28 augustus, 2019

De cijfers


De laatste etappe was een lange en een met wat oponthoud.
Daar kon zelfs een Mc. Laren niets mee.

We namen weer de Westerscheldetunnel. In kilometers om, maar bij Antwerpen stond het muurvast en in Nederland schoten wij tenminste op.

Mijn Peu'tje stond in de caravanstalling.............met een lege accu.
Dat was gelukkig snel opgelost.


Inmiddels zijn we twee dagen thuis en alleen nog mijn nachtelijke desorientatie (ik denk dat ik in de caravan lig en moet eerst goed wakker worden voordat ik mijn bed uitstap) herinnert me aan die overheerlijke tijd in het VK.

Ook onze wereld draait inmiddels door. We zijn weer een radertje in de tijdmachine.

Maar waar stond het zout en hoe werkt dit fornuis?
Een afwasmachine????? Ik stond al met een fles Dreft in mijn handen.
Wennen.

Kleinkind geknuffeld, gegolfd, agenda gevuld met afspraken bij artsen en garages, nieuwe bank uitgezocht en verbouwing kortgesloten met parketmijnheer, Peu'tje vol boodschappen geladen, gewassen, gewassen, gewassen, stomerij, telefonades, nieuwe telefoon.........
......hier stop ik even voor een uitleg.

>>>>Vlak voor onze vakantie had ik een nieuwe Samsumg gekocht bij Coolblue. Een prima toestel waar ik snel aan gewend was.

In Schotland liep hij vast. Ik kon geen pincode meer intoetsen. 
Een handige knul op de camping in Morvich hielp me uit de brand (Had ik toen maar Coolblue gebeld, maar we zaten met slechte ontvangst en hij deed het weer).

Op de camping in Frankrijk, dus afgelopen zaterdag, zat hij weer muurvast.

Gisteren zat ik om half elf bij Coolblue. Lange wachttijden bij de servicebalie.
Na een uur was ik aan de beurt.

De terugbrengtermijn van 30 dagen was natuurlijk verstreken. Mijn toestel moest ter reparatie opgestuurd worden.
Jakkes. Zat ik EN zonder, EN ik kreeg een versleuteld apparaat terug.
Zij deed alleen haar werk en hield zich aan de regels.

Ik vroeg haar de manager erbij te halen zodat ik kon uitleggen dat ik met geen mogelijkheid in staat was eerder te komen.
Ze was gewillig (zag ook wel dat wij goede klanten waren) en liet me tien minuten wachten, maar kwam met een positief antwoord terug.
Een uitzondering: de baas maakte in dit geval een uitzondering. Maar de volgende keer....

"Maar waar was u dan?"
Ik leidde haar naar mijn blog: het bewijs dat we inderdaad heel lang weg zijn geweest.

"Kijk, en dat is de plek in Schotland waar we waren op het moment dat Samsung bye bye zei."

Ze leek opgelucht dat ik mijn verhaal beeldend kon onderbouwen.

Hulde wederom voor Coolblue.

Een tijdrovende en zenuwslopende bezigheid - maar succesvol.<<<<

Om half een (ja, twee uur later) kon ik de hond uitlaten en mij naar de caravan snellen om die nog verder te ontruimen.

Nu zit ik al een halve dag achter de computer.
Alle campings verdienen een review op hun site en die geef ik graag.

En de cijfers?
Hier komen ze (excursies, etentjes, boodschappen e.d. niet genoteerd)

Kosten campings (incl. Kortgene) - 56 dagen
€1539,21
Gemiddeld: €27,48

Tanken:
€953,58

Afstanden (zonder excursies!!!!)
3637 km.

We plannen nog wat in het najaar.
*****

25 augustus, 2019

Campingvolk


Je vindt ze in alle soorten en maten op een camping.
Laat ik eens losgaan over een aantal ontmoetingen en wat we zoals hebben meegemaakt.

Kortgene: we werden door een enorme bemoeiziek ontvangen en naar onze plek begeleid. Hij wees ons de plek aan, dat was prima. Maar toen ging hij manlief aanwijzingen geven. 

Ik zag het zweet tussen het stuur en de handen staan en vroeg de man vriendelijk of hij ons zelf wilde laten klungelen. We wisten nu waar we moesten staan en zouden daar keurig gehoor aan geven. Maar nee…………..hij bleef. En maar roepen: "links, rechts, stop, terug..." 
Zenuwslopend en vooral tenenkromend.

Op een gegeven ogenblik zag ik de auto op drie wielen hangen en raakte ik echt in paniek. Er was niet veel voor nodig of de caravan had in het Veersemeer gelegen.

De dag voordat we weg zouden gaan vroeg manlief aan een buurman of hij zijn auto iets verder van het pad af kon zetten. We zouden erg vroeg vertrekken. 

Zou ons zoiets simpels gevraagd worden dan zouden wij dat meteen gedaan hebben. Maar nee: “help me er morgenochtend maar aan herinneren.”
De volgende ochtend moest ik de man wakker maken. 
Was hij chagrijnig? Ja, natuurlijk.

En niet vergeten, die vreselijke "voedselvergiftiging" waar we mee begonnen.
(Gaat van het lijstje af, tenzij we een beter bereikbare plaats krijgen)

Guines (bij Calais): alleen maar aardige, geïnteresseerde, behulpzame mensen. 
(Blijft altijd op het lijstje - ideale start -en finish)

Broadway/Cotswolds (Caravan Club): een buurman (twee plaatsen verder) die stond te kijken hoe wij ons op onze pitch nestelden. 
Typisch een man die verlegen zat om een praatje. Hij begon met complimentjes over onze caravan. “The best, the nicest…..”

Toen hij het onderwerp Brexit aansneed (hij had voor gestemd) en vroeg wat ik ervan vond heb ik hem exact verteld wat ik ervan vond. Daar was hij niet blij mee.

Maar hij bleef terugkomen. Ik had hem aan het twijfelen gebracht. Hij was van zijn stuk.

We kregen heel aardige buren uit Yorkshire met een VW-campertje. 
Ze waren bekaf. Hadden 7 uur!! in een file gestaan. Ik bood ze thee aan. Ondertussen begonnen ze aan de voortent.

Toen kwam plotseling the warden aanlopen. Ja ja, de regels van de Caravan Club: de camper stond niet goed. Of Paul hem maar even anders wilde zetten. Ik zag hem wit wegtrekken, maar hij volgde het dwingende verzoek op.

Toen wij de tv niet aankregen kregen we van alle kanten hulp aangeboden. Echt zo geweldig!!
(Blijft op het lijstje)

Hay-on-Wye/border Wales/Engeland (farm): een chagrijnig campertje die volgens mij een minderwaardigheidscomplex had. Hij reed het campertje en zijn vrouw volgde in een Ford Focus. Gezellig!!

Onze buurman Stewart had twee honden. Een Golden Retriever en een Staffordshire – voor de laatste was ik in het begin echt bang. 
Een vooroordeel: de hond was allerliefst. Geen geblaf, geen agressie – alleen maar kwipelstaarten.
Stuart had een enorme lekkage vanuit het watersysteem in zijn luxe camper: ik had medelijden, maar was ook blij dat anderen ook wat hadden. Zijn vrouw ging paardrijden.
(Gaat van het lijstje af, we hebben de omgeving gezien)

Fishguard/z-w Wales: een wat opdringerige overbuurman David, die me met iPayer hielp. 
Ik had het eerst niet door, totdat hij zich iets te frequent onder onze luifel meldde – en op ongelegen momenten (als we zaten te eten).

De blik in de ogen gaf mij het gevoel dat hij loog. En toen hij om mijn e-mailadres vroeg was ik helemaal op mijn hoede. Gelukkig ging hij de volgende dag weg.

Ach ja, en dan die leuke buren met wie we een praatje maakten maar die ons vrij lieten en wij hen. Zij hadden twee oude, trouwe viervoeters (foto). Zo ongelooflijk lief en aanhankelijk.


Het andere directe buurstel was wel heel bijzonder. Geen actieve mensen die erop uittrokken. 

Neen, hij zat de hele dag in de voortent naar de televisie te kijken. Zij deed hetzelfde in de caravan.

Op een gegeven moment was het geluid all over the camping te horen en ben ik hem heel voorzichtig gaan vragen of hij het geluid wilde temperen. 
Hij schrok zichtbaar en verontschuldigde zich: "my wife is watching shows and I'm watching sports." 

Vijf minuten later klopte hij aan. Hij had zijn headphones gevonden en dat wilde hij me even laten zien.
(Blijft op het lijstje)

Barmouth/n-w Wales (farm): buren met blaffende honden.
(Gaat van het lijstje af)

Frodsham/Chester (farm): aardige directe buren met een seniele dikke labrador die lopend alles liet lopen.
Verderop een gezin met drie kinderen. Ouders zaten aan het bier. Kinderen tennisten midden op het kampeerveld en raakten regelmatig de digitale schotel van hun buurman, die niet "thuis" was. 
Ouders zeiden niets.
(Gaat van het lijstje af)

Aysgarth/Yorkshire: Nederlandse buren die onder de luifel naar films zaten te kijken en nogal goed verstaanbaar (over de hele camping) met het thuisland aan het skypen waren. 

Ze wilden tot maandag blijven, maar hun plek was al weggegeven op de vrijdag ervoor - dus moesten ze op vrijdag verhuizen naar een plek wat geen plek was. 
Eigenares in alle staten want nu stonden er meer dan de geoorloofde tien campers/caravans. 
Foutje in de communicatie? 

Ze vertrokken een dag later omdat hij vond dat ze te scheef stonden. Juist op het moment dat de camping leegliep.

Nog zoiets vreemds: zijn vrouw leed aan "reumatische pijnen" (ik citeer hem) en had niet genoeg medicijnen bij zich.
Huh, al vier weken lang??? Ja, ze was hier bij een arts geweest die iets gegeven had waar ze bijna knock out van was gegaan. Daarna was ze zelf brufen gaan slikken en daar had ze een allergische reactie op gekregen.

"Misschien even uw eigen huisarts bellen en vragen of die contact op wil nemen met een arts hier?" Ja, dat was misschien wel een idee, ja.

Er pruttelde een heel oud VW-busje het terrein op. Ik dacht dat het vehikel uit elkaar zou vallen.


Man en hond waren onafscheidelijk. Zo aandoenlijk. De hond, die uit de verte door Jacky in de gaten werd gehouden, week geen moment van de zijde van zijn baas. Als die even naar de wc ging hoorde je hem huilen.
(Yorkshire Dales blijft op het lijstje, maar andere camping)

Kendal/Lake District (Caravanning Club):  hier realiseerden we ons ineens dat het hoogseizoen was en dat het mooie Lake District, binnen een uur bereikbaar vanuit Manchester, een populaire vakantie/weekendbestemming is.
Van rust was niet echt sprake meer. Wij moesten ons aanpassen.

Het was ook te merken in de douches en wc's. Onvoorstelbaar wat een viespeuken sommige mensen zijn.
(Gaat van het lijstje af)

Millarochy/LochLomond (Caravanning Club): weer een bomvolle camping waar wij de eerste dag niet op een prettige plaats stonden, onder naaldbomen en naast een kinderspeelplaats.

Klagen deden we niet: we zijn zelf kind geweest, hebben het altijd leuk gevonden als zoonlief aan het spelen was met andere kampeerdertjes en zien in feite ons kleinkind op zo'n schommel zitten.

We hadden wel bijzondere buurtjes: acht honden met twee bazinnetjes. Heel leuk.

Maar we mochten de volgende dag verhuizen naar een prima plek aan het water - met meer privacy en............en met onvoorstelbaar veel muggen.

Achter ons stond een tent die als een huis was ingericht, inclusief een kachel.

Een vrouw alleen zat uren te bellen: "Neen, ik vind het niet erg om alleen te kamperen. Ik vind het fijn. Ik amuseer me. Neen, ik vind het echt niet erg. en hoe is het bij jullie? Wat ben je aan het doen? Wat ga je doen? Hoe is het weer bij jullie? Is er iets leuks op de televisie? Er zijn op zondag altijd leuke oude films. Wat ga je eten?..............."

Even verderop stonden Celtic-fans in een niet te grote tent met één slaapcabine. Ouders met twee jochies.

De radio stond de godsganse dag aan. Het oudste zoontje (ik schat 5 jaar oud) werd door zijn oom opgehaald uit Glasgow om naar de voetbalwedstrijd te gaan. Hij had een splinternieuwe gele Celtic-outfit aan waar ik hem mee feliciteerde. Hij was trots.

Ik schatte zo in dat de mensen op een flatje in een niet al te fraaie wijk in Glasgow woonden. Ze genoten van het kamperen en ik hoopte voor hen dat het droog bleef, maar helaas. Ze waren in ieder geval in een half uur thuis.

Toen ik langs hun tent liep stond de muziek loeihard aan. Ik zag niemand. 
Het slaapdeel was gesloten, dus ik vermoedde dat pa en ma wellicht een nieuwe Celtic-fan aan het maken waren.
(Gaat van het lijstje af)

Morvich/Schotse Hooglanden (Caravan Club): onze directe buren waren alleraardigst. Er kon iedere dag wel een kort informatief praatje af en we kwamen elkaar nota bene weer tegen op de camping in het Lake District (zij waren op weg naar huis in Hampshire, wij maakten een tussenstop alvorens terug te keren naar the Cotswolds).

En dan natuurlijk die lieverds die mij wegwijs maakten met de oven!! Iedere keer wanneer ik het vlammetje zie aangaan denk ik aan ze. Hij leek op de presentator van het BBC-programma Pointless"."

Maar er waren ook alternatievelingen die zich niet aan de regels wilden houden. 
Helaas: Nederlanders. Ik plak niet graag stempels, maar dit waren of SP'ers of GL'ers. Vrije opvoeding - overal lak aan.
Kinderen aten alleen buiten terwijl de ouders in de camper zaten. En maar gillen en schreeuwen. Ouders vonden alles goed.

We hadden vier nachten geboekt. Het werden er tien.
Dat had met Skye te maken. Te mooi voor woorden.
(Gaat als long stay van het lijstje af. Fantastische camping, maar we willen op Skye staan)

Stirling/Schotland: een stel idioten in een Rotel-bus die het vee in de wei de stuipen op het lijf joegen. 
Na melding werd er meteen ingegrepen. Een strenge caming met veel regeltjes.
(Gaat van het lijstje af)

Troutbeck Head/LakeDistrict (Caravan Club): onze vrienden waren over en wij waren alle dagen op pad.
(Blijft op het lijstje)

Broadway/Cotswolds (Caravan Club): geen bijzonderheden. Camping stond vol, maar geen geluidsoverlast.

Canterbury/Kent (Caravanning Club): stampvolle camping waar ik bij binnenkomst al van wist "dit wordt niet fijn."
Er werd ons een plaats vlakbij de douches gegeven. No way!!
Na overleg met de warden mochten we naar een afgelegen hoek van de camping.
Helaas....het maakte niet uit: om ons heen stonden meerdere kampeerders die schijt hadden aan "consideration."
Ik ben er 's avonds uitgeweest om drie dames in een tent achter ons te vragen of ze het wat rustiger aan konden doen. Om twaalf uur was het nog feest.
De volgende dag (gisteren) heb ik het gemeld bij de warden. "You should have called me." Ze liet me een number op de brochure zien en beloofde de dames op hun gedrag aan te spreken. Dat was duidelijk te merken. 
Manlief had een minder fijn gesprek met een kerel vol tattoo's over het volume van zijn radio. Die stond zo hard dat de man P. niet eens kon verstaan.
Vannacht hadden de dames herenbezoek. Ze werden hoorbaar verwend.
Bij ons viel ineens het elektra uit. Een van de buren had uit wraak onze stekker eruit getrokken.
(Gaat van het lijstje af)

Guines/Calais: dezelfde dubbele plek, ver van het zwembad en de drukte.

Wij zijn tot de conclusie gekomen dat, ondanks de inzet en het harde werk van de medewerkers, wij in het vervolg afzien van de Caravanning Club Campings.

Het zijn mooie sites, maar de plaatsen zijn kleiner dan die van de Caravan Club en er was altijd gedoe. Dat had vooral met geluidsoverlast te maken, wat ook weer te maken had met het soort kampeerders.

Maar op de bovenste foto ziet u drie zeer blije vakantiegangers.

Zeven weken UK zijn voorbij gevlogen.
We hebben enorm van dit avontuur genoten.
*****

21 augustus, 2019

Oxford


Wat een weergaloos leuke, mooie, interessante stad.
(Om te onthouden voor de volgende keer: parkeergarage Gloucester Sq)

Ik ben geen fan van Harry Potter, maar wel van (Endeavour)Morse en Lewis.
Die konden ook elk moment de hoek om komen.


Jacky mocht natuurlijk niet mee naar binnen, maar bij de Bodleian Library was dat geen enkel probleem.
"I'll take care of her." En zo geschiedde.


New College is one of the constituent colleges of the Unversity of Oxford in the United Kingdom. Founded in 1379 by William of Wykeham, the full name of the college is St Mary's College of Winchester in Oxford. The name "New College", however, soon came to be used following its completion in 1386 to distinguish it from the older existing college of St. Mary, now known as Oriel College.
In 2017, the college ranked first[ in the NorringtonTable, a table assessing the relative performance of Oxford's undergraduates in final examinations. Historically, it has been ranked highly. It has the 3rd highest average Norrington Table ranking over the previous decade. The college is between Holywell Street and New College Lane (known for Oxford's Bridge of Sighs), next to All Souls CollegeHarris Manchester CollegeHertford CollegeThe Queen's College and St Edmund Hall. The college's sister college is King's College, Cambridge.
The college is one of the main choral foundations of the University of Oxford. The college choir is regarded as one of the leading choirs of the world, and has recorded over one hundred albums; it has been awarded two Gramophone Awards.
Like many of Oxford's colleges, New College admitted its first mixed-sex cohort in 1979, after six centuries as an institution for men only.
The hall is the dining room of the college and its dimensions are eighty feet by forty feet (24 m × 12 m). In his charter, Wykeham forbade wrestling, dancing and all noisy games in the hall due to the close proximity of the college chapel, and prescribed the use of Latin in conversation.
The panelling was added when Archbishop Warham was bursar of the college. The marble flooring replaced the original flooring in 1722. The open oak roof had been replaced by a ceiling at the end of the 18th century, and little is known of it. It was not until the Junior Common Room offered £1000 to restore the hall roof that work began on the roof seen today; this was in 1865 under the architect Sir Gilbert Scott. The windows were replaced at the time with painted glass and the portraits moved to a higher level. The hall underwent a major restoration project and reopened in January 2015.


Ik kan niet alle foto's uploaden naar mijn blog.

Het zijn er bijna honderd, dus klik op mijn ALBUM 
en wandel mee door de geschiedenis van deze unieke stad.

Want Oxford ruikt anno 2019 nog steeds naar de 14e eeuw.
*****

Terug in de Cotswolds


Onze vrienden zijn ons maandag op eigen gelegenheid gevolgd naar Broadway. Zij logeerden in het prachtige eeuwenoude Lygon hotel.

Voor ons was het een lange rit. Na een halve nacht slapen vertrokken we uit het Lake District om 7.45 uur en arriveerden we na bijna 380 km om 13.15 uur op de inmiddels bekende camping in Broadway. 

Het welkom was dan ook hartelijk, doch de vrije plaatsen waren beperkt.

Later op de dag stond het vol.

Het slechte weer hebben we achter ons gelaten.

