Oververmoeidheid, stress en melancholie is geen lekkere cocktail

Het vordert gestaag.

Morgen is de laatste inpakdag - de losse flodders.

Jacky is zenuwachtig en wil niet eens het balkon op, angstig dat we haar achterlaten.

Bij alles denk ik: "dit is de laatste keer dat..."

Het uitzicht is eigenlijk het enige wat we heel erg gaan missen.

Maar de drukte niet.

Overal in Rotterdam/Kralingen zijn wegopbrekingen. Er staan files en je wordt links en rechts door fatbikes ingehaald.

Mensen steken over terwijl het voetgangerslicht op rood staat. Fietsers en brommers met oortjes in doen dat ook.

Van de zelfstandige middenstanders zoals de slager, de banketbakker en de visboer heb ik persoonlijk afscheid genomen en mijn Piggy-punten ingewisseld.

Ze vinden het jammer dat we weggaan, maar ze begrijpen het allemaal.

Niemand heeft gereageerd met "Zoutelande???? Wat heeft u daar te zoeken???"

Mensen vragen wel of we ons niet teveel op de hals hebben gehaald door het appartement meteen te verkopen.

Ja, dat is zo. Zeker lichamelijk. Het kwam ook niet lekker uit met de operatie aan mijn voet.

Maar de voordelen wegen zwaarder: 

- het nieuw te bouwen appartement moet gefinancieerd worden

- het zijn onzekere tijden, dus niemand weet hoe het met de huizenmarkt gaat

- je weet dat je het toch gaat verkopen, dus waarom uitstellen

- wij zagen een avontuurlijk jaar wel zitten.

Onze huismeester G. is intens verdrietig omdat ze afscheid van haar geliefde Jacky moet nemen.

Wanneer het regende stond ze met een handdoek klaar. Jacky is haar kindje.

Daarom heb ik een mok met de afbeelding van Jacky besteld.

We laten het netjes achter, zoals ik zelf ook graag een nieuw huis zou betrekken.

Er staan flessen wijn klaar voor de nieuwe bewoners (een jong stel met een hond, dus ik hoop dat onze huismeester haar liefde toch kwijt kan) -en voor de makelaar.

Maandag overhandigen we hem de sleutels.

Dit is voor ons beiden het moeilijkste afscheid.

We zijn dol op deze locatie en op het flatje dat wij helemaal naar onze smaak hebben verbouwd.

Donderdagmiddag zou ik een afspraak met de orthopeed (uitslag MRI) hebben. Ik dacht dat dat goed uitkwam na de verhuizing.

Vorige week kreeg ik een e-mail dat de afspraak was verzet naar de ochtend. Ik in de zenuwen.

Nu is het veranderd naar een belafspraak.

Ook daar ben ik zenuwachtig voor, want voet wil nog steeds niet aardig doen - ondanks de massages.

Nog één nacht in ons eigen bed, waar we heel bewust van moeten genieten. 

Die gaan een jaar in de opslag van de verhuizer.

Wij nemen twee nachten een hotel en rijden vrijdag naar Zeeland.

Ik meld me weer vanuit Zoutelande.

Vrijdag begint ons avontuurlijke jaar en gaan we ons focussen op onze nieuwe woonplek.

Dus ook nu: "Dit is de laatste blog vanuit Rotterdam."

***** 

Hamsteren voor een oorlog

Roept dit bij leeftijdgenoten herinneringen op?

Jaren zestig bij de familie ten Bruggencate: er waren altijd voorraden in de kelder. Mijn vader had er mooie stellages voor getimmerd.

Sowieso voor onverwachte gasten: wat bijna dagelijks het geval was. 

Voor onze ouders, die de oorlog bewust hadden meegemaakt, was het iets vanzelfsprekends: blikken en potten in de voorraadkast.

Geheimpje: bij mijn ouders won de drankvoorraad het ruimschoots van de bruine bonen😃. 

Ik hamster al jaren en sinds drie jaar meer dan daarvoor.

Maar nu moeten zijn we onze voorraad aan het opeten. 

De verhuizing komt snel dichterbij en ↓de berging in Middelburg staat al bijna vol. In de caravan kan ik het allemaal niet kwijt.

Bovendien heb ik met een uiterste verkoopdatum te maken. Dus staan er vanavond tuinbonen op het menu.

De voorraden "houdbaar" lijken onuitputtelijk.

Batterijen, radio, zaklamp, water, kaarsen.................het is ruimschoots voorradig.

Vorige week schoot me toch nog iets te binnen: een gasstelletje.

Klein tankje met een pitje.

Onzin, hoor ik velen zeggen.

De verdeeldheid is groot, de persoonlijke kritiek evenzo.

De dreiging lijkt nu groter dan in 1956 (mijn ouders overwogen serieus naar de VS te emigreren).

Toen vreesden ze de Russische atoombom. Nu hebben we dagelijks met honderden cyberaanvallen te maken, die tot nu toe door "knappe koppen" worden onderschept.

Diepe buiging voor deze experts die 24/7 in touw zijn.

Maar voor ons, verwende Nederlanders, is electriciteit de normaalste zaak van de wereld.

Totdat.....

Waakzaamheid zit in mijn bloed - ik kan er niet van afkicken.

Je kunt stellen dat ik mijn hele leven voorbereid ben op oorlog.

"Ik zal het niet meer meemaken," zei mijn moeder op zeventigjarige leeftijd tegen mij.

Dat durf ik nog niet tegen mijn zoon te zeggen.

******

Vriendschap in oorlogstijd

Mark Rutte was gisteren bij de Amerikaanse president om te redden wat er te redden valt.

Wij Nederlanders weten maar al te goed dat Rutte kan redden wat er te redden valt. Daarom was hij veertien jaar onze premier.

↑In 2018 was hij voor het eerst te gast bij de Donald Trump. 

Wat opviel was Rutte's relaxte zit - rug tegen de leuning en knieën over elkaar. Hij durfde zelfs tegengas te geven.

Die relaxte houding was hem ingefluisterd door ↓Maarten van Rossem, voormalig diplomaat en raadadviseur van de minister-president. 

Van Rossem verschijnt zo nu en dan aan talkshowtafels en ik luister graag naar hem. Als het om onderhandelingen gaat is hij wat mij betreft DE expert.

↓Gisteren zat Rutte, nu als secretaris-generaal van de NAVO, er weer relaxed bij.

Wij waren de hele dag op pad geweest en doodmoe. Dus zag ik het allemaal terug vanuit mijn bed, met een teiltje op het nachtkastje.

Ik lachte ongemakkelijk. Een lach van schaamte.

Alles om de VS bij de NAVO -en Trump te vriend te houden. Dat was het doel.

Vooralsnog lijkt dat gelukt.

Maar helemaal gerust ben ik niet.

Trump is als een kameleon. Vandaag is het rood, morgen is het blauw.

Gevaarlijkste hielenlikkers binnenshuis zijn J.D Vance en Elon Musk. Hoe kijken zij terug op de amicale ontmoeting tussen Trump en Rutte?

Zien zij de sg als een bedreiging? 

↓Terug naar de ongemakkelijke (op het puntje van de stoel) houding van andere gasten in the oval office.

↑Hoe fout ging het met Zelensky. Hij zat niet stil toen hij geschoren werd.

Waarom had hij geen tolk meegenomen, zoals later wel bij FoxNews?

Dankzij Rutte zijn Oekraïne en de VS weer on talking terms.

↓De Britse premier nam een uitnodiging van King Charles mee. Daar is Trump blijkbaar gevoelig voor.

Maar ook bij Starner zag ik knikkende knieën.

↑Ook zo'n pijnlijk moment toen Trump zijn afkeer van Merkel liet zien. De toenmalige bondskanselier probeerde wel een relaxte houding aan te nemen.

Hij weigerde haar een hand te geven. Ik denk dat Frau Von der Leyen voorlopig ook maar beter niet naar Washington kan afreizen.

↑Kneep Trump Macron nou zo hard - of is het een overdreven, angstige lach van de Franse president?

Sinds 20 januari jl. zijn er wekelijks regeringsleiders op bezoek geweest in het Witte Huis: allemaal met een doel: vriendschap met de Amerikaanse president waarborgen.

Het klinkt macaber, maar zonder vrede met de VS zal er geen vrede tussen Oekraïne en Rusland komen.

******

Avontuurlijke zeventigers

Mijn verjaardag met vooral "long time no see" vriendinnen was erg gezellig.

De kamer leek op -en geurde als een bloemenwinkel.

Verder blijft moe inpakken, zaken regelen en afspraken maken. Ineens komt 27 maart heel dichtbij.

We brengen bijna iedere week een lading spullen naar de berging in Middelburg.

Zo ook afgelopen donderdag.

Het was schitterend weer, dus we gingen polshoogte nemen in Zoutelande. Wat ons betreft kunnen ze de hoogte in.

Maar ook het half jaar in de caravan vereist voorbereidingen - zeker nu ik de printer nog bij de hand heb.

Deel I is geregeld.

O ja - vanaf volgende maand is een ETA (visum) verplicht voor het VK. Dat heb ik meteen aangevraagd.

De overtochten zijn ook geregeld.

Beginnend in Zoutelande - daar staan we na de verhuizing twee weken om op adem te komen en de nieuwe caravan klaar te maken voor de lange reis.

We gaan half april weer naar Normandië voor twee weken. Vandaaruit steken we vanuit Calais (Eurotunnel) over.

UK deel I speelt zich voornamelijk af in de Cotswolds, Cornwall en Devon.

Dat deel is helemaal gepland en de campings zijn geboekt - allemaal CAMC.

Begin juni komen we een paar weken terug.

Nu ben ik met UK deel II, de grootste uitdaging, bezig. Dat wordt een lange, avontuurlijke reis - waarvan jullie een klein deel op onderstaand kaartje kunt zien.

Om op de mooiste plekjes te staan heb ik een aantal niet CAMC-campings geboekt.

Het eerste deel van de reis speelt zich in Schotland af. We blijven sowieso minimaal een week op iedere camping. Geen haast, aangezien we pas eind september terug moeten zijn.

We gaan zelfs eilandhoppen.

Heb ik er zin in?

De vraag stellen is hem beantwoorden.

*****

Even bijpraten

In 2006 begon ik met dit blog. Het enthousiasme was destijds zo groot dat ik dagelijks een stukje fabriceerde.

Mijn vaste lezers missen dat misschien, of misschien ook niet.

Aan de lay out heb ik niets veranderd. Ik vind het wel goed zo.

Echter, momenteel ontbreekt de tijd gewoon. ↑In de garage, de berging, de huiskamer en zelfs in de slaapkamer staan de verhuisdozen gestapeld.

We zijn al vier keer met een bomvolle auto naar de stalling in Middelburg gereden, dus die vult zich (iets te) gestaag.

Het is ook lastig: een half jaar in de caravan en een half jaar in een huisje.

Het inpakken doe ik. Heb ik al 10 keer gedaan.

Manlief zou wat meubeltjes wit schilderen. Hij is daar weken mee bezig geweest, maar het resultaat valt erg tegen. ↓Oma's theekastje en hangoor belanden toch bij het grof vuil.😕

Over een maand wordt ons appartement leeggehaald en halen wij onze nieuwe caravan op.

Inmiddels heb ik een goede stalling op Wacheren gevonden.

Afgelopen dinsdag zijn we gaan kijken. Het ziet er keurig uit en het voordeel is dat we 24/7 bij de caravan kunnen - dus daar gaat hij in oktober een plaats krijgen.

Ik mocht een zakje errepels meenemen. 

Een dag eerder hadden we een onroerend goed aanslag ontvangen van de gemeente waar we in het voorjaar gaan wonen.

↓Nou, dan voel je je meteen thuis...........toch?

Akkefietjes waren er ook.

Zo zag ik dat de Postcode Loterij €15,50 van mijn rekening had afgehaald.

Ik had in november opgezegd!!!

De mevrouw die ik toen aan de telefoon had beloofde het in orde te maken en gaf me de maand december gratis erbij.

Wij vonden dat heel aardig.

Maar toen ik mijn bankafschrift zag was ik helemaal niet blij, dus bellen.....

Het werd, zeg ik eerlijk, goed opgepakt.

Ik was niet goed voorgelicht.

Nadat mij die extra maand was aangeboden had ik blijkbaar nogmaals moeten opzeggen.

Logisch???

Neen dus. Onduidelijk wel. Leek op een trucje.

Maar ik kreeg sterk de indruk dat ik niet de enige was bij wie dit was gebeurd.

Goed - mijn donaties werden per direct stopgezet en ik kreeg maart terug.

Maar voor januari en februari moest ik bij een andere aflevering zijn: de ledenservice.

"Maar wie heb ik dan in november gesproken?"

"Een extern bureau." Gewoon thuiswerkers dus.

