Het slot brak af.
Onverwacht was het niet want ik kreeg hem sowieso nooit dicht.
Maandag belde manlief CC Emmen, de verkoper/dealer.
Om nou even op en neer te rijden naar Emmen zagen wij niet zo zitten.
De caravan is nog geen jaar oud, dus dit is een garantie-klus.
Wij stelden voor hem naar Heinenoord te brengen, waar eveneens een Fendt dealer zit en waar wij al jaren graag komen.
Emmen werkte fantastisch mee, hoewel zij nog nooit zakelijk iets met Campolife hadden gedaan.
Het werd voor ons geregeld.
Echt puik!!
De disselklep was in voorraad en vandaag konden wij bij Campolife terecht.
De klus zou ongeveer anderhalf uur duren.
We lieten meteen de bandenspanning meten en een bovenkastje moest bijgesteld worden.
Tegelijkertijd had ik een afspraak gemaakt om nog wat dingen in de prachtige shop te kopen.
Even voor tienen sloegen we de huisdeur achter ons dicht en om 10.48 uur reden we met caravan de stalling in Bergschenhoek uit.
Via de Beneluxtunnel waren we 45 minuten later in Heinenoord.
Na de boodschappen besloten we, om de tijd te doden, een ritje door het verleden te maken.
Mijn ouders verruilden in 1973 de grote stad voor de Hoeksche Waard.
St. Anthoniepolder welteverstaan. Ook ik heb er mijn laatste schooljaar gewoond.
Ze zijn er tot hun dood blijven wonen.
Wij zijn er getrouwd.
Er staat een prachtig kerkje waar ik -tig keren langs ben gereden, maar nooit bij stil heb gestaan.
Op het begraafplaatsje liggen de buurtjes.
Ik loop langs de grafzerken en lees hun namen.
Leen en Sjaan woonden links van ons.
Leen was zo nieuwsgierig. Hij slenterde met een peuk in zijn mondhoek over de dijk en deed net of hij niet naar binnen keek.
Een luie boer.
Zijn vrouw Sjaan had een baan bij de gemeente en deed veel te veel rouge op haar wangen. Ze had een gillende stem.
Een bijzonder paar waar wij ontzettend om moesten lachen.
Ach, Jacob Zevenbergen. Een wat stugge man - van weinig woorden.
Maar goud waard.
Piet en Liet woonden direct rechts naast ons.
Het contact met alle buren was uitstekend, maar zij werden dierbare vrienden.
De boerderij is voortgezet door hun dochter en haar familie met wie ik nog steeds contact heb.
En langs het tuinpad van mijn vader,
zag ik de hoge bomen staan....
"Veel te hoog," zou mijn vader zetten. Zijn handen zouden jeuken als hij het in deze staat zou zien.
Ik schrok een beetje.
De zonnepanelen op de schuur zijn nieuw.
↑Ach ja, het favoriete windvrije hoekje waar mijn ouders zo graag zaten en genoten van het uitzicht op de Binnenmaas en de reuring op de dijk. Allemaal het werk van mijn vader.
Op naar ons huis op het Vuurbaken, even buiten Oud-Beijerland.
Wij woonden hier van 1987 tot 1992.
In tegenstelling tot het huis van mijn ouders hebben onze opvolgers er een paleisje van gemaakt.
De tuin was -en is geweldig.
Exact op het juiste tijdstip was de caravan klaar.
Nu de lente duidelijk in de lucht zit beginnen de kampeerkriebels toe te nemen.
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten