Wat een weergaloos mooie rit van Culloden naar Shield Bridge.
Gisteren zijn we uit Culloden vertrokken.
Inverness was even lastig, maar verder verliep de reis vlekkeloos.
Wat een schitterende weg!!
Nog voor enen arriveerden we op de camping, waar we in 2019 ook met veel plezier stonden.
Het viel meteen op hoe stil het nu is. Ik denk dat de camping voor een kwart vol staat.
We hebben een prachtige plek aan de buitenkant met nog twee andere caravans.
Het eerste wat ik vanmorgen deed was een door iedereen aangerade insektenspray kopen.
Mijn hele hoofd zit onder de jeukende bulten. Ik denk dat midges mij te pakken hebben gehad.
Gisteravond heb ik mijn hoofd uit wanhoop onder de koude kraan gehouden.
Vandaag was het alweer prachtig weer. We reden eerst naar Loch Carron.
De wegen zijn allesbehalve goed. Vanwege de zachte bermen
met gigantische gaten is het continu opletten geblazen – vooral met tegenliggers.
Loch Carron zelf is een dorp met 923 inwoners, maar het
heeft wel een golfbaan.
In 2019 kochten wij in de bijzondere wolwinkel truien. Toen was de keuze veel groter en waren de prijzen nog te doen. Ze verkopen prachtig materiaal, maar met de huidige koers is het voor ons onbetaalbaar en bleef het dus bij kijken en niet kopen.
Het gele weggetje naar Applecross werd ons op een gegeven
moment te gortig. Spectaculair was het zeker, maar wanneer de angst het
overneemt van het genieten kun je maar beter omdraaien.
Manlief kreeg ook
spanningspijn in zijn nek. Een
hufterige Fransoos die ons naar beneden volgde, weigerde in een passing
place achter ons aan te sluiten. De tegemoetkomende klimmer werd door hem
gewoon achteruit de berg afgeduwd. Zelden heb ik zoiets schandaligs gezien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten