Vrijdag: we eten bij een voor ons vertrouwd adresje: La Normande in Bayeux.
Het is een kleine bistro, waar we twee jaar geleden voor het eerst kwamen en vervolgens vaste gasten werden.
Geen culinaire hoogstandjes, maar zoals campingbazin Gaëlle zegt: "traditionel."
Sarah, die haar ouders inmiddels is opgevolgd als eigenaar, begroet ons met een stevige omhelzing. Dat kon twee jaar geleden niet.
We krijgen ons tafeltje bij het raam, tegenover de bar.
De bistro is populair bij de hotels: zij boeken aan de lopende band voor hun logés een tafel.
Op de bonnefooi komen heeft geen zin, tenzij je in de kou wil zitten.
Sarah spreekt goed Engels, wat van pas komt. Het zit vol Amerikanen - zo ook achter ons.
Een tafel van vier. Ze zijn net gearriveerd in Bayeux en blijven maar tot zondag.
Dan gaan ze naar Parijs. U kent het wel: Europe in ten deays.
Ze bestuderen de kaart en klinken niet erg enthousiast.
Een bestelt pasta en vraagt daar frites bij.
Maar de man bestelt fromage. Wanneer hij een bordje met drie kleine stukjes voor zijn snufferd krijg is hij stomverbaasd.
Na onze gezellige maaltijd lopen we door de sfeervolle winkelstraat terug naar de auto.
Opvallend zijn de étalages. De middenstand heeft enorm zijn best gedaan.
Bayeux is sowieso beeldschoon.
Ja, het wordt echt passen en meten voor Gaëlle en Florent.
Mensen komen nota bene met enorme campers aanzetten terwijl ze bij de booking iets anders hadden doorgegeven.
Vandaag is Omaha Beach aan de beurt, dat nu ook aan alle kanten wordt afgezet.
We zijn vroeg, voor de drukte uit.
Terwijl manlief Jacky op het strand laat rennen, wandel ik naar de Amerikaanse begraafplaats.
Ik wordt ingehaald door drie busjes met Nederlands kenteken.
Op de parkeerplaats zie ik Nederlandse militairen in prachtige uniformen.
Ze gaan een krans leggen en doen morgen mee aan de marathon van Caen, zo vertellen ze mij.
Het ontroert me en ik ben vervuld van trots.
Op de American Cemetry, waar ik in januari alleen liep, heb ik het nog nooit zo druk gezien.
Bezoekers die voor de eerste keer komen hebben pech. Zij kunnen niet alles zien.
Het grote monument is afgezet. Er wordt nog volop gebouwd aan tribunes en hospitality tenten.
Ik kijk mijn ogen uit.
↑Ik zie mijn kleinzoon toch liever in zijn hockey kleding.
Volgende week, na 6 juni, zal ik teruggaan om de bloemenpracht te aanschouwen.
Het is één grote verkleedpartij.
Wij vinden het een beetje kinderachtig, maar zij zien het als een serieus eerbetoon aan de bevrijders.
Duitsers in geallieerde outfits. vind ik nogal ongemakkelijk.
Bij de kapel, aan de andere kant, is het aansluiten in de rij. Hier kan je wel naar binnen, dus hier hoopt de menigte zich op.
Ik vraag aan een Amerikaanse soldaat of ze gestationeerd zijn in Europa.
Nee, ze zijn speciaal voor D-Day ingevlogen en mogen met een aantal défilés en plechtigheden meedoen.
↑Ik lees de namen. Vooral de leeftijden ontroeren me.
Dat wordt steeds intenser.
Was het eerst dankbaarheid en verdriet, nu is daar vertwijfeling en boosheid bijgekomen.
Ik loop terug naar het parkeerterrein en baan me een weg door de tegemoetkomende menigte.
Ik loop naar het monument waar de Nederlandse krijgsmacht een krans heeft gelegd. Er vliegt een Dakota over. Prachtig eerbetoon.
En weer laat ik de tranen de vrije loop.
Hoe vaak heb ik wel niet op deze plek gestaan?
Telkens weer zie ik Amerikaanse jongens vanaf het strand de duinen beklimmen. Ze zijn kanonnenvoer.
Amerikaanse soldaten van de First Division Artillery oefenen met vlaggen op de plek waar hun voorgangers aan land kwamen.
Weer vliegen Dakota's in formatie over.
Het is zo indrukwekkend.
Op weg naar huis komen we echt in een legergroene hectiek terecht.
↓Op deze braderie wordt alles wat maar met de Tweede Wereldoorlog te maken heeft verkocht.
↑Nu ik deze foto goed bekijk denk ik die zou zo 80 jaar geleden gemaakt kunnen zijn.
↑Boeren staan stukken land af voor campers.
D-Day leeft nog in vele harten.
Koning Charles staat op de gastenlijst.
Wie wordt er voor/door Nederland afgevaardigd?
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten