Het ging zo goed

 

Daarmee doel ik op onze nieuwe caravan. 

Met de Sprite was iedere dag wat. 

Tot vanmorgen hadden we nog maar twee echte tegenslagen te verduren gehad, die we zelf hadden kunnen verkomen.

1. Het raam en de storm.

2. De afgewipte trekhaak.

Maar nu is de koelkast kapot. Echt kapot.

We roken gisteren bij thuiskomst een verbrande rubberlucht. Zo'n lucht die je auto heeft wanneer je een col van de vierde categorie hebt gereden.

Niet goed, want vanmorgen haalde ik zachte boter uit de koelkast.

Ik heb meteen CC Emmen gebeld (een paar keer zelfs), want ook op gas deed hij het niet. Dat betekent dat het niet om een element gaat, maar waarschijnlijk het aggregaat kapot is. 

Slecht nieuws.

Hilde, de bazin van de camping, was zeer behulpzaam en bood aan een mannetje te laten komen. Ik legde haar uit dat de caravan nieuw is en dat dit garantiewerk is. En een aggregaat moet toch echt van Fendt komen.

↑Ik vraag me af of de kapotte toebehoren in de koelkast ook onder die garantie vallen. Bij de eerste fles die ik in de deur zette knapte het plastic kapot. Ook de groentelade bleek zwak.

↓Want een barst in een bak waar ik alleen groente -en fruit in stop??

Enfin, voor lang treuren en geïrriteerd raken (omdat de plannen voor deze dag in duigen dreigden te vallen) was geen tijd. Manlief had op Google een caravan winkel gevonden in Interlaken, maar die ging om 12 uur dicht en het was inmiddels 11.15 uur.

Een perfecte shop met enorme voorraden waar we prima geholpen werden.

↑Terug op de camping hebben we hem snel aangesloten en besloten we toch naar Lauterbrunnen te rijden voor die geplande wandeling.

↓Pipoooooo, kippen.

Het was alleen te warm. Vooral voor Jacky.

In de zengende hitte liep ik alleen door naar een, must see, waterval. Op de borden stond tien minuten. Ik deed er het dubbele over, terwijl ik er toch echt de pas in had.

↑Manlief en hond bleven op een schaduwrijk bankje op mij wachten.

Uiteindelijk kwam ik bij de ingang. Wat ik bij me had was mijn camera en een pakje tissues. Die had ik nodig voor de zweetdruppels en de tranen. 

Want wat bleek: entree: SFR 11,- p.p en mondkapje verplicht. Toen ik het volle parkeerterrein zag en een Belgische touringcar was ik blij dat ik geen geld bij me had.

Onverrichterzake keerde ik terug. Halverwege kwam ik P. tegen. Hij was zich zorgen gaan maken en besloot mij tegemoet te lopen. 

Met de zon in ons rug liepen we in één streep terug naar de auto. We kwamen een meisje met een kalfje tegen. Ze was hem aan het uitlaten.

Er zijn van die dagen……………