Dat gevoel was niet goed, lieve lezers.
Ik sliep slecht en kampte vannacht met, zoals manlief dat noemt, een zenuwenhoestje.
Ontbijt in het donker, vanwege slecht weer en het bos, maakte mijn stemming er niet beter op.
Maar nog voor dat ontbijt was ik in mijn pyjama al gaan inpakken .
Manlief kwam net terug van de ochtendwandeling met Jacky.
"Wil je weg El?"
"Ja, ik voel me hier niet prettig. Het is zo afgelegen, zo donker, zo nat. Ik wil luchten zien."
Manlief begreep het en brak direct de natte luifel af.
Jacky keek toe.
Toen ik haar in de caravan wilde laten (wij moesten nog douchen en ontbijten) liep ze naar de auto.
Ze wist dat het een reisdag zou worden en gaf duidelijk aan dat ze vast in de auto wilde.
Dat ontroerde me enorm.
Naar de wardens toe was ik heel eerlijk. We zouden ons verlies (ik had voor een week geboekt en betaald) nemen.
De camping was perfect, maar niet voor ons.
Dat we 19 miles moesten rijden voor een winkel ging zelfs ons te ver. Maar ook het centrum van het Lake District was een rit te ver. Dar hadden wij verkeerd ingeschat.
Daarom dat beklemmende gevoel van isolement.
Ik belde met Stuart en Rebecca. In the Dales was nog volop plaats.
Nadat we waren aangekoppeld verscheen ineens de aardige warden Ian. Ze hadden onze (komende) boekingen bij de Caravanning Club gezien en derhalve besloten de zes dagen terug te boeken.
Dat vond ik meer dan geweldig, want wij hadden tenslotte zelfs (ondanks mijn onderbuikgevoel) toch doorgezet. Verkeerd gegokt.
Een boscamping is echt niks voor ons.
We lieten om 10.40 uur de nattigheid en troosteloosheid achter ons.
Normaal ben je in 2,5 uur in Richmond.
Het was razend druk.
Ik moest onderweg wel drie keer bellen om te zeggen dat het later werd.
Twaalf kilometer voor de camping kwamen we in een stilstaande file van een uur terecht.
De A66 is een gevaarlijke weg.
Zo nu en dan heb je vier banen. Dan scheurt iedereen je voorbij.
Dan gaat het ineens weer naar twee banen.
Maar nu kwamen we vlak voor onze bestemming terecht in een situatie dat tegenliggend verkeer en onze kant om en om langs een gestrande vrachtwagen moesten.
We kwamen uiteindelijk doodmoe om 14.30 uur op de camping aan, maar we kregen wel de mooiste plaats.
Manlief heeft me op een etentje in Richmond getrakteerd en we kunnen relaxen.
Mensen, ik zie LUCHT en dat geeft me lucht!!!
******
Geen opmerkingen:
Een reactie posten