Het was vanmorgen slecht weer.
Desondanks wilden we, nu de massa vertrokken was, naar Omaha Beach. Jacky had een week geen strand gezien.
Mijn paraplu knakte bij de draaiende wind.
Terwijl ik naar de Amerikaanse begraafplaats liep, zag ik ↑manlief en Jacky zwoegen tegen de wind in.
Er waren veel scholen op excursie.
Een week geleden werd er nog opgebouwd. Nu werd er afgebroken.
↑Volgens mij staat er een vernieuwde plattegrond.
Er was een besloten ceremonie gaande waardoor "ordinary folks" lang moesten wachten en dat werd niet vriendelijk medegedeeld.
Als je maar op een sprietje gras stond, werd je dat te verstaan gegeven.
Op een gegeven moment kwam er iemand in deftig pak op ronduit onvriendelijke manier zeggen dat het nog even ging duren.
Je mag hier ook niet tussen de graven lopen. Dat was eens anders.
Er liggen ook helemaal geen bloemen. Dat oogt steriel.
Ik vroeg me, toen ik het schouwspel op afstand gadesloeg, of die fragiele oude mannen hier wel wilden zijn.
Het waren de kinderen en kleinkinderen die met een triomfantelijke smile de dodelijk vermoeide veteranen begeleidden.
Zij genoten van het vorstelijk onthaal.
De oude helden waren vooral verdrietig.
↑"It's time to go home," hoorde ik er een zeggen.
Hopelijk keert de rust snel terug.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten