Het lijkt op iedere andere dag.
De economie vaart lustig door.
Hoe anders is de realiteit.
We leven in de gedigitaliseerde Middeleeuwen.
De wereld is overvallen door een plaag, genaamd Corona. Vanaf het begin heb ik al het nieuws over dit onheil serieus genomen.
Maandag werd mijn man, in het Erasmus MC, door zijn oncoloog verteld dat wij onze geplande reizen moeten cancellen.
Ik had al weken last van (stress) hoofdpijn die gepaard ging met een te hoge bloeddruk. Dit maakte het niet beter - en toch kwam het ook als een opluchting.
Eindelijk duidelijkheid - hoe jammer ook.
Tussen maandag en vandaag gaat de verspreiding razendsnel.
Het is niet bij te houden.
De maatregelen worden rigoureuzer. Adviezen worden bevelen.
De huisartsassistente vond mij raar toen ik mijn stoeltje buiten de hoestende wachtkamer zette.
"Overdreven," noemde ze het.
Ik had geen zin in een discussie en schat de adviezen van de oncoloog hoger in dan die van een doktersassistente.
Dat IC's (over)vol raken lijkt me reden genoeg om aan te nemen dat de situatie uitzonderlijk dreigend is.
Ooit gehoord van volle IC's met griepgevallen??????
Op het moment dat de bom insloeg waren wij aan het oppassen.
Mijn voorgenomen middagslaap ging niet door.
De adrenaline gierde door mijn lijf.
Annuleren. Ik zat me te bedenken dat ik snel tot actie moest komen.
Vluchten, hotels, auto, taxi en Disney - alles annuleren.
Erg onhandig dat dat bij Disney niet online kan. Je MOET bellen.
Gelukkig had ik maandag niet alle informatie bij me, maar wel kon ik onze verzekeringsmaatschappij op de hoogte brengen.
Zij maakten meteen een dossier aan en waren zeer behulpzaam.
Het wachten is nu op de verklaring van de oncoloog.
De rest heb ik al in "concepten" staan.
Ready to go.
Alle (sport)evenementen zijn geannuleerd. De marathon wordt verzet.
Kerken dicht, musea dicht.
Scholen blijven nog wel open. Uit voorzorg zou ik een andere beslissing hebben genomen.
Als reden wordt door de MP gegeven dat anders de ouders thuis moeten blijven - wat natuurlijk een negatief effect heeft op de economie.
Dat dit een rampzalig effect heeft op onze (gedroomde) economie lijkt mij evident.
Maar zoals mijn moeder altijd zei: "beter even hard au roepen dan langdurig jengelen."
Met andere woorden: neem nu alsjeblieft even ingrijpende maatregelen!!
Als er iemand in mijn lift staat pak ik de andere.
Ik vermijd grote, drukke supermarkten - maar doe mijn boodschappen bij de kleinere, wellicht iets duurdere winkels. En ik betaal alleen met plastic.
Vanaf het begin ben ik een voorraad gaan aanleggen. Daar ben ik nu blij mee.
Met metro of tram reizen we al weken niet meer.
Voorlopig alleen thuis eten.
Maar ook houd ik mijn temperatuur bij.
Manlief heeft afspraken met groepjes afgezegd.
We wandelen en blijven verder samen.
Hij heeft een paar mooie boeken gekocht als troost.
De mondkapjes liggen nog in de lade, maar ik ben nu zover dat ik me niet schaam ze te dragen.
Blijf gezond, lieve lezers!!
****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten