Vaderdag met een Italiaans tintje

Vaderdag, moederdag.

Ik vind het onzin.

Het is iedere dag vaderdag en moederdag.

Ik denk iedere dag aan mijn ouders: al is het maar in een flits.

En de vader van mijn kind komt niets tekort.

Integendeel: hij is vreselijk verwend.

Maar goed.....

Manlief wil het liefst pasta eten en keek me dan ook heel lief aan toen in vroeg wat hij op vaderdag wilde eten.

"Pasta?"

Toen viel een stilte. Ik zuchtte. Ik eet geen pasta want daar word ik misselijk van.

Dus moet ik twee verschillende gerechten klaarmaken, vandaar die zucht.

"Als je het maar niet tot pap kookt."

'Ik doe precies wat er op het pak staat.'

De eisen vooraf bevielen me niets. 

Dus ging ik winkelen bij Little Italy (vlakbij de Meent).

Het was stampvol in de winkel.

Binnen ruik je Italië.

Voor mij was een Italiaanse man (hij straalde hoogopgeleid uit) aan de beurt. Hij sprak Italiaans met de eigenares die vleeswaren op z'n Italiaans afsneed.

Pancetta, crudo en iets dat op rookvlees leek.

"Wat is dat voor heerlijks?" vroeg ik.

'Bresaola,' antwoordde hij in accentloos Nederlands. 'Heerlijk op brood met een beetje olijfolie.'

Mijn speekselklieren werden meteen actief.

We raakten een beetje aan de praat. Hij was geboren in Puglia, het deel van Italië waar wij in mei graag naartoe waren gereisd.

Ik had een pak spagetti in mijn hand en vroeg zijn advies.

Hij lachte. Waarschijnlijk maakt hij pasta from scratch.

"Barilla is een prima merk. Veel beter dan Grand'Italia."

'Grand'Italia is niet eens Italiaans,' hoorde ik vanachter de toonbank.

"Mag ik vragen wat u gaat maken?"

'Carbonara, voor mijn man. Ik eet geen pasta.'

"Dan zou ik spagetti no.7 nemen of nog beter.........bucatini."

Toen was ik aan de beurt.

Ook ik bestelde pancetta. Er waren twee soorten.

'Het is voor carbonara,' herhaalde ik.

(Op internet had ik een mooi/eenvoudig recept gezien van Robert Kranenborg).

"Oh, dan zal ik u deze geven. Voor hoeveel personen?"

Ze sneed een mooie plak af.

Die crudo zag er ook zalig uit en terplekke verzon ik een voorafje met meloen.

Het RECEPT voor 4 personen:

700 gram spaghetti

150 gram pancetta (guanciale), dun gesneden plakken

2 eetlepels olijfolie

150 gram Parmezaanse kaas en Pecorino

6 eieren

zwarte peper, gekneusd

Doe de pasta in ruim kokend gezouten water en kook de pasta al dente gaar. Bak ondertussen de guanciale op laag vuur in een pan met de twee eetlepels olijfolie. Deze pan moet groot genoeg zijn om er later de pasta bij te kunnen doen. Klop de eieren met de Parmezaan los in een kom.

Giet de pasta af en doe het bij de pan met de guanciale. Meng tot alle pasta een glanzend laagje vet heeft. Doe daarna het Parmezaan-ei mengsel bij de pasta met guanciale in de pan en meng goed.

Meteen serveren met gekneusde zwarte peper.

In het theater van mijn geheugen

Mijn jeugd leeft alleen in mijn geheugen.

Mijn verleden wordt afgedraaid in het theater van mijn geheugen....................of in een droom.

Links van mij zit mijn jeugdvriendin Suus, zij woonde een paar huizen verder. Onze ouders waren goed bevriend en haar vader was een collega van mijn moeder.

Rechts zit manlief. Hij is onrustig.

"Sst, dit is onze film." 

Manlief sluit zijn ogen.

De film begint.

Suus en ik spelen de hoofrol.

Twee vrouwen van halverwege de zestig, met alle lichamelijke gebreken die bij hun leeftijd horen, die weer even kind zijn (niet te verwarren met kinds - dat kan nog komen).

We zijn in het ouderlijk huis van Suus.

Het huis is leeg. Haar vader is al heel lang weg en haar moeder is een paar maanden geleden overleden.

Het 106 jaar oude huis staat te koop en Suus heeft mij uitgenodigd afscheid te komen nemen. 

Er hebben zich hier menselijke drama's afgespeeld in de oorlog.

Ik probeer me, terwijl Suus in de keuken is, voor te stellen hoe de SD'ers hier binnendrongen en de bewoners meenamen. Ze kwamen nooit terug. De behangen kastdeuren doen aan de jaren dertig denken.

Maar die beklemmende gedachten sturen me regelrecht naar mijn eigen huis en dat wil ik niet.

Ik zwijg over de schandalige "makke lammetjes" opmerkingen van FvD'er Beukering. 

"Kom, we gaan naar boven. Neem je wijn mee, El."

'Toen was het Ranja,' grap ik.

Boven draaien we plaatjes.

"De Miesmuizers."

We dansen en zingen mee met "De twips."

We snuffelen in kasten die naar een ver verleden ruiken.

Suus pakt een album

"O, kijk - de handtekening van mijn vader," roep ik enthousiast. 

Ik wil mijn vader terug!!

Manlief voelt zich ongemakkelijk. Hij heeft zijn eigen Zeeuwse verleden en die past niet bij die van twee Rotterdamse meisjes. 

"Ik vind het een beetje eng," fluistert hij.

'Waarom? Ik vind het leuk!'

"Omdat haar ouders er niet zijn. Een beetje raar."

'Ach, kijk - hamertje tik. Oh, een jojo.'

We eten en we drinken.

Ik ben niet spiritueel, maar ik hoop dat onze ouders ons zien zitten in de grote eetkamer met openslaande deuren.

En dat ze meegenieten.

Mijn sentimentaliteit maakt me emotioneel.

De film is bijna ten einde. Ik neem voorgoed afscheid van het huis en tijdelijk van Suus.

Dan wandelen wij hand in hand naar huis. 

We horen een Kralinger over twee heggen heen luidkeels praten met zijn buurvrouw.

"Kralingse kak," zeggen we tegelijkertijd.  "Dat is in ieder geval niet veranderd."

We lopen langs het studentenhuis waar wij voor het eerst met elkaar vreeën.

"Ja, nu vind ik het leuk worden," zegt manlief.

Iedere film verdient een happy end.

*****

"Beste mijnheer"

Begin van het jaar stelde ik op een goed moment aan manlief voor om de verkoop van ons huis in Zeeland over te dragen aan een "echte" makelaar.

Daarmee bedoel ik dat er onder andere op Funda geadverteerd zou worden en we iets meer actie konden verwachten.

>>>Het huis verhuurde uitstekend, maar daardoor kwamen wij er alleen nog maar om twee keer in het jaar om grote schoonmaak/opruiming te houden.

Ik vervreemde van het huis en op de terugkerende vraag "mis je het niet" kon ik volmondig "neen" antwoorden.

Als je (vanwege het beroep van je man) zo'n acht keer verhuisd bent, dan leer je met afscheid om te gaan. De drive van veranderen zit er, zelfs op onze leeftijd, nog steeds in.<<<

"Okee, maar dat mag jij dan gaan regelen," was zijn antwoord.

Die uitdaging ging ik aan.

Van begin tot het eind heb ik alles gereregeld en dus ook het contact met de makelaar en notaris onderhouden.

Mijn eerste e-mail, die ik alleen met mijn naam ondertekende, werd zo beantwoord:

"Beste mijnheer....."

Ik negeerde het en bleef stug volhouden.

Zij ook.

Het bleef telkens: "Beste mijnheer......"

Ze belden regelmatig................naar mijn man.

Die zei dan luid en duidelijk: "U moet mijn vrouw spreken, want zij doet de verkoop."

Grappige bijkomstigheid: het contact met het makelaarskantoor verliep via vrouwen, die het administratieve gedeelte verzorgden!

Enfin - het huis werd binnen twee maanden verkocht.

Heel prima!

