Twee maanden geleden kon hier om lachen en volmondig mee instemmen.
Mijn absolute leeftijd was 18.
Dat is de afgelopen tijd veranderd.
Ik ben in alles ouder geworden en zie niet dat ik dat na het Corona-tijdperk terug kan draaien.
Mijn ziel vertoont rimpels.
De geest trilt.
Corona is de bezetter. We vechten om te overleven.
Het is een brute bezetter die families uit elkaar rukt. Mensen worden afgevoerd naar het ziekenhuis waar geen familie mag komen. In het ergste geval belanden ze op de IC.
Sterven in eenzaamheid is hun lot.
Corona kent geen barmhartigheid.
Over een maand herdenken we de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.
Thuis, in stilte.
Op 5 mei valt er niets te vieren.
Vanavond om 9 uur steken we een kaarsje aan voor hen die het Corona-virus niet overleefden.
Het is een hel waar we in beland zijn.
Ik doe er alles aan om niet besmet te worden,
Op het balkon naast ons zit mijn buurman van bijna tachtig. Hij is gezond.
Maar waarom heeft hij zijn zoon uit Brabant op bezoek???
Ik kan er niet bij.
Terwijl ik mijn was ophang hoor ik ook nog akelige hoest die door merg en been gaat.
Manlief komt thuis met Jacky.
Hij snuit zijn neus in een dunne tussue. "Heb je je handen gewassen??"
Ik kan er niet bij.
"Eerst je handen wassen, dan snuiten en dan weer handen wssen!"
We wonen in een huis met zo'n 200 anderen.
Ik ben boos en bezorgd.
Boos om de nalatigheid, de achteloosheid.
Bezorgd dat Corona ons in zijn klauwen krijgt.
Wanneer is het veilig?
Echt veilig.
Wanneer er een vaccin is?
Hoelang duurt het voordat de (economische) littekens genezen zijn?
Wij praten er rationeel over.
Wanneer ons de vraag gesteld wordt IC of thuis, dan kiezen wij beiden voor thuis.
Maar dan wil ook meteen in de eeuwige slaap gebracht worden.
Er liggen lijstjes klaar voor onze zoon.
Want stel dat wij de IC zouden overleven, dan volgt er nog een ongekend zwaar traject met kans op blijvende schade aan de longen.
Wat is dan nog de kwaliteit van leven??
Manlief heeft met zijn CLL en asthma sowieso weinig kans en ik leef dankzij een dagelijkse portie (5 pillen) medicijnen.
Dus die brief, die een dezer weken onze kant op komt, zullen we ten gunste van jongere, levenslustige mensen beantwoorden.
Mijn moeder was een andere vrouw na de oorlog.
Ik voel dat mij hetzelfde overkomt.
Nog nooit ben ik zo met mijn sterfelijkheid geconfronteerd als nu.
Daar gaan weer twee ambulances.
Een gaat een patiënt halen. De ander brengt iemand naar het Erasmus MC.
De hond hoort ze niet.
Wij wel.
Veel te vaak!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten