Hou je hoofd erbij, El!!

Online bestellen.

Het gaat bijna altijd goed. 

Maar ik moet er ook vaak achteraan wanneer er een bestelling niet geleverd wordt.

Dat vergt veel geduld. In de meeste gevallen lost de webshop het op.

Toch word ik te vaak van het kastje naar de muur gestuurd - althans dat proberen ze.

Bol.com: "Neemt u maar contact op met de leverancier."

Leverancier: "U moet echt bij Bol.com zijn."

Afgelopen week ging het nooit goed.

↕Deze, via Bol.com, lopende bestelling liep het toch echt de spuigaten uit.

Het zou vrijdag geleverd worden door DHL, waar we al eerder gedonder mee hadden.  

Wij waren/zijn 24/7 thuis en zeer alert wanneer we een bestelling verwacht wordt.

Gewoon helemaat niet op het adres geweest.

Geen bel. Geen berichtje. Niks.

En nu, vrijdag, kreeg manlief om 16.57 uur een email dat DHL tevergeefs een pakje had proberen af te geven om 16.56 uur.

Dan voel je je echt belazerd.

Ik heb ze meteen gebeld.

De dame, die mijn boze stem aanhoorde, ving de klacht heel goed op moet ik eerlijk zeggen.

Er werden excuses gemaakt. Ze zou direct een klacht indienen bij de betreffende bezorgdienst en de bestelling zou maandag gebracht worden.

We ontvingen meteen een bevestiging, maar het knaagde het hele weekend.

Inderdaad belde de bezorger maandag op de gemelde tijd beneden aan.

>DHL weigert (als enige) in een flatgebouw de pakjes tot de voordeur te brengen en zet ze in de lift.<

"Bent u vrijdag ook geweest," vroeg ik door de intercom.

Aan zijn stem kon ik horen dat hij van de klacht op de hoogte was. 

Hij antwoordde razendsnel:

"Ik was vrij en ik wens u een goede dag."

↑Ook op de bestelling van Ikea zaten we de hele donderdag te wachten.

Geen track en trace. Geen e-mail dat de bestelling wel of niet bezorgd werd.

Niks. Noppes.

Een dag later belde ik Ikea.

Het werd uitgezocht. 

Ik werd in de wacht gezet.

"Sorry voor de lange wachttijd, maar uw bestelling is zoek."

"Huh? Zoek?"

"Ja zoek. En die geurkaarsen zijn ook niet te leveren."

"Doe dan maar een ander geurtje. Wanneer wordt het geleverd?" 

"Volgende week vrijdag."

En toen ontving ik e-mails waar ik niks van begreep.

Een creditnota van de mislukte bestelling, gevolgd door een debetnota van de nieuwe bestelling.

↓Van deze club ontving ik een e-mail met een kortingscode.

Ik moest cranberry capsules en magnesium hebben, dus die bestelde ik.

Het invoeren van de code ging goed. 

Maar nadat ik betaald had verscheen de oorspronkelijke prijs.

Weer voelde ik mij gigantisch belazerd.

Ik belde Vitaminstore.

Dit keer was de klantenservice niet zo vriendelijk, maar ze kon er niet omheen - ik had de code goed ingevoerd.

"Geen idee hoe dat kan." 

Maar excuses bleven uit.

"Het wordt teruggestort."

Hoe gaan anderen hiermee om (drie keer in één week)???

Mocht u zich dus afvragen waar ik deze week mee bezig ben geweest......

*****

Verkiezingen op verschillende niveaus

Een mooier en duidelijker contrast kun je niet hebben.

Landelijke verkiezingen vs lokale verkiezingen.

De Amerikaanse publieke omroep (PBS) produceerde The Choice 2020.

Het geeft een goed beeld van beide kandidaten. 

Vooral over Biden leerde ik veel. 

De documentaire bestaat uit twee delen. Bij deze de link naar deel één van de 2doc.nl/documentaires/series.

De lokale verkiezingen voor burgemeester, sheriff, rechter, schoolbestuur......is van een heel ander kaliber. Zelfs in de kleinste gehuchten wordt serieus campagne gevoerd.

Voor wie geïnteresseerd is in het Amerikaanse politieke bestel is deze uitzending vooral een aanrader.

 

Max Westerman heeft er een leuke en zeer interessante my-friend-the-mayor documentaire over gemaakt.

Lokale politiek gaat over andere belangen dan de landelijke verkiezingen. Het kan zomaar gebeuren dat een verstokte Republikein in zijn eigen woonplaats op een Democraat stemt.

In dit geval gaat de strijd tussen een homosexuele zestiger (met HIV), die er nog maar twintig jaar woont en een veel jongere Republikeinse kandidaat wiens grootvader hier ooit burgemeester was. 

Milford - Pennsylvania is een kleine (nog geen 1000 inwoners) gemeenschap met nou niet bepaald de meest ruimdenkende burgerij.

Genoeg ingrediënten voor een boeiende verslaggeving.

*****

Ik kan het niet negeren

Ik zet de meubels in de was.

Het koper wordt gepoetst.

Alle glaswerk en servies moet afgewassen.

Een project dat drie dagen in beslag neemt.

Terwijl ik glazen met witte aanslag eruit haal vertelt manlief dat "we" door de 10.000-besmettingen grens heen zijn gegaan.

Ik word er moedeloos van. 

"Vertel me maar wanneer er een daling intreedt," neig ik te zeggen - maar ik wil toch weten hoe de stand van zaken is.

Kom nou verdomme eens met die total lockdown, denk ik wanneer ik naar de file op de Maasboulevard tuur.

Voor Tutti moest ik iets kopen bij Kruidvat.

Eens, maar nooit weer.

Het was schandalig.

Ik ben weggevlucht en later, toen er niemand bij de kassa stond, ben ik teruggegaan.

Geen controle. Geen handgel. Geen klantenlimiet (het is een kleine winkel met nauwe gangpaden die ook nog eens vol artikelen staan). Geen mondkapjes-verzoek.

Kortom..........een puinhoop!!

Sirenes rijden weer af -en aan.

De naaimachine staat in de gang.

Ik heb nog twee lappen waar ik iets van kan maken.

Manlief leest en kijkt tv. Gelukkig is er veel sport.

Hij laat de hond uit.

We tellen de Covid-dagen en houden ons koest.

Vriend H. komt mondkapjes ophalen. (Zij kwamen ons een week gezelschap houden in de Elzas)

Hij blijft buiten op mij wachten.

Vijf minuten praten met hem op motorkap-afstand doen mij goed. Ik mis de anderhalve-meter-borrel in hun caravan. 

Vannacht hebben we naar het debat gekeken.

Na een uur ging P. terug naar bed.

Toen de krant op de mat viel zocht ook ik mijn bed op.

Wat ik niet verwacht had: het debat boeide me.

Winnaar was voor mij Trump. 

Hè????

Ja, ik weet het. Ik wil Trump absoluut niet terug in het Witte Huis.

Biden (geen goede kandidaat) moet winnen. 

Maar eerlijk is eerlijk. Trump deed het beter.

Hij kan dus wel luisteren. En hij kan antwoord geven op vragen.

Maar Biden heeft zichzelf zeker niet gediskwalificeerd.

Lachende derde?

Vladimir Poetin.

*****

De jaskamer van mijn kleinzoon

Tutti belt beeld.

Hij heeft een Amerikaanse outfit aan.

"Kijk oma, van jou gekregen."

Dit jaar kan ik niet naar Florida en dus ook niets voor hem kopen. Geen Black Friday.

We bestellen desondanks online.

"Dag oma!!"

Twee glunderende ogen kijken mij aan.

"Hij wilde jou bellen," zegt zoonlief.

Alweer?

Ik ben vereerd.

Tutti wil me steeds vaker bellen. Hij weet hoe het toestel werkt, al krijg ik meer plafondspotjes te zien dan zijn stralende ogen.

"Wat gezellig dat je weer belt, schat."

"Ja, hè! Wij gaan straks pasta eten, oma."

"Alweer," roept opa vanuit zijn luie stoel.

Tutti lijkt het niet te begrijpen.

 (Manlief refereert aan een filmpje dat we vanmorgen kregen waarin onze kleinzoon aan het koken was voor zijn vader en knuffel Tijgertje, die in de kinderstoel zat)

"Je hebt vanmorgen toch pasta gekookt voor voor papa en Tijgertje?"

Hij lijkt het niet interessant te vinden.

Ik draai het beeld om naar manlief.

"Hoi opa," klinkt het enthousiast. "Wat doe je, opa?"

Opa heeft maar drie vaste activiteiten in deze Covid-tijd: lezen, tv-kijken en de hond uitlaten.

"Ik kijk televisie."

Zoonlief fluistert iets, maar ons kleinkind gaat onverstoorbaar verder met het gesprek.

"Draai maar weer om, oma. Ik ga jou bellen. Wij gaan praten."

"Natuurlijk. Dus jullie gaan pasta eten?"

Koken en eten zijn heel belangrijk voor het ventje.

"Wat ga jij eten, oma?" Ook een terugkerende vraag. 

Hij weet dat ik mijn potten en pannen in beeld zal brengen.

Bij de pindasaus valt hij me in de rede: "Wij gaan ook saus eten."

Zoals alle kinderen (en sommige kinderachtige volwassenen) begint Tutti in de overtreffende fase te geraken. 

Opa roept om aandacht. Hij houdt een boek omhoog, dat hij toevallig te leen heeft van zijn zoon.

"Dat is een groot boek," zeg ik.

"Wij hebben ook boeken...................wij hebben twee boeken." 

Ik slik een lach weg.

"Oma, draai nou maar weer om."

Wanneer hij mijn gezicht ziet lacht hij.

Tranen dringen zich op. Ik praat ze met moeite weg.

"O, daar komt een heel groot schip."

De afleiding werkt. Ik draai het beeld weer.

"Die gaat naar Ameland, oma." Hij heeft twee vakanties op Ameland doorgebracht en die hebben indruk gemaakt.

"Goede reis naar Ameland," roep ik - zwaaiend naar buiten.

"Draai maar weer om, oma."

Hij wil me zien.

"Ik heb jozijntjes gegeten, oma."

"O, lekker. Ik heb ook nog rozijntjes. Die zijn voor jou."

Ik draai voor de zoveelste keer het beeld om de rozijntjes te laten zien.

"Die zijn voor mij, hè oma?"

"Ja, die zijn voor jou."

"Wij komen straks met de auto naar jou, oma."

"Was dat maar zo, schat. Jij gaat lekker pasta eten en oma nasi."

"Draai je nou om, oma."

"Zo, daar ben ik weer." Ik heb tijd nodig om gespreksstof te vinden, maar zoonlief is me voor.

"Vertel oma eens wat we vanmiddag gedaan hebben."

"We zijn naar de post geweest."

"Ja, en wat nog meer?"

"We hebben gehockeyd."

>>>>Mensen die ons lang kennen weten dat hockey een essentieel onderdeel uitmaakt(e) van ons leven.<<<<

Opa en oma juichen. Een beetje tegen beter weten in, want het hockey-bloed stroomt niet echt door Tutti's aderen.

"Hebben de vogels al gegeten van al dat lekkers dat mama heeft gekocht?"

"Het appelhuisje," vult Tutti mij aan.

"Ja. Hebben ze appel gegeten?"

"Neen," klinkt het teleurgesteld.

"Kun jij de vogels roepen, oma?!"

"Moet ik de vogels roepen en naar jou toesturen?"

"Ja. Dat kan jij wel."

Ik begin tegen een vuile ruit aan te praten en denk dat ik die toch eens moet zemen.

"Hup, die kant op........en vliegen."

"Dan moet jij ook roepen, schat," moedig ik hem aan.

"Nee, ze luisteren niet naar mij."

"Ik heb me jaskamer niet aan oma." 

Jaskamer: ik vind hem briljant. Ik wil hem erin houden.

>>>Al veertig jaar zeggen wij beranglijk. Met een diepe buiging naar onze zoon. En de hond uitladen.

Toen Tutti begon te brabbelen hadden schoondochter en ik het erover: wel -of niet verbeteren.

Niet verbeteren, maar zelf wel het juiste woord gebruiken. Daar waren we het over eens.

Maar een woord als jaskamer brengt mij aan het twijfelen.

↑Dit prachtexemplaar heb ik voor hem meegenomen uit Colmar.

Vanwege Corona, waardoor wij niet naar Florida kunnen, doe ik dit soort exorbitante uitgaven en hij is er dolblij mee.

Want op de linkermouw zit een "horloge"  - het logo van Le Petit Bateau.

Dan schiet mij nog iets te binnen.

Ik draai het beeld naar Jacky die meteen reageert op de kinderstem die hij duidelijk herkent.

"Ik moet nog iets vertellen. Jacky heeft poep gegeten."

De (door mij) verwachte reactie blijft uit. 

"Jacky heeft poep gegeten. Vies hè?"

Hij zegt niets maar kijkt zijn vader aan, die wel meteen reageert met "hè bah - gekke Jacky."

Tutti is duidelijk nog niet in de poep -en pies fase en ziet er ook de humor nog niet van in.

Zijn onbewogen gelaatsuitdrukking maakt me aan het lachen.

Ik kan het niet onderdrukken.

En dan begint ook hij te lachen.

Na een half uur nemen we afscheid met dikke kussen en woorden als "I love you."

Dan wordt er aangebeld.

Het is DHL.

*****

Bestellingen

Domme ik. Toen Covid zich deze zomer even verstopte heb ik per ongeluk de bestelbundel van AH stopgezet.

Het lukte mij niet om dat te herstellen en dus moest ik wachten totdat ik weer een nieuw bestelmoment kon aanvragen.

Tussentijds probeerde ik dat bij Picnic. Echter - na twee dagen was ik nog wachtende no.14597. 

De AH-bundel verliep op 18 oktober, dus sinds gisteren mag ik het weer proberen.

Dat schiet niet op.

Gelukkig zijn er meer mogelijkheden, zoals (lokale) Plus↑ die ik het meer gun dan AH.

Je kunt op het bestelformulier opmerkingen achterlaten en kiezen voor alternatieve producten.

Ik baal ervan dat AH mij versproducten levert die tegen de vervaldatum aanzitten. In tegenstelling tot Plus kun je ook niet uit het hele assortiment bestellen.  

Het nadeel van Plus was dat je geen wijzigingen kon aanbrengen in je boodschappenlijst. Dat kan nu wel.

De €6,- bezorgkosten is te vermijden door (een) actieproduct(en) te bestellen↓. 

In noodgevallen heb ik altijd nog Spar (moeder en zoon) op het Noordereiland die bij een bestelling van €50,- gratis bezorgt.

Aangezien ik het momenteel niet echt druk heb wordt het voor mij dagelijks bundel shoppen.

Wie brengt volgende week de boodschappen? Voor de beste prijs.

Dat houdt mij van de straat en uit de winkels.

*****

Vlieguren

Zo, dit is de zoveelste koninklijke blunder.

Een beetje dom wordt zolangzamerhand oerstom.

Terwijl ik dit schrijf weet ik niet of de familie, die echt niet in onze wereld leeft, al terug is.

Hoelang geleden vierden ze daar zomervakantie? 

Van 17 juli tot begin september!!

Wij betalen dit tripje, mensen!!

Ik zie het liever naar de zorg gaan, waarin mensen werken die dit jaar nog helemaal geen vakantie hebben gehad.

“We zullen onze vakantie afbreken. We zien de reacties van mensen op berichten in de media. En die zijn heftig, en die raken ons”.

Nog een blunder.

Het gaat de koning om de boze reacties, niet om het feit dat hij een onvergeeflijke inschattingsfout heeft gemaakt.

Een stommiteit die hem en zijn vrouw volkomen ongeloofwaardig maken.

"Het is daar geel," zal hij tegen de premier hebben gezegd. "Ik moet vlieguren maken, Mark. En we hunkeren naar de zon."

Mark zat met zijn hoofd heel ergens anders op dat moment en knikte.

Een week in een paleis in Den-Haag. Wat een straf.

Over een week gaan ze weer op pad.

Onverwachte bezoeken afleggen aan instellingen die de burgemeester verwachten en zich kapot schrikken wanneer er een AA-auto voorrijdt.

Dan vraagt een reporter van Blauw Bloed aan een keukenhulpje -of 87-jarige bewoonster wat ze van de koning vinden.

Het antwoord is eenluidend: "Hij is zo gewoon gebleven."

******

De minderheid overschreeuwt de meerderheid

Zoals het ook in de zwartepietendiscussie ging, zo verloopt het nu ook met Corona-strijd.

Een opstandige minderheid eist alle aandacht op.

Relschoppers, die agressief en bedreigend te werk gaan.

Ze blokkeren de democratie en proberen de rechtstaat aan het wankelen te brengen.

Ik vraag me af of deze opruiers een baan hebben. Wie betaalt hen?

Nu naar mijn kleine wereldje.

Iedere dag begeef ik mij gemaskerd op straat.

Er is altijd wel een boodschapje te doen.

Ik koop inderdaad lokaal. De Kralingse middenstand heeft in het begin van het jaar adequaat gereageerd op de pandemie en bezorgt ook aan huis.

Maar ik vergeet wel eens wat.

Tot mijn grote genoegen zie ik sinds dinsdag steeds meer mondkapjes op straat.

Mijn buurt-Coop vraagt klanten er een te dragen en biedt ze zelfs aan.

Top!!

Maar helaas....

En dus probeerde ik het....

Terwijl ik nonchalant langs de groentebak liep zag ik een man binnenkomen die achteloos een mandje pakte en doorliep.

"U kunt een mondkapje pakken hoor. Geweldig dat ze die service verlenen, vindt U niet?"

Hij keek me verbaasd aan maar protesteerde niet.

Ik zag hem naar de deur lopen die volgeplakt is met regels en verzoeken. Toen pakte hij inderdaad een mondkapje.

Ik stak lachend mijn duim op. Hij stak zwijgend, maar duidelijk ontstemd, zijn duim op.

Nadat ik klaar was bij de kassa zag ik hem achterin de rij staan.

Teleurgesteld verliet ik de winkel.

*****

Griepprik

Even naar gisteren: naar de Covid-persconferentie.

Ik was toch wel blij verrast dat ze de mondkapjes er wettelijk door gaan jagen.

Veel te laat, maar okee.

Het verzet tegen de maatregelen groeit. Zo ook de onrust.

Mijn verzet tegen de deskundigen bij talkshows als OP1 en Jinek groeit.

Het zijn programma's waar de bovengemiddelde intelligentia naar kijkt. Moet die iedere avond bediend worden van dezelfde riedels en discussies?

De verwarring en irritatie groeien. 

Dat het binnen het (volgens mij te omvangrijke) OMT rommelt is ook naar buiten gekomen.

Mensen, doe allemaal uw werk en zoek de media even niet op - zou mijn advies zijn. 

Of laat één OMT'er zijn/haar zegje doen.

We weten het nu wel. U bent bekend.

Al weken zeuren ze om strenge maatregelen en nu die dan daadwerkelijk genomen zijn hoor ik weer gemor.

Het OMT schijnt de horeca-lockdown overdreven te vinden.

Corona lacht zich ondertussen het virus en tiert welig.

******

Het is weer tijd voor de griepprik en wij zijn trouwe, tevreden klanten.

Manlief moest ook nog een andere injectie krijgen dus dat werd een twee-in-eentje.

Tijdens de vakantie vermoedde ik al dat er een oproep in de bus kon liggen, dus vanuit Kaysersberg belde ik met de praktijk.

Inderdaad, de oproepen waren verstuurd.

Vorige week en morgen zouden mensen op alfabet zich moeten laten prikken.

Ik wilde een aparte afspraak maken en had de email van de huisarts waarin stond "maak maar een afspraak bij de assistente" bij de hand.

"Waarom," vroeg de assistente zich af. 

"Omdat A. heeft gezegd dat ik een afspraak moet maken en omdat wij niet in een volle ruimte gaan staan. Daarom."

"Maar wij treffen maatregelen. We hebben een tekort aan personeel."

"Wij komen de prik op afspraak halen. Je weet dat mijn man hoog in de risicogroep staat."

Ik zette mijn zin door en de korzelige assistente ging overstag. Ze wist dat ik niet toe zou geven.

Dit is een huisartsen centrum waar meerdere praktijken gevestigd zijn.

Er loopt een smalle gang langs de twee balies naar een wachtruimte van vijf bij vier (voor twee huisartsen)

De helft van de stoelen is weggehaald.

Dat er geen temperatuur controle werd uitgevoerd verbaasde mij wel.

Makkelijk om bij de ingang iemand met een thermometer te zetten. Toch?

Overal hingen briefjes met Covid-regels en dringende verzoeken - waaronder het advies een mondkapje te dragen.

 Ik moet zeggen dat de meesten aan dat verzoek hadden voldaan. De weigeraars vielen op en zullen de kwaaie blikken zeker gevoeld hebben..

Bij binnenkomst zat de wachtkamer vol. Eigenlijk niemand wilde in de wachtkamer gaan zitten maar de assistente verzocht ons de gang vrij te houden.

Wij doken in een stil hoekje.

Mensen stonden overal en nergens. 

Verwarring en chaos. En dat tijdens een gewoon spreekuur.

Onze gemaskerde huisarts liep naar patiënten te zoeken die een veilig heenkomen hadden gezocht.

Mijn gedachte ging terug naar begin van het jaar toen ik te maken had met een assistente die het een storm in een glas water vond.

12 maart:

Tussen maandag en vandaag gaat de verspreiding razendsnel.

Het is niet bij te houden.

De maatregelen worden rigoureuzer. Adviezen worden bevelen.

De huisartsassistente vond mij raar toen ik mijn stoeltje buiten de hoestende wachtkamer zette.

"Overdreven," noemde ze het.

Ik had geen zin in een discussie en schat de adviezen van de oncoloog hoger in dan die van een doktersassistente.

Dat IC's (over)vol raken lijkt me reden genoeg om aan te nemen dat de situatie uitzonderlijk dreigend is.

Ooit gehoord van volle IC's met griepgevallen??????

Er staat nu een stoel op die plek. Maar zelfs daar ga ik niet meer op zitten.

******

Jammer, maar begrijpelijk

Klaas Dijkhoff stopt, op een lidmaatschap van de VVD na, met de politiek.

Hij is nog geen veertig en wil een nieuwe stap in zijn toekomst maken.

Geef hem eens ongelijk.

Zijn kwaliteiten zullen elders zeker goed van pas komen.

Ik heb een paar keer op Klaas gestemd.

Belangrijkste reden: zijn gevoel voor humor - de ironie in zijn woorden die veel mensen ontging. 

Hij was snel.

Ik genoot van die twinkeling in zijn ogen. Hij genoot van de ongemakkelijke verwarring die hij kon zaaien.

Een prominente VVD'er met een zachte G in een gebloemd overhemd en een wollen gilet die Klaas heet. 

Dijkhoff had duidelijk lak aan het bekakte-grijze-pakken imago van de VVD. Daarentegen was zijn aanpak vaak conservatiever dan die van voorgangers.

Was ik het altijd met hem eens?

Neen.

Maar de VVD ging gelukkig om.

Ook was ik niet ontvankelijk voor zijn emotionele, persoonlijke toespraken. 

Ik hield vooral van de onverstoorbare, koele, ongrijpbare, slimme Dijkhoff die van de VVD een brede volkspartij maakte.

Waarvoor dank.

*****

De appel spreekt

Hi, mijn naam is Pink Lady. 

Ik stam af van een sterk ras.

Onze deftige stamboom heeft vele nakomelingen en hoewel we niet van het goedkope soort zijn, toch worden we door veel mensen hartelijk onthaald.

Ze smullen van ons.

Wij zijn niet melig. Wij zijn niet zuur noch laf. Wij zijn allemaal even groot. Wij worden niet op elkaar gegooid en niemand kan ons tot moes slaan - want wij zijn ferme tantes.

Zet uw tanden maar in ons sappige vlees. We love it.

Nu kwam ik een paar maanden in het boodschappenmandje van Ellen.

Ja - u leest het goed: maanden geleden.

Zij is al jaren fan van mijn familie. Trouwens - haar hond Jacky heeft dezelfde exquise smaak als zijn vrouwtje.

De families Elstar, Cox en Jonagold proberen haar om te kopen door zichzelf regelmatig goedkoop aan te bieden, maar daar stinkt ze niet in. 

In eerste instantie lagen we vanwege een hittegolf lekker in haar ijskast. 

Daarna belandden onderin een groene emmer die achterin de auto werd gezet.

We gingen rijden.

Telkens wanneer we stopten werd het emmertje naar een koele plek verplaatst. 

We begonnen met z'n achten - maar na acht weken waren we nog met ons vieren.

Het werd, ook voor ons, een lang reis.

Net als bij mensen tekent de ouderdom. Hier en daar verschijnt een plekje - hetzij van ouderdom hetzij van een kneuzing.

Maar het gaat om the inside.

Ik ben en blijf een sappig, lekker ding. Mijn bite is mega aantrekkelijk.

Enfin - na vele omzwervingen en gesleur met het groene emmertje kwam ik op het balkon van Ellen terecht. 

Zowaar, mijn zusje werd uitgekozen als sidekick op een bordje Franse kaas. Die had ik (in de auto) van verre geroken. Weliswaar ging het onfrisse spul in de koelbox, maar die werd onderweg regelmatig geopend. 

Ze viel bijna van het bordje toen ze naast een stukje Münster werd gelegd.

Gelukkig ving Jacky haar op.

Ik hoorde ze luidkeels genieten en roepen: 

"die Pink Lady's hebben geen houdbaarheidsdatum."

Morgen is het mijn beurt.

Eindelijk!

*****

Evaluatie

Op 19 augustus haalden we de nieuwe Fendt op in Emmen en settelden ons aan het Slotermeer.

(Op twee weken na zijn we dus twee maanden weggeweest)

Camping De Jerden beviel ons uitstekend, al zou ik hier in het hoogseizoen niet willen staan.

De caravan leverde geen problemen op. Comfortabel en makkelijk in het gebruik.

Totdat het achterraam er tijdens een storm uitvloog.

Eigen schuld - dikke bult.

Via CC Emmen, waar het raam werd gerepareerd, reden we naar Duitsland.

↓In Duitsland hadden we pech. Niet alleen was het een slechte camping, ook vloog de caravan van de kogel. Dat hadden we met de Cruzer ook al eens meegemaakt. 

Niet echt bevordelijk voor het zelfvertrouwen.

Dankzij een behulpzame landgenoot verloren we niet veel tijd.

Op naar de Elzas, waar de wijnoogst in volle gang was.

De voor ons bekende camping - Les Trois Chateaux - stond tot onze grote schrik en verbazing erg vol .↓

Het was gedoe met de plaatsen. We kregen de caravan niet waterpas.

Uiteindelijk belandden we op een te kleine plaats.

Jammer want wij houden van Eguisheim↓en de omgeving is prachtig.

Op een van de uitstapjes kwamen we in Kaysersberg↓ terecht,  een beeldschoon Pieck-stadje.

We spraken af daar zeker naar terug te keren.

Vanwege Corona hadden we niets vastgelegd. We hielden de site van Buitenlandse Zaken in de gaten en manlief kreeg pushberichten op zijn telefoon.

De situatie in Nederland werd slechter.

Zwitserland werd onze volgende bestemming.

Ik had in Beatenburg (bij Interlaken naar boven) de kleine (boeren)camping Wang gevonden met een waanzinnig uitzicht.

Als wij geweten hadden dat het zo'n griezelige expeditie zou worden, dan hadden wij het niet gedaan.

De boer zette met zijn tractor onze Fendt op zijn plaats.

De camping was iedere avond overvol. Vooral de achteloze houding van de andere kampeerders stoorde ons mateloos.

We bleven een week. Een prachtige week.

Maar toen we veilig beneden kwamen met de caravan slaakten we beiden een zucht van verlichting. 

Camping Oberei in Wilderswil had nog volop plek. Ook daar liep het iedere dag behoorlijk vol.

Een fijne, kleine camping - strak geleid door moeder en dochter.

Daar ging de koelkast kapot. We kochten een grote koelbox die het fantastisch deed en zetten ons snel over de zoveelste tegenslag heen.

Hier hebben we het enorm naar ons zin gehad.

Wat hebben we heerlijk gewandeld. Veel gewandeld.

We stapten zelfs over de grote kosten-barrière heen: want Zwitserland is -en blijft een belachelijk duur land.

Echt: Camping Oberei was twee keer zo duur als de campings in Frankrijk. 

Telkens bij het afrekenen was het even slikken.

Toch zijn we gebleven en lieten we Italië (wat ik te ver vond) schieten.

We hebben intens genoten!

Zwitserland was een aangename verrassing.

De berichten uit Nederland werden verontrustend.

Hoewel wij ons er geen zorgen over hoefden te maken (wij waren immers op tijd weggegaan en verbleven alleen in gele gebieden) vrat het toch aan ons.

De plannen om via de Bourgogne terug naar huis te keren werden door Covid belemmerd.

Buitenlandse Zaken kleurde het wijngebied oranje.

↓Dus bedachten we het Zwarte Woud en wel (de) Tittisee.

Maar daar voelden we ons helemaal niet veilig en bleven we maar één nacht.

Dus toch weer naar de Elzas.

Dat was geen straf.

Ik had Kaysersberg nog in mijn hoofd.

Op Camping Municipal stonden twee campers en drie caravans.

Er was dus nog plek.

Hoewel de plaatsen ruim zijn en de faciliteiten prima zou ik toch niet meer voor deze camping kiezen.

Het ligt tegen een schoolplein aan, waar vijf keer per dag uitzinnig schreeuwende kinderen worden gelucht. Ook schrok ik van de (achter)buurt waar de camping aan grenst.

↓Jammer, want Kaysersberg is een heerlijke stad.

Het was lang geleden dat we zo goed gegeten hebben.

We hebben souvenirs meegenomen die ons deze winter regelmatig zullen herinneren aan deze gewelige - maar ook bizarre op-de-vlucht-voor-Corona-vakantie.

Covid-19:

Wij hebben enorm veel geluk gehad omdat we op reis gingen voordat Nederland op de zwarte lijst kwam in Duitsland, Zwitserland en Italië.

Onze criteria waren duidelijk: 

- in gele gebieden blijven en binnen 12 uur terug naar Nederland kunnen komen, via gele gebieden

- altijd in gedachte houden dat grenzen zomaar dichtgegooid konden worden

Duitsland op de heenweg was de eerste confrontatie met de mondkapjes-wereld.

Een wereld waar we snel vertrouwd mee raakten.

Op de terugweg benauwde de drukte in het toeristische Zwarte Woud ons en vluchtten we terug naar de Elzas, het enige stukje geel op de kaart.

In Frankrijk werden de regels goed nageleefd. Het verplichte mondkapje stelde ons gerust.

Het is voor iedereen een vanzelfsprekendheid.

Ook de restaurants hadden opzienbarende -en inventieve maatregelen getroffen.

Ik heb me maar één keer onveilig gevoeld: in een kleinere supermarkt waar veel jeugd na school snoep en blikjes kwam kopen. Ook zij hadden mondkapjes op, maar er gold geen limiet waardoor het wat druk werd.

In Zwitserland golden dezelfde regels als in Nederland.

De campings en restaurants hadden duidelijk regels, maar individueel vonden wij de Zwitsers erg laks en ongeïnteresseerd.

↓In de supermarkten en bij het tanken droegen wij wegwerphandschoenen en mondkapjes.

↑Omdat er in Nederland een tekort schijnt te zijn sloeg ik mijn slag in Frankrijk, waar geen schaarste heerst. Eerst bij de apotheek en vervolgens bij E. Leclerc.

De Fransen zullen mij niet betichten van hamsteren.

******