Vanaf het hotel was het een half uur lopen naar Villa Borghese.
Geen makkelijke wandeling, kris kras door Rome. Je wordt van de voet gestept, gescooterd of gereden. Ik vreesde voor de korte pootjes van Jacky.
Ik had online geboekt voor 12 uur. Manlief zou om 9.15 uur gaan, maar die liet het lopen.
Te vermoeiend.
Om half elf zaten we op een bankje in de voorjaarszon. Het werd steeds drukker.
Ik wilde om elf uur naar de wc. Daarvoor moest ik toch naar binnen via de hoofdingang.
Eerst moest ik mijn gezicht voor een scherm houden en werd mijn temp gemeten (35.5 ℃). Vervolgens was de Corona check aan bod.
Nadat ik naar de wc was geweest zag ik de daadwerkelijke toegang tot de galleria.
Ik probeerde het. Mijn bewijs werd gescand, ik kreeg een sticker op mijn trui en niemand vroeg naar de tijd.
"Dat dacht ik wel," antwoordde manlief toen ik hem belde dat ik in de galleria was.
Fototoestellen zijn verboden, maar met de telefoon mag je lukraak schieten en dat deed ik dus.
De controle is streng. Er loopt veel personeel rond.
Onvoorstelbaar wat Gian Lorenzo Bernini gemaakt heeft.
Naar boven, naar de voormalige appartementen en de schilderijententoonstelling.
Het was overweldigend.
Het duizelde mij.
En druk was het ook, terwijl het seizoen nog moet beginnen.
Kortom, ik mag mij gelukkig prijzen dat ik de Galleria Borghese heb gezien.
O, ja - op weg naar de winkel kwam ik weer langs de toegang.
Ik hoorde: "No sir, your entrance is at two p.m."
Na mijn bezichtiging liepen we meteen door naar de Spaanse Trappen. Edoch, de plattegrond was niet duidelijk genoeg en dus sprak ik een meneer aan die net uit een bank kwam. Het bloed kruipt...
↑Hij ging ons voor in een halve sprint.
Manlief (zo fris als een hoentje na anderhalf uur op een bankje te hebben gezeten) beende hem bij, maar ik kon het tempo niet aan.
Het Spaanse kwartier.
Her en der door de stad zie je militaire posten.
↕Het modieuze straatbeeld in Rome.
Jacky kon niet meer en ging gewillig in de draagzak.
Wat een geweldige dag.
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten