs.............het verbaast me dat die nog bestaat. Google vertelt mij dat die "vul je tassen maar" beurs nog steeds razend populair is.

↑Om deze foto moet ik erg lachen. Ria Lubbers zal toen First Lady zijn geweest.

Maar Ria (weet ik toevaliig uit eigen ervaring) was allesbehalve een huisvrouw. 

Het zal 1977 of '78 zijn geweest dat ik met mijn buurvrouw vanuit Heerhugowaard naar de RAI treinde.

Ik wist niet was ik meemaakte.

Wat me vooral is bijgebleven (en ik voel ze nog) zijn ellebogen die me wegduwden van hebberige vrouwen die alles wat maar gratis was in boodschappentassen stopten en vaak teruggingen om nog meer te halen.

Ze renden van hot naar her door de naar van alles geurende (van stoofvlees tot appeltaart) hal.

"Hee, Bep, gaan we nog een keer naar Calvé voor die mayo-monsters, en daarna naar Verkade voor die leuke mini pakjes?"

"Maakt niet uit, maar Harrie wil dat ik ook wat gratis pakjes Caballero te pakken krijg."

"Okee, gaan we daarna een bakkie doen?"

"Bij de demonstratietent van Douwe Egberts krijg je gratis koffie." 

"Goed idee want daarnaast is een demo van Moulinex oventjes. Daar kunnen we vast iets lekkers meepikken."

Ik keek ademloos naar demonstraties van de prachtigste keukenapparaten die ik niet kon betalen, 

1977: we zaten nog middenin de Koude Oorlog.

Net als nu.

******

Hoezo dom?

Gisteren waren we bij Shurgard, waar al jaren "dat kunnen/mogen/willen we niet weggooien" spullen staan. Veel is het niet meer, want sinds we in Rotterdam wonen is er een volwassen inboedel geloosd.

Maar daar gaat dit blogje niet over.

We hadden Jacky even mee naar binnen genomen. Ze begon vrijwel direct opgewonden te piepen en onrustig naar de balie te lopen.

Ze zocht de medewerkers op en zette haar korte pootjes tegen het wandje aan.

Het gepiep werd afgewisseld door een dwangmatig geblaf - zo erg dat de medewerkers bezorgd een blik over de balie deden. 

Toen raakte ons hondje helemaal door dolle.

Ik wist ineens wat er aan de hand was.

De balie.

Jacky kreeg in de UK bij de National Trust, English Heritage, winkels, restaurants en campings een lekkertje.

Overal waar ze een balie zag wist ze......................er komt iets lekkers.

(zie filmpje)

Verbazingwekkend toch, welke associaties Jacky legt.

Ik vind dat slim en aandoenlijk tegelijk.

Gewoon lief.

Bezuinigen

Manlief was nodig aan een nieuwe tablet toe. Zijn iPad liep in twee uur leeg.

Dus ging ik op zoek naar een vervanging.

Het stuit me tegen de borst dat Apple vanwege zijn fancy reputatie zo duur is.

Bijna €600,- voor een iPad, model 2021.

We overlegden en besloten voor ↑deze Samsung uit 2023 te gaan, ad. €299,-.

Op Bol bestelde ik een uitstekend hoesje voor €14,95.

Het apparaat werd binnen 24 uur bezorgd. Installeren kostte geen moeite.

Je legt je telefoon ernaast en hupsakee..........alles wordt overgezet. We zaten er sprakeloos naar te kijken.

Manlief is er dolgelukkig mee. Ik heb er al zijn favoriete apps opgezet en nog veel meer.

↑Ook wij moeten eraan geloven. Voor onze woning komt een gft-bak.

Met een label kunnen we die gebruiken.

Ik ben benieuwd.

Het schijnt dat ook bij ons op den duur ondergrondse containers geplaatst gaan worden.

Ik ben benieuwd.

*****

Wij kijken uit naar het caravan seizoen. De routekaarten liggen al klaar. 

Mensen vragen waar we het van doen, omdat we zo vaak - zo lang op pad zijn.

We zijn geluksvogels en misschien ook wel gelukzoekers.

Kamperen hoeft niet duur te zijn. We zijn lid van de ASCI en twee Britse kampeerclubs. 

Dan krijg je aantrekkelijke kortingen, waarmee je het lidmatschap er na een paar overnachtingen al uit hebt.

Wij kiezen voor campings zonder recreatiemogelijkheden (dus geen zwembad, restaurant, etc).

Ook zijn we lid van de twee grootste charitatieve instellingen in de UK die zorgdragen voor het behoud plaatsen van historische en natuurlijke schoonheid. We bezoeken wat we maar bezoeken kunnen.

Tevens besparen we op elektra, cv en warm water, want dat is bij de kampeerprijs inbegrepen.

Boodschappen zijn eigenlijk altijd voordeliger dan in Nederland, zo ook de benzine en uiteten gaan.

Je hebt weinig bij je, dus daar is je leven op afgestemd.

Thuis gaat, bij vertrek, alles van het elektra af. Ja, ook de ijskast.

We zetten de krant stil.

*****

Ik ben sowieso een koopjesjager. Op zondag bekijk ik de aanbiedingen van de supermarkten en e-mailt de slager zijn weekfolder.

Als AOW'er heb ik daar tijd voor. Het is een sport waarmee ik tegelijkertijd tientallen euro's per week bespaar.

Over sparen gesproken: statiegeld gaat in de zogenaamde "pizzapot." 

Maar ook de opbrengst van een paar (Nijntjes) boeken, die ik naar de Slegte breng, gaat in die pot.

De afrekening van het warme water was een klap in ons gezicht: een paar honderd euro bijbetalen.

Het kon nog erger, zo hoorden wij van anderen die iets met drie nullen moesten dokken.

Ja, douchen kan ik nu eenmaal niet in twee minuten.

Toch ben ik weer strenger aan het opletten hoe we op energie kunnen bezuinigen.

Zo gaat de radiator, alleen daar waar we zitten, pas aan wanneer het echt koud is. Wanneer de zon overdag schijnt gaan de schermen NIET naar beneden. We pakken die extra gratis warmte mee.

Wanneer ik de oven heb gebruikt, laat ik de klep openstaan voor extra warmte.

(Af)wasmachine en droger draaien alleen in het weekend en/of 's nachts. Dat deed mijn moeder al.

De afwasmachine gaat om de nacht aan op het ECO-programma, met een halve tablet (dat werkt!). 

Met z'n tweeën kan dat prima.

Ik doe een klein afwasje op de hand. 

Aangezien het lang duurt voordat er warm water uit de kraan komt, zet ik de waterkoker aan en meng het met koud water.

Okee, dit kost je een paar minuten - maar ik ben wel heel benieuwd of het qua kosten echt voordeel biedt. En vooral hoeveel.

Ik hou u op de hoogte.

*****

Opstand bij die keurige liberalen

↑Er is wat met hem gesold, VVD-staatssecretaris Van der Burg. 

Dat deze man nog niet aan een burnout ten onder is gegaan vind ik een wonder. Door zijn eigen partij, onder aanvoering van Dilan Yesilgöz, werd hij van het kastje naar de muur gestuurd.

Meer dan schandalig!!

De nieuwe leider van de VVD begaat de ene stommiteit na de ander. Zo riep ze een paar maanden geleden, tot ieders verbazing, de Eerste Kamer op het debat over de spreidingswet op te schorten.

Maar dat bepaalt de Eerste Kamer altijd nog zelf.

Gisteren werd ze even op haar plaats gezet door de VVD-senatoren, die wel voor de spreidingswet beloofden te stemmen - waarmee de wet dus wordt aangenomen.

Dacht Yesilgöz een sterke stunt te hebben uitgehaald met haar "gedoogsteun" aan een kabinet PVV, NSC en BBB - nu is haar positie in de onderhandelingen behoorlijk verzwakt.

Yesilgöz had immers inzake de spreidingswet de kant van rechts gekozen. Dus Wilders, Omtzigt en Van der Plas zijn niet blij (met haar en haar grote mond).

Ze maakt fout op fout en de partij is nog nooit zo verdeeld geweest als nu.

Mevrouw helpt eigenhandig de VVD om zeep. In feite maakt ze dezelfde fout als Kaag.

Iets wat ik een jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden.

Bij de laatste peilingen - een maand geleden, dus voor het spreidingswet debat  - stond de VVD op 16 zetels. 

Een jaar geleden waren dat 34 zetels!!

Vraag me niet wie de partij wel weer op de rails kan krijgen.

Bulldozers als Wiegel en Rutte worden niet meer gemaakt.

******

Afscheid nemen van een trui?

Mijn beide grootmoeders zouden gezegd hebben: "geef maar hier, dan stop ik die ellebogen."

Alleen oma Bruijnen (moeders kant) zou dat feilloos gedaan hebben.

In het begin van ons huwelijk, toen er geen geld was, deed ik het ook - met een sinasappel.

Ik stopte sokken en kalefaterde truien op met elleboogstukken.

"Wanneer ik de winterkleding ga vervangen voor zomers spul gooi ik deze weg."

Het NEEEEEEE klonk bijna paniekerig uit de mond van manlief. "Dit is de enige warme Glenmuir trui die ik heb." 

(Glenmuir is een fantastisch merk dat ik in Nederland niet kan kopen)

 Als bewijs dat dat niet zo was haalde ik een paar truien tevoorschijn die ik vorig jaar in St. Andrews had gekocht.

Maar ik begreep zijn verdriet wel. Wij beiden hielden enorm van Turnberry, voordat Donald Trump eigenaar werd.

Het was echt een van onze mooiste (van mij sowieso DE mooiste) Open ervaringen. Die trui is van wollen herinneringen gemaakt.

In 2009 werd The Open er voor het laatst gespeeld. Stewart Cink won op zondag van de veteraan Tom Watson. Het werd een thriller. Niet dat Cink zo perfect speelde. Het was Watson die een verkeerde clubkeuze maakte. Het was zo'n moment dat je NEE wilde gillen.

Toen Trump in 2016 president werd en met onverkwikkelijke, discriminerende plannen kwam ondernam the R&A onmiddellijk stappen.

Turnberry werd van de Open-lijst geschrapt.

Nu worstelde Trump al jaren met zijn Doral Club - Miami (de meest potsierlijke club die ik ooit heb gezien). Hij kreeg de nodige rechtzaken om zijn oren en ook de PGA ontnam hem in 2017 een belangrijk jaarlijks toernooi (WGC- Cadillac Championship).

LIV komt nu als reddende engel, zo laat het zich aanzien.

Ik heb even gekeken hoe het met de prijzen en tee-times staat op Turnberry.

Nou, u kunt er ruimschoots terecht hoor: op alle banen.

In 2017 maakten we een fantastische reis (er was nog geen caravan) door de UK. 

The Open was op Royal Birkdale. Vervolgens trokken we naar Schotland vanwaar we de ferry ons naar Noord-Ierland bracht. 

We waren ook even terug in Ayrshire en besloten (veel te duur) te lunchen in Trump's clubhuis. Ik schrok van de kitscherigheid.

De tapijten, de kunst, de kleuren, de gouden kranen, het marmer. Weerzinwekkend lelijk, Turnberry onwaardig.

Trump is niet de enige Amerikaanse president die graag in Schotland golft.

↑Dwight Eisenhower speelde in 1959 op Turnberry.

In 1946 speelde de toen nog generaal Eisenhower op St.Andrews. 

Plaatjes uit een ver verleden, ze ontroeren me en versterken het verlangen naar toen.

Ik ga op zoek naar blauwe elleboogstukken.

*****

Ik denk nog ieder dag even terug

We zijn alweer ruim een week terug, maar iedere dag verlang ik wel even naar Normandië.

Het hotel in Courseulles was op ons lijf geschreven.

Geen overdreven luxe, maar degelijk en goed.

Wij hadden een suite in het hoofdgebouw en daar boften we mee - op de twee trappen na.

Geen onderburen, geen bovenburen en geen buren.

Ik weet niet hoeveel kamers er nog aan de andere zijde van het gebouw zijn, maar hooguit twee of drie.

De andere gasten worden ondergebracht in vier dependances (60 kamers). Ook zijn er drie vakantiewoningen in aanbouw.

Zij moeten in de winter dus altijd een jas aan om naar het restaurant te komen.

Voor het negengangen oudejaarsdiner/feest schoven maar liefst 300 feestelijk uitgedoste gasten aan, verdeeld over drie zalen.

Een dj draaide klassiekers, zowel Frans als Engels.

Het is lang geleden dat ik zo'n feest heb meegemaakt. Wat kunnen die Fransen dansen. Mijn mond viel open.

En geen enkele vuurwerkknal gehoord!!

Vanaf ons tafeltje in het vaste hoekje konden we de boel mooi overzien en kon ik een paar dansjes niet weerstaan. 

Het personeel werkte zich helemaal uit de naad. Diep ontzag voor de organisatie.

Het maakte ons verblijf een feest.

De foto's van het overheerlijke eten is een mix van alles.

Maar ↓ is het oudejaarsdiner.

Er zat nog kaas tussen, waarvan geen foto.

We moesten wel onze glazen houden wanneer er een andere wijn werd geschonken. Ook bij de twee opeenvolgende visgerechten werd ons gevraagd het couvert nog eens te gebruiken.

Het is geen sterrenrestaurant, maar een traditioneel Frans visrestaurant.

Ook het ontbijt was iedere ochtend een feest. Voor Franse begrippen uitgebreid en kwalitatief goed: met vers uitgeperste sinasappels en een Lavazza koffiemachine.

Een herhaling waard!!

Maar dan wel met een overnachting onderweg, want 700 kilometer rijden in de winter is geen pretje.

*****