Vervolg zondag:
Op weg naar huis reden we in Richmond langs het cricketveld. Er zaten zoveel toeschouwers dat we nieuwsgierig werden.
Het bleek om een belangrijke wedstrijd (landstitel voor clubs) te gaan: kwartfinale tussen Richmondshire en St. Annes.
We wisten een perfecte plaats te bemachtigen. Onder het genot van wat pints keken we naar hoog niveau cricket. Richmondshire was veel te sterk voor St.Annes. Na 19 overs was het ook over.
Zij moeten nu in de halve finale tegen Nottinghamshire en dat zal waarschijnlijk minder makkelijk gaan.
Dit evenement bracht families naar het cricketveld.
Het deed mij aan de hockeywedstrijden van vroeger denken. Zoveel gezelligheid.
En zo traditioneel.
↑Tea break. In de hoek is een tafel gereserveerd voor de umpires.
↑Tja, en als er een vier is geslagen, dan moet de fielder op de knieën om de bal op te rapen.
Tussen Richmond en onze camping ligt Gilling West, een idyllisch dorp.
Langs het riviertje konden we Jacky heerlijk laten rennen.
Over tradities gesproken.
↕Hier zetelt de lokale bowls club.
Het lijkt allemaal rozegeur en maneschijn, maar het had niet veel gescheeld of we hadden de vakantie afgebroken.
Uw blogster heeft sinds afgelopen donderdag een blessure die zo vergerde dat een bezoek aan de lokale huisarts gewoon MOEST.
De oorzaak is onduidelijk. Kan van die akelig val zijn, maar dat was al weer veertien dagen geleden en daar heb ik, op de wonden na, verder geen last van ondervonden. Iets wat mij wel verbaasde hoor. Ik had op veel spierpijn gerekend.
Nee, ik denk dat het woensdag in Durham is gebeurd. We liepen terug naar de auto. De straat ging downhill en het begon te regenen. Omdat ik bang was te vallen, nam ik kleine krampachtige stapjes en ik vermoed dat ik toen te geforceerd gelopen heb.
De volgende dag had ik pijn in mijn lies.
De pijn verergerde en vooral de nachten werden rampzalig. Ik ben geen rugslaapster, maar omdraaien was/is onmogelijk. Het voelt alsof de spieren afscheuren en zo nu en dan gil ik het uit.
Ja, ik ben meteen aan de paracetamol en ibuprofen begonnen, maar dat deed niet veel.
Van zitten naar lopen voelt alsof ik een roestig wiel aan het draaien probeer te krijgen.
Er vloeiden veel tranen, bij ons beiden.
Moesten we naar huis? En Tutti dan? Op zijn komst verheugen we ons al weken.
Maandagochtend vroeg belde ik meteen de huisartsenpraktijk in Richmond.
Ik moest meteen komen om me te registreren en dan zou er misschien nog een plekje zijn. Dus ongewassen schoot ik wat aan en spoedde mij naar de praktijk.
Okee, ik zou 's middags terecht kunnen.
In de tussentijd bezochten we het 12e eeuwse Richmond Castle. "In beweging blijven," luidde het advies van mijn fysio.
En hier kocht ik ons avondmaal: beef and gravy pie.
Om 15.15 uur, na een half uur wachten in een ↓wachtkamer met stoffen banken en vaste vloerbedekking (hygiëne????), werd ik gezien door een aardige vrouwelijke huisarts.
Gelukkig is het niet mijn heup, maar denkt zij dat het uit mijn onderrug/bekken komt.
Wat ze ook duwde, drukte of trok - niets deed pijn en daar baalde ik van.
Het zijn juist de gewone bewegingen die gierend pijn doen.
Maar de vakantie moet gewoon doorgaan, vond ze. Alleen keurde ze de bank waarop ik slaap af.
"Jullie moeten een hotel pakken, totdat je van die vreselijke pijnen af bent" zei zoonlief toen hij mijn relaas aanhoorde.
Manlief stond zijn echte matras aan mij af.
Ik nam naast de pijnstillers een dubbele dosis van de door haar voorgeschreven codeïne in.
Hoewel de codeïne zijn werk goed deed, werd het toch weer een nacht met gilmomenten wanneer ik in een andere positie probeerde te gaan liggen.
Dat mislukte de meeste keren.
Ik werd razend op mijn rug. Het voelt als een gevecht dat ik telkens verlies, want ik kan niet door de pijn heen mijn beweging doorzetten.
De woorden van zoonlief lieten mij niet los en dus stelde ik vanmorgen voor om de laatste nacht in Yorkshire in een hotel door te brengen.
Manlief keek eerst bedenkelijk, maar ging akkoord.
Vandaag duurde het eindloos voor het roestige wiel weer draaide.
We maakten de caravan reisklaar. Ik liet de wasmachine maar liefst twee keer draaien.
Alles klaar om kleinzoon te ontvangen.
Daarna gingen we naar Richmond voor wat boodschappen. We genoten van een heerlijke tea met lekkers.
We logeren in een beeldschone inn met maar drie kamers, middenin the countryside.
Nota bene: met walk-in shower!!!
En toch vrees ik voor de nacht.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten