Vandaag stond de St. Pieter op het programma. Wij lieten ons
door een taxi brengen.
Ik schrok van de drukte. Er stond een lange rij.
Weliswaar heeft iedereen een mondkapje op, maar het is dringen geblazen. Wij werden uit de rij gehaald. Onze medicinale mondkapjes werden afgekeurd. Alleen Italiaanse mondkapjes zijn hier geoorloofd.
Ik sprong zowat uit mijn vel. We besloten niet meer naar
binnen te willen.
Ik ging bij een onaardige apotheek naar binnen. Een mondkapje kostte hier €1,-!!
De assistent stond lelijk over mij te praten wat
ik maar al te goed verstond. “I understand Italian very well” deed hem blozen. Mispunt.
Vervolgens hadden wij het plan opgevat de Friezenkerk te bezoeken.
Het zoeken werd een bezoeking.
Dit was hem niet, maar we gingen toch naar binnen. Er was een dienst aan de gang.
Ik brandde twee kaarsjes: voor een onlangs overleden vriend en voor de Oekraïne.
Jacky vond de stem van de priester heel rustgevend.
De zoektocht ging verder. We waren volgens Google vlakbij, maar we konden het niet vinden.
Ik weet niet hoelang we rondgedoold hebben.
↓Het probleem van de daklozen wordt in Rome per dag groter.
Niemand had van de Chiesa Santa Michele e Magno (Friezenkerk) gehoord.
Totdat ik een priester aan de andere kant van de straat zag lopen. Hij wist het en ging ons voor.↓
Ja hoor, we vonden het.
Maar de deur was dicht en dat vond de priester schandalig.
"The church should be open. This is scandalous. You should make a complaint." Hij was zichtbaar ontstemd.
Toen wij wat beter keken zagen we een bekende naam: Antoine Bodar. Bij de priester, die graag op de televisie komt, ben je alleen op zondagochtend welkom.
En daar hadden wij eindeloos naar gezocht?
Na de St. Pieter was dit weer een teleurstelling.
We dronken wat. Je moet de vochtbalans goed bijhouden en dat schiet er bij ons een beetje bij in.
Ik kocht aan de overkant van het terras nog een paar Italiaanse mondkapjes, die helemaal niet fijn zijn.
Ze sluiten beter af, maak belemmeren het ademen daardoor.
Aangezien we vlakbij de Engelenburcht waren, besloten we die richting op te lopen.
Manlief zag het niet zitten naar binnen te gaan. Hij dacht dat er niets aan was.
Ik wilde graag.
Er was geen rij wachtenden. Wel strenge controle.
Corona check, ID controle en temperatuurmeting.↓
Het bleek zeer de moeite waard. Daar besteeg ik graag wat trappen voor.
Ja - ik ben helemaal naar het dak gelopen.
↑Zwaaien.
↕En toen was ik helemaal boven.
Waanzinnig uitzicht over Rome. Zie het filmpje.
↓Piazza Navona.
Het was weer een mooie, warme dag in Roma.
Blij om met de taxi terug te keren naar het hotel, waar het nog steeds 22℃ in de kamer was.
Wij vinden dat veel te warm om in te slapen en vragen al twee dagen om de temperatuur lager in te stellen.
Dat kan alleen de receptie doen.
We kregen iedere keer te horen dat ze hem op de door ons gewenste temperatuur zouden zetten, maar dat was dus niet zo.
Het bleef 22℃.
Manlief verloor nu toch zijn geduld en wat blijkt..........het systeem staat op de winterstand.
Buiten is het 20 ℃.
Ik kan mij niet voorstellen dat de vele Amerikaanse gasten in dit vijfsterren hotel het prettig vinden.
Enfin, er is voor ons een uitzondering gemaakt. Iemand heeft in de kamer aan de thermostaat gezeten en nu doet de airco het wel.
Dat slaapt vast een stuk beter.
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten