Mijn (bovenste) iPad heeft het nu, na zes jaar, echt begeven.
Ik kan geen enkel appje meer uploaden.
Dus is het tijd voor de nieuwe, die al sinds kerst in de lade ligt. Alleen heb ik geen idee wat ik met Keynote, GarageBand en Numbers aan moet.
"Nou ik ben optimistisch," zei manlief na de cijfers van gisteren.
We negeren elkaar dan, want hij weet dat hij me daarmee irriteert.
Dat lichtpuntje dat iedereen gisteren ineens zag was voor mij onzichtbaar.
Vandaag stamelt hij: : "292 ziekenhuisopnames en 234 doden."
Onder de overledenen bevindt zich een demente man die nog niet eens zo heel oud was.
Hij woonde in een tehuis waar meer slachtoffers zijn gevallen.
Zijn kinderen moeten een uitvaart regelen.
De weduwe is nog bij haar man geweest toen hij het virus al had. Of zij besmet is weet niemand, maar haar kinderen blijven uit haar buurt.
Ze heeft haar man na dat laatste bezoekje dus niet meer gezien.
Geen troost.
Covid-19 is meedogenloos onbarmhatig.
Maar ik hoor ook dat een 107-jarige het virus heeft overleefd.
Bizar!
Vanmorgen om 8 uur ging de bel.
AH met drie volle kratten. Hij bracht ze boven en schoof de kratten een voor een naar binnen, zodat wij ze snel leeg konden halen.
Dat zijn van die momenten dat de twijfel toeslaat: heb ik mij continu aan de anderhalve meter gehouden.
In ieder geval vergat ik direct na het pinnen mijn handen te wassen, omdat ik zo snel mogelijk al die boodschappen wilde opbergen.
En toen onder de douche.
Ik poets iedere dag de knoppen van de lift.
En het is korte broeken weer.
Terwijl wij, denkend aan arme Boris Johnson, van zelfgebakken scones zaten te genieten ging het riedeltje van mijn smartphone af.
Een foto van een door Mop gedraaid sigaartje.
Goede timing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten