Winkelen bij de opponent

Het is lang geleden dat ik echt voor mijzelf gewinkeld heb. Dus gaf ik het mijzelf als verjaardagscadeau.

In de stad had ik geen zin, in Hillegersberg wel - maar daarover later.

Eerst even een terugblik, passend bij bovenstaand nieuwsbericht.

>>In 1983 kwamen wij in Zierikzee te wonen. Een van de beste middenstanders in het toen nog leuke stadje was schoenenwinkel Verton.

De eigenaar, Lou Verton, leerden wij goed kennen. Hij kwam altijd tevoorschijn als hij me zag.

Een aardige, zeer gelovige man. En dat was het personeel ook.

Maar ook een man met een buitengewoon goed gevoel voor ondernemen.

Lou Verton is nog niet heel lang geleden overleden..<<

GESCHIEDENIS

In het jaar 1875 was de familie Verton, grondlegger van Omoda, al actief in de schoenenbranche. De (bet)overgrootvader van de huidige eigenaren was de schoenmaker van het Zeeuwse plaatsje Burgh en de dorpjes daaromheen. Gratis thuisbezorgen zat er toen al in bij de familie, want de schoenen werden met paard en wagen aan huis gebracht. De passie voor schoenen ging door van generatie op generatie. In 1961 opende vader Lourus Jan Verton samen met zijn vrouw Mina de eerste echte schoenenwinkel ‘Verton Schoenen’ in het Zeeuwse stadje Zierikzee. De winkel was enorm populair in de buurt. Dit kwam vooral door de goede service en grote collectie merkschoenen. Deze winkel was het begin voor het toekomstige Omoda. 

De kinderen van Lourus Jan en Mina Verton groeiden op met de schoenlepel. De extreme liefde voor schoenen én het helpen van klanten is hen ook met de paplepel ingegoten. En dat zorgde voor het gezamenlijke doel van het familiebedrijf, waar zoon Lourus Verton in 1987 officieel instapte. Met zijn komst opende de familie een tweede filiaal in Middelharnis (Goeree-Overflakkee). Snel hierna volgden de winkels in Vlissingen en Middelburg. Zo’n zeven jaar later, in 1994, koos ook zoon Wilhelm ervoor om de organisatie te versterken. In ditzelfde jaar opende Verton meer filialen en kwam de teller op zes. Het jaar 2000 was een belangrijk jaar in de geschiedenis van dit familiebedrijf, want het nieuwe Omoda-concept werd gelanceerd en maakte intrede in de schoenenmarkt. In de jaren daarna werden meer vestigingen geopend. Denk aan: Bergen op Zoom, Breda, Dordrecht, Gouda, Hellevoetsluis, Ridderkerk, Roosendaal en Terneuzen. 

In 2007 was het tijd voor een nieuwe uitdaging: de onlineshop. Die bleek zo’n succes dat er nog meer onlineshops werden toegevoegd. België en Duitsland kregen een eigen webshop in 2010. Sinds 2012 kunnen ook Franse fashion-liefhebbers bij Omoda terecht en in 2014 werd de Oostenrijkse markt verrijkt met Omoda.at. Ook de stenen winkel van Omoda is internationaal gegaan. In 2013 werden de deuren geopend van het filiaal in de Belgische fashionhoofdstad Antwerpen. Deze winkel werd als eerst helemaal in de nieuwe Omoda-stijl ingericht. Dat betekent luxe, zwarte en gouden tinten en schoenen in een ruime opstelling. De overige winkels worden sindsdien ook omgetoverd en zijn nu bijna allemaal voorzien van die fijne Omoda-sfeer. Door deze enorme groei werd het hoofdkantoor van Omoda veel te klein. Oftewel, tijd om de collega’s die daar werkten van een nieuw gebouw te voorzien. Sinds 2014 is het hoofdkantoor gevestigd aan de Ruigendijkweg in Zierikzee. Het pand ademt passie voor fashion en is luxe en modern ingericht.  

 

In 2017 diende de vijfde generatie zich aan. Helemaal volgens traditie, maar natuurlijk ook met een frisse blik, startten Marlinde Baan-Verton en haar man Jan Baan in het familiebedrijf. Niet veel later, in 2018, sloot ook Lourus-Jan Verton junior aan. In 2021 werden zij alle drie mede-eigenaar van Omoda, naast hun (schoon)vader Lourus en zijn broer Wilhelm. 

In Rotterdam is Van den Assem altijd de schoenenzaak geweest. Ik schrok dan ook toen Omoda zich vlak om de hoek op de Karel Doormanstraat vestigde.

Gisteren las ik dat Omoda Van den Assem heeft overgenomen en vanmiddaag was ik schoenen aan het passen in Hillegersberg (daar koop ik liever dan in het centrum).

Met de verkoopster had ik het over overname en dat ik het jammer vond dat het financiel onvermijdelijk was. Zij voegde eraan toe dat er, in tegenstelling tot de familie Verton, geen opvolging is.

Toen kwam er een mevrouw binnen met een doosje van banketbakkerij Specker (dus uit de stad). Mijn verkoopster reageerde allerhartelijkst en vertelde me even later dat het de filiaalleidster van Omoda-centrum was.

De andere verkoopsters kwamen nu ook tevoorschijn. Ik haalde herinneringen aan Verton Zierikzee op, wat tot een gezellig gesprek leidde.

Wel uitte ik mijn zorgen: "Blijft Van den Assem de merken verkopen die ze nu verkopen en blijft de koopzondag gehandhaafd??"

Want ja - Omoda eerbiedigt de zondagsrust. 

Maar daar komt verandering in. Zelfs het Omoda filiaal gaat op zondag de deuren openen.

En Van den Assem behoudt zijn merken.

Ik had het niet eens in de gaten maar de verkoopster wees mij op de handige Omoda tas die ik bij me had. "Daar moeten we wat tegenover zetten," zei ze terwijl ze twee dozen in een Van den Assem tas stopte. En ik kreeg nog een extra boodschappentas erbij.

Het voelt altijd een beetje als verraad wanneer ik zo geniet van het shoppen in Hillegersberg, maar er zijn zoveel meer mogelijkheden.

De Lusthofstraat valt in het niet vergeleken bij winkelcentra Beethoven, Weissenbruchlaan en Bergsche Dorpstraat.

De Kralingse middenstand toont echt armoedig bij Hillegersberg. 

Wat loop ik daar te genieten van de heerlijke kaaswinkels, goede bakkers, mooie modezaken, mega AH, grote Hema en nog veel -en veel meer.

Hillegersbergers zijn mondainer dan Kralingers en geven meer geld uit.

Ik blijf erbij dat er niets boven wonen in Kralingen gaat: aan de Maas, aan de Kralingse Plas, het bos, op loopafstand van de stad.....

Maar qua middenstand gaat er niets boven Hillegersberg.

Zo koop ik al sinds mijn jeugd mijn brillen op de Oudedijk, maar met de laatste twee monturen ben ik, ondanks goede service, nooit blij geweest. Te weinig keuze naar mijn zin.

Dus, na de geslaagde kaas -en schoenenaankopen gaf ik Peter Akkerman op de Weissenbruchlaan een kans.

Mijnheer Akkerman, een man op leeftijd, hielp mij. Hij luisterde goed naar mijn wensen.

Binnen tien minuten had ik mijn bril gevonden.

De sterkte blijft gelijk en met zijn opmerking "u heeft de oogdruk van een gezonde jonge vrouw" stemde hij mij oprecht gelukkig.

Wat me direct opviel in de grote winkel was een kennel waarin een politiehond lag te slapen. Dat is helaas nodig, zo vertelde de eigenaar van deze exclusieve optiek mij.

De hond is een effectieve beveiliger.

Dat had de oprichter Jan-Willem Akkerman, die vanaf de wand de winkel in de gaten houdt, in 1931 ook niet kunnen vermoeden.

******

In de bloemen

Vandaag is uw blogster weer een jaar ouder geworden.

Manlief verraste mij vanmorgen met een grote bos tulpen van een tamelijk dure bloemist. 

“Je vindt ze vast niet mooi,” zei hij terwijl ik ze uit het papier haalde.

Manlief moest bloed laten prikken en ik zette de bloemen in een vaas.

U begrijpt dat ik dit niet pikte.

Je opzadelen met uitgebloeide tulpen.

Ik ben direct naar de winkel gereden.

De verkoopster herkende de tulpen meteen en bekende schuld.

Ik mocht zelf andere tulpen uitkiezen.

De winkel staat trouwens vol met “open” bloemen, iets wat ik nooit koop.

Met Jacky wandelde ik door “het parkje” waar het voorjaar zich langzaam maar zeker vertoont.

Vlak na Oud en Nieuw had ik al gezien dat een van de mooie bruggetjes zwaar beschadigd was geraakt door vuurwerk.

Ook in deze lommerrijke wijk is er grote overlast van lachgasgebruikers.

Weinig te lachen voor de bewoners van deze miljoenen huizen.

******

 

Geen pannenkoeken maar poffertjes

Niet alleen de Meent is opgepimpt tot een sjieke, gezellige winkelstraat.

Ook de Pannekoekstraat is niet te versmaden, Mijn stomerij zit er, dus daarom kom ik er regelmatig.

En iedere keer kijk ik mijn ogen uit.

De etalages zijn uitnodigend.

Deze winkel kende ik nog niet.

Het is niet spectaculair hoor: jaca van zanten is vele malen beter en heeft ook verse producten.

Poffertjes eten in dit karakteristieke paviljoen was in mijn jeugd een feest.

Het gebouw uit 1954/55 van de vrij onbekende architect Nefkens heeft meerdere namen gehad: Bongers, Dutch Diner..

Maar de oer-Rotterdammers zullen er zeker herinneringen aan hebben als een voorbeeld van de wederopbouw.

Vandaar dat het Cuypersgenootschap zich hard maakt dit bijzondere achthoekige gebouw op de monumentenlijst te krijgen.

******

Vlijtige zaterdag

Zaterdag is voor mij altijd een "doe-dag."

De was van de hele week wordt gedaan, de bedden verschoond en als het moet pak ik een poetsdoek.

Nu was ons Zaans klokje al tijden een doorn in 't oog. Vooral mijn oog.

Koperpoets deed helemaal niets. Alles wat koperkleurig moet zijn was zwart.

Nu kijk ik veel naar Britse middagprogramma's zoals "Clean it fix it."

Mensen die van hun huis een smerige puinhoop hebben gemaakt roepen de hulp van de BBC in en binnen 24 uur wordt hun woning opgekalefaterd.

Mijn interesse gaat vooral uit naar het schoonmaakwerk, aangezien de Carabische poetster geen chemische middelen gebruikt, maar alles blinkend schoon krijgt.

Met haar middeltjes ging ik vandaag de klok te lijf.

De gewichten knapten aanzienlijk op met staalwol.

Zie het verschil eens: links gedaan - rechts moest nog.  

Ik mengde baking soda met afwasmiddel en een klein beetje schoonmaakazijn. Zij gebruikt altijd witte azijn, maar dat kon ik niet krijgen.

Daar legde ik de klokstukken in.

Let wel: vanwege de krachtige werking (kan in een container ontploffen) wordt schoonmaakazijn in combinatie met baking soda afgeraden!!!

Er kwam veel vuil vanaf.

De kettingen van de klok heb ik voorzichtig met staalwol behandeld.

Je zag het opknappen.

En kijk eens hoe schoon de ooit grauwe emmer geworden is.

Even het hout in de was zetten en klaar is El.

Met het eindresultaat ben ik zeer tevreden.

Het is niet perfect, maar voor een klokje van deze leeftijd ziet hij er weer piekfijn uit.

Tja, ik had niet anders verwacht

Op 5 januari 2018 schreef ik het volgende: 

"Dat er een luxe hotel komt begrijp ik echt niet. Dit is geen buurt voor een luxe, boutique hotel. Zie eens wat er aan de overkant staat: niet bepaald een monumentaal gebouw."

Grote plannen voor slaakhuys.

Maar uiteindelijk kwam het er en logeerden wij er tijdens onze verbouwing.

Van binnen is er niets op aan te merken, behalve dan dat er nauwelijks gasten te bespeuren vielen.

Op 10 minuten lopen van ons huis was dit voor ons een ideale locatie.

Onze ervaring deelde ik op 6 juni 2021: Kinderziektes

Onlangs, vierenhalf jaar na de opening, werd het hotel failliet verklaard.

Gelukkig staat het rijksmonument niet lang onbeheerd: Fletcher heeft het overgenomen.

Slaakhuys blijft behouden.

Of dat inhoudt dat de status van boutique hotel verlegd wordt naar budget hotel zal de tijd leren.

Zo ook of dit meer gasten genereert.

De nieuwe eigenaar beweert dat het een van de meest luxe hotels van Rotterdam is met vijf sterren.

Dat spreek ik tegen.

Dan moet het uitzicht over de Maas hebben of in hartje centrum staan en niet in een woonwijk, boven/naast de Lidl.

******

Gezondheidszorg

Deze brief viel op de deurmat.

Het is weer zover.

Ik neem iedere uitnodiging voor een bevolkingsonderzoek met grote dank aan.

Zo sta ik erin.

Het baart mij derhalve grote zorgen dat vrouwen in Nederland - maar ook in andere Europese landen - minder vaak een gratis mammografie laten maken.

Die terugval is ook waarneembaar bij het darmkankeronderzoek.

Bij baarmoederhalkanker is nog maar 41% ingegaan op een uitnodiging.

 

Nederland staat met 72,7% op de 7e plaats. In 2011 deed nog 80% van de doelgroep aan het borstkankeronderzoek mee.

De brief is anders. Twee jaar geleden kreeg ik nog een uitnodiging met datum.

Nu moet ik inloggen met mijn DigiD om een afspraak te maken. Dat verbaast me.

Niet iedereen zal, zoals ik, meteen tot actie overgaan en die afspraak vastleggen. Dan blijft zo'n brief liggen.

Er zijn ook vrouwen (daar behoor ik ook toe) die dit geen prettig onderzoek vinden - en dat is een understatement.

Het doet pijn en heeft iets vernederends.

Dat laatste voel ik sinds een vervelende ervaring:

>>>Ik ben (laat ik het met zelfspot formuleren) goed voorzien. In mijn "dikke tijd" was die mammo nog veel meer een kwelling dan nu. 

Eens probeerde een jongeman mijn borsten tussen de platen te persen waarbij de tranen in mijn ogen schoten en het zweet uit de poriën schoot.

Tijdens het aankleden hoorde ik hem met collega's over mijn borsten praten. Er werd gelachen.

Gekweld, gekrenkt, vernederd, woedend, verdrietig - ik moest even huilen.

Natuurlijk heb ik meteen een klacht ingediend, waar serieus op werd gereageerd. 

Maar vergeten zal ik het nooit.<<<

Ondanks deze akelige ervaring onderga ik trouw iedere twee jaar dit onderzoek.

Ik ben blij dat het er is.

Zo heeft ieder zijn eigen ervaringen met medische instanties. Ik ben over het algemeen zeer tevreden, maar dat je assertief moet staat buiten kijf.

Voorbeeld is de actie van post COVID patiënten en andere post infectieuze ziekten (ME/CVS, Lyme, Q koorts).

Zo'n 450.000 patiënten zullen blij zijn dat de PVV de grootste partij is geworden, want dankzij Fleur Agema zal er een meerderheid van de Tweede Kamer morgen VOOR behandelcentra stemmen.

Bravo!!

Ik moest kijken

Met een jetlag hoofd zit ik dit stukje te typen.

Vannacht werd ik om 2 uur wakker. Dan ben ik ook niet meer in slaap te krijgen.

Leeftijd dingetje.

Tot ergernis van manlief zette ik de tv aan mijn voeteneinde aan.

Hij zette een snurkconcert in.

Het was Superbowl night. Dat is een tien keer opgeblazen Champions League finale. 

Amerikanen zitten thuis aan de buis gekluisterd. Er worden parties georganiseerd en de pizzabezorgers hebben een gouden avond.

Ik kijk nooit naar American football omdat het mij allemaal veel te lang duurt en ik nog steeds de regels niet ken.

Ja, ik weet wat een touchdown is, maar daar houdt het bij op.

En toch.....

Ik keek even, haakte af bij de reclame (wij krijgen nooit de Amerikaanse reclame te zien) en probeerde weer te slapen. 

Dat lukte niet, dus zette ik de televisie weer aan.

Het was halftime en nog steeds stonden de San Fransisco 49ers met maar 10-3 voor tegen de Kansas City Chiefs, die de vorige twee edities ook gewonnen hadden.

Usher verzorgde de halftime show. 

OMG - wat een spektakel. Niet mijn muziek, maar wat een danser!!

En het ballet - ongelooflijk. De onnavolgbare vaart die in die show zat - zoiets heb ik nog nooit gezien. 

Ik zette na de show de tv weer uit, maar de slaap bleef weg.

Om manlief niet verder te irriteren pakte ik mijn iPad en tussen mijn slaappogingen door zag ik het belangrijkste van de wedstrijd.

Het scoren ging uiterst moeizaam. Het was een fysiek zwaar bevochten strijd. Verbazingwekkend dat die tackels geen zware verwondingen veroorzaken.

Ontevreden Travis Kelce (vriendje van Taylor Swift) viel de 65-jarige Kansas-coach, die er als tachtig uitziet, aan op het moment dat het niet goed ging.

Pas in de derde quarter maakte Kansas gelijk.

Waardoor ik altijd de interesse kwijtraak komt omdat vier quarters vier uur duren!!

Ze komen een paar meter vooruit, worden getackeld en dan ligt het spel weer stil.

In de laatste quarter kwam San Fransisco weer voor te staan.

Maar Kansas bleef er, onder aanvoering van de fantastische quarterback Patrick Mahomes↑, in geloven.

 Geen moment zag ik verslagenheid in de ogen van de spelers, die vurig werden aangemoedigd door Mahomes.

Boeiend om dat te volgen.

Toen er nog twee minuten te gaan waren in de officiële speeltijd zette ik mijn iPad weer aan.

Het zag er slecht uit voor Kansas. De tijd tikte weg.

Serieus, een paar seconden voor het eind scoorde Kansas de gelijkmaker.

Met een stand van 19-19 ging de 15 minuten durende overtime in.

En weer nam SF de voorsprong.

Er gebeurde echt van alles. Om iedere centimeter werd gestreden van beide kanten.

Kansas wist bijna kruipend met nog vier seconden op de klok de winnende drie punten te scoren.

Het was een thriller, maar wel een sportieve.

Van een mug en een olifant

Ja, ik vind dit ook dierenmishandeling. Dit kan niet.

En een hobbelpaard zou ook verboden moeten worden.

Mijn kleinzoon heb ik streng toegesproken.

"Tutti, laat al die knuffels vrij."

"Maar oma, ik ben heel lief voor ze."

"Maakt niet uit mijn knecht, ze leven in gevangenschap en mogen jouw bed niet verlaten. Dat is dierenmishandeling. Dus, zet ze morgen maar in de tuin."

"Maar Cor heb ik al zes jaar, oma. Mag die....."

Tutti's ondelip trilt.

"Geen krokodillentranen, vent. En kleren met malle dierenprints vind ik ook onacceptabel."

"Wat is onacceptabel, oma?"

"Dat dieren bespot worden."

"Wat is bespot, oma." 

Nou, dat dus. De draak steken met dieren."

"Ik heb ook een trui met een draak."

"Mogen verhaaltjes over dieren dan ook niet meer, oma? 

"Nee, eigenlijk niet. En "een paard in de gang" vind ik echt ontoelaatbaar."

"En Dikkertje Dap?"

"Schandalig."

"Ik zag twee beren broodjes smeren?"

"Te erg."

"Boer, er ligt een kip in 't water?"

"Kan echt niet. De Muppets, Sesamstraat, De Berenboot en al die andere programma's met dieren moeten gecensureerd worden."

"Ik vind jou een beetje suur, oma? Mag ik een dropje?"

Even bijpraten

Toen zat ik op zaterdagavond alleen aan tafel.

Manlief was kotsmisselijk van tafel weggelopen en lag op bed toen ik anderhalf uur later op de kamer kwam.

Ik had mij ons laatste diner anders voorgesteld, maar ja....

Gissen naar hoe hij zo beroerd was geworden had geen zin. Ik denk stress.

Gelukkig liep het los en zat hij de volgende ochtend fit aan het ontbijt met koffie.

We reden met drie korte wissel stops terug naar Rotterdan, in zeseneenhalf uur zonder blokkades van boze boeren.

De geplande omweg via Duitsland konden we dus skippen.

Daarentegen werd het het slechte Belgische wegennet van België. Omdat het traject Luxemburg - Brussel rustig was kon ik grotendeels de linker rijstrook nemen om de diepe gaten te vermijden.

Het is meer dan schandalig.

Het eerste wat bij thuiskomst opviel was de GFT bak.

Omtzigt is uitvergaderd. Hij is moe en vindt het genoeg voor nu.

Niemand weet wat erachter zit.

Blaast hij de onderhandelingen op? Wil hij het toch liever over links gooien?

>>>In 2021 stemde ik op Omtzigt, als steunbetuiging. Ik heb niets met het CDA, maar ik vond hem by far de beste volksvertegenwoordiger.

Nu is hij leider van een twintigkoppige fractie en volgens mij worstelt hij daar enorm mee. Hij moet leidinggeven, rekening houden met anderen en hij heeft te maken met partijleden. 

Pieter Omtzigt is een einzelgänger. Hij kan het niet aan. Een burn-out ligt op de loer.<<<

Ik heb er zo mijn gedachten over.

Iedereen (inclusief ondergetekende) schrok toen Dilan Yesilgöz aangaf dat er geen VVD'ers in het kabinet zouden plaatsnemen.

Was ze daarmee Pieter Omtzigt een stap voor?

De geruchten gaan dat NSC ook voor "gedogen" ging - maar dat die kaart werd weggekaapt door Yesilgöz.

Onder het mom dat Plasterk financiële informatie had achtergehouden stapte Omtzigt donderdagavond in de auto naar Humberto om daar een verward, vaag verhaal te houden over het hoe en waarom.

Vraag blijft: hoe en waarom?

Vooralsnog blijft de VVD aan de onderhandelingstafel zitten. Gokt Omtzigt erop dat Yesölgiz door de knieën gaat en toch gaat meeregeren?

Met andere woorden: geeft zij de kaart "gedogen" aan Omtzigt - die een extraparlementair (zaken) kabinet wil. 

Dat is het enige waar hij vanaf de verkiezingen duidelijk over is geweest.

De enige die hier garen bij spint is de PVV. 

Mochten er weer verkiezingen komen, dan wint Wilders nogmaals.

Duidelijk is dat van de beloofde transparantie en openheid naar de kiezers toe niets terecht komt.

Er verandert dus 0,0.

********

Kan dat allemaal wel in één blog

Nog even terug naar donderdagavond toen we in het hotel dineerden. Vanuit mijn stoel keek ik uit op een vensterbank waar lampen op stonden.

Uit een van die lampen kwam een soort van lichtkegel. Denk aan een flikkerende vlam.

Ik attendeerde manlief erop, die het ook zag.

Hij liep naar het venster en keek naar boven, naar het plafond. Toen alarmeerde hij direct de bediening.

Lekkage!!

Meteen werden de lampen weggehaald, want ja - electriciteit en water.......

Dus dat hield de gemoederen wel bezig.

Gisteravond gingen we bij een voor ons bekend restaurant eten.

Het is geloof ik de vierde keer dat we aanschuiven bij Les Ménétriers. Ooit heb ik die in de groene Guide Michelin gevonden.

Het restaurant heeft een prettige, lichte uitstraling.

De eerste keer vonden we het fantastisch. De tweede keer waren we teleurgesteld dat het menu niet was aangepast.

Dat menu lijkt steeds kariger te worden. Alles straalt iets zunigs uit.

Op de kaart staan maar vier voorgerechten en vijf hoofdgerechten.

Volgens ons werkt alleen de chef (eigenaar) in de keuken.

Ook madame gaat steeds zuurder kijken. Misschien zou ik dat ook doen als je iedere tafel hetzelfde opdient, want iedereen neemt het menu van €38,-. 

Daar staan de gerechten op die je ook à la carte kan eten en opvallend - allemaal hapjes die de chef van tevoren kan klaarmaken. Het is een kwestie van het bord mooi opmaken.

Vriendelijkheid is ver te zoeken.

We kregen wederom de kaaskoekjes en de zalmmousje bij het apéritif.

Het is allemaal wat vastgeroest.

Over de bereiding niets dan lof, maar heel bijzonder was het niet.

Het wijnadvies is altijd wel perfect. We hebben hier alleen maar uitstekend Elzassers gedronken, voor een zeer schappelijke prijs.

Nu ook weer: een heerlijke pinot gris.

Ook hier was de kerstversiering nog niet weggehaald.

Vanmorgen wisten we dat het een stralende dag zou worden.

Onze laatste dag in dit heerlijke gebied.

De wandelschoenen gingen aan.

Op naar de Vogezen, via de Col du Bonhomme (dik half uur rijden).

↓Ski's huren??

We hebben hier heerlijk gewandeld.

↑Le Lac Blanc

↓LeLac Noir

Er is hier voldoende te wandelen.

↑Een buurtschap middenin een natuurpark waar apartementgebouwen als deze geheel leeg staan: zoiets is bij ons ondenkbaar.

Het maakt derhalve helaas een vervallen, armoedige indruk.

Tijd voor een warm drankje met huisgemaakte myrtilles vlaai.

Het liep tegen tweeën. Er moesten nog boodschappen gedaan -en benzine getankt worden, dus op naar E. Leclerc bij Colmar.

Ook wilde ik nog graag langs een speciale wijnboer. Ik had gisteravond een foto van het etiket gemaakt.

Voor die heerlijke Pinot Gris (wel wat duurder dan Beblenheim) moesten we naar Hunawihr, wat op de route naar ons hotel ligt.

We werden alleraardigst ontvangen en konden het niet laten, nu we er toch waren, om nog wat andere wijnen te proeven.......en te kopen.

Maar hiemee was het het (wijn)feest nog niet ten einde.

↓We hadden nog iets te verzilveren: een cadeaubon voor drie flessen wijn, wat in de aanbieding van ons hotel zat (zie mijn blog van afgelopen woensdag).

Wat in het vat zit verzuurt niet en je moet een gegeven paard niet in de bek kijken.

Na deze welbestede laatste dag is het inpakken geblazen.

Vanavond hopelijk nog even genieten in het gezellige restaurant beneden en morgen met een bomvolle auto niet geblokkeerde wegen naar Nederland zien te vinden.

******