The Crown 3

21 november

Er worden deze week 130 nieuwe tv's geplaatst in de kamers.

We hebben Netflix en dat is geweldig!!

We keken ernaar uit: The Crown 3.

Gisteren was het dan zover.

Een nieuwe cast in een nieuwe serie.

"A miscast," zei onze Britse vriendin vanmorgen bij het ontbijt.

Ik kon het alleen maar met haar eens zijn.

Wat is dit jammer: Claire Foy WAS koningin Elisabeth, van top tot teen.

Maar ook de fantastische rol van prinses Margaret is overgenomen door iemand die totaal niet lijkt.

Prins Philip lijkt qua uiterlijk goed gevonden, "but he speaks like Charles."

De Britten vertelden dat de derde serie van dit mooie kostuumdrama niet positief is ontvangen door de Britse recensenten.

Ik kreeg ook het gevoel dat het script speciaal voor de Amerikaanse kijker is geschreven: overdreven.

The Queen die een stervende Churchill op zijn voorhoofd kust??

No way.

En de scènes over de spion (een glurende koningin achter de gordijnen) komen ook erg ongeloofwaardig over.

Olivia Colman is een fantastische actrice, maar deze rol past haar niet.

Inmiddels zijn we thuis en heb ik mij door serie drie geworsteld.

Ik vond het niks. Manlief viel regelmatig in slaap en miste niks.

Zoals de Britten het zo mooi kunnen uitdrukken: overdone.

In geen van de spelers zie ik ook maar de geringste gelijkenis met de mensen om wie het verhaal draait.

Een ongeloofwaardig drama.

Ik hoop dat de koningin erom kan lachen

****

Thanksgiving op het strand

Het was onze laatste stranddag.

Een perfecte stranddag.

De beste stranddag van deze vakantie.

Een blue heron is vrij zeldzaam op dit strand.

De verleiding bleek te groot, ondanks mijn wegjaag pogingen.

Red tide slachtoffers blijven aanspoelen.

De strandwacht heeft er zijn handen vol aan.

In Wisconsin wonen cheeseheads.

Waar deze turkeyhead vandaan komt weet ik niet.

"We hebben deze vakantie nog helemaal geen dolfijnen gezien," zei manlief aan het begin van de dag.

Op onze laatste stranddag kregen we een one dolphin show. Zo aandoenlijk hem naast die surfplank te zien zwemmen, alsof hij zich zorgen maakte om het peddelende meisje.

Hij had net een raceauto met afstandsbediening gekregen en hij liet dat ding hinderend dichtbij komen, terwijl het strand bijna leeg was.

Ach, maar na drie rondjes begaf het (ongetwijfeld dure) speeltje het.

Tja, zout en zand......

Thanksgiving is een familiefeest, thuis, in het park of op het strand. Het plezier straalt ervan af.

Ik stapte voor de laatste keer op mijn fiets terwijl manlief de spullen in de auto laadde en terug naar het hotel reed.

Wij zijn dol op Lowdermilk Park en hopen zeker volgend jaar terug te komen. 

All creatures great and small

Er zijn een paar honderd gasten in het hotel, maar een paar duizend verblijven buiten.

Ik wist er een te redden uit het zwembad.

In eerste instantie dacht ik dat hij dood was, maar na even op het droge te hebben gelegen kwam er activiteit in het lijfje.

Rustig een boekje lezen was er zondag niet bij.

Twee echtparen en hun iPhones waren in een luid gesprek verwikkeld.

Geen idee tegen wie ze nu eigenlijk spraken, maar wij werden ongewild deelgenoot gemaakt van hun onzinnig gekwaak.

De vrouwen vooral tetterden door elkaar heen met hun berichten van de iPhone.

"You know what, it's 35℉ in Moskow."

"If is it 20℉, shouldn't it be snowing?"

"Hey hon, you have a doctor's appointment next Tuesday at 10. Did you know that."

Een van de vrouwen boog zich voorover en mijn vriendin uit Chicago begon te grinniken.

Ik wist meteen waarom.

De forse voorgevel dreigde zichzelf bloot te geven.

Aan de andere kant van het zwembad lag een broodmager meisje op een stretcher, zichzelf obsessief vol te proppen met popcorn en fast food. Een onsmakelijk tafereel.

Ik kon het niet aanzien en moest toevallig toch naar de wc, wat een mooie escape was.

Echter, ik hoorde de deur dichtslaan en in de wc naast me werd eerst gekokhalst waarna de maag werd geleegd.

Het zal toch niet, dacht ik.

Ja hoor. Hetzelfde meisje.

We gaan liever naar het strand, maar met enige regelmaat protesteren mijn luchtwegen daar tegen.

Zodra de wind uit zee komt is er red tide. Geloof me, dat is niet leuk.

Gisteren was de wind gedraaid en dus probeerden wij het nog eens.

Deze twee zeearenden hadden een verhitte discussie met elkaar.

De onderste had een flinke vis in zijn klauwen en wenste die met niemand te delen.

De gevolgen van red tide waren nog niet geheel opgeruimd.

De dode vis wordt door sommige vogels opgegeten, wat nog meer slachtoffers tot gevolg heeft.

En maar blijven volhouden dat er niks aan de hand is met ons klimaat.

De dood ligt op het strand! 

******

Black Monday

Afkickend van de golfweek stapte ik vanmorgen op mijn fiets en reed naar de decadente Venetion Village.

Vandaar reed ik naar de nog decadentere Waterside Shops. 

Ik liep bij Chico's naar binnen, waar de Black Friday sales al begonnen waren. Ik slaagde meer dan goed en was dolbij, vooral omdat ik in deze winkel een eigen paskamer en verkoopster kreeg EN maatje 2 mij perfect paste.

Na alle luxe was het terug naar het fornuis en koken voor vier in onze hotelstudio.

Gezellig!!

*****

Globe Lounge

Vanmorgen om negen uur parkeerden we de auto weer bij de valet parking, gesitueerd op het werkterrein van de greenkeepers van Tiburon.

Deze greenkeeper had om vijf uur 's morgens -en 's avonds dienst.

Hij toonde trots zijn speciaal ontworpen zaklantaarn.

De shuttle reed direct naar de golf. Met twee gasten aan boord. 

Mijn vriend, the Leicester man, had vandaag weer een jumpsuit aan.

Er was geen tijd om met hem te spreken maar wij vermoeden dat hij een reprimande heeft gekregen, of een boete.

De caddie van Kim droeg ook een overall. Ook hij had het gisteren gedurfd shorts aan te trekken.

Onze huidige lounge is de middelste op de foto. 

Gistermiddag, nadat duidelijk was geworden dat het spel veel te traag verliep, werd besloten vandaag de tweebal flights te doen.

Dat verliep veel vlotter inderdaad, maar  op de laatste nipper moesten er scorers gevonden worden en waren er te weinig borden. Gevolg: van de eerste tien flights wisten wij niet wat de score was.

Toch wel een blamage voor zo'n prestigieus tournooi.

Terug naar het parkeerterrein was de shuttle stampvol.

De buschauffeur liet mensen zelfs staan, iets dat ons zeer verbaasde gezien verantwoordelijkheid en de risico's.

Het was namelijk een rit van vijftien minuten over drukke wegen.

Morgen de laatste dag.

We kijken uit naar onze rustdag op maandag.

****