Hoera: het lukt me!

Maandag en dinsdag:

Vaarwel Schotland – hallo Engeland. Northumberland welteverstaan.

We werden kil ontvangen op de camping. Als je te vroeg komt krijg je straf: “stay with your verhicle” klonk het bevel. Er kwamen vijf combinaties (een kampeerterm😉) te vroeg aan.

Een ander Nederlander (geen lid van deze club) sloot zich achter ons aan. Ook te vroeg. 

De man mocht niet eens naar de wc. De warden vroeg of wij bij elkaar hoorden. Ik liet meteen mijn lidmaatschapskaartje zien en toen was hij ineens een stuk vriendelijker en ging ons op de fiets voor naar onze plek. 

Ik schrok van de drukte en de kleine plaatsen. De camping ziet er armoedig uit. Volgens de wardens zal er volgens jaar een grote renovatie plaatsvinden, maar waarom ze nu de boel zo laten verslonzen is mij een raadsel.

Er zijn maar liefst vier echtparen die deze camping bestieren, maar vergeleken bij andere campings zien wij weinig activiteit. Ze zijn vooral sacherijnig en staan je kauwgom etend te woord.

↑De volgende ochtend lukte het mij om een betere plaats te bemachtigen met meer privacy en een vrij uitzicht. Van een verschil tussen de campings van dezelfde club. Wel leuk vinden wij de grote hoeveelheid tenten. Het zijn niet alleen caravans en campers.

's Middags bezochten wij Craster.

Een sprong in het diepe: ik zou het niet durven.

↑Dunstanburgh Castle

Het strand is op vijf minuten rijden. Het hele gebied is eigendom van de National Trust. 

Als lid mogen wij de auto op het parkeerterrein van de prachtige 18 holes golfbaan zetten. Je steekt dwars de baan over naar het strand.

En nu Dunstanburgh Castle van de andere kant.