30 maart, 2015

Bijzondere ontmoeting

 
A. komt in hetzelfde restaurant als wij. Gisteren raakten we aan de praat.
 
A: "So, where you guys from?"
 
Ik: "The Netherlands."
 
A: " Ah wonderful. Never been there. Flew over it a couple of times."
 
P.: "On your way to?"
 
A: "Germany. Berlin to be specific."
 
Ik: "Did you like Berlin?"
 
A: "Uh.....well............I bombed it."
****

27 maart, 2015

Hoe ouder....

 
Misschien wordt het tijd dat we huiswaarts keren.
 
Zon, strand, zee. Iedere dag weer.
Ik zit voor me uit te staren.
Het is 30°C. De Golf van Mexico tikt de 26°C aan.
Ik denk aan schaatsen.
 
"Wie heeft de WK eigenlijk gewonnen?"
"Hè? Wat? Waar heb je het over?" P. fronst zijn wenkbrauwen.
 
"Schaatsen. Wie heeft de WK gewonnen?"
"Al sla je me dood. Interesseert me ook geen moer. Dat hele schaatsen interesseert me helemaal niets meer."
 
We zijn het eens.
Al dat gedonder met -en in ploegen. Al die wereldbekers. Al die miljonairs op de gladde ijzers. Al die deskundigen met hun oeverloze commentaren.
Niks an. Op de Olympische Spelen na.
 
Het gesprek dwaalt zo'n vijftig jaar af.
Wij zijn oude mensen en oude mensen halen graag herinneringen op.
 
***** 
1966
Oranjelaan
Zaterdagochtend: de gordijnen gaan dicht en blijven dicht tot maandagochtend.
De hele familie zit voor de buis.
Het begint met ruzie over wie de rondetijden in de krant mag bijhouden.
 
Papa heeft twee kilo Verkade bonbons op schoot.
 
Tijdens de dweilpauze staan we met z'n zessen voor één wc.
Ik ben de jongste en moet als laatste.
 
Op zondag wordt er niet uitgeslapen.
We willen allemaal tegelijk onder de douche.
Aan de ontbijttafel wordt een weddenschap afgesloten. De winnaar wordt één week gevrijwaard van de afwas.
 
Om vier uur roept mama: "Sherry!!"
*****
 
P. denkt mij af te troeven. "Ach hou toch op. Jij was veel te klein. Jij weet geen namen meer."
 
"Nou en of ik dat weet."
De eerste die me direct te binnen schiet is Kaplan.
 
Naast me is het stil.
Ik zie zijn voeten roeren in het zand.
 
"En nu jij," daag ik hem uit terwijl ik mijn hersenen pijnig. Er liggen een paar namen voor op mijn tong.
Ik mompel in mijzelf Mo... mi...me...toe... mitsch....tisch
 
"Matoesevitisch," roep ik, opgetogen en tegelijk verbaasd over de topconditie van mijn geheugen.
 
"Hè? Nee, die schaatste toen niet."
Manlief kan slecht toegeven. Hij is uit het veld geslagen.
 
"Jazeker. Matoesevitsch. Dat was een grote Rus."
"En Fred Anton Maier natuurlijk." (Ik schrijf de namen nu fonetisch op)
 
P. komt niet verder dan Jan Bols en Rudi Liebrechts.
 
Maar ik spuug de namen één voor één uit, verbaasd over mijn eigen herinneringsvermogen.
 
"Per Ivan Oe, de Noor. Klein mannetje.
En Gert Zimmerman, de Duitser. Die noemden wij thuis altijd Gert Timmerman."
 
Ik zie mijn familie weer voor me en moet heel hard lachen.
 
"Welnee, je kraamt onzin uit."
 
Maar ik zie de jaloerse twijfel in zijn ogen.
Hij kan het niet hebben.
 
"Nou en of. Per Ivan Oe."
 
Ik herhaal de naam wel tien keer. Om te pesten.
 
Hij pest terug:
"Ivan-hoe? Die schaatste niet, El."
 
"Nee, Per Ivan Oe. Er was nog een Per maar ik weet niet meer hoe die verder heette.
Maar van Per Ivan Oe ben ik heel zeker."
 
"Oh ja, en de Zweed Nilsson. Wat dacht je daarvan?!"
 
"We gaan naar huis!"
Hij staat meteen op en klapt zijn stoel in. Hij bromt.
 
Jammer, want ik ben net op dreef.
 
We gaan naar huis. P. met de auto, ik lopend.
Normaliter gaan we samen met de lift naar boven, maar de baby is al boven en heeft de lift lekker niet teruggestuurd.
 
Wanneer ik binnenkom zit hij met zijn iPad op schoot.
Bedremmeld en verbaasd moet hij toegeven dat ik een prestatie geleverd heb.
 
"Maar je was nog maar tien, zegt hij ongelovig."
 
Wie de WK 2015 heeft gewonnen weten we nog steeds niet.
Dat kan ik over 49 jaar toch niet meer reproduceren.
*****

24 maart, 2015

Een zinkende aak (barge)....


....en wij mogen er getuige van zijn.
 
Maar ook genieten we van de dagenlange pogingen de reus te bergen.
 
Met playmobil bootjes krijg je dat gevaarte echt niet weg.
 
 
 
Na drie dagen....dat ziet er serieuzer uit.
 
Vandaag

22 maart, 2015

Weg van de meeste weerstand


 
Het is alweer bijna twee maanden geleden dat wij in South Carolina waren en drie nachten in dit hotel logeerden.
Iedere ochtend, voordat wij een day trip gingen maken, legde ik iets op de afgesloten koffer waar waardevolle spullen in zaten en maakte daar een foto van.
 
Achterdocht?
Ja.
Hoogstwaarschijnlijk ten onterechte, maar op de eerste avond was mijn creditcard misbruikt.
 
P. checkt de overzichten nooit.
Tijdens vakantie doe ik dat wel: iedere dag zelfs. En ik blijk een uitzondering te zijn.
 
Het was geen groot bedrag. Dat zou direct opvallen.
Er waren twee bedragen afgeschreven. Beide rond de $40,-
Eén waar ik wel -en één waar ik niet voor getekend had.
 
Dat werd even duwen en trekken.
De manager zou het uitzoeken, maar telkens wanneer één van ons naar de receptie ging was ze toevallig niet aanwezig.
Mevrouw verstopte zich.
 
Op de avond voor vertrek bleven wij net zolang bij de frontdesk staan tot we zwart op wit hadden dat het geld teruggestort zou worden.
De onbeschofte manager kwam haar kantoor niet uit.
 
Wij stonden echter in de weg en dus werd besloten het bedrag van de eindrekening af te trekken.
 
Wij gingen akkoord, maar ik maakte de receptionist er wel op attent dat het hotel een probleem had.
Want fraude met kleine bedragen is ook fraude.

 
We wilden the storage, die we een jaar vooruitbetaald hadden, opzeggen:
dus belde ik eerst het hoofdkantoor om te informeren hoe de procedure precies zou verlopen.
 
Heel eenvoudig: U haalt hem leeg en u krijgt uw geld terug. 
 
Prima, maar stort dat geld dan wel terug op de creditcard!
 
Geregeld.
 
Wij leverden op 18 februari de sleutel in. Op het overzicht stond dat we ruim $300,-  terug zouden krijgen.
Een maand later was er nog geen geld.
 
Op het eerste online formulier werd niet gereageerd. Zelfs geen ontvangstbevestiging.
Het tweede formulier kreeg ik niet eens verstuurd.
 
18 maart:
Ik ging naar de slaapkamer (zodat P. het niet hoorde) en belde eerst het lokale kantoor.
Antwoordapparaat.
Ik sprak een bericht in met het verzoek contact met ons op te nemen.
Niets.
 
"Wat ben je aan het doen, schat?"
 
'Ik probeer het geld van Public Storage terug te krijgen. Als we in Nederland zijn lukt dat vast niet meer.'
 
Hij zuchtte en keek geïrriteerd.
"El, laat het toch zitten. Dat geld krijgen we niet terug. Ik word er zo zenuwachtig van. Het zijn hier allemaal schurken."
 
Huh? Helemaal niets doen? Weg van de minste weerstand?
Never!!
 
Ik gaf tegengas:
'Delta en Alamo zijn ons genereus tegemoet gekomen en ook de borg hebben we dankzij volharding teruggekregen. Ik moet het in ieder geval proberen.'
Hij boog zijn hoofd ter overgave.
 
En dus belde ik het hoofdkantoor.
Het duurt wel 6-8 weken en u ontvangt een cheque in de VS.
 
Over 6-8 weken zijn wij in Nederland. Ik zou het terugkrijgen op de creditcard, zo was mij gezegd.
 
Nee, dat doen wij niet. U krijgt een cheque.
 
Hij hield vol. Ik hield vol.
 
Toen kreeg ik het telefoonnummer van een districtsmanager.
(Alle telefoontjes pleegde ik met mijn mobieltje. Rekent u even mee!)
 
De districtsmanager trachtte ik tot drie keer toe te bereiken. Iedere keer liet ik een bericht op zijn voicemail achter.
Hij reageerde niet.
 
Pas toen ik (op 19 maart) "Bad experience with @PublicStorage" op Twitter plaatste kwam er binnen vijf minuten een reactie. 
Of ik ze maar even een e-mail wilde sturen.
Ik kreeg een adres en dat gaf houvast.
 
Ondertussen had ik 's ochtends eindelijk het lokale kantoor te pakken gekregen.
Veel gestotter en smoesjes dat zij ook niet wisten dat het zo werd afgehandeld. Of ik om vier uur nog eens wilde bellen. Ze zou overleggen met de regiomanager.
 
Ik belde stipt om vier uur terug en kreeg een verwarde stem aan de telefoon.
Oh ja.......even de e-mail van de regiomanager lezen........ik ben net terug van lunch.
 
Stilte.
Ik zat me te verbijten, maar zei niets.
Hij schrijft dat u een cheque krijgt opgestuurd en dat dat wel drie tot vier maanden kan duren.
 
Dit gesprek moest ik, voordat ik zou ontploffen, beëindigen.
Ik liet de telefoontjes verder achterwege en hoopte dat we er via de e-mails uit zouden komen.
 
Mijn tweets, waarin ik aangaf dat er weer een mail verstuurd was, hielden de dames en heren in het hoofdkantoor blijkbaar alert.
 Ook manlief ging zich er nu mee bemoeien.
 
Ons laatste antwoord was kort en krachtig: we zouden een klacht indienen bij Mastercard.
 
Gisteren (20 maart) kwam het verlossende antwoord:
Apologies en het geld zou direct teruggestort worden op mijn creditcard.
 
Vandaag 21 maart staat het bedrag inderdaad als gecrediteerd op het overzicht.
 
P. blij. Ik blij.
 
Helaas verstreken de afgelopen twee maanden, in tegenstelling tot andere jaren, in nogal gespannen sfeer.
 
Het gebakkelei over vele dollars was allesbehalve verkwikkend, maar ik weigerde mij zonder enige vorm van weerstand te laten bestelen.
******

19 maart, 2015

Achterdocht

 
We zijn nog steeds in de VS.
Hier vertrouwen de mensen elkaar niet. De achterdocht regeert.
Wij hebben daar direct mee te maken. Het is niet prettig.
 
Op internet kun je alles over elkaar te weten komen.
Zo wilde een vriendin achterhalen of haar ex-schoondochter nog schulden had. En ja hoor, met een paar klikken had ze het gevonden. Schoondochter had achterstallige betalingen.
 
Wij zaniken in Nederland over de aantasting van onze privacy.
Moet je hier komen.
 
Handyman (spraakwaterval) van ons hotel wil voor zichzelf beginnen.
Hij heeft het altijd over drank. "I don't touch that stuff. Only in the weekend a couple of beers."
 
Opvallend: hij begint er altijd zelf over.
Manlief denkt dus (en ik eigenlijk ook) dat hij een drankprobleem heeft (gehad).
 
Nu wil hij voor zichzelf beginnen als "homewatcher."
Ik denk dat hij dat heel goed zou kunnen want de man heeft gouden handen.
Maar hij aarzelt. Vanwege de screening.
"They dig up everything."
 
Nu lees ik, met plaatsvervangende schaamte, over de verwikkelingen binnen de VVD (eens mijn partij).
Hoe is het in godsnaam mogelijk vraag ik mij als kiezer en belastingbetaler af.
 
Wordt een aspirant-volksvertegenwoordiger niet gescreend voordat hij/zij op de lijst komt??
 
Achterdocht in de Amerikaanse hoedanigheid is bespottelijk.
Nalatigheid in de Verheijen/Houwers hoedanigheid is iets om de spot mee te drijven. De coalitie mist nu één kostbare zetel.
 
Ik kan alleen maar zeggen: boontje komt om zijn loontje. 
*********

15 maart, 2015

Aanstellerij?

 
Zij met een boek.
Zij met een kindle.
 
 
Lopend lezen
of
lezend lopen?
 
 
 
Het lijkt hier een rage te worden.
'Ik zou dat niet kunnen,' zei ik. 'Of ik zou struikelen. Of ik zou geen letter lezen.'
 
"Getikt," zei P.
"Aanstelleritus."
 
'Dat past goed bij het thema van deze Boekenweek:
waanzin.'
 
Lezen of verzuipen:
een mooi thema voor Boekenweek 2016.
 

11 maart, 2015

Vissen

 
Het is spring break.
Wij merken het op het strand.
Het is of bangbang muziek aanhoren of kijken naar de vissers.

In beide gevallen hebben we te maken met tamelijk asociale wezens.
Toen P. aan een wild getatoeëerde dame ging vragen of de radio wat decibellen minder mocht kreeg hij de wind van voren: "It's not against the law, soooooo.................."

Sindsdien mijden wij radio's en blijven ook op veilige afstand van de vishaken.

Maar de vissers trekken zich nergens iets van aan.
Terwijl P. en ik heerlijk liggen te dobberen zien we weer zo'n "stoere" man met een grote bek voor onze stoelen een hengel uitwerpen.

En dus verhuizen we weer..............gevolgd door de vissers.

Wij verbazen ons: volwassen mannen die zich zo kinderlijk groot gedragen.

Ik wil die vissers niet.
Ze gaan gruwelijk om met hun vangsten.
Die worden als levend aas gebruikt.
Tot drie keer toe zie ik de haak in het spartelende dier gaan.

Deze man gaat alleen voor een big catch. Zo'n type is het.
 Hij heeft alleen nog niet door dat hij dan toch echt met een boot de zee op moet want aan zijn hengel op het strand komt echt geen tonijn.

Wat er dan gebeurt film ik.



Vervolgens gaat hij op het strand zitten kijken naar zijn hengel.
Er gebeurt (natuurlijk) niets.

Daar gaat hij weer.....

Nu met twee vissen als aas.
Weer tevergeefs.

Wat wil hij vangen?
Dolfijnen? Haaien? Pijlstaartroggen?

Mijnheer komt vanavond zonder grote jongens thuis, maar wel met een klein pikkie.
*****

08 maart, 2015

Van alles en nog wat

 
Lunch
 

Alle automobilisten zouden student drivers moeten zijn.
 
Art Fair of liever gezegd Fart Air. 
 
 
Maar P. deed wel mooie knutsel-ideeën op. 
 
 
 
Het is te hopen dat de strandgangers op tijd weg zijn.
 
Onze schoondochter geloofde niet dat er op zondag politie aan te pas komt om het "kerkverkeer" te regelen. 
 
Flea market
 
De hondenafdeling.
 
Nou ja..............honden? 
 
 En dan met witte tanden naar huis.
Maar wel op eigen risico.
*****

06 maart, 2015

Uit de tijd

 
We zijn in het land waar alles groter, mooier, rijker en nieuwer is.
Het land van NASA, Apple, Microsoft, Silicon Valley, Google.....
 
>>Soms wanhopig, soms door woede gedreven bleef ik e-mails sturen naar -en telefoontjes plegen met de (verhuur)makelaar.
De foto's die ik van de puinhoop in dit appartement maakte waren ook op het beeldscherm van de eigenaar verschenen.<<
 
Vorige week ontvingen wij dan toch onze deposit terug.
Er was een cheque (van een in Florida niet bestaande bank) op ons beider naam uitgeschreven.
Opluchting alom.
 
Omdat wij hier geen rekening (meer) hebben konden wij de op onze naam staande cheque niet innen.
Vriendin V. nam ons mee naar haar bank.
Wat mij meteen opviel toen we het tamelijk gedateerde kantoor binnenkwamen:
veel personeel (achter loketten) en een rij klanten.
 
Pfff.
In Nederland is het bankwezen bijna geheel geautomatiseerd.
Kantoren sluiten. Wij regelen onze bankzaken alleen nog maar via internet. Wij maken gebruik van automatische incasso's.
 
Het overmaken van de huur had al heel wat zweetdruppels en provisie gekost.
Wij wilden met onze creditcard betalen, maar daar deed het makelaarskantoor niet aan mee.
 
Toen we hier nog een eigen huis hadden zat ik in Nederland iedere maand een pakketje cheques uit te schrijven.
Heel ouderwets en omslachtig.
 
Wij zouden de cheque overschrijven naar V. Zij zou het storten op haar rekening, het opnemen en aan ons geven.
Nope, ging niet door.
 
Manlief, zelf ooit bankier en zeer geërgerd door dit uit de tijd zijnde bankwezen, werd nijdig.
"Okay, I will open an account?"
De manager keek hem vragend aan.
 
"I'll open an account - hand over this cheque - withdraw the money - and close the account."
 
De manager begon te stotteren.
'Bbbut you can't do that all in one day.'
 
"Doesn't matter. We're here for quite a long time."
 
Zijn ogen spoten brandende dollars.
 
Ik trok P. mee de bank uit.
V. nam ons mee naar een ander kantoor.
Ook daar moest de manager zich ermee bemoeien.
 
Cheque - check - dubble check - triple check.
Achterdocht in het kwadraat.
 
Maar het was akkoord.
 
Onze paspoortnummers werden op de voorkant genoteerd. Op de achterkant schreven wij de cheque over op naam van V. En toen moest hij door alle partijen ondertekend worden.
 
Automatisering:
In Nederland gaat het te snel.
Hier lijkt het nog niet op gang gekomen.
******

04 maart, 2015

Uitdaging

 
In de verte Doctors Pass.
Even met de lens dichterbij halen?
 
 
"Haal ik het?"
'Je doet er zeker een uur over.'
 
Het is een uitdaging.
Op de terugweg brandt het zoute zweet in mijn ogen, doet mijn rug pijn van het scheef lopen en protesteert ook mijn geopereerde knie.
 
Gehaald.
Eens maar nooit meer.

03 maart, 2015

Leugenachtig drankje

 
Ik wilde graag crab claws eten bij The Dock.
We waren vroeg om buiten, aan de jachthaven, een tafeltje te bemachtigen.
Dat lukte.
 
Mijn cosmo liet lang op zich wachten.
Toen het uiteindelijk kwam bleek het een waterig goedje.
Er zaten ijsklontjes in. Er horen geen ijsklontjes in een cosmo.
Ik begreep het: mijn drankje had eindeloos op de bar staan wachten.
 
De Oost-europese serveerster nam mijn drankje meteen weer mee en ik bestelde een witte wijn.
Pinot Grigio, maar dan wel de Italiaanse.
"Bollini?"
'Yes, Bollini.'
 
P. had zijn scotch bijna op toen mijn wijn kwam.
De eerste slok was een doorbijtertje.
 
Ik proefde hout en wanneer ik hout proef denk ik aan Chardonnay.
De kleur deed mij aan ochtendurine denken.
 
P. rook en zijn ogen spoten vuur.
"Godverdomme. Dat is Chardonnay, El."
 
De serveerster beweerde dat ze erbij had gestaan toen het werd ingeschonken.
'It's the Bollini,' hield ze me voor.
 
Ik was er helemaal klaar mee....pakte het glas en liep ermee naar de bar.
 
"Can I try your Pinot Grigio? The Bollini."
'Sure.'
 
Ze schonk een bodempje in.
Het kleurverschil was duidelijk. Zo ook de geur. Om over de smaak nog maar te zwijgen.
 
"This is what I ordered, but the waitress brought me that."
Ik wees naar het glas houtsap.
 
'Oh, that's the American Pinot Grigio.'
Gelul!
"To me, it tastes more like a Chardonnay."
 
De barjuf bleef volhouden dat het een Amerikaanse Pinot Grigio was.
 
'I'll notify the manager,' zei ze.
"As long as I get the wine I ordered."
 
Terug aan tafel: "El - we zijn een uur verder en je hebt nog steeds niets gedronken."
 
Daar kwam de manager.
 
'Sorry about that. The waitress accidentally took the Chardonnay from the bar.
Here's the Bollini. I saw the bartender pouring the wine.'
 
"Yeah, that's what the waitress said about the first glass," reageerde ik.
 
'This glass is on the house.'
 
Toen ik de waterige cosmo nog even onder haar aandacht bracht antwoordde ze:
'I tried it and I thought it was okay.'
 
Als ik klompen had gedragen, dan waren die zeker gebroken.
*******

01 maart, 2015

Van alles en nog wat


Gekken en oudjes komen van heinde en verre naar Florida.
In case of een verhuizing.
'
Eén maand voorbij. Nog één te gaan.
 De nood is hoog, zo te zien. 
Natuurverschijnselen