30 november, 2010

Comedy

*****************************
Nog even over Leslie Nielsen.

Gisteren had Jan Mulder bij DWDD geen goed woord over voor de overleden acteur. Hij vond Nielsen niet leuk en ging hem meteen vergelijken met Louis de Funès. Tsja......................

Hoe harder de anderen aan tafel hem van zijn ongelijk probeerden te overtuigen, des te hardnekkiger verzette Mulder zich tegen de humor van Nielsen.


Ik was helemaal niet zo'n De Funès fan. Ik hield meer van de naïeve Bourvil - zoals ik ook meer van de naïeve Dunne hield.

Ik kan me voorstellen dat men Leslie Nielsen - of liever gezegd zijn films - niet leuk vindt. Terwijl zoonlief en ik in een deuk lagen bij Naked Gun zat echtgenoot stoïcijns een boek te lezen.
Het kon hem ook niet bekoren.

Comedy is een heel moeilijk genre.

Er zijn maar weinig leuke films. Maar Nielsen vond ik vanwege dat melige juist zo leuk - het was bijna slapstick.

Zo houd ik meer van Britse dan van Amerikaanse humor en loop ik gillend weg voor series als "Kinderen geen bezwaar."

Ik merk ook dat mijn smaak met het verstrijken der jaren verandert. Wat ik in de jaren zeventig om te gieren vond is nu niet meer om aan te zien.

Gevoel voor humor verdwijnt niet. Het verandert.
**************************************************************************

29 november, 2010

Het Youp-effect

*************************************
Mijn hart klopt al bijna zes weken vol verwachting.

Eerlijk gezegd had ik mijn iPhone al lang verwacht. Toen ik hem bestelde werd mij verteld dat ik hem, als vaste klant van T-Mobile, wel binnen vier weken kon komen ophalen.

Nee dus.

Daarom: tijd om de klantenservice te bellen. Dat ga ik nu stapsgewijs met u doornemen.

1. Geen idee welke keuze ik moet maken in dat programma, maar ik krijg gelukkig iemand te spreken nadat ik op goed geluk een vijf heb ingetoetst.

2. Ja vervelend - meteen excuses eroverheen. Heel veel excuses. Mijn telefoontje is van groot belang. Daar kunnen ze wat mee.
Of ik maar even alle persoonlijke gegevens wil doorgeven.

3. Ze krijgt waar ze om vraagt.
Okee, fijn dat ik T-Mobile kan helpen, maar nu mijn probleem. "Waar blijft mijn iPhone?"

4. "Heeft u een ogenblikje?"

5. Ja, ik wacht een ogenblikje.

6. Ah, daar is de klantenserveerster weer.
Vervelend dat ze me in de wacht moest zetten. Excuses daarvoor. Het is de bedoeling dat mijn klacht zo goed mogelijk wordt afgehandeld. Daarom wil ze me naar een andere afdeling doorverbinden.

7. Okee, verbindt u maar rustig door...................

8. Ah, daar hoor ik een andere stem. Van een andere klantenserveerster.
Of ik maar even alle persoonlijke gegevens wil doorgeven.

9. Ik zeg dat ik dat de vorige klantenserveerster al heb verteld.

10. Oh, ben ik doorverbonden? Wie was die klantenserveerster dan?

11. Geen idee - maar vertelt u mij nou eens snel waar mijn iPhone blijft.

12. De klantenserveerster stelt zich keurig aan mij voor en biedt namens T-Mobile haar excuses aan.
Mijn klacht is van groot belang. Daar kunnen ze van leren.
En de eerste klantenserveerster had onjuist gehandeld, waarvoor ze zich ook nog eens verontschuldigt. Ook daar zal ze rapportage van maken.

13. Ik begin verwensingen aan het adres van Youp van 't Hek te mompelen.

14. "Mag ik u even in de wacht zetten? Zodat ik het goed voor u uit kan zoeken."

15. Mijn zucht is mijn antwoord.

16. Ze is na nog geen minuut weer terug.
Weer word ik overladen met excuses dat het allemaal niet loopt zoals het moet lopen en dat zij daar als klant ook niet blij mee zou zijn.
"U krijgt 10% korting op uw eerstvolgende nota."

17. "Mooi, maar kunt u mij vertellen of mijn bestelde iPhone is getraceerd? En, indien ja - hoe lang ik er nog op moet wachten?"

18. "Uh, nog maximaal twee weken."

Youp's actie ondersteun ik van harte.

Echter - de klantenservice van T-Mobile is veranderd in een soort angstige excuusservice - waar de tegoed- en kortingsbonnen met grote hoeveelheden tegelijk de deur uitgaan.
******************************************************************************************************************

Leslie Nielsen 1926-2010



Melige humor is ook humor!

27 november, 2010

Kerstkaarten


Weet u nog wat dat zijn? Kerstkaarten.

Ik ga ze toch weer versturen - al twijfel ik nog of ik mijn jaarlijkse kerstbrief erbij zal doen. Iedereen leest over ons wel en wee op Vertelsels, denk ik dan.
Misschien moet ik er een verwijzing bij doen. Zo van - zie http://vert-el-sels.blogspot.com/
Zullen ze vast erg op prijs stellen, onze vrienden - vooral in Amerika.

Maar ik gun TNT mijn bundeltje kerstkaarten.
Vandaag kocht ik bij de (altijd uitgestorven) shop - aan het Weena kerstzegels. Omdat ik een pakketje van dertig kocht kreeg ik er een agenda bij.

Vorig jaar ben ik die voor het eerst gaan gebruiken. Ze zijn niet mooi, maar wel functioneel.
Het spaart mijn echtgenoot weer een sinterklaascadeau uit. Want een agenda staat ieder jaar op mijn verlanglijstje.

Het eerste wat ik doe is de reclame uit die TNT-agenda scheuren.
Tot mijn verbazing zat er dit jaar geen reclametroep in, maar briefkaarten. Aardige briefkaarten, die ik zeker zal bewaren bij de enorme verzameling briefpapier en (ver)wenskaarten.

