31 juli, 2012

Vrouwensport


Even de haren wegwerken.

Hoewel?

OMG, dit trekt ze niet.

Inderdaad
****

Televisie geschiedenis



Hier werden prachtige programma's gemaakt.

Gisteren zag ik Afscheid van Studio Plantage.
Jiskefet, Buitenhof, De Plantage, Holland Sport, Barend & Witteman, De Wereld Draait Door: programma's die werden uitgezonden vanuit Studio Plantage. Presentatoren en makers halen herinneringen op.

Een mooie uitzending met memorabele fragmenten.

Ik heb begrepen dat eigenaar Artis De Plantage na een grondige verbouwing/restauratie weer de functie van tv-studio wil geven.
Dat lijkt me goed nieuws.
****

FUN

30 juli, 2012

RaadsEL

*********************************
"Slapen is het beste medicijn." 

Waarom moet ik hem dan wakker maken voor een paar pillen?
*******************************************************************************

"Hoofdrekenen leren ze niet meer, mevrouw"

*****************************************************************************************************
Als er iemand een hoofd als een vacuum getrokken pak koffie heeft, ben ik 't wel.

Ik neem verkeerde huissleutels mee, stap op de verkeerde tram en reageer niet wanneer mijn treknummertje wordt omgeroepen. Gelukkig dupeer ik daar alleen mijzelf mee.

Ik moet €6,- afrekenen bij de Hema.

Nadat ik een briefje van twintig heb neergelegd vraag ik of ze er €1,- bij wil hebben.
Om het haar makkelijk te maken, denk ik.

"Ja graag," zegt het meisje.
Op het kassa-scherm verschijnt het bedrag dat ik terug moet krijgen: €14,-
In plaats van €21,- heeft ze €20,- ingetoetst.

Ze staat vreselijk moeilijk te doen.
Dan krijg ik een briefje van vijf terug.

'En een tientje,' zeg ik.
Ze kijkt me verbaasd aan.
"Hoe bedoelt u?"
'Ik gaf je €21. 21 min 6 is 15.'

Ze pakt het vijfje terug.
Het baart me zorgen dat mijn twintigje al in de kassa zit.
Achter mij hoor ik gezucht.
Ik draai me om en verontschuldig mij voor het oponthoud.

De mevrouw achter mij gaat zich er nu mee bemoeien: "Het staat toch op dat scherm. €14,- plus die ene euro die die mevrouw aan je heb gegeven. Godsallemachtig meid - je hebt niet leren hoofdrekenen maar ook niet leren lezen. Geef die mevrouw haar €15,-."

Weer die aarzeling bij het meisje achter de kassa.
En weer pakt ze €5,-
'Ja, en nu nog een tientje,' zeg ik.
Maar dat komt niet.

Ze roept in paniek de manager.
Die geeft mij meteen mijn €15,-.
Maar wat me hoogst irriteert is dat ze "sorry" niet over haar lippen krijgt.
"Het is haar eerste dag en ze is nerveus. Daar moet u begrip voor hebben Ze moet het nog leren."
Mijn idee is dat de leerling verkoopster het nooit van haar bazin zal leren.
*****************
Drie uur later bij Albert Heijn.

Ik moet €7,35 afrekenen.
"Heeft u er misschien 35 cent bij," vraagt de kassière wanneer ik een tientje neerleg.

'Ja hoor. €2,35 zelfs. Is dat makkelijk? Kun je mij een vijfje teruggeven,' zeg ik met de Hemabeet in mijn achterhoofd.

"Alstublieft - graag."
Ze geeft me €3,- terug.

En weer is mijn tientje al in de kassa verdwenen.
'Ho ho - ik heb je €12,35 gegeven en krijg €5,- terug.'

Gelukkig ziet ze haar fout meteen in en biedt daar keurig haar excuses voor aan.

Anderen een dienst bewijzen - ik moet het niet doen.
*****************************************************************

29 juli, 2012

Kokker-ellen (36 Junkfood



Een dagelijks terugkerende vraag: "Wat wil je vanavond eten."

Een vraag waar de P. met onaangetaste smaakpapillen en een schone maag altijd rap een antwoord op weet.
Nu verandert zijn smaak iedere seconde (zo er smaak is) en moet zijn vergiftigde maag ontzien worden.
Hij haalt zijn schouders op. 'Iets met kip?'

Het is zondag. AH is open.
Een voordeel van in de stad wonen.
Maar ik tref een ravage aan. Lege koelingen.
"Sorry - stroomstoring."
Alle koelvakken moeten leeg(gehaald worden).


Mijn improvisatie met blik wordt op prijs gesteld.


En daarna zo'n lekker waterijsje.

Dagboek van een loods (4)

**************************************************************
28/29 juli.

Het is zaterdag, aan het einde van de dag, even strijd.
P. wil niets.
Geen eten. Geen drinken.
Het beschuitje met suiker dat ik bij hem neerzet flikkert hij het liefst uit het raam.
Hij wil wel pillen tegen de misselijkheid.

Bij hem liggen is niet om te harden.
Het gesnurk overtreft de bongo's op de Coolsingel.
Ik probeer het, omdat ik hem niet alleen wil laten. Hij voelt zich toch al zo eenzaam in zijn strijd.

Maar om 1.30 uur ga ik het bed in de kleedkamer opmaken en verhuis.
Hij merkt het niet.
Buiten wordt de stad schoongeveegd.

Ik slaap slecht: breng hem om 5.30 uur een Lorazepam tegen de misselijkheid, om 7 uur zijn Co-Diovan en drie stuks Allopurinol (nieren), om 8 uur gevolgd door de Valaciclovir en Co-Tromoxazol (antibiotica).
>>Wat zal ik blij zijn als die Allupurinol er over twee dagen af mag. Dan leg ik 's nachts een Lorazepam op zijn nachtkastje (met een papiertje waarop hij de tijd moet zetten) en schuif ik de Co-Diovan op naar 8 uur. Die kan hij dan tegelijk met de antibiotica innemen.<<

Het beschuit staat er nu nog. Aangeknaagd.

Wanneer ik om 10.30 uur wakker word ligt ook P. nog in bed.
We hebben afgesproken dat hij de lege stripjes laat liggen. Voor de zekerheid.

"Ben je boos," vraagt hij.
'Nee, natuurlijk niet. Maar wel bezorgd. Die medicijnen op een lege maag verergeren de misselijkheid. En je moet gewoon twee liter drinken.
Ik wil niet zeuren, maar je bent wel verdomd afhankelijk van mij. Het is gewoon moelijk.'

De energie ebt uit mij weg.
Jezus, we moeten nog vijf maanden. En het wordt er niet makkelijