Het was 9 maart (ik zal die dag nooit meer vergeten) dat manlief voor controle naar de Daniel den Hoed moest.
Wij pasten die dag op Mop.
Ik was de hele ochtend alleen met mijn kleinzoon.
Tegen enen kwam manlief binnen. Perfect timing want Mop lag net in bed.
"We moeten alle reizen cancelen, vindt doc."
Ik had me erop voorbereid, maar de mededeling kwam onheilspellend over.
(Nog geen twee weken later kwam de lockdown.)
Terwijl manlief zijn boterham oppeuzelde zocht ik op mij smartphone of ik iets van de reserveringen kon vinden.
"Doc schrijft een verklaring?" vroeg ik - wetende dat alleen dan de verzekering een claim serieus neemt.
"Ja, maar je moet haar wel even een e-mail sturen, ter herinnering."
Ik belde onze verzekeringsmaatschappij eerst. Het aandachtig luisterend oor aan de andere kant deed me goed.
De verzekeringsagent dacht mee en zei direct een dossier aan te maken:
"U hoeft dan alleen te refereren aan dit nummer. Verder willen wij graag zwart op wit de boekingen, de boekingsdata, de annuleringen -en data en natuurlijk de verklaring van de specialist."
Op dat moment wist ik niet hoe dankbaar ik hem moest zijn voor dat aangemaakte dossier.
De volgende dag zocht ik alles bij elkaar en die map ging in de bijlage. In de begeleidende brief refereerde ik met naam en tijdstip aan het gesprek dat ik op 9 maart had gehad en wie ik allemaal had gesproken.
Goed gedocumenteerd dus.
Ook die dag (10 maart) kwam ook de e-mail van de specialist binnen: de verklaring zou eraan komen.
Tja en toen kwam die lockdown. Nederland op zijn kop. De e-mail aan de verzekering stond klaar in concepten, het wachten was op een verklaring van de specialist.
Alles wat er kwam.......geen verklaring.
Ondertussen was de gekte in de reisbranche losgebarsten.
We vonden het moeilijk, maar toch benaderden we na twee weken de specialist. Het antwoord verbaasde ons.
Volgens doc had het geen zin een claim in te dienen. Inmiddels was de situatie dermate anders - de verzekering zou niet uitkeren.
Enfin, wij waren even sprakeloos. "Ach, laat het maar zitten, we moeten ons erbij neerleggen," zei manlief.
Maar na twee dagen durfde ik toch te zeggen dat het niet juist was.
"We hebben het op 9 maart aangemeld en er is ons een toezegging gedaan - niet alleen van de verzekering, maar ook van de dokter."
P. knikte. 'Ja, je hebt gelijk.'
In de volgende e-mail drongen we echt aan op die beloofde, broodnodige verklaring.
Uiteindelijk kwamen toelichtingen en kon het hele pakket naar de verzekering gemaild worden.
Er was geen speld tussen te krijgen.
Nu was het wachten op een reactie van de verzekeraar.
Vanwege de paasdagen gaven we ze ruim tijd.
We hoorden niets.
"Lieverd, nu is het jouw beurt, jij mag bellen. Ik heb echt genoeg gedaan."
Hij stribbelde niet tegen. Behalve toen hij het telefoonnummer niet kon vinden.
Okee, die hulp wilde ik nog wel bieden.
Ik liep weg. Wilde het niet horen. Vreesde geruzie. Touwtrekkerij.
Maar ook in de slaapkamer hoorde ik de stemmen. Hij had hem op de speaker staan.
Tussendoor liep ik naar binnen. P. zat er rustig bij.
"Ben je al kaar?"
'Nee, ze is aan het overleggen. Ik geloof niet dat ze het dossier überhaupt hebben ingezien.'
Ik ging weer naar de slaapkamer.
Ineens stond hij naast me, met zijn duim omhoog.
👍
👍
'De claim is gehonoreerd. Goed werk schat. Je doorzettingsvermogen is beloond.'
Ik kreeg een kus, die ik graag gedeeld had met de ABNAmro verzekering
*****
Geen opmerkingen:
Een reactie posten