Wat een goed idee van TNT - briefkaarten in de gratis agenda.

Daarmee voorziet ze in haar eigen behoefte.
*********************************************

26 november, 2010

Goed nieuws

*********************************
'ABN Amro na 2012 naar beurs' 

Amsterdam, 26 nov. ABN Amro zal waarschijnlijk na 2012 klaar zijn om terug te keren naar de beurs. Dat zei bestuursvoorzitter Gerrit Zalm vandaag tijdens de Dag van de Belegger van de VEB.
,,Dat zal in 2013, 2014 of 2015 moeten gebeuren, afhankelijk van het beursklimaat.'' Zalm zei waarschijnlijk niet in één blok de beurs op te willen, maar in etappes.
 De blootstelling van ABN Amro aan risicolanden als Portugal en Ierland is volgens de topman klein. ,,Het aandeel van dit soort landen in onze obligatieportefeuille is ongeveer 10 procent.''


makes my (Fry)day!!
*****************************

25 november, 2010

De Volendamse plaag


Deze blog schrijf ik op uitdrukkelijk verzoek van mijn echtgenoot.

Ik heb hem een eenmalig gastredacteurschap aangeboden, maar hij vindt dat ik het moet schrijven.
"Dat is je plicht, El."
"Ja maar dan weten mijn lezertjes meteen dat wij iedere avond tijdens het eten naar RTL Boulevard kijken. Dat is schadelijk voor mijn imago." 

Mijn echtgenoot heeft schijt aan mijn imago en gelast mij (op straffe van het inhouden van mijn maandelijkse toelage) aandacht aan het volgende te besteden. Ik doe het - zij het met grote tegenzin.

Manlief ergert zich groen en geel aan het Volendamse zangduo Nick&Simon.
Hij wil zelfs geen paling meer eten. En een toeristisch uitje met buitenlandse vrienden naar het pitoreske Volendam zit er nooit meer in.

Nick&Simon zijn iedere avond op de televisie. I e d e r e avond.
Is het niet in een talentenshow, dan is het wel in een palingsoap of een ander showbizzprogramma. RTL Boulevard heeft sowieso dagelijks nieuws over de palingzangers. Of over de familie van Nick&Simon.

Als oma Simon een koudje heeft gevat wordt er meteen alarm geslagen. Als Nick's tante een scheet laat zit heel Nederland een week in het donker.

We krijgen iedere dag privébesognes van Nick&Simon door onze strot gedouwd. Het is een ware plaag.
Mijn echtgenoot vraagt zich zelfs af of ze zendtijd kopen.

Er is een kleine Nick op komst waar we negen maanden lang iedere dag van op de hoogte worden gehouden. Eet Nick's vriendin nog wel paling of is ze overgestapt op de zure bommen?

Mijn echtgenoot is normaalgesproken de rust zelve. Maar als hij de namen Nick&Simon hoort tiert hij de hele Coolsingel schoon.

We hebben het een keer meegemaakt dan Nick&Simon op NL1, NL2, RTL4 en SBS6 waren. Tegelijk!!

Waarschuwing:
Hebben wij een Nick&Simon bui: blijf dan uit de buurt.
*****************************************************************************

Matigen

*********************
Even mijn hart luchten.

Ik moest gisteren naar de orthopeed voor de zoveelste controle van mijn rechterschouder, waar ik jullie al eerder mee heb lastiggevallen. Het gaat niet goed met die schouder en de orthopeed ziet geen andere uitweg dan opereren.

Daar wacht ik dan maar mee tot het voorjaar. Het kan in verband met de geplande reizen gewoon niet eerder.

Deze bevriende bottendokter klaagde vijf jaar geleden, nadat ik aan dezelfde kwaal links was geopereerd, over de laag vet waar hij doorheen had moeten snijden.
Ik lag me toen kapot te schamen in het ziekenhuisbed. Nee, het was geen grapje - daar ken ik 'm te goed voor.

Dus dacht ik hem te verrassen met "ik ben acht kilo afgevallen."
Officieel waren het er zeveneneenhalf  - maar ik wist dat die acht een dezer dagen een feit zou zijn.
"Ja, ik dacht al iets te zien," zei hij weifelend.

Ik zag dat hij loog. Ik wist dat hij loog - want niemand ziet het.

Hij schoof de weegschaal richting mijn voeten.
"Oh - nee L. No way. Daar ga ik niet opstaan."
Ik ben namelijk veel zwaarder dan ik eruitzie. Het "zware botten verhaal" is geen sprookje en slaat zeker op mij.

"Okee, dan moet ik je op je woord geloven."
Dat klonk vals en het gevoel me coute que coute te moeten bewijzen borrelde op.
Ik ging voor hem staan en trok mijn spijkerbroek, zonder die los te maken, over mijn buik en billen naar beneden en vervolgens weer omhoog. Dat herhaalde ik enkele malen in een versneld tempo.
Hij schoot in de lach en hief zijn handen in de lucht als teken van overgave.

Bij Marina Rinaldi (MaxMara-mode voor dikkertjes) kocht ik deze week een nieuwe blouse. Ik ben vaste klant, als m'n portemonnee het toelaat.
De verkoopster pakte automatisch maat 27 uit het rek. Ook zij zag blijkbaar niet dat er wat kilo's af waren.

Ik paste de blouse en voelde me verdwalen in de stof. Het was een tent en ik was de tentstok.

De verkoopster keek stomverbaasd toen ik het pashokje uitkwam.
"Maatje kleiner proberen, mevrouw?"

Ze pakte een 25. Maar ook die ging iets te makkelijk aan.

Uiteindelijk verliet ik de winkel met een blouse maat 23.
Twee maten kleiner - en dat voelt nog lekkerder dan acht kilo lichter.
**********************************************************************************

24 november, 2010

Democratisering

***********************************************
Terwijl ik nog zit na te genieten van dat mooie stuk over "Weg van mijn moeder" op Hoeiboei - gaat het roerige leven gewoon verder en wordt er van mij toch weer een Vertelseltje verwacht.

Ik wilde eigenlijk stilstaan bij de vreselijke mijnramp in Nieuw-Zeeland.
Zo'n bericht grijpt mij naar de keel.
Hier helaas geen heroïsche reddingsoperatie zoals een paar weken geleden in Chili. Bij dit soort ijzingwekkende berichten gaat mijn filmische fantasie aan de gang en zie ik 29 mannen diep onder de grond, ver van de buitenwereld, doodsangsten uitstaan waarna een afgrijselijke dood volgt.

Hoe absurd het ook klinkt - na bovenstaand bericht switch ik even makkelijk naar de trivialiteit van de Haagse politiek.

Geert Wilders heeft zijn handen vol aan de - door collega's geopende - trucendozen.
Nu wordt ene Jihm van Bemmel een deel van zijn taken afgenomen omdat hij heeft verzwegen dat hij ooit is veroordeeld voor valsheid in geschrifte.

Na de affaires Sharpe (die nu trouwens eerherstel wil), Lucassen en Hernandez lijkt de rust nog niet teruggekeerd in de PVV.

Hero Brinkman heeft bakzeil gehaald met zijn voorstel van de PVV een (democratische) ledenpartij te maken.
Eerlijk gezegd lijkt me dat, uit oogpunt van de jonge onervaren PVV, geen onverstandige beslissing. Hoe meer vingers in de pap, des te groter de smeerboel.
Wilders is nog wel even bezig zijn fractie smetvrij te maken.

Trouwens, de fractieleden hebben hier op democratische wijze over beslist.

Als de kiezer een onoverkomelijk probleem heeft met een "ondemocratische" (als je een partij zonder leden zo mag noemen) PVV, dan stemt hij er toch niet op.

Keep in mind dat zelfs de "democratische" partijen rotte plekken vertonen.
****************************************************************************************

23 november, 2010

Hoeiboei recenseert

*********************************************
"Als je kunt schrijven als Ellen ten Bruggencate en wanneer je een moeder hebt (gehad) als die van Ellen ten Bruggencate dan schrijf je vroeg of laat een boek. Dat kan niet anders. Want Ten Bruggencate heeft een verhaal te vertellen. Een bijzonder verhaal waar zij lange tijd niets van af heeft geweten. Het handelt over het oorlogsverleden van haar moeder en bevat bizarre, pijnlijke en bijna ongeloofwaardig details zodat je vrijwel zeker weet dat het niet verzonnen kan zijn.

Weg van mijn moeder is de titel van het (autobiografische) boek. Een knap gevonden titel die je op wel drie manieren kunt interpreteren. Dat wordt bij het lezen al snel duidelijk.

Toch gaat Weg van mijn moeder over meer dan de titel doet vermoeden.

Tot tranen toe werd ik bewogen door de weergave van een zogeheten 'slecht-nieuws-gesprek' dat in het ziekenhuis plaatsvindt tussen de hoofdpersoon Puck, haar man Joep en de specialist. Het is Ten Bruggencate gelukt om zo'n nauwelijks te behappen gesprek op te schrijven zonder overdreven sentimenteel te worden terwijl het je even goed enorm aangrijpt. Invoelbaar als maar kan. Van die momenten zitten er, met name aan het einde, wel meer in het boek.

Het duurt even voordat het verhaal op gang komt. De moeilijke jeugd van het meisje Puck dat zich niet begrepen voelt door haar moeder, wordt wel erg breed uitgemeten. Daar weet Ten Bruggencate iets minder goed te doseren, het wordt me iets te 'slachtofferig'. Hebben we niet allemaal vervelende voorvallen in onze jonge jaren meegemaakt? Maar het is toch deze Puck, het buitenbeentje van de familie, die op onderzoek uitgaat en het oorlogsverleden van haar moeder ontrafelt.

Ik ken Ellen ten Bruggencate niet persoonlijk maar van haar eigen weblog http://vert-el-sels.blogspot.com/ waar ze vrijwel dagelijks een bericht plaatst. Ten Bruggencates frisse teksten hebben me al vaak verrast, met name die over haar persoonlijke leven, maar ook op wereldse zaken heeft ze een frisse kijk waarbij humor en zelfspot zelden ontbreken. Niet dat ik het altijd met haar eens ben, maar in tegenstelling tot veel bloggers die net als Ten Bruggencate een vlotte pen hanteren, heeft ze iets te vertellen, en het gaat dan niet alleen maar over ik, ikke en nog eens ikke. Dat maakt deze blogger bijzonder en een schrijver bovendien."

Annelies van der Veer
Op Hoeiboei ziet het er nog veel mooier uit.
************************************************************************

Kunstgreep


Nog even over de kunst -en cultuurplannen van het nieuwe kabinet, of liever gezegd de druk die gedoogpartner PVV uitoefent.

Ik was het wel degelijk met Frits Bolkestein eens: dan maar minder naar ontwikkelingshulp. Het daarop volgende boegeroep sloeg nergens op. Jezus, het geld moet toch ergens vandaan komen, mensen.

Maar met oplossingen komt niemand. Ja, het moet anders, roepen ze dan.
Hoe anders weet niemand.

Goedverdienende schreeuwers als Freek de Jonge en andere succesvolle kunstenaars hebben het over beschaving.
God, wat een hoogdravend, moralistisch geleuter. En klinkt beschaving niet erg elitair? Wordt er op school nog beschaving onderwezen?

Nee.
 Kunst en cultuur zijn gewoon belangrijk voor ieders ontwikkeling. Het behoort tot de dagelijkse voeding.

Ook hoor ik opperen dat de overheid zich helemaal niet meer met deze sector moet bemoeien. Dat alles maar door het bedrijfsleven of particulieren moet worden gesponsord.

Ten eerste denk ik dat zoiets onhaalbaar is en dat er van de kunst nog maar een kruimeltje overblijft.
Ten tweede denk ik dat het tot de taak van de overheid behoort, zoals zij ook subsidie aan sport verleent.
En ten derde ben ik bang dat we dan alleen nog maar Joop van den Ende-achtig theater krijgen.

Okee, showbusiness is een vorm van kunst. Maar kunst is geen showbusiness.
**************************************************

22 november, 2010

Tussen de paus en oma


We liepen vanmiddag wat oude spulletjes na.
Echtgenoot is een nazaat en erfgenaam van de familie Brugmans en Rutgers - een bekende artsen-en domineesfamilie in de 18e, 19e en het begin van 20ste eeuw.

Dat erfgenaam klinkt gewichtig. Het houdt in dat wij wat oude spulletjes geërfd hebben, die natuurlijk doorgaan naar onze zoon, wiens vriendin erg geïnteresseerd is in de familiegeschiedenis.

Manlief weet bij alles iets te verzinnen, maar zijn verhalen zijn wat onsamenhangend. Dus
besloten we vanmiddag eens in de stamboom te duiken, op zoek naar zijn oma (geboren Rutgers)
**********
De paus staat condooms in sommige gevallen toe.
Volgens mij worden condooms maar in één geval gebruikt. Maar dit terzijde.
Het is wereldnieuws en op het journaal zag ik een woordvoerder van de Rutgers Nisso Groep (voorheen de Dr. Rutgersstichting).

Ook ik heb ooit mijn eerste voorbehoedsmiddel daar gehaald. Mijn moeder was arts, maar wilde van haar dochters niet weten hoe hun sexualiteit zich ontwikkelde. Dus raadde mij oudste zus mij aan naar de NVSH (oftewel het Rutgershuis op de Heemraadsingel) te gaan.


"Gelukkig ging Joep de eerste keer mee.
Hij noemde het een familiebezoek. ‘Dr. Rutgers is een voorvader. Hij hangt bij vader en moeder in de gang’.
Het was warm in de wachtkamer. Joep fluisterde: ‘doe je jas uit, Puck’.
Ik schudde heftig neen. ‘Syfilis of zo’, fluisterde ik.
Toen werd ik binnengeroepen. Joep bleef achter in de gang tussen dames in netkousen en minirok. Enkele minuten later hingen beide benen uiterst gênant en oncomfortabel in twee eendenbekken. Ik sloot mijn ogen en focuste me op dat felbegeerde receptje.
‘Ontspan en zucht maar diep’."
**********
Johannes-Jan Rutgers (Hallum, 24 augustus 1850 - Heerenveen, 13 augustus, 1924) was een Nederlands arts en neomalthusianist. Hij was een van de markante figuren binnen de seksuele revolutie in Nederland en een voorstander van rasverbetering en eugenetica.

Rutgers was de zoon van Anna Maria Wolthers en Sebald Justinus Rutgers, een Nederlands-Hervormd predikant.
Op 28 mei 1874 trouwde hij met Cornelia Everharda Thiens Abresch, hij kreeg met haar twee dochters en twee zoons. Een van zijn zoons is de vooraanstaande communist Sebald Justinus Rutgers Jr..

Rutgers studeerde theologie aan de Rijksuniversiteit Groningen, een studie die hij op 22-jarige leeftijd voltooide. Een jaar later, 1874, werd hij predikant in het Friese dorp Hornhuizen. Hier maakte hij in 1875 een zware geloofscrisis door waarna hij besloot weer te gaan studeren. Hij ging medicijnen studeren in Groningen en later in Leiden. In 1879 werd hij arts en hij promoveerde nog hetzelfde jaar in Groningen op een proefschrift over de invloed van leverziekten op de nierfunctie. Hierna vestigde hij zich als huisarts aan het Haringvliet in Rotterdam. Daar overleed zijn vrouw aan de gevolgen van een kraambedinfectie op 18 februari 1884.

Na het overlijden van zijn eerste vrouw hertrouwde hij in 1885 met Maria Wilhelmina Hendrika Hoitsema ('Mietje'), een feministe en schoolhoofd van een ULO. Mede door Mietje nam Rutgers belangstelling voor maatschappelijke vragen langzaam toe. Dit huwelijk kan als een keerpunt in Rutgers leven worden beschouwd. Het stel bekeerde zich tot het socialisme, feminisme, neomalthusianisme en vegetarisme. 

Rutgers belangrijkste werk werd het toegankelijk maken van betrouwbare anticonceptie. Voor hem 'vormde anticonceptie door middel van voorbehoedsmiddelen een onderdeel van de bevrijding van de moderne mens uit het keurslijf van een onnatuurlijke moraal'. Vanaf 1892 hield hij, naar voorbeeld van Aletta Jacobs, een speciaal spreekuur voor geboortebeperking waarin hij het pessarium occlusivum ("de gesloten vrouwenring") verstrekte. Vanaf 1901 werd Rutgers, in navolging van zijn vrouw, lid van de Nieuw-Malthusiaansche Bond, de voorloper van de latere NVSH, de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming. Hij werd al spoedig secretaris en behield 18 jaar lang een voortrekkerspositie binnen de bond. Zijn (tweede) vrouw was tevens voorzitster van 1901 tot 1912. Al vanaf 1900 leidde de Rutgers met de NMB leken (de zogenoemde 'deskundige medewerksters') op tot hulpverleners om zo een netwerk van anticonceptionele hulp in Nederland tot stand te brengen. Hiermee joeg hij de artsenwereld tegen zich in het harnas en ook voor Aletta Jacobs was dit reden om uit de NMB te stappen.

Rutgers publiceerde in 1905 het boek Rasverbetering en bewuste aantalsbeperking; kritiek van het Malthusianisme en van het Nieuw-Malthusianisme, waarin hij pleitte voor een baringsverbod, voor degenen die in erbarmelijke omstandigheden leefden.
Rutgers sprak onbevangen over rasverbetering en bedoelde hiermee de verbetering van de menselijke soort. Evenals bij Aletta Jacobs is rasverbetering voor Rutgers een ideaal dat vooral medisch-hygiënische en zelfs culturele vooruitgang betekende.

Rutgers keerde zich ook steeds meer tegen de levenslange huwelijksbelofte, die hij op den duur even 'onzedelijk en onredelijk' als de kloosterbelofte beschouwde. Tevens voerde Rutgers actie tegen de strafbaarheid van abortus en ondertekende hij in 1912 een verzoekschrift dat aandrong op de erkenning en aanvaarding van homofilie.

In 1919, op 68-jarige leeftijd, stopte Rutgers met zijn werk binnen de NMB en werd hij benoemd tot erelid. Hij legde zich toe op het schrijven en in 1922 kwam zijn 'Das Sexualleben in seiner biologischen Bedeutung als ein Hauptfaktot zur Levensenergie für Mann und Weib, für die Pflanzen und für die Tiere' uit.

In 1924 stierf hij onopgemerkt. Zijn lijk werd dagen later gevonden. Rutgers kan als voorloper van de seksuologie en voorvechter van de seksuele vrijheid worden beschouwd. 'De Nederlandse Stichting Consultatiebureaus voor Huwelijks- en Geslachtsleven' werd ter nagedachtenis aan hem omgedoopt tot Rutgers Stichting. bron en bron
**********
Waarvan acte.
De zoektocht naar oma gaat vooralsnog gewoon door.
**********

21 november, 2010

Avondrood

Karakterloos


In een uitverkochte Rotterdamse Schouwburg (dat dan weer wel) zagen wij KARAKTER van Bordewijk in een bewerking van regisseur Ger Thijs.

Joost Prinsen speelt Dreverhaven en Waldemar Torenstra Katadreuffe. Ook de andere spelers zijn geen onbekenden.

Helaas stonden zij niet garant voor een sterke uitvoering. Het stuk heeft geen moment mijn aandacht gegrepen. Waldemar Torenstra toonde geen toneeltalent.

Jammer - want ik geloof dat het boek zich uitstekend leent voor toneel, maar dan in een andere bewerking.

En natuurlijk staat de Oscarwinnaar van 1997, met die waanzinnige acteerprestaties van Jan Decleir en Fedja van Huèt, nog op mijn netvlies.
*******************************************

20 november, 2010

Schreeuwlelijk


Cultuur is niets hoogdravends en zeker niet elitair.
Sterker nog: zonder cultuur geen ontwikkeling.

Dus maak ook ik mij zorgen over de bezuinigingen die het kabinet in petto heeft voor deze sector, al zullen wij er geen concert, museum of toneelstuk voor laten schieten. Maar wij bevinden ons dan ook in een bevoorrechte positie.

Daarom nam ik de uitnodiging van Marc van Warmerdam ter harte. Nee, ik ben niet naar Amsterdam gereisd om te schreeuwen.

Om drie uur (zoals op de pamfletten aangekondigd) stonden wij op ons eigen Rotterdamse Schouwburgplein. Ik verwachtte mensen van het RO Theater, musici, schrijvers – nou ja ik verwachtte bekende "artistieke" Rotterdammers.

Die lieten het dus afweten en het programma startte een half uur later. Het was een armetierig geitenwollensokkengebeuren.
Mensen die het podium (nog) niet gehaald hebben schreeuwden het hardst.

Echtgenoot (bestuurslid van Poetry International) bleef en hoorde, met het schaamrood op de kaken, de domme leuzen aan.

“Wij zijn niet elitair.”
“Kunst is niet wat ze in Volendam doen.”

En zo werd in Rotterdam de schreeuw om cultuur een aanfluiting voor cultuur.
*****************************************

Orkater


Maandag 15 november ontving Alex van Warmerdam de Johannes Vermeerprijs. Tijdens zijn bedankspeech maakte hij de titel bekend van zijn nieuwe theatervoorstelling die dit voorjaar in première zal gaan. De 13e voorstelling van De Mexicaanse Hond zal Bij het kanaal naar links gaan heten.

De Mexicaanse Hond in samenwerking met Toneelhuis / Olympique Dramatique

Met Pierre Bokma, Annet Malherbe, Aat Ceelen, Eva van de Wijdeven, Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal
Tekst, regie en vormgeving van Alex van Warmerdam

In het voorjaar van 2011 komt Alex van Warmerdam met zijn 13e Mexicaanse Hond voorstelling, zijn eigen gezelschap binnen Orkater. Van Warmerdam tekent voor de regie, tekst, muziek en het toneelbeeld dat bij hem een onlosmakelijk geheel vormt. Het script en personages worden op maat geschreven voor de acteurs Pierre Bokma, Annet Malherbe en Aat Ceelen en de spelers van de Vlaamse groep Olympique Dramatique. Met Bokma, Malherbe en Ceelen werkt hij al jaren samen, zij zijn meester in de droge en onverstoorde speelstijl die zijn script vereisen. De samenwerking met de acteurs van Olympique Dramatique is voor het eerst, de groep maakt fysieke en brutale voorstellingen met veel humor, geweld en ‘een stevige scheut testosteron.
De afgelopen jaren maakte Van Warmerdam voor De Mexicaanse Hond o.a. Welkom in het Bos (2002), De Verschrikkelijke Moeder (2004) en Wees ons genadig (2007). In 2009 maakte hij zijn zevende speelfilm De laatste dagen van Emma Blank en in 2010 was er voor het eerst een overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Stedelijk Museum Schiedam.
De voorstelling gaat op 17 maart 2011 in première in Antwerpen waarna een Belgische tournee volgt. De Nederlandse première vindt plaats in Haarlem op 12 april 2011.

De kaartjes heb ik al maanden in huis. Vraag was alleen waar Orkater mee zou komen.

Zo gaat dat met dit prachtige gezelschap - dat boek ik blindelings.
********************************************

19 november, 2010

Schreeuwen mensen!!

Gewichtige zaken

****************************************
Mijn streven was twaalf.
Op de dag dat we met kerstvakantie gaan wilde ik twaalf kilo lichter zijn. Dat is weliswaar nog een maand weg, maar ik denk niet dat ik 't haal. Tien komt meer in de richting.

Ik sta nu op minus zeven (sinds 6 oktober) en ben daar toch een beetje teleurgesteld over.
Ook omdat niemand het ziet. Ja, echtgenoot zegt dat hij mijn ribben voelt, maar die schat probeert me alleen maar te stimuleren.
Zelf voel en zie ik die blubberbuik nog steeds. Dus lig ik 's morgens op bed oefeningen te doen.

Lijnen in sinterklaastijd: hoe erg kan een mens zichzelf kwellen.
Mannen met een buikje zijn leuk. Vrouwen met een buikje zijn afzichtelijk.

Waarom gaat het er bij mij altijd op de verkeerde plaatsen af? Ik heb nooit dikke benen of billen gehad - maar die schrompelen nu helemaal weg.

Het probleem zit 'm in mijn leefpatroon. Ik ben een avond - of liever nachtmens. Dat houdt in dat ik 's avonds graag wat mag snacken.

Waren dat vroeger zakken chips en kilo's drop, nu is het een appeltje of een bakje magere kwark. Maar ook dat moet ik laten, is mij verteld. Na negen uur eten is niet goed en dus neem ik alleen maar vocht tot me.

Maar dat vocht mag geen alcohol bevatten, want in alcoholische dranken zit suiker. Veel suiker.
En ik houd erg van sterke drank.

Mensen, ik ben een geheelonthouder geworden. Jezus - ik vind het vreselijk.
Ik mis mijn borreltje(s) voor het eten. Mijn Manhatten, mijn Rusty Nail (foto), mijn Keteltje One, mijn Single Malt, mijn Wodka Cranberry.


Soms doe ik "troostaankopen," zoals dure lingerie. Ik maak mijzelf wijs dat zolang ik nog spannende beha's kan kopen het wel meevalt met mijn breedte.

Laatst stond ik weer van mijzelf te walgen in het kleedhokje toen de verkoopster iets "opbeurends" zei, terwijl ze mijn volumptueuze voorgevel in de cups propte. "Als u afvalt wordt de omvang wel minder, maar de borsten blijven even groot."

"Zal mijn man erg blij mee zijn," antwoordde ik met een zure lach en ik kocht de beha van €125,-
*************************************************************************************************************

18 november, 2010

Hondsdagen


Vanavond gezien in het RO theater

Omschrijving: bewegingen (gymnastisch ballet) op muziek met zo nu en dan een gesproken woord - uitgevoerd door toneelspelers, dansers en musici met heel veel energie.

Indrukwekkend, soms langdradig - maar in ieder geval hondsvermoeiend.
****************************

PowSuper


Het is smullen voor de politieke media.
Hoe meer gedonder en affaires - des te fijner. Dat het land uit de puin getrokken moet worden schijnt niemand iets te interesseren.

Het puin binnen de politieke partijen is veel interessanter dan bezuinigingen en wetsvoorstellen.

Eerlijk is eerlijk - weer had PowNews een primeur.
POWNED, de jonge omroep van Dominique Weesie kan zich meten met het "journalistieke establishment." Waar ook in Den Haag, de blonde kop van Rutger van Castricum duikt altijd op.

Het is (nu) aan de gezichten van de politici (vooral van de PVV) te zien dat het wel degelijk serious business is met "knuffelbeer" Rut.

De "SHARPe" kantjes zijn er bij de PVV van af en die eer valt PowNews te beurt.

Kijk - en daar schrijft Hanneke Groenteman dan weer niet over.
******************************************

17 november, 2010

Weggegooide Kunst


Hij haalde een echte Mastenbroek uit de container van Sparta en liet dat zo'n twintig jaar later taxeren door Tussen Kunst en Kitsch.

Sparta is boos en verontwaardigd.

Vraag 1 - zou Sparta ook boos zijn geweest als het doek geen €25000,- waard was geweest?

Vraag 2: ziet deze mijnheer er zo dom uit dat hij met gestolen goed op de televisie komt?

Wordt vast en zeker vervolgd.
*****************************************

E-reader


Het leek me een ideaal decembercadeau voor een reizende veellezer als mijn echtgenoot.

Selexyz heeft een aantrekkelijke aanbieding van €149,- (nee, niet het toestelletje op de foto).

Waar ik echter van schrik zijn de prijzen van de e-books.
Wat te denken van €17,50 voor Vaslav van Arthur Japin - terwijl het "echte" boek €21,95 kost.

Totdat iemand mij overtuigend kan uitleggen waarom ik een e-reader moet kopen, blijft echtgenoot ezelsoortjes vouwen.
*************************************************

Mijn muziek



Een heerlijke jamsession met Etta James en Keith Richards.

16 november, 2010

Òh-TV

**************************
De verwarming een tandje lager, de Zeeuwse zon in mijn kamer en een dubbele Nespresso verkeerd.
Mijn dag begint goed.

Ik wilde eigenlijk naar Antwerpen, maar de Vlaketunnel blijft de hele week nog dicht. Ook daar veel blub blub blub.
Zoiets is wel rampzalig voor Zeeland, want het is de enige snelweg die de randstad met Middelburg en Vlissingen verbindt.

Dan maar een stukje over de televisie van gisteravond schrijven. Het was om je kapot te schamen.

Mijn eerste òh viel toen ik Geert Wilders hoorde.
De PVV-leider was overduidelijk voor een fait accompli geplaatst. Van andere partijen zou hij "opdonderen"  hebben geëist - maar Eric Lucassen heeft de 76ste troefkaart in hadden.
Need I say more.

De tweede òh slaakte ik toen Eric de Verzwijger Lucassen zelf aan het woord kwam in Eén Vandaag. Zelden heb ik zo veel huichelarij gezien als in die paar minuten.
Toen gevraagd werd naar zijn bedreigende, grove uitlatingen richting buurtbewoners (die nota bene aangifte hadden gedaan) begon hij stotterend te ontkennen.
Oei - er blijven wat restanten achter in de put die ooit nog eens vreselijk gaat stinken.

Prem Radhakishun was de veroorzaker van mijn derde òh.
Als hij tafelheer is bij DWDD demp ik het geleud (Premtaal) even. Prem zat er ook weer lekker opgefokt bij en de emmer voor zijn gal stond klaar.
Natuurlijk was Wilders een makkelijke prooi.

Maar toen kreeg een collega-journalist van de Volkskrant er ongenadig van langs. Prem was ziedend over iets wat de man geschreven had en plakte daar vervolgens een niet ter zake doende gerucht aan vast dat de collega-journalist het graag met kinderen zou doen.
Iedereen en alles van DWDD werd danig in verlegenheid gebracht en het fragment is inmiddels geformatteerd (waar de zaak volgens mij alleen maar erger mee gemaakt wordt).

Eerlijk gezegd word ik er niet koud of warm van.
Prem maakt zichzelf keer op keer volkomen belachelijk -en ongeloofwaardig. Hij ziet in de vrijheid van meningseuting een vrijbrief om mensen klakkeloos voor alles uit te maken en denkt dat hij daarmee tot de elite der polemisten gerekend kan worden.

Zo heeft hij vorig jaar Theodor Holman en Max Pam (collega's bij zijn eigen Parool) voor racisten uitgemaakt. De heren pikten dat niet en een publiekelijke ruzie was een feit.

Prem komt in programma's omdat hij schreeuwt.

Want iets zinnigs heeft de man niet te melden.
*********************************************************************

14 november, 2010

Luctor et Emergo


"Blub blub blub" zei het doucheputje vanmorgen.
Het water in de wc kwam dreigend omhoog toen ik doortrok. 
"Bel De Jong (voor al uw rioleringswerkzaamheden) morgen maar," zei P. "Ik heb vanmorgen tot mijn enkels in het douchewater gestaan."

Mijn hart bonkte in mijn keel. Ik haat problemen onder de vloer.

Terwijl P. een breed relaas hield over het hoe en waarom van een eventuele verstopping keek ik naar buiten en zag de regen met bakken uit de hemel komen.
"Dat is volgens mij de reden," zei ik - naar buiten wijzend. 

Natuurlijk werden we het er niet over eens en ik kan ook niet met stelligheid zeggen dat ik gelijk heb, maar toen het droog werd ben ik weer gaan doortrekken.

Geen blub blub blub - geen opstuwend water. Ook de wastafel liep normaal weg.

Ook Zeeland kent zijn natte plekken.


Komt er nog meer?

13 november, 2010

Virtuele kennis

**********************************
Mijn echtgenoot heeft al jaren geen zin meer in golfen.
Jammer, want hij was goed. Echt goed.
Single handicap - strokeplay kampioen van de Domburgsche en een graag geziene speler van Lauswolt, De Groene Ster, Goes en Kralingen.

Vanaf het moment dat de leukemie werd ontdekt bleven de stokken in de tas en de tas bleef in de garage. P. kon zijn zinnen niet meer op de golfsport zetten. Pogingen van zoonlief hem te enthousiasmeren bleven onsuccesvol.
Ja, en golf is een sport van oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Mijn echtgenoot heeft prestatiedrang - een eigenschap die hem soms danig in de weg zit.

Enfin.
Na zich jaren onprettig te hebben gevoeld op de golfbaan heeft onze pro-zoon hem geïntroduceerd op GCR (Golfcentrum Rotterdam). Daar hoeft hij zich niet waar te maken, al betwijfel ik of dat daadwerkelijk ook zo uitpakt.

Ik heb niets met GCR. Ik kom er nooit en ken er - op een paar collega's van zoonlief na - niemand.

Sinds twee jaar heeft P. op vrijdagmiddag zijn mannenclubje. Met zo'n acht man lopen ze negen holes - gevolgd door de gezellige, sociale nazit aan de bar.

Met een verdachte glinstering in de ogen komt hij thuis en vertelt verhalen over zijn golfmaatjes. Ik krijg ook altijd de groeten en doe iedere vrijdag, wanneer hij op zijn fiets richting GCR stapt, de groeten terug.

P. is een sociaal mens die goed luistert naar het levensvreugd, -leed en verdriet van anderen.

De GCR-vrienden van P. gingen in mijn hoofd een eigen leventje leiden. Mijn fantasie gaf ze een gezicht en een stem. P. kon de gebeurtenissen zo filmisch vertellen - dat zijn belevenissen op GCR mijn gedachtegang in werking zette.

Zo overleed de vrouw van maatje J. ruim een jaar geleden vrij plotseling na een kortstondige ziekte. Zij schoof op vrijdagmiddag altijd aan, waardoor P. haar ook kende.
Ik hoorde de verdrietige verhalen aan, zoals ik alle levensberichten van zijn kornuiten aanhoor.

Kort na haar overlijden werd bij J. ongeneeslijke prostaatkanker ontdekt.
J. kreeg er allerlei complicaties bij, moest lijden maar kwam - als het maar even kon - naar GCR. En echtgenoot praatte mij thuis bij.

Ook als hij eigenlijk niet wilde of kon moedigde ik hem aan: "ga maar.............voor J."

Gisteren was zo'n dag. P. had vanwege de storm geen zin.
"Ga dan alleen wat ballen slaan en een borreltje drinken," zei ik.
Hij ging.......en kwam veel te laat thuis. "J. ligt in het ziekenhuis, ze gaan volgende week dotteren."

Volgende week komt niet meer voor J. en het zinloos dotteren hoeft hij ook niet meer te ondergaan. Hij is overleden.

Hoe bizar - ik ben lichtelijk aangedaan.

Een virtuele voorbijganger is overleden en daar moet ik over schrijven.
**********************************************************************************

TV Tips


Veronica 20:30 - 22:50
Clear and present danger

Amerikaanse (USA) Actiefilm uit 1994 van Phillip Noyce.
Met: Harrison Ford, Willem Dafoe, Anne Archer e.a.

Wanneer admiraal James Greer ernstig ziek wordt, vervangt Jack Ryan hem als één van de belangrijkste adviseurs van de president. Zijn eerste opdracht is het onderzoeken van de moord op een persoonlijke vriend van de president. Al snel blijkt dat deze machtige Amerikaanse zakenman duistere connecties onderhield met Columbiaanse drugskartels.

 

Nederland 2  23:20 - 00:45 
De laatste dagen van Emma Blank

Nederlandse (NL) Zwarte filmkomedie uit 2009 van Alex Warmerdam.
Met: Marlies Heuer, Annet Malherbe, Eva van de Wijdeven e.a.

Aan de rand van de duinen staat een eenvoudig landhuis. Emma Blank, de zieke vrouw des huizes, wacht op haar dood. Zij eist een liefdevolle verzorging van haar personeel. Het verzorgen en bedienen van Emma valt hen zwaar. Zij wordt het ene moment onwel en staat een volgend moment weer stevig op haar benen. Emma Blank ontpopt zich tot een ijzige dictator. Tot de dag dat het personeel zich tegen haar keert.
*************************************

Shostakovitsj, Symphony No. 5



Wij hoorden dit meesterstuk van de getormenteerde Russische componist vanavond in De Doelen.

Het was zo'n avond dat ik koude rillingen over mijn rug voelde lopen - dat ik vol trots van mijn Rotterdams Philharmonisch Orkest (dat vol aan de bak moest) zat te genieten.

De Vijfde (gecomponeerd in het Stalinistische tijdperk) begint tragisch, onheilspellend - maar kent een optimistische finale.

Met de finale - allegro non troppo - wil ik graag het weekend beginnen.
***********************************************************************************

12 november, 2010

KRO Detectives


Ik lust er wel pap van - Britse politieseries.
Allemaal - op een paar nieuwelingen na.
Op deze foto's staan de personages van Silent Witness. Boven de oude met Amanda Burton als PA Sam Ryan. Een prachtige serie.

Onder de nieuwe crew van Silent Witness. En met de nieuwe hoofdpersonen kwam ook een nieuw scenario.
Hard, vleselijk en bloederig. De eerste keer dat ik keek stond er een teiltje naast de bank.

Maar hoe vaker ik de serie zag hoe ongeloofwaardiger de beelden werden. De nephersenen en dito ingewanden deden me niets meer en - wat verlangde ik terug naar good old Dr. Sam Ryan.


Een paar weken geleden werden we op woensdag ineens getrakteerd op Sherlock, een amateurspeurder met paranormale gaven. Een arrogante jongeman die zichzelf slimmer en onaantastbaarder acht(te) dan de rest van de mensheid.


Hoewel....in de laatste aflevering (vorige week) stond hij in een kansloze positie en deze week was daar ineens Taggert weer.
Ik houd van Britse humor, maar kon die in deze serie toch niet ontdekken. Of niet waarderen.

Waarmee ik wil aangeven dat de KRO de series kokhalzend uitzendt.
Denk je net gewend te zijn aan een chief inspector, verschijnt er een andere sargeant op het scherm. Waarna (na een paar maanden) de oude chief inspector weer een moord mag oplossen.

Mijn absolute favoriet was:


Maar ook die is op mysterieuze wijze verdwenen.
**********************************************************

11 november, 2010

Eettip


Het is alweer vijf jaar geleden dat L. en ik elkaar in levende lijve ontmoetten.
Digitaal hadden we via de Club van 100 al langer contact - maar we zagen elkaar voor het eerst in Den-Haag en aten bij Garuda op de Kneuterdijk.

L. is mijn tekstredacteur en hartsvriendin geworden.

Vandaag trakteerde ik haar (ter gelegenheid van haar verjaardag en ons jubileum) op een Indische rijsttafel bij het gerenommeerde Tampat Senang (Laan van Meerdervoort 6).

Ik durf te stellen dat dit restaurant vele malen beter is dan Garuda.


Niks Oh oh cherzo.

Tempo doeloe bij Tampat Senang!!
***************************************

10 november, 2010

Stad in beeld

Als "De Pijp" maar niet brandt.

Wie is er dood?

Nel Veerkamp is dood.

Wie is er dood?

Nel Veerkamp.

Ik zag het gisteren op de televisie: Breaking News - Nel Veerkamp is dood.
En Paul de Leeuw had zelfs een vestje van haar aangetrokken. Ik hoop zonder haar luchtje.

Maar wie is, sorry - was Nel Veerkamp?

Nel Veerkamp was een item in "Man bijt hond."

Een item?

Ja, een wekelijks terugkerend item.
Een bejaarde Amsterdamse vrouw in tigerprints met een sigaret tussen haar knalrode lippen -of oogverblindend gelakte nagels.
Iemand die ondoordacht, in plat Amsterdams zogenaamde recht voor zijn raap, dingen zei waar men hartelijk om moest lachen. Laat ik haar omschrijven als een kitscherige Tokkie.

Oh.

Ja, inderdaad - oh. Die Nel Veerkamp is dus dood.
Ze is gestikt in haar eigen rook en ligt nu in een spierwitte kist met glitterletters.
Dat begrijp ik niet want ze had gewoon in haar geliefde tigerprint kunnen liggen. Zal wel te duur zijn geweest.

Volgens mij heb jij niet zo veel met die Nel Veerkamp.

Nee, inderdaad.
Nou ja, dat is te zeggen - ik heb niet veel met die mediahype.
Er gaan betekenisvolle mensen dood, maar Nel Veerkamp krijgt de status van beroemdheid. Ze komt nu een hele week langs in "Man bijt hond."
Vreselijk.

Allemaal IM's van Nel Veerkamp?

Ja.
Ik voorspel dat Carlo Boszhard haar, waarschijnlijk rokend vanaf een wolk, in ere zal houden. Zoals hij ook met Jos Brink deed. En die Derek Ogilvie zal ook wel contact met haar gaan leggen.

Maar wie is, sorry - was nou eigenlijk Nel Veerkamp?
***********************************************