Roger Hassenforderer (1930) blijkt een groot wielrenner te zijn geweest. Na zijn wielerloopbaan opende hij een restaurant in Kaysersberg.
Wij aten daar afgelopen vrijdag en waren zeer tevreden over de entourage, de bediening, het eten en de prijs.
Dus besloten we er gisteren weer te gaan eten. Op maandag zijn alle restaurants dicht behalve deze.
We namen de kille wind mee naar binnen.
De deur stond wagenwijd open.
Ik liep naar een van de grote foto's van deze Franse fietslegende en vroeg aan de ober die ons tegemoet kwam of hij familie was.
Met een snijdende NON, was de toon meteen gezet.
Wij toonden oprechte interesse, maar daar kwam geen respons op.
Er waren 0,0 gasten.
Hij wees ons dezelfde tafel als vrijdag.
"Doe jij de deur even dicht," vroeg manlief aan mij.
Maar de oberman greep meteen in. Hij weigerde verstaanbaar Frans te spreken, maar ratelde aan een stuk door.
Expres.
P. probeerde het in Engels (waar de serveerster vrijdag geen enkele moeite mee had), maar oberman wimpelde het geagiteerd weg.
Hij speelde met ons, dat had ik meteen door.
Het woord Covid viel.
Maar waarom waren dan vrijdag alle deuren dicht? Terwijl er toen mensen werden weggestuurd omdat het vol zat.
Oberman ging daar niet op in.
De deur bleef open.
P. vroeg of dan het dikke gordijn ervoor dicht mocht. Ik stond ondertussen in de tocht te klappertanden.
Op alles werd met een hard NON gereageerd.
We mochten in de donkere ruimte gaan zitten. Als enige.
Een ongezellige plafonniere verlichtte de muffe ruimte.
Een ruimte die sinds april niet meer gebruikt was en dat was te ruiken en te zien.
We hadden honger en gingen akkoord.
Dat hadden we achteraf niet moeten doen, want dit werd geen gezellig etentje.
Zeker niet toen we een wij-zijn-tegen-ons-zin-open menu kregen. Daar stond een kwart van de normale kaart op.
↑Tijdens het fotograferen van de spinnenwebben stootte ik mijn glas cremant om↓.
Oberman maakte een cynische opmerking over het ongelukje, maar vroeg niet of ik nog iets wilde drinken.
Dan niet.
We aten. Met grote tegenzin.
Blijf dan verdomme dicht als je geen zin hebt om te werken.
Er zaten drie mensen.
Drie!!
De dikke, zware gordijnen waren DICHT.
Manlief ontplofte zowat.
Ruziënd verlieten we het pand.
↓Ik duwde de gordijnen demonstratief ver uit elkaar en liet ze openstaan.
Komt er een dag waarop ik mijzelf afvraag:
Dat restaurant in Kaysersberg - was het nou Covid, of heb ik er een fikse kou gevat?
Het was kwart voor acht en de Carrefour zou over 15 minuten sluiten.
Wij hunkerden beiden naar een zoete goedmaker.
Dat is in ieder geval gelukt.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten