"Over tien jaar lees je in de geschiedenisboeken (als het vak geschiedenis dan nog bestaat) over de pandemie van 2020.
Tegen die tijd lees je ook dit in de tegenwoordige tijd.
Ik kan nu nog niet voorspellen hoeveel levens deze wereldwijde ramp zal kosten, maar het zal een afschuwelijk hoog aantal zijn.
Het zijn angstige tijden.
Je grootmoeder is niet zo bang om het te krijgen, maar wel voor de gevolgen.
De toenemende paniek, de onzekerheid, de maatregelen, de verwarring en vooral de ijzingwekkende feiten benemen mij zo nu en dan letterlijk de adem.
Maandag waren we nog bij jou.
Ik knuffelde voorzichtig je bolle buikje toen je in bad ging.
Juist nu deze besmettelijke plaag toeslaat begin jij steeds meer vertederend contact te zoeken.
Het mag niet, Tutti.
We mogen elkaar alleen via de whatsapp zien.
Laat papa en mama alsjeblieft die vrolijke filmpjes van jou in damesschoenen blijven sturen.
Ze leiden mijn sombere gedachten af.
Zo nu en dan een opkikpilletje van de dokter helpt ook, maar oma mag daar niet verslaafd aan raken.
Op jouw heerlijke snoetje daarentegen staat geen limiet.
Je vraagt je misschien af wat wij nou de hele dag doen?
Nou, we proberen geen ruzie te maken - al moeten wij zo nu en dan onze stress kwijt.
We gaan naar buiten om Jacky uit te laten, maar in winkels komen we voorlopig niet.
Ik moest vanmorgen naar de stomerij om de gewassen dekbedhoezen op te halen.
Want stel dat ik wel in bed beland.
Gelukkig heb ik nog katoenen handschoenen in de lade liggen (souvenir van de tijd dat ik psoriasis had). Die doe ik nu altijd aan en als ik thuis kom gaan ze meteen in de was.
Gisteren had ik een mondkapje op omdat ik in een drukke winkel boodschappen moest doen. Er zijn namelijk altijd nog mensen die niet van een hand, laat staan elleboog hebben gehoord.
Op weg naar de stomerij kwam ik twee buitenlandse meisjes (met handschoenen en mondkapjes) tegen. Ze verlieten met grote koffers het studentenhotel richting tram.
Het was mij duidelijk: zij gingen naar huis - waarschijnlijk voorgoed.
We willen niet met andere mensen in de (kleine) lift staan.
Sommigen voelen zich aangesproken. Dan stappen wij uit de lift en gaan verder lopen.
Maar gelukkig begrijpen de meeste mensen het wel.
Opa heeft nu ook zijn eigen zeep en tandpasta.
Hij wast zijn handen in de badkamer, ik in de keuken.
We zijn zo voorzichtig omdat opa tot de risicogroep behoord. Daarom mogen we niet reizen.
Ook jullie vakantie in Italië komt in gevaar.
Het is vreselijk om de beelden van een doodziek land te zien. Een land waar wij zo zielsveel van houden.
Ik ben zo blij dat jij je na de zware, moeilijke start hebt ontwikkeld tot een gezonde, sterke peuter.
Daarom maak ik me nu zorgen over al die vrouwen die nu zwanger zijn en moeten bevallen in het ziekenhuis.
Ziekenhuizen die alle bedden kunnen gebruiken voor zieke corona patiënten.
Wat een beproeving voor al die mensen die in de gezondheidszorg werken. Het uiterste wordt van hen gevergd.
>>>Ik moest meteen aan jouw overgrootmoeder Mies denken. Na het bombardement van Rotterdam in 1940 werd er even buiten de stad een provisorisch noodhospitaal ingericht. Mies was in haar derde jaar van haar studie geneeskunde en meldde zich meteen als vrijwilliger.
Ze kreeg enorme verantwoordelijkheid, werkte twintig uur aaneen en was zeer bruikbaar.
Maar daar in dat noodhospitaal kwam ze wel tot het besef dat ze geen chrurg wilde worden.
Ze was 20 jaar.<<<
Het kabinet wil de scholen nog niet sluiten.
Daar ben ik bezorgd over, al begrijp ik het dilemma wel.
Ik begrijp alle dilemma's.
Middelbare scholieren hebben geen opvang nodig.
Maar gaan de eindexamens door??
Nog een geluk: je zit niet op school.
Ach, wat heb ik te doen met (kleuter)juffen -en meesters die hun werk niet zonder fysiek contact kunnen doen.
Een kleuter heeft het gevoel van veiligheid en troost nodig. En het wemelt sowieso van de bacillen in het klaslokaal.
Mop, oma moet de bedden gaan opmaken.
Opa heeft boeken gekocht. Normaal zit hij het hele weekend te zappen tussen voetbal, golf, wielrennen, hockey......
Nu leest hij en kijkt tegen zijn zin in met mij naar Netflix.
"Als er maar geen geweld in zit," waarschuwt hij - de man die me in zijn studententijd meenam naar films als "Strawdogs."
Ik zat dan de helft van de tijd met mijn handen voor mijn ogen - of we zoenden.
Dat mag nu ook niet.
Ga jij maar lekker met je koksmuts op koekjes bakken met mama.
Ik kijk uit naar de filmpjes.
Ciao caro!"
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten