In regenpak naar het visrestaurant in Charlestown - dat heb ik nog nooit meegemaakt.
Charlestown heeft een piepklein haventje, maar staat bekend om de goede visrestaurants.
Springtide is een een leuk, modern restaurant - met een heerlijke kaart en veel specials.
Het lekkerste dat we op onze reis hebben gegeten.
Een paar oesters vooraf en daarna een gedeelde crabsalade.
Vis moet zwemmen en daar kozen we een Zuidafrikaanse Sauvignon Blanc voor uit.
Prijzig, maar alles was heerlijk.
Ik at een zalige gegrilde makreel.
Manlief koos voor de linguini met zeevruchten en was daar zeer over te spreken.
De panna cotta met blauwe bessen was hemels.
Voor zaterdag heb ik weer gereserveerd.
Vanmorgen moesten we oppassen niet over de naaktslakken uit te glijden. ↑Manlief vroeg zich juist af waarom ze geen huisje hadden.................😊
De zon scheen en er stond een zacht koel briesje.
Aangezien we zondag vertrekken leek het mij een goed plan om de boel schoon te gaan maken en in te ruimen.
Drie weken hier en negen weken en route - het is onvoorstelbaar.
We doen er nog een week (met twee campings) over om bij de Eurotunnel te komen.
Het weer is altijd een onbestendige factor deze vakantie.
Vanwege het slechte weer waren de grondmatten ontzettend smerig.
Ook moesten de bedden verschoond worden. Veel werk aan de winkel.
Ik ben er vier uur mee bezig geweest.
Onze buren, begin vijftig en zwaar verliefd, verheugden zich op deze dag.
Ik zag haar met een rugzak lopen. Ze maakten zich klaar voor een fietsritje.
Regelmatig doken ze overdag even het Eribaatje in en gingen de gordijnen dicht.
Ze hadden een gezellig zitje gemaakt in de voortent met kaarslicht en warme dekens. Hij maakte iedere ochtend een uitgebreid ontbijt.
Terwijl ik een mat stond schoon te schrobben zag ik hem telefoneren. Hij liep heen en weer te banjeren en had duidelijk een moeilijk gesprek met de andere zijde.
Toen liep hij de voortent in. Er was een gesprek en toen een omhelzing.
Wat er volgde herinnerde mij aan twee afgebroken vakanties van ons.
1994: mijn vader stervende
2002: mijn moeder stervende.
Ze gingen plotseling de boel afbreken.
"We have to go home," zei ze tegen me.
Aanleiding was zeker dat telefoontje. Pas tegen enen reden ze weg: een rit van minstens zes uur voor de boeg.
Daar ging hun romatische vakantie.
"Vast zijn ex die belde," zei manlief. "Dat er iets met de kinderen is."
Zo gaat je fantasie met je aan de haal.
*******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten