↑Gisteren kwamen we terug uit Normandië.
Prettig toeren was het allerminst. We hebben de hele weg (bijna 700 kilometer) regen en wind gehad wat het rijden zo nu en dan behoorlijk tricky maakte.
Even terug naar een paar dagen geleden, toen het weer ook niet echt stabiel was en wij maar wat gingen toeren en boodschappen doen - zoals bij deze "wijnkoning" even buiten Bayeux.
↓In Port-en-Bessin, waar wij een paar keer kampeerden, stapte ik mijn favoriete winkel binnen om iets voor kleinzoon te kopen.
Het is onmogelijk om er niet te slagen. De eigenaresse herkende mij direct en hielp me fantastisch aan twee leuke truien voor Tutti.
↓Courseulles, waar wij logeerden, was vergeleken met Port-en-Bessin uitgestorven.
Vanuit onze kamer zag ik deze bikkels? - of malloten? de zee inlopen. Ze waren er hooguit een minuut in.
Zo maken Fransen hun ongenoegen duidelijk kenbaar.
↓Bijvoorbeeld hier in Crépon.
↑↑Veel aan kerstversieringen werd er niet gedaan. Sainte-Marie-du-Mont.
↓Utah Beach.
↓Grandcamps-Maisy - waar de oesterkwekers zwaar getroffen zijn vanwege een besmetting die tot voedselvergiftiging leidde.
Drie jaar lang, telkens wanneer de atmosferische omstandigheden boven het doel dit toelieten, zonder dat ooit een wapenstilstand werd gerespecteerd, vielen Britse en Amerikaanse bommenwerpers de industriële en militaire doelstellingen van nazi-Duitsland aan.
De groepen Guyenne en Tunesië waren aanwezig in deze gigantische strijd, hun enige doel was de bevrijding van hun geboortegrond.
Oorlogsvluchten boven Duitsland en de bezette gebieden varieerden in intensiteit en emotie. De verliezen waren wreed. Na een aantal vluchten werd aangenomen dat de bemanning uitgeput was...
In dit werk vertelt pilootofficier Jules zijn dagelijkse leven en elke nacht zonder het zo serieus te nemen... Voor hem is de uitzonderlijke, de overdreven, het onverwachte, het verbazingwekkende, het gevaar van hoge intensiteit wordt het dagelijkse brood. Een held zonder het te weten, hij is net zo goed een held zonder het te willen. Jules Roy.
Zoals aangegeven op hun monument in Grandcamp-Maisy, in Calvados: “Eén op de twee kwam om.” Zij verdienen het om geëerd te worden.
Verschillende polytechnici waren aanwezig in de zware groepen en sommigen betaalden met hun leven om de overwinning te behalen. In het bijzonder was de eerste bemanning die op 21 maart 1944 tijdens de training verloren ging die van luitenant Vandenabeele (promo 36) en de laatste bemanning die op 25 april 1945 door Flak werd neergeschoten was die van kapitein Hautecoeur, die het bevel voerde over het eerste squadron van de groep. Tunesië, ook uit klasse 36.
Tja, wanneer kunnen ze (na dit verloren seizoen) weer aan de bak?
↑Grandcamps-Maisy, we komen er in juni vast weer.
En nog meer protest, in Manvieux.
↓Het kleine gemeentehuis moet behouden blijven!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten