30 april, 2020

We breken uit


O wat is het heerlijk om een stukje te rijden.....naar de caravan.
Wij mogen -en kunnen weg in eigen land omdat we helemaal self supporting zijn, tenminste - als de douche het doet.

Campings houden toiletblokken nog gesloten.
Vakantieparken gaan voorzichtig van het slot. Iedere provincie heeft zijn eigen beleid daarin.

Ik vind een mooi klein plekje in Friesland. De eigenaar vertelt dat (mocht alles losgelaten worden) hij geen idee heeft hoe hij de anderhalve meter regel in het sanitaire deel moet handhaven en controleren. 
"Hoe kan ik nagaan of iedereen goed schoonmaakt na wc-bezoek en douchen?"

Maar wij breken eruit, na acht weken opgesloten te zitten op 65m².
En mijn wandelingen in Rotterdam zitten erop. Ik wil weidsheid zien.


Onze caravan staat prachtig in zijn eigen box.
Ik maak foto's van wat er in de kastjes zit en verheug me op de hectiek die nu gaat volgen.
Heerlijk om weer iets kunnen voorbereiden.


Niet iedere kampeerder heeft een chemische wc. Daar schijnt nu een enorme run op te zijn.
Iedereen wil er, begrijpelijk, op uit.

Eenmaal terug in de flat gaan er weer vier verschillende bestellingen uit, allemaal voor de caravan.
Ik ben snel met het bestellen van benodigheden voor de badkamer. 


Er ligt een grote envelop op de deurmat.
Mop heeft zijn artistieke kwaliteiten aan het papier toevertrouwd.


Ik voel me (op anderhalve meter) bevrijd.
*****

28 april, 2020

Maar dat is het nou juist, het zijn mijn zaken.



Begin van de middag brengen wij de grote auto (die al een half jaar binnen staat) naar de garage in Barendrecht voor de bandenwissel.
Die afspraak stond veel eerder gepland, maar werd uitgesteld tot er wat meer ruimte kwam in het Corona-protocol.

Zo te zien maken veel mensen gebruik van die speling in de maatregelen.
Op de grote weg is niets te merken van een crisis en het schijnt dat Ikea te maken krijgt met een vloedgolf aan klanten.

What the f..., is zo belangrijk dat je naar Ikea moet??????

Op de terugweg dropt manlief mij in de Lusthofstraat.
Het is zeven weken geleden dat ik hier was.

Bij Aldi moet ik twintig flessen inleveren.
Met mondkapje durf ik wel. Maar dan heel snel.


De onduidelijkheid over die mondkapjes heeft mij vanaf begin af aan verbaasd.

Eerst werden ze helemaal afgeraden, maar toen het andere EU-landen ze verplicht stelden wist de RIVM geen duidelijk advies te geven.

Ik schreef het al eerder: 
Ons werd door een dermatoloog van het Erasmus MC indertijd aangeraden tijdens het vliegen mondkapjes op te zetten om zo geen bacillen binnen te krijgen (we werden daarvoor namelijk altijd ziek). 
Maar ook Aziaten (Chinezen en Japanners) dragen mondkapjes in hun zwaar vervuilde grote steden.


Enfin: Aldi heeft het goed voor elkaar.
Je moet wel zelf je gratis (splinternieuwe) karretje schoonmaken.


Het gaat goed totdat ik bij de kassa kom.

Een echtpaar voor mij (zestigers in prima conditie) hebben een paar boodschappen op de band gelegd.
Voor me houd ik zeker twee meter afstand en het karretje heb ik als blokkade achter me gezet. De blondine vindt ineens dat ze toch nog wat moet hebben en loopt mijn kant op.

Ik doe heel overdreven drie stappen zijwaarts, waar ze met een sacherijnige blik op reageert, en blijf daar staan tot ze terugkomt (met lege handen) - want inmiddels worden haar boodschappen afgerekend.
Weer die sacherijnige blik.

Bij de uitgang staat een oudere man, met een verveelde uitstraling, te praten met een kennis.
Natuurlijk is Corona het onderwerp.
Hij is blij dat hij zijn mening kan ventileren en heeft daar een slachtoffer voor gevonden.

"Het moet nou maar eens afgelopen zijn, Deze idiote maatregelen zijn onzin," klinkt het zeurderig.
"Ik ben het helemaal zat. Wat een onzin."

"Nou - ja - dat weet ik zonet nog niet hoor," zegt de kennis voorzichtig.

Mijn bloeddruk stijgt. Ik moet snel naar de volgende winkel.

Hoe is de situatie bij Albert Heijn?
Rustig.

"Hier heeft u een karretje mevrouw."
Een winkelbediende staat met de veiligheidsman karretjes te desinfecteren. Ze duwt een schone kar naar mij toe.

"Dank je, geweldig."

Ook de blondine gaat naar binnen.
Maar nu wordt haar man tegengehouden door de veiligheidsman.

Ze wordt kwaad, want bij Aldi had niemand iets gezegd.

"Dan pak je toch ook een karretje," roept ze tegen haar man.

"Nee, joh - laat maar."

"Kom op, pak een kar," klinkt het dwingend.

Ik kijk haar met mijn zwarte ogen doordringend aan en dat ziet ze.

"Bemoei je met je eigen zaken," schreeuwt ze me toe. 

De veiligheidsman grijpt in en ik loop Albert Heijn binnen.

Ze volgt me en probeert binnen anderhalve meter van me te komen.
Dan maak ik een onverwachte wending waardoor mijn karretje haar zijkant raakt.

De blondine bijt op haar onderlip maar verdwijnt uit mijn gezichtsveld.

Ik ben blij wanneer ik weer op straat sta. Achter mij wachten inmiddels zes mensen keurig met een kar tot ze naar binnen mogen.


Mijn mondkapje houd ik nog maar even op.

Vandaag horen we weer veel sirenes.
De mooie cijfers van de afgelopen dagen zijn alweer teniet gedaan. 

Corona geeft niet op.

Ik keer terug naar online bestellen. 
*****

27 april, 2020

2194 benauwde kilometers



Gisteren hebben voor het eerst (restaurant) eten laten bezorgen.
Mangiare bezorgde keurig op tijd.

Ik had alles koud besteld.
De cannelloni kon zo de oven in.

Het was goed, maar tamelijk aan de prijs voor zulke kleine porties.

Ondertussen hield ik via Facebook bij hoe het onze vrienden uit Michigan verging, onderweg naar huis.

Wij waren jarenlang buren op het strand van Naples. 
Zij huren een soort stacaravan van januari tot april (de drukste maanden van het jaar), om zo de bitterkoude winters in Michigan te ontvluchten.

Voordat we hun namen wisten, was hij voor ons het vissertje.
Manlief tekende hem zelfs. Toen we elkaar beter leerden kennen hebben we hem de tekening tijdens een lunch gegeven.
Ze waren er verguld mee.


Met de pandemie braken ook onzekere tijden aan. 


We gaan zo snel mogelijk terug, mailde ze toen.

Maar ik bleef op facebook berichtjes vanuit Naples zien.

Ze wachtte op medicijnen, zo was de reden. Wij zouden zeggen, nou dat komt wel goed als we thuis zijn: een simpel telefoontje naar de huisarts....
Maar in de VS zit dat toch iets anders. 
Dus bleven ze in Florida tot G. haar medicijnen had ontvangen.......en langer.

Maar toen werd het onaangenaam met temperaturen boven de 35℃ en zowel de stranden als de zwembaden die werden gesloten.

Ze mailde mij twee weken geleden dat 1 mei de vertrekdatum zou zijn, maar dat werd dus vervroegd.

Inmiddels zijn ze thuis. 
Het was geen makkelijke reis. 
Iedere staat heeft zijn eigen Corona-protocol. Sommige hebben hun grenzen gesloten.

Ik weet ook niet welke route ze genomen hebben, maar W. zal wel uitgevogeld hebben hoe ze het snelst, zonder de wet te overtreden, thuis konden komen.

Spannend wel, want ook gouverneurs nemen onverwachte beslissingen, en dan zal je maar vast komen te zitten in Georgia of Kentucky......

Er moest toch gegeten worden. In de propvolle auto slapen was ook geen optie.

"We hadden eigen lakens en dekkleden bij ons om op de bedden te leggen. We hebben alles eerst schoongemaakt. Bizarre, angstige tijden.
We zijn twee keer gestopt bij McDonalds, dat was wel het engste. We probeerden alles met desinfecterende doekjes af te vegen en in de auto te eten. 
Ik had genoeg broodjes voor twee dagen moeten meenemen."


26 april, 2020

De verkeerde kant op




Mijn doel was de Begraafplaats Oud Kralingen.
Manlief keek bedenkelijk toen ik mijn plan voorlegde, maar hij zei (verstandige man) niets.

Ik perste de gekneusde blauwe rechtervoet in mijn schoen. Dat deed pijn, maar toen ik eenmaal de pas erin had voelde ik niets meer.


Goed, Rotterdammers die de volgende foto's zien zullen uitroepen "Hee El, waar gaat je nou naartoe meit."

Ja, dat vroeg ik mijzelf dus ook was toen ik Crooswijk binnenliep.
Ik zat dus helemaal fout.

Dom??
Ja, dom - maar ik wist dus echt niet dat ik precies de andere kant op moest.

Ik ben namelijk nooit op Begraafplaats Oud Kralingen geweest, terwijl daar wel veel bekenden liggen.

Maakt niet uit, dit was ook weer een interessante route.

Klaar voor?
Daar gaan we.


↑Oostzeedijk
↓Oudedijk

 
 

↕Jericholaan. 

 

Ik loop  Kralingen-West in.


↑Libanon Lyceum Geschiedenis
↓Ramlehweg - bouw van 1940.

 
 
 
 
 

↕Kralingse Plaslaan, waar de Corona-regels met voeten (ook letterlijk) werden getreden.😠


↕Snel linksaf, weg van de drukte. Nou ja, het fietspad daargelaten.😠


↓Ooit van de Boerschaplaan gehoord?

 

↕Maar dan de Sophiakade. Dit stuk ziet er erg leuk uit.
Mooie bouw ook.



↕ Vlietlaan.


 ↕Frits Ruyslaan. Rechts de woonblokken die na het bombardement werden gebouw.
Links van ver daarna. Jammer.



In mijn jeugd deden wij vaak boodschappen in deze buurt.
Papa kocht op zaterdag altijd bloemen voor mama bij een mannetje op de Goudserijweg.

 
 
 

↑Dat vreselijke Oostelijk Zwembad. Iedere vrijdagmiddag te voet van de Rozenburglaan naar de Gerdesiaweg, ook in de winter. Ik liep dan met bevroren haren, die naar chloor roken, naar huis.
Kokhalzend zwemmen, dat is mijn herinnering.

↓Oostzeedijk