Dinsdag was een dag bij uitstek om erop uit te trekken.
En dat deden we dan ook.
Verder verwijs ik gemakshalve naar de foto's.

Stow on the Wold, 
Bibury met de wevers huizen op Arlington Row, 
Bourton-on-the-Hill met Bourton house and garden.


18 augustus, 2019

Twee dagen in één blog



 We staan alweer in de startblokken voor een betrekkelijk lange rit op een drukke maandagmorgen naar Broadway (Cotswolds).

Er is veel regen gevallen in het Lake District, maar gedurende de uitstapjes hebben we daar nauwelijks last van gehad.

We hebben (met ons vijven) vooral veel plezier gehad, wat wel duidelijk wordt uit de foto’s.

Niets dan lof over deze camping in Troutbeck. 
De locatie is perfect en de voorzieningen zijn van superieure kwaliteit. 

Maar daar hangt een prijskaartje aan van gbp 105,- (voor 3 dagen!!!) wat altijd nog goedkoper is dan een “luxe” hotelkamer in het deftige Keswick van gbp 150,- per nacht waar je het raam met behulp van een theekop open moet houden.


Het was vandaag vechten tegen de wind aan de westkust.
Heerlijk uitwaaien.


In Whitehaven, waar bijna de gehele horeca te koop staat, hebben we heerlijk geluncht.


Om een foto te kunnen maken van nog een uitstervend ras - genaamd "middle of nowhere super" - kocht ik hier een gedeukt blik tomatensoep en gooide ik munten in de local charity bussen.
 

In Hawkshead, een snoezig "Beatrix Potter" plaatsje waar we vorig jaar ook waren konden we om vier uur op de valreep nog een kop thee krijgen.

Idioot, want om vier uur begint tea time.

En van die originele teksten voor honden kan ik geen genoeg krijgen.
Daar mogen ze wat mij betreft een wedstrijd voor uitschrijven.


16 augustus, 2019

Rotel de botel


Achter de camping in Stirling lag een weide. 
Een koe met kind en een tiental schapen graasden er vredig...........totdat ik duidelijk paniek hoorde in het blaten van moeder koe.
De schapen kwamen naar het hek rennen dat hun terrein van de camping scheidde.

Onze buurman en ik stonden tegelijk bij het hek.

Een stel idioten liep tussen de dieren. 
Duitsers. 
Ze hadden me daar toch een lol en maakten de beesten duidelijk bang.

In mijn beste Duits riep ik dat ze het veld moesten verlaten en de dieren hun rust moesten gunnen. 
Ik kreeg respons dat allesbehalve vriendelijk was.

Het was weer even oorlog, maar ik won – want ze verlieten de weide toen meer kampeerders zich achter het hek schaarden.

Buurman was razend en ging naar de receptie. Toen hij terugkwam waren ze al weg, maar vanuit de verte werd er nog nagegalmd.

“Die zitten in die bus met aanhanger,” zei manlief. Hij wees naar een rode combinatie.


Ik had nog nooit van een Rotel-bus gehoord. 
U?

Waarschijnlijk mensen die zich geen hotel kunnen veroorloven. Met mooi weer zitten ze buiten, bij slecht weer zitten ze in de bus.

Op internet heb ik even opgezocht hoe ze slapen. 
In een capsule. Ik zou er claustrofobie van krijgen.


Ze waren vanmorgen al weg toen wij wakker werden.

P. wilde pas na het spitsuur weg (Glasgow), dus dat werd 9.10 uur. Het was geen pretje om in dit weer te rijden.

Water, wind, spoorvorming, slecht zicht en vrachtwagens die je van de weg blazen (of zuigen), het werd een krampachtige rit.
  
Onderweg zijn we ook niet gestopt.
Op de A66 (aan de andere kant) tussen de M6 en Keswick stond een lange file.

 Om 12.15 arriveerden we op een uitstekende Caravan Club Camping, even buiten Keswick – in Troutbeck Head.

Hier gaan we, met onverwacht bezoek uit Nederland, drie dagen genieten van het Lake District……………………..en heel veel regen.