Lezers die alleen leuke dingen willen lezen moeten maar even de Donald Duck openslaan.
Vertelsels gaat over wat mij bezighoudt en momenteel is dat niet veel vrolijks.
Vanmorgen keek ik naar de Nationale Holocaust Herdenking in Amsterdam.
Een extra beladen herdenking die verder geen uitleg behoeft.
Antisemitisme laait op. Kijk naar wat er momenteel in Duitsland gaande is met de opkomst van de AfD. De gelijkenis met de jaren '30 gaat niet mank.
De Hogeschool Utrecht stelt Holocaust lezingen uit: gezwicht voor actiegroepen - zo zeggen ze.
Vooral in Amsterdam worden joden (jong en oud) bedreigd. Naambordjes worden verwijderd en velen durven geen Chanoeka kandelaar meer voor het raam te zetten. Ook de bejegeningen over wat er zich in Gaza afspeelt (kijk even Buitenhof met Natascha van Weezel terug) klinken agressief.
Bezorgdheid is een understatement.
De zon schijnt naar binnen, maar in mijn hoofd is het donker.
Wij hebben de militaire waarschuwingen serieus genomen en onze maatregelen genomen.
Nu nog een leger, zo begrijp ik uit de woorden van de Nederlandse legertop. Want protectionist pur sang Trump laat Europa en de NAVO stikken, ondanks dat wij braaf de gevraagde 2% ophoesten.
De zwaar verdeelde EU heeft nooit gedacht in een situatie als deze terecht te komen - dus hoe moet dat nu? Economische belangen hadden de prioriteit.
Wat mij verbaast is dat we niets van onze premier horen.
Toen de pandemie uitbrak sprak hij het volk toe.
Nu moeten generaals blijkbaar de voorbereiding doen. Het grijpt me naar de keel.
Het is onvermijdelijk dat de dienstplicht weer wordt ingevoerd.
Moet mijn kleinzoon, die nu zes is, over twaalf jaar onder de wapenen??
Ook nu is de vergelijking met de jaren '30 gerechtvaardigd.
Het leger was, vanwege de neutraliteit in WW1, abominabel uitgerust.
Ik weet bij God niet wat er gaat gebeuren. Echt niet.
Iedere dag denk ik aan haar en aan haar waarschuwingen.
Mijn moeder had een pessimistische kijk op de wereldpolitiek:
"ik zal het waarschijnlijk niet nog eens meemaken, maar jullie wel."
Dat pessimisme is mij met de paplepel ingegeven.
"Ik zal nooit durven wat jij hebt gedaan," zei ik vaak tegen haar wanneer we over de oorlog spraken.
"Dat weet je nooit Ellen. Het overkomt je. Het is onvoorspelbaar wat je in zo'n situatie doet."
Het klonk als een troost - zoiets als "ik zal het je niet kwalijk nemen wanneer je de moed niet hebt."
En dat houdt me bezig.
Mama was in 1940 twintig jaar. Ik ben bijna negenenzestig: veertien jaar ouder dan mijn grootmoeder toentertijd.
Zij stonden doodsangsten uit over hun dochter in het verzet, die nauwelijks thuiskwam om haar ouders niet in gevaar te brengen.
Die angsten heb ik nu.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten