31 augustus, 2017

Toegift


Het was een misrekening van jewelste.
Om twee uur 's middags van de ferry in Cairnryan (Schotland) via de tweebaans A75 naar Aysgarth in Yorkshire.
Vrachtwagens, landbouwvoertuigen, slechte zicht op de weg. Dus voor mij als bijrijder was het een continu turen.

"Ja............toe maar. Gas," zei ik.
Grrrrrrr, zei de Mini en schoot langs de trage rijders.

"Neen.........," gilde ik.
Piep, zei de Mini en dook schuldbewust terug achter de vrachtwagen.

Pas na Carlisle konden we doorkarren.

Het werd een veel te vermoeiende, lange dag.
Les geleerd.


In de vijf weken en route hadden we geen verkeersongevallen gezien. Hoe anders is dat op de Duitse autobahn, waar je vaak in een file terecht komt die uiteindelijk langs wrakstukken sluipt.

We hadden net de Britten als goede automobilisten bestempeld of we zagen rookwolken in de verte.

Dat bleek een heftige brand.


Verderop werd de weg afgezet en het verkeer omgeleid.
Dat leidde tot de langste file die ik ooit gezien heb.


De ingeroepen extra hulptroepen moesten letterlijk dwars door de file heen.
Er is geen vluchtstrook langs deze weg.

Zelden heb ik zo'n chaos gezien.


28 augustus, 2017

Een hotel in Faversham


Even twee maanden terug.
Het was warm. We kwamen vermoeid aan bij ons hotel in Faversham/Kent, Judd's Folly genaamd: een aaneenschakeling van verschillende gebouwtjes.

Er was een trouwerij aan de gang.
Dat schijnt ieder weekend het geval te zijn. Ik denk dat de kunstbloemen blijven hangen.

Het was een bont getatoeƫerd -en gepiercet gezelschap, als u begrijpt wat ik bedoel.

Vanwege de ceremonie konden wij niet inchecken.
Er werd ons ter compensatie een drankje aangeboden. We vonden twee stoelen in de schaduw. 

Het feest moest nog beginnen, maar de meeste bruiloftsgasten konden al nauwelijks op hun benen staan.
Een combinatie van alcohol en onmogelijk schoeisel.

Het zweet droop door de nylon kleding heen.

Wij zaten erbij en keken ernaar.
De families negeerden elkaar. De bruidegom in zijn veel te grote, gehuurde pak kreeg zijn satijnen bruid niet aan het zoenen.
Een bizar schouwspel.

En wat ik heel opvallend vond: de gasten betaalden zelf hun drankjes.

Over het personeel niets dan lof.
Allerliefst, aardig, hulpvaardig en positief.

Zo te zien was er volop ruimte om de hond uit te laten, maar de manager waarschuwde voor de buurman.
We mochten niet hier lopen en daar rijden. Waar de grens precies liep was ons onduidelijk, maar dat het geen prettig contact was tussen de twee buren, dat was overduidelijk.


Waar dit hotel deze awards aan verdiend heeft is ons een raadsel.
Loop maar even mee door de kamer en vooral de badkamer (met plastic douchebak die bewoog zodra je erin ging staan).

€150,- mind you!! 


26 augustus, 2017

Aysgarth


>>>>"We missen je vakantieverhalen."

Die enthousiaste reacties doen mij goed.
Tijdens de vakantie had ik meer te vertellen dan ik aankon.

Nu ontdek ik dat er nog een paar op de plank liggen.
Laat ik ze niet weggooien, maar nog even nagenieten.<<<<
*****
Het was een week van puur genieten in Aysgarth.
Heather en Steven zijn de perfecte hosts van het Aysgarth Falls Hotel.

We aten iedere avond in de pub en dat ging geen moment vervelen.

Heather en Steven waren twee dagen op pad en direct verslapte de aandacht en was de regie zoek.
Dat is jammer.

Dit stel op (onze) leeftijd zou het liefst een stapje terugdoen en een goede manager de leiding in handen geven, maar die is helaas niet te vinden.
En dus overwegen ze de boel te verkopen. Iets wat wij zeer betreuren, maar wel goed kunnen begrijpen.


Op de terugweg logeerden wij nog een nacht in ons favoriete hotel in de Yorkshire Dales.
Onderweg werd ik regelmatig aan James Herriot herinnerd.


25 augustus, 2017

Nalaten


Leuke -en minder leuke omstandigheden zetten ons aan het denken.
Hebben wij alles wel goed geregeld?

Ons testament dateerde uit de tijd dat zoonlief nog minderjarig was.
We hadden alles goed laten beschrijven omdat wij steeds vaker op reis gingen zonder hem.

Voor ieder vertrek gaf ik hem mee bij wie hij terecht kon. In het begin wimpelde hij dat weg, maar ook zoonlief werd ouder en wijzer. Hij zag wel zeker het belang in van je zaken goed regelen.

Voor de familie die in een emotionele mist achterblijft is het zo'n steun: jouw laatste wil.

Maar u herkent het waarschijnlijk wel: minder leuke zaken duw je weg.
Dat komt nog wel eens.

De bewuste keuze van mijn tante, nadat ze tot Alzheimer veroordeeld was, het leven te verlaten zette ons weer aan het denken.

Wij moesten ons testament herzien.
Er moest een levenstestament komen. Dit is echt heel belangrijk!
En ook moesten we onze wensen kenbaar maken aan de NVVE.

Vind ik het moeilijk? Pijnlijk?
Nee!
Waarschijnlijk ben ik daar te nuchter voor. Heb ik teveel meegemaakt.

Dat ik nu alles regel geeft mij rust.


De maatschappij veroudert. 
De prognoses zijn niet opwekkend. Het aantal mensen dat aan dementie lijdt groeit gestaag.



Bang voor de dood ben ik niet.
Wel voor de manier waarop.

Als ik daar enigszins de regie over kan hebben pak ik die kans.
Gelukkig zitten manlief en ik wat dit betreft op een lijn.

Nalaten.
Een woord met een dubbele betekenis.

Laat ik het zo zeggen, en ik adviseer iedereen hetzelfde te doen:
Laat niet na iets na te laten.
*****

23 augustus, 2017

Vreemd geld


Bij supermarkt ASDA in Girvan pinde ik bij mijn boodschappen GBP50,- extra.
U mag me uitlachen, maar zo neem ik altijd geld op.
Pinnen uit de muur kost €2,50. Extra pinnen bij je boodschappen kost €0,15.

Ik kreeg vijf Schotse flappen terug.
De kassiĆØre waarschuwde in onvervalst Schots dat ik daar alleen mee in Schotland kon betalen. 
Ze had me bij een eerder bezoek verteld dat ze in Colmonell woonde en nooit buiten Schotland was geweest.

Ik dacht dat ze een grapje maakte over het geld, maar ze wist het zeker.
"NĆ² NĆ² - rrreelly."

En toen riep ze een collega.
Die tuurde naar de biljetten en wist het niet zeker. Daar schaamde hij zich zichtbaar voor, want het idee dat ik met Schots geld niet buiten Schotland kon betalen leek ook hem belachelijk -maar toch....

Ik kreeg bijna de slappe lach.
Maar ze vond echt dat ik ermee naar de klantenservice moest, voor de zekerheid.

Bij de klantenservice moesten ze ook wel lachen.
Met tegenzin moest ik mijn vriendin uit Colmonell aanwijzen.
Ik heb ze later in Noord-Ierland uitgegeven, waar de kassiĆØre van de Spar wel vreemd keek.

Maar ook zij gaf mij lokale flappen toen ik "oppinde."
EN daar werd manlief weer nerveus van.

"Wat heb je nou toch in je portemonnee. Geef dat alsjeblieft snel uit."
Dat zegt hij niet vaak tegen me.


Er is me in Noord-Ierland wel een keer iets in de handen gedrukt dat op een dubbeltje leek, maar het niet was.
Toen ik het bij de National Trust op de toonbank legde werd het teruggeven.
Je voelt je dan wel even ongemakkelijk.

Ach, en dit wil ik u ook niet onthouden.
Misschien een idee voor alle winkels.

EĆ©n bon dat aan beide kanten gebruikt wordt.
Even dacht ik dat er iets miste, totdat ik de bon omdraaide en het totaalbedrag zag staan.


20 augustus, 2017

Sacherijnig


Online een badpak kopen durf ik niet.
Nadat ik vandaag in vijf pashokjes mijzelf in zo'n elastisch korset heb staan hijsen weet ik dat zeker.

Ik moet een badpak passen.
Helaas, want ik vind het vreselijk. Op het ondergoed na moet namelijk alles uit.

Ik ben dus niet geslaagd.
Goh, maar ze is toch zo afgevallen, hoor ik u denken.

Dat ben ik inderdaad, maar mijzelf in die passpiegel zien vind ik nog steeds geen pretje.
Zeker niet in badpak.  
Het maakt mij behoorlijk sacherijnig.

Van onder is alles te groot. Van boven te klein.

Er zit geen ons teveel meer aan mijn bovenbenen en billen, maar mijn borsten puilen als zachte kadetjes uit de cups. Als ik probeer ze terug te duwen komen ze er aan de zijkanten uit.
Ik ben onevenredig verdeeld, zeg maar.

Dus als het in de winkel niet lukt, dan kan ik het online wel helemaal vergeten.
Ik moet dus tot Amerika wachten. In Florida wonen veel onevenredig verdeelde vrouwen.

Met de pest in mijn onevenredig verdeelde lijf liep ik de verbouwde Bijenkorf binnen.
Het verlangen naar vroeger doemde op. Maar die tijd komt nooit weer.
De Bijenkorf heeft voor de nouveau riche koers gekozen. Je hoort er nauwelijks Nederlands meer.

Zelfs op de bovenste verdieping rook het naar Chanel No.5.
Bij de lingerie hingen nog twee gouden badpakken in maat S.

Ik zag een jong "Louis Vuitton" stel staan kijken bij de lingerie.
"Lekker setje," hoorde ik hem zwoel zeggen terwijl hij zijn hand op haar billen legde.

Het prijskaartje was zwaarder dan het reepje kant.

Ik kreeg onbedwingbaar veel zin in een Hema tompouce.


18 augustus, 2017

Soep


"Mag ik nog een tweede kop soep El. Het is zĆ³ lekker!"

Mijn man is een enorme liefhebber.
Van soep.

Mijn grootmoeder maakte iedere dag soep voor grootpapa.
Mijn tante deed hetzelfde voor haar man.
Zelfgemaakte soep.
Mijn moeder vond dat belachelijk. "Ze zijn gek," hoor ik haar nog zeggen.

Op zaterdag werd er een blik Unox opengedraaid.
Dat was het.

Nu waren wij een paar weken in Groot-Brittanniƫ en de Britten houden van soep.
Leek and potatoe, broccoli, cauliflower, beans.........

Van alle groenten maken ze soep.
En ik vond het nog lekker ook.

Mijn schoondochter had ons eens getrakteerd op een heerlijk bordje doperwtensoep.
Echt overheerlijk.

Daarom kocht ik, toen de aspergetijd aanbrak, een staafmixer.
Juist ja, om soep te maken.

Nu moet ik u bekennen dat ik niet altijd bouillon trek.

Mijn Zeeuwse groentemevrouw had een buitenproportionele bloemkool die ik voor een euro kocht.
Ik haalde er een maaltje af en maakte van de rest soep, bijgestaan door Maggi.

De finishing touch betrof een theelepel sambal.

Als u nu denkt dat ik iedere dag soep ga koken, dan heeft u het mis.
Dit is weer een bevlieging.

Ik heb een zogenaamde "soepbui."
*****

16 augustus, 2017

Hotel in Preston


Tickled Trout Hotel ligt direct aan de M6, tussen Blackpool en Manchester/Liverpool.
Een ideale ontmoetingsplaats voor zakenmensen.
Die bevolken dus ook dit hotel, dat deel uitmaakt van de MacDonald groep.

Ik had een executive kamer geboekt voor negen dagen bij Booking.com.
Bij aanvullende verzoeken had ik ingevuld dat we een rustige kamer wilden met twee bedden.

Daar kreeg ik verder geen reactie op, maar toen ik incheckte lukte het ook om een kamer met twee bedden te krijgen.
Zekerheidshalve vroeg ik aan de trainee of het wel een executive room was.
Dat bevestigde ze stellig.

De kamer leek op het eerste oog prima.
Het landelijke uitzicht beviel ons.


De badkamer was erg klein en verouderd.
Er was zelfs geen ruimte om een wc-rol op te hangen.

Het was een geworstel met de deur om op de wc te gaan zitten.
Je zat klem tussen de wastafel en de muur.
Ik kreeg mijn twijfels. 


Die eerste nacht sliepen we slecht.
Het was erg gehorig en warm.

De volgende ochtend kreeg ik de stop in de wastafel niet open.
Er kwam iemand van de receptie, die het ook niet lukte.

Toen kwam de assistent-manager met gereedschap.
Het lukte haar wel.

Ik greep meteen de kans om te zeggen dat het signaal van de tv haperde en het raam niet goed openging.
Zij was heel aardig en behulpzaam.
Al pratende stelde zij voor naar een andere kamer te verhuizen.

"Ja, maar dat moet dan ook wel een executive zijn met twee bedden."
'This is a standard,' zei ze tot mijn grote verbazing.

Een paar uur later had ik de hele boel weer ingepakt en verhuisden we naar de kamer waar ik voor betaald had.


Toen ik alles wilde inruimen, bleek de deur van de kast buiten de rails te hangen.
Housekeeping kreeg hem er niet in.

Moest de volgende dag door een techneut verholpen worden.
Okee, dat gebeurde inderdaad.


Alleen had de man het licht aangedaan dat 's avonds niet meer uit wilde.
Het lichtknopje bleek lam.

Daar was die aardige assistent-manager weer, die ons geduld wel bewonderde.
Zij draaide het lampje eruit, maar ontdekte dat het licht in het halletje ook niet uitging.

"Geeft niet voor Ć©Ć©n nacht, we sluiten de tussendeur wel."

Toen we de volgende dag terug op de kamer kwamen ontdekten we dat de techneut een wel erg makkelijke oplossing voor het probleem gevonden.
Hij had het lampje in de hal eruit gedraaid.

Symptoombestrijding noemen wij dat.


De volgende dag klopte hij om 16.30 uur op de deur. Ik stond net onder de douche, dus dat kwam slecht uit.

"Tomorrow please - when we're out."
'Not in tomorrow, sir.'

Nou, dan maar vrijdag.
Er is nooit iets aan gedaan. Tot de volgende maandag was er geen licht in de hal.

O ja, dan was daar het gedoe over de wake up calls.
Die vroeg ik aan voor alle dagen, maar de eerste drie ochtenden gebeurde er niets.
Toen heb ik het maar afgezegd en heb wij de onze mobieltjes ingesteld op 7 am.

Ik checkte tussendoor mijn creditcard afschrijvingen.
Bleek dat het hotel maar liefst drie reserves had geplaatst van totaal zo'n €3000,-

Nu is dat geen afschrijving, maar vreemd is het wel. Temeer daar ik bij inchecken het hele bedrag had voldaan.
En dus moest ik ook daar weer achteraan.

De receptioniste beloofde ons op de kamer te bellen.
Toen dat niet gebeurde ging ik naar beneden.
"Did you call?"
'Yes, I did.'

Toen werd het me duidelijk dat de telefoon in de kamer ook kapot was.
Kon er nog wel bij.
Maar het begon wel op Fawlty Towers te lijken.



Tja, en dat de prullenbak niet geleegd werd valt natuurlijk onder foutje, bedankt.

Het eten was voor hotel begrippen prima.
De rekening viel iedere avond 100% mee. De heren vergaten telkens de drankjes te berekenen.
Ze waren mij zeer erkentelijk voor mijn eerlijkheid.


Ook het continental ontbijtbuffet was goed, al konden ze de grote hoeveelheid gasten niet altijd aan.
Zo was er niet genoeg fruit en werd er slecht of te laat aangevuld.
Ook begaf een van de koffiemachines het en wilde het personeel het liefst onderduiken.


Uiteindelijk op de zondag voor ons vertrek vond de receptioniste toch wel dat er een geste van het hotel op zijn plaats was.

Bij vertrek zou er 10% van de totale prijs teruggeboekt worden naar de creditcard.
Maar natuurlijk stond er de volgende dag een andere receptioniste achter de desk die van niets wist.

Manlief moest er tot twee keer toe achteraan.
Uiteindelijk belde zij met zichtbare tegenzin de manager.

Op de kamer was mijn oog op een algemene welkomstbrief van de manager gevallen en gezien alle voorvallen leek het mij handig haar e-mailadres even op te slaan.

U voelt hem al aankomen: de terugboeking kwam niet en dus zocht ik contact met haar.

Om het allemaal nog gekker te maken: ik kreeg een e-mail terug van een mannelijke manager.
Zojuist aangetreden.

Hem wacht een gigantische uitdaging om dit hotel weer op de goede rails te krijgen.
Volgens ons was het geheel ontspoord.

He solved our case, so that is a good start.
***