Afscheid

Ergernis 1:

Ik stond in de lift met mijn mondkapje op. Een kleine ruimte zonder luchtverversing.

Al twee jaar gaan we niet met anderen in de lift en iedereen houdt zich daar ook aan. Normaal toch?

De lift stopte op de 7e. Een schilder met ladder opende de deur. 

Hij wilde naar binnenstappen maar ik maakte een afwerend gebaar. 

Hij lachte me uit en zette nog een stap naar voren. "Bij een andere mevrouw mocht ik wel meeliften," zei hij.

"Nou, bij mij niet." 

Hij liet de deur los en lachte mij door het raampje uit en begon uitdagend te zwaaien.

Ergernis 2:

Bij de bloemist, aangeprezen op de rouwannonce, wilde ik een stukje bestellen - geheel volgens de wens van de overledene: "eenvoudige bloemen."

↑Dus niet zoals hierboven.

Het is niet de bloemist van mijn keuze. Eerder kreeg ik bloemen die ik na twee dagen weg kon gooien en ook heeft hij de gewoontje om zelf bedragen af te ronden. Maar het meest ergert mij zijn gedrag. Hij overrompelt je met zijn praatjes.

Ik bestelde er gemakshalve toch een liggend grafstuk (€30,-). Het zouden tulpen worden.

"Neen, geen vaas met bloemen," reageerde ik op een van zijn voorstellen.

Ik stond erbij toen de verkoopster "liggend grafstuk van tulpen" opschreef.

Ook kocht ik nog een bloemetje voor N. die na 16 jaar afscheid nam als doktersassistente (iets wat wij zeer betreuren) en wat hyacinthen voor mijzelf.

Van €62,- schrok ik. Het klopte volgens mij niet, maar ik had geen zin in heisa - dus vroeg ik de verkoopster even de bedragen voor mij op te schrijven.

Buiten telde ik het rustig op. Inderdaad, ik had veel te veel betaald - dus liep ik terug naar binnen.

Ik kreeg maar liefst €10,50 terug!! Dat lijkt mij toch een verschil dat op moet vallen?!

Geen "sorry" of  "wat vervelend."

"Dat komt omdat de bedragen van de vorige klant er nog in staan," was haar verklaring. 

Dat zal wel, maar als je dat weet - dan ben je daar toch alert op? Ik stelde alleen vast, mede ingegeven door het feit dat er geen excuus afkon, dat het maar goed was dat ik alert was.

Het pinbonnetje van de €62,- dat ik als bewijs op de toonbank had gelegd gooide ze zomaar weg. Toen ik vroeg of ik dat terug mocht ging ze graaien in de vuilnisbak en zei het niet te kunnen vinden.

Toen kwam de baas naar de toonbank. "U denkt toch niet dat ze het expres heeft gedaan?"

Precies zoals ik de man eerder heb ervaren. Driftig, luidruchtig en overrompelend. Geen excuses voor de dure fout.

"Heb ik dat gezegd?" Hoofdschuddend verliet ik de winkel.

****

Sinds hij gepensioneerd is zijn alle pakken naar het Leger des Heils gegaan.

Er hing nog een donkerblauwe double breasted krijtstreep in de Shurgard dat ik naar de stomerij bracht. Dunner is hij er zeker niet op geworden.

Het was dan ook buik inhouden geblazen.

"Ik kan het nog uitleggen hoor!"

"Nee joh, voor dat uur?"

"Hou je dat wel vol?"

"Zal wel moeten."

Ik had een keurig overhemd gekocht. Ook veel te klein.

Er hing nog een gestreept vrijetijds overhemd in de kast wat hij regelmatig draagt.

"Ik doe dat wel aan."

Een paar dagen geleden was de uitvaart.

P. zag er ondanks het slappe, veel te wijde boord, keurig uit.

"Ik houd het wel uit hoor. Maar ik wist bijna niet meer hoe ik een das moest strikken. Gek hè - ik dacht dat verleer ik nooit." 

De plechtigtigheid in de grote aula van het Haagse Ockenburgh (vergeleken bij Hofwijk en Zuid een prettig crematorium) duurde twintig minuten. De tachtig genodigden konden goed afstand houden - maar de meesten schoven toch aan de linkerzijde aan. 

 Wij waren, met dubbel mondkapje, als laatsten naar binnen gegaan en hadden rechts achterin plaatsgenomen.

Toen iedereen ging staan deden wij dat ook, al wisten we niet waarom. Toen iedereen weer ging zitten volgden wij.

De familie verliet kort daarop de aula. 

"Ik wil toch langs de kist," zei ik. "Ja, ik ook," zei manlief.

Terwijl iedereen richting deur ging, liepen wij naar voren.

De bloemenzee was imposant. "Overdadig," zou onze vriend gezegd hebben - maar ik denk dat hij het nu toch wel prachtig en eervol zou hebben gevonden.

De kist stond er niet.

We keken elkaar aan en giegelden beiden achter onze mondkapjes.

Tijdens het opstaan was de kist weggezakt. Wij hadden daar helemaal niets van gezien, maar het werd ons nu duidelijk.

Manlief wees naar een vaasje op de piano. "Is dat niet van ons?"

Het kaartje hing open en ik zag inderdaad onze namen.

"Dat heeft hij expres gedaan," siste ik.

In de ontvangstruimte, waar gecondoleerd kon worden, bleef ik weer op afstand staan.

Verbluft keek ik toe hoe iedereen de mondkapjes afdeed en gezellig met elkaar aan ronde tafeltjes gingen zitten kletsen.

Het zal nog even duren voordat ik mij daartoe kan zetten.

********