Nadat wij het verlopig koopcontract bij de makelaar hadden getekend en ons gevraagd werd of we tevreden waren over de gang van zaken vroeg ik haar toch waarom ik continu als mijnheer werd betiteld.

Die puzzel was te cryptisch, dus volgde er een korte uitleg mijnerzijds.

Ze schrok zichtbaar en bood excuses aan.

De makelaardij in Nederland is (in tegenstelling tot de VS) een mannenwereld.

Een mannenberoep dat zich volledig richt op mannelijke (ver)kopers.

Daar moet echt verandering in komen!

D-Day

Wij zijn ons aan het voorbereiden op een lange reis door Groot-Brittannië.

Iedere zomer plakken we een vakantie aan een Brits golftournooi. Dit jaar geen golf.

We gaan intens genieten van natuur, cultuur, historie, traditie en het onvoorspelbare Britse weer.

Van de Cotswolds via Wales naar het Lake District en vandaar via Yorkshire en Fort Williams naar Skye en de Schotse Hooglanden.

In ieder dorp, iedere stad of middenin de natuur komen we monumenten tegen die in verband staan met de twee wereldoorlogen.

De Britten eren hun gevallen landgenoten -en veteranen. Oorlogen worden niet op een hoop geveegd, zoals dat nu in Nederland gaat.

Blenheim Palace, het geboortehuis van Winston Churchill, staat als een van de eerste uitjes op mijn lijstje.

Vijfenzeventig jaar geleden begon de bevrijding van Europa.

Ik keek gisteren naar de BBC.

De plechtigheden in Portsmouth waren uiterst ceremonieel.

Op 5 juni 1944 was er nog onwetendheid.

Spanning.

Vandaag kijk ik weer naar de BBC.

In Bayeux is de herdenking op de Britse militaire begraafplaats.

Indrukwekkend en vooral emotioneel.

De tranen stromen over mijn wangen bij het zien van veteranen die worstelen met hun herinneringen aan die moedige invasie waarbij ze vrienden bij bosjes doodgeschoten zagen worden.

Kanonnenvoer.

Die verhalen komen nu los.

Het einde van het leven komt in zicht. Dit was de laatste "grote" herdenking voor hen en een goede reden om hun verhaal te vertellen. De confrontatie is hartverscheurend en komt ook mijn huiskamer binnen.

Mannen die toen in tanks reden lopen nu achter een rollator naar het monument - of (klein)kinderen duwen ze in rolstoelen.

Het is een formele bijeenkomst, maar met een heel persoonlijk en aangrijpend karakter.

Ik huil van verdriet, woede en schaamte.

Verdriet spreekt voor zich, lijkt me.

Woede en schaamte omdat de NPO hier (op één minuut in het journaal na) helemaal geen zendtijd aan heeft besteed.

Schandalig!!

Ook woede en schaamte omdat we regelrecht afstevenen op een herhaling. Rechts-populisten en onrustzaaiers maken misbruik van angst en onvrede in de welvarende westerse wereld en nemen in belangrijke landen het roer over. 

Dat is een verontrustende situatie, om maar eens een understatement te gebruiken, die mijn benauwt.

Een zin uit 1944: "For your tomorrow we gave our today"

Ik huil.

****

Vakantie plannen

Vandaag ontvingen we het clubboek en de map van de Britse Caravan Club.

Officieel heet het nu Caravan & Motorhome Club, maar toen mijn ouders lid waren (jaren '80) waren er nog nauwelijks motorhomes (campers) of die werden geweerd.

Ook ben ik lid geworden van de concurrent: 

Juist ja, voldoende keuze. Aan het eind van het seizoen zullen we bepalen met welke club we verder gaan.

In ieder geval wordt maar weer eens bewezen dat de Britten kampeerders bij uitstek zijn.

We gaan in het hoogseizoen, dus durf ik niet op de bonnefooi te reizen.

"Ga je nu alles bespreken?"

Er klinkt "daar heb ik geen zin in" in die vraag.

Echter, na een aantal met "sorry, we're fully booked for that period" antwoorden weet ik dat ik door moet zetten.

Ja, we willen in naturrparken staan.

Ja, we willen aan de kust staan.

Ja, we willen cultuur en geschiedenis snuiven.

Nou ja, wij zijn natuurlijk niet de enigen die dat willen.

De grote clubsites van de Caravan club vind ik behoorlijk aan de prijs. Natuurlijk is het hoogseizoen en krijgen we nergens de korting die de Italië- vakantie zo betaalbaar maakte.

Maar de Certificated Locations (oftewel bij de boer) zijn veel goedkoper en liggen op de prachtigste locaties.

Heerlijk om daar in te grasduinen en contact met die mensen te maken.

Het zijn kleine, niet commerciële sites, waarvan de meeste wel electriciteit leveren en sanitaire voorzieningen bieden.

Mijn geografische kennis krijgt eveneens een enorme opkikker, want hoewel ik uitstekend mijn weg kan vinden in the UK, al die counties kende ik niet uit mijn hoofd.

Vooralsnog winnen de boeren van de Caravan Club het.

*****

De juiste keuze

Eindelijk......eindelijk wist ik op wie ik moest stemmen.

Ondanks dat ik zeker tot de groep EU-criticasters behoor en regelmatig een verwensing richting Brussel uit - toch zie ik het belang van een goed bondgenootschap.

Een Rotterdamse liberale vrouw: ze werd me op een presenteerblaadje aangeboden.

Zelden heb ik zo zelfverzekerd het vakje rood gekleurd.

Zelfverzekerd en opgelucht.

's Avonds proostte ik op Frans Timmermans en verbaasde ik mij over de voorbarige conclusies, ja ook van gerenommeerde journalisten.

Zij die deze verkiezingsuitslag zien als het begin van het einde van de populisten begrijpen er volgens mij niet veel van.

Anti EU'ers hebben niet gestemd!! Die fout begaan ze niet nog een keer.

Ja, de SP heeft het aan zichzelf te danken dat ze geen zetel meer hebben in het Europees parlement en tegelijkertijd zal Frans Timmermans zich in zijn Brusselse fauteuil kapot lachen.

Zondagavond bleek dat er te vroeg gejuicht was.

Rechts, anti-EU heeft gewonnen.

De Nederlandse uitslag wijkt duidelijk af.

In andere landen is men WEL gaan stemmen - op extreem.

Het lijkt mij evident dat Brussel zich achter de oren moet krabben.

Wil dit niet uit de hand gaan lopen, dan dienen de inhalige eurocraten per direct plaats te maken voor hardwerkende, serieuze parlementariërs die het beste voor hebben met Europa.

En toch blijft het knagen: wat was er mis met de Benelux en de EEG??

*****

"Wanneer heeft u voor het laatst gehuild"

Zomaar een dag in 2023.

"Op 24 mei in 2019," zegt Theresa May.

'Wat weet u dat nog goed mevrouw.'

"Ja, het waren geregisseerde tranen - ik had bijna drie jaar geoefend."

'Kunt u dat uitleggen?'

"Hahaha, ja - thuis liet ik de tranen de vrije loop. Maar dan wel op de wc, daar waar niemand ze zag. Het waren geen tranen van verdriet. Mijn tranen smaakten bitter zuur. Boze tranen. Tranen van een verliezer. Dat verdomde Lagerhuis."

'En die tranen op 24 mei - 2019 dan?'

"Die waren voorgeschreven. Ik heb daar heel hard op moeten oefenen. Ze moesten op het juiste moment komen. En ik moest me op het juiste moment afdraaien van de pers."

'Hoezo?'

"Nou, ze kwamen niet echt.........Geen oogvocht, bedoel ik. Ik trok een huilgezicht, maar die tranen wilden niet komen. Daarom draaide ik me snel af. Zodat iedereen zou denken dat ik mijn emoties niet wilde tonen."

'Dus eigenlijk is het een mislukte actie geweest?'

"Nou nee. De hele wereld had het over dat moment. Daar ging het toch om."

'Dus gelukt?'

"Nou nee, ook niet helemaal."

'Niet iedereen is in uw tranen-act getrapt?'

"Nee, die vervelende blogster in Rotterdam prikte dwars door mijn emo-ballon."

****