30 maart, 2016

Hoofdzaken

 
"Ik heb wat boodschappen te doen bij Rode Pilaren."
 
P. biedt aan mij naar Goes te rijden.
Ik kamp nog steeds met een krankzinnige hoofdpijn die ik wijt aan spanningen. Een bloeddruk van 200/110 draagt ook een steentje bij aan de malaise.
 
We wandelen door zonnig Goes.
Het is heerlijk rustig.
 
Wanneer ik de laatste drie flessen Amandel Bad en Douche op de toonbank zet vraag ik of er iets plantaardigs is tegen de stress.
Magnesium.
 
Ik ga het proberen.
 
Terug bij de parkeergarage reken ik €1,50 af bij de automaat.
Er verschijnt een kaartje dat ik er gedachteloos uittrek en wij gaan naar de auto.
 
Bij de hefboom wordt het kaartje uitgespuugd.
 
 
"El, dit is een receipt. dit is geen uitrijkaart."
 
P. drukt op de "HELP-bel.
 
Een mannenstem zegt wat wij nu ook weten: "U heeft het verkeerde kaartje bij u."
 
Het is even stil.
In de verte komt een man, die eerder de deur voor ons openhield, aangelopen.
We zien dat hij een kaartje in zijn hand heeft. "Ik hoop dat dit de goeie is," zegt hij.
 
Ik knik en heb daar meteen spijt van.
*****

28 maart, 2016

Paasstorm in beeld

Schade.
 
De deksels bleven door de wind openstaan.
Het gejank van de masten in de jachthaven.
 
 Ik ben niet bepaald een veertje, maar toch ging ik bijna om. 
Grevelingenmeer.
****

26 maart, 2016

Wissewasjes

 
Mijmerend met een gigantische migraine zit ik achter mijn computer.
Ik moet nodig wat schrijven maar ben in zo'n treurige stemming dat er mij niets leuks te binnen schiet.
 
>>Eén van de beste vrienden van mijn ouders is vorige week overleden.
De dag voor zijn sterven bezocht ik nog zijn vrouw.
We kenden elkaar zó goed.
De rouwannonce ligt in Rotterdam en ik ben in Zeeland.
 
Een mix van verdriet, herinneringen en ook zelfverwijt maakt dat ik me vandaag allesbehalve lekker voel.
 
Oom C. was zo iemand om nooit te vergeten.
Wij zijn hem veel dank verschuldigd.
Dank die ik graag had uitgesproken op zijn begrafenis.<<
 
Dus wat ga ik bloggen?
Er lagen nog wat afbeeldingen waar één voor één een klein verhaaltje aan kleeft.
Dus vandaag is "kliekjesdag."
 
Ludiek vond ik dit wel. Een winkel in Altenahr met mijn naam.
 
 
Wanneer gaat Nederland eens over op deze manier van betalen bij niet geautomatiseerde tankstations.
***
Bij de kassa stond ik achter een mevrouw die truien had gekocht.
 
"Krimpen ze?"
De caissière keek op het labeltje. 'Tja, ik zou het er wel op wagen. Het mag op dertig graden. Mocht het nou erg krimpen, dan moet u maar terugkomen.'
 
"Ja, maar ik ga ze pas in het volgende seizoen dragen. Dan is het te laat om te reclameren."
 
'Oh. Mevrouw, wast u nooit nieuw gekochte kleding?'
 
De klant en ik keken elkaar verbaasd aan en zeiden tegelijk "neen."
 
'Ik was alles,' vervolgde de caissière. 'Het idee dat anderen het gepast hebben vind ik niet echt prettig.'
 
"Nee, ik ook niet," zei de klant aarzelend.
 
Ook ik schudde mijn hoofd.
Het ondergoed ging thuis direct de wasmand in.
 
 
Ik hoop dat u het kunt lezen. Het is een proces verbaal uit 1942 opgemaakt door mijn grootvader die toentertijd veldwachter was.
Vermakelijk dat zijn Duits verbeterd werd.
 
Al zoekend kwam ik ook nog dit tegen:
 
Er kwamen steeds minder leden en in 1938 werd Egmondsche Boys uit de competitie gehaald omdat de club niet meer beschikte over een volledig team. 
 
Egmondia
Dit tot groot verdriet van vele Egmonders. Op 19 mei 1939 werd wederom een voetbalclub opgericht met de naam ‘Egmondia’. Het bestuur bestond uit voorzitter Piet Zwart en de leden Cor Blok, veldwachter W. ten Bruggencate, Jan Glas, Siem Zwart en kappersbediende Gerrit Mulder. In café ‘De Vergulde Valk’ werd een fancy fair gehouden en de opbrengst van 320,- gulden was het startkapitaal voor de nieuwe voetbalclub. Voorzitter Piet Zwart kon een stuk land huren van een weduwe voor 200,- gulden per jaar. Een bollenschuur diende als kleedkamer. De spelers van beide partijen en scheidsrechters bij elkaar. Dat leidde wel eens tot pittige discussies na een gewonnen of verloren wedstrijd. In 1940 brak de oorlog uit, maar de eerste jaren kon men nog wel gewoon doorvoetballen. Toen het dorp geëvacueerd werd was dat natuurlijk niet meer mogelijk, maar hield iedereen nog wel contact met elkaar. Hierdoor was het mogelijk dat Egmondia na de oorlog vrijwel direct weer verder kon. De bollenschuur werd ingeruild voor een verlaten Duitse bunker als kleedkamer aan de andere kant van de Van Oldenborghweg en zo heeft Egmondia nog drie jaar daar gespeeld.
 
Ook vermakelijk dat veldwachter Bruggencate (ten spreken de derpers niet uit) getuige was bij bijna alle huwelijken die er gesloten werden in de jaren twintig.
Dat zal hem veel gratis borreltjes hebben opgeleverd.
 
 
Dit kleintje in de achtertuin herinnert mij eraan dat het Pasen is.
 
Ik wens u derhalve mooie dagen.
***

23 maart, 2016

The day after

 
Wat is dat toch een mooi eerbetoon: (overheids)gebouwen in de kleuren van de Belgische vlag.
De Amerikanen (WTC in NY) zaten er naast, wat niet ongewoon is voor Amerikanen.
 
 
Dat -en de stuntelige toespraak van de onhandige Belgische koning konden mijn mondhoeken even omhoog krijgen.
 
Zaventem is ons vliegveld.
Een luguber toeval dat we dit jaar Florida oversloegen? Voor hetzelfde geld hadden wij daar gestaan.
Ik zie de hal, de incheckbalie, de mensen van de security die vragen of ik zelf mijn koffer heb ingepakt.
O, wat morbide.
 
Vandaag heb ik een gigantische migraine.
De imigran verliest het van oorzaak.
 
Ik word kotsmisselijk van alle meningen op Twitter en Facebook.
 
Zo legde Arnon Grünberg een (voor mij) onbegrijpelijke link tussen Geert Wilders en IS en werd de schrijver vervolgens voor Hitler uitgemaakt.
Onsmakelijk dus.
 
Iedereen is boos, bang en verdrietig.
Dat laatste - verdriet - wordt overstemd door geschreeuw.
 
Is het belangrijk welke aanslag "headline" wordt?
Ik vind het (zeker op dit moment) triviaal.
 
Ben ik dan niet boos, bang, verdrietig?
Jazeker.
 
Maar ik loop al 30 uur te denken:
 aan door spijkers verminkte lichamen
aan familieleden die nog zoekende zijn.
aan een taxichauffeur die niet kan slapen
aan de hulpverleners die stukjes mens bij elkaar moeten rapen
 
Aan ouders die hun kinderen nooit meer zien.
Aan kinderen die hun ouders nooit meer zien.
****

20 maart, 2016

Mensen om nooit te vergeten

 
Toen we vorige week in dat verpleeghuis waren waar oma had gewoond drong het nogmaals goed tot mij door:
Vrijwel de hele generatie van mijn ouders is heengegaan.

"Hoe zou het met die en die zijn?"
Soms stel ik die vraag hardop, maar meestal geeft Google mij het antwoord.

Het is de ouderdom.
Er gaan veel mensen dood. Mensen waar wij (of ik) iets mee hadden.
Mensen die uit mijn gezichtsveld verdwenen zijn. Niet opzettelijk. Het gebeurt gewoon.
Toch heb ik de drang het hoofdstuk af te schrijven.

"Hoe zou het met Frank en Mollie zijn?"
Ik googelde en vond wat ik al vreesde: ze zijn in 2012 overleden.
 
Er stond een aardige IM in de nieuwsbode van Charmouth, geschreven door hun enige zoon.
Blijkbaar waren ze kort na elkaar overleden.
 
Dat verbaasde mij niet.
Frank en Mollie konden niet zonder elkaar. Hun liefde was mooi en toch ook hartverscheurend.
Als de één iets had, was de ander ontroostbaar.

Wij leerden ze tijdens de zomervakantie van 1980 kennen.
Ze stonden naast ons aan het Meer van Iseo.
Ze hadden onze ouders kunnen zijn. Frank was van 1920 - Mollie een paar jaar jonger.
De click was er meteen.
 
Wij hadden een tent. Zij een luxe caravan.
Ik kookte op mijn hurken. Mollie stond in een teakhouten keuken.
Wij dronken uit aluminium bekertjes. Zij uit glas.
Wij aten van plastic borden. Zij van aardewerk.
Wij reden een Opel Kadett. Zij een Renault 25 V6.

 
Breakfast, lunch, tea, cocktails, dinner, after dinner drinks.
Wij keken onze ogen uit.
Onze zoon was toen anderhalf en rende op en neer tussen tent en caravan.

Wat een plezier hadden we met elkaar.
Zo lief. Zo hartelijk. Zo gastvrij. Zo British.


Ze reisden helemaal van Dorset naar Iseo. Een reis van drie dagen.
 
Wij onderbraken, in 1986 als ik het mij goed herinner, de Iseo-reeks met een vakantie bij hen in de buurt.
Frank en Mollie gaven toen aan niet meer naar Iseo te komen.

We hielden via de kerstkaarten contact, maar na een paar verhuizingen wisten ze blijkbaar niet meer waar we woonden en vervaagde het contact.

Tot 2009.
We logeerden in Lyme Regis en dronken thee bij Frank en Mollie.
Het was duidelijk dat ze er, gezien hun fysieke aftakeling, geen zin meer in hadden.
 
Vanuit hun prachtige woonkamer keken we uit over zee.
Mollie wilde nog van alles weten, maar er vielen ook lange stiltes.
 
Ik had mijn zojuist uitgekomen boek bij me.
Niet dat ze het konden lezen, maar het onderwerp maakte wel wat los.
 
Mollie was achttien jaar toen Frank werd klaargestoomd voor Operation Overlord.
Ze trouwden en Mollie raakte zwanger. Bewust!
 
Het kind zou hen voor altijd binden, ongeacht of Frank terug zou komen.
Mollie glunderde toen ze het vertelde.
Ze zijn meer dan zeventig jaar getrouwd geweest.

In 2009 namen wij afscheid van ze. Voorgoed, zo blijkt nu.

Frank en Mollie: mensen om nooit te vergeten. Herinneringen om te koesteren.
*****

17 maart, 2016

Geven voelt goed (3)

 
El op tournee: zo voelde het.
Maandag mocht ik een stapeltje boeken afgeven bij het familiehuis van de Daniël den Hoed.
We kregen een rondleiding en ik werd meteen donateur. Wat een prettige, huiselijke ambiance voor mensen in zware, onzekere omstandigheden.
 
Ik was dus even in Rotterdam en zag dat het reuzenrad op deze heldere dag veel mensen trok.
Maar ik moest door.

 
Op naar het Termaathuis in Kralingen.
Ook daar was de reactie enthousiast. Terloops en heel toevallig belde ik aan bij een dierbare vriendin van mijn ouders. Mijn bezoek had op geen beter moment kunnen zijn.
 
Dinsdag reden we naar Bergen.
We logeerden middenin het dorp.
 

 
Op het strand van Egmond mocht de hond heerlijk rennen.
 
Ik kwam op de boulevard iemand tegen die Bruggencate nog wel gekend had.
"Een strenge veldwachter die bij mijn ouders ging klagen over mijn gedrag."
 
Gisteren naar het verpleeghuis waar oma Egmond de laatste twee jaar van haar leven woonde. Ik schreef er al eerder over.
 
De ontvangst was allerhartelijkst.
Ik kreeg veelvuldig applaus. Er klonk instemmend gemurmel en zo nu en dan kreeg ik bijval.
Echt! Het voelde beter dan de centen.
 
De bewoners waren zo dankbaar. Zo blij.
"Heb ik U ook niet bij De wereld draait door gezien?"
 
 
Het mooiste compliment kwam wel van deze mevrouw.
Zij was meteen begonnen in mijn boek en vergat helemaal naar haar kamer terug te gaan.
"Het leest zo makkelijk."
Ik denk dat ze het inmiddels wel uit heeft. 

 
Wat een schitterende locatie voor een verpleeghuis.
Ik nam met pijn in 't hart afscheid.
 
De ontvangst in de Prins Hendrik Stichting was er een van inleveren en wegwezen.
 
Wij waren het er over eens dat oma indertijd de juiste keuze had gemaakt.
  

13 maart, 2016

Verkiezingen in de VS

 
Het vierde seizoen van House of Cards zit er voor mij bijna op.
 
Ik was veel kwijt.
Dan ga je zitten piekeren wie wie ook alweer was waardoor je opnieuw iets mist.
 
Ik weet niet of dat de reden is dat ik seizoen vier, waar ik me zo immens op had verheugd, minder vind.
Te ver gezocht wellicht.
Verzadigd.
Of erger ik me aan de hysterie van de fans waar ik zelf ook toe behoor?
Het is in ieder geval hetzelfde gevoel dat ik bij Homeland kreeg.
 
Maar goed: de fascinatie voor het echtpaar Ondergoed (zoals ik ze sinds kort noem) is nog niet verloren gegaan hoor.
(Ik ga alle seizoenen opnieuw bekijken.)
  
 
De verkiezingen in de VS vind ik momenteel spannender dan House of Cards of West Wing.
 
Donald Trump verdenkt Bernie Sanders ervan schuldig te zijn aan het oproepen tot ophitsend protest. Dit naar aanleiding van de rellen in Kansas en Ohio.
 
Ik kan me heel erg vergissen, maar daar zie ik Sanders niet voor aan.
Ook oproerkraaier, filmmaker Michael Moore, die Sanders gepassioneerd steunt (lees zijn tweets maar) had een alibi:
"Blake Lively, Ryan Reynolds, and Michael Moore were some of the celebs spotted at the WH State dinner last night."
 
Mijn filmscenario zou zijn dat het campagneteam van Trump de rellen in scène heeft gezet. Daarmee wordt even de aandacht weggetrokken van de geruchten dat hij banden zou hebben met de maffia.
 
Dit was de dreigende reactie van Donald Trump:
 
 
House of Cards zit erop, maar de echte wedkamp om het Witte Huis lijkt, zo vrees ik, uit te monden in een grimmige -en wellicht bloedige strijd met slachtoffers en slachtofferrollen.
*****

12 maart, 2016

Geven voelt goed (2)

 
Een prachtige lentedag in Rotterdam.
Ik fietste langs de Maas naar de Westersingel.
 
Bij het enorme complex van Rijndam (voorheen de Adriaan stichting) gaf ik een stapeltje boeken af.
Zij dankbaar. Ik dankbaar.


Ik sta naast Ina Boudier-Bakker.
 
 
Rokjesdag was het nog zeker niet.
Maar aan de Oude Haven zaten de zonnige terrassen al aardig vol.
Ik werd daar blij van.

 
Deze student had blijkbaar iets te vieren.
 

Van het voormalige leegstaande kantorencomplex (gebouwd in 1989) is niets meer terug te vinden.
De Nieuwe Admiraliteit, een woonproject voor studenten en net-afgestudeerden uit binnen -en buitenland, ligt qua locatie ideaal  tussen centrum en de Erasmus Universiteit.
 
Je mag maximaal een halfjaar huren.
Buitenlanders mogen maximaal één jaar in de woonstudio's (20-55 m2 groot) wonen.
Behalve 587 woningen heeft het complex 250 parkeerplaatsen, 600 fietsparkeerplaatsen en 500 bergingen.
De studio's zijn, zoals je op de foto's kunt zien, standaard ingericht.
 
Het ziet er prachtig uit.
De gelukkige bewoners zullen Rotterdam dankbaar zijn.

08 maart, 2016

Ons eiland.

 
Zo voelt het echt wanneer je op een maartse maandagmiddag alleen over de dijk loopt.
Ons eiland.
De rust duurt niet lang meer, het seizoen staat op het punt van beginnen, maar wij genieten nu nog even van ons stille Schouwen.
 
En Jacky?
Jacky geniet net zo hard.
Mijn trainingen beginnen vruchten af te werpen. Ze kan in afgeschermde gebieden los en begrijpt mijn commando's goed.
 
Hoewel de verleiding groot is.
Maar zolang het hoog water is kan ze niet bij de verleiding en blijft het bij kijken.