Enfin - ik werd doorgeschakeld naar degene die over de financiën gaat.

Weer vertelde ik wat er was gebeurd en dat ik mijn geld teruggestort wilde zien.

Maart was okee, maar januari en februari niet.

Ze begreep mijn frustratie wel goed en bevestigde ook dat het geen reklame voor de Postcode Loterij was.

Ik hield vol dat de eerste medewerker mij had gegarandeerd dat de gehele bijdrage terug zou komen.

Ze ging overleggen met haar meerdere en kwam na vijf minuten terug.

Heel aardig hoor.

Ik denk dat mijn 70ste verjaardag (morgen) ertoe heeft bijgedragen, want het geld komt terug.

Tja, en dan het mooiste nieuws als laatst.

Manlief hoeft niet meer naar de hematoloog.

Hij is ontslagen.

Sinds 2013 (na die zware, vroegtijdig gestopte chemo) zijn er in zijn bloed geen sporen meer de bekennen van de CLL.

Het werd in 2002 ontdekt in Friesland, waar wij toen woonden.

Het was DE reden om naar Rotterdam te verhuizen zodat hij behandeld kon worden in de Daniël den Hoed/EMC.

Twee jaar geleden meldde zijn hematoloog aldaar, met wie hij een nauwe band had opgebouwd, dat zij afscheid van hem moest nemen.

Wij vonden dat heel verdrietig, maar wel begrijpeijk.

Zijn gezondheid was te goed voor het Erasmus.

Dus werden de controles in 2024 overgenomen door de hematoloog van het Ikazia.

Maar ook daar komt nu een eind aan. De huisartsenpraktijk is nu het aangewezen traject.

Fantastisch, maar ook bizar - want CLL is een ongeneeslijke vorm van leukemie.

Ja, ik zit het nu nog even op te zoeken en kom dan o.a dit tegen:

Tot nu toe kan met chemotherapie geen volledige genezing worden bereikt. Wel is een tijdelijk verdwijnen van ziekteverschijnselen mogelijk.

Omdat CLL voorlopig nog beschouwd wordt als ongeneeslijk, wordt in het begin vaak afgewacht met behandeling als er geen symptomen zijn.

Ik ben natuurlijk heel blij, maar toch blijft iedere controle spannend. Na 23 jaar poets je dat niet zomaar weg. Dat gezegd hebbende: mocht de chronisch lymfatische leukemie zich weer openbaren, dan  ontwikkelt hij zich heel traag - en dat geeft een gevoel van zekerheid.

CLL was de reden dat we terugkwamen naar Rotterdam.

Nu die sporen niet meer traceerbaar zijn kunnen we met een gerust hart Rotterdam vaarwel zeggen.

Of tot ziens.

******

Caravan no.4

Het begon in 2019 met de Sprite Cruzer: een luxe Engelse caravan. Helaas waren de electronische snufjes te ingewikkeld voor ons.

Na een jaar ruilden we hem in voor de Fendt 465. 

In de Covid-tijd waren wij dolblij met onze caravan die ons zoveel vrijheid gaf.

Al snel bleek dat we veel gebruik zouden maken van onze sleurhut. De 465 voldeed niet geheel aan onze wensen.

We ruilden hem in 2023 in voor de kleinere 445.

Met die heerlijke woning op wielen hebben we duizenden kilometers gereden. 

Stel dat de gemiddelde kampeerder zes weken per jaar met zijn caravan op pad gaat, dan hebben wij er zeker zes jaar op zitten. 

Vandaar dat we, met de wetenschap dat het een half jaar ons (t)huis wordt, een nieuwe en veel grotere Fendt 515 hebben gekocht.

Terug naar twee losse bedden, want iedere avond mijn eigen bed opmaken begon me op te breken.

Gisteren was de officiële overdracht.

De "oude" 445 stond bij de ingang en de nieuwe 515 stond binnen, wat heel fijn was.

Bijna drie uur heb ik met winkelwagentjes heen en weer gelopen.

Het was een hele klus, maar ik wilde alles meteen een goede plek geven en dat is gelukt.

Voor mijn geheugen (mijn brein is moes - 4 weken voor de verhuizing) heb ik foto's gemaakt van de gevulde kastjes.

De caravan blijft nog even bij de dealer in de stalling staan.

Maar wat hebben we veel zin om met ons nieuwe rolling home op pad te gaan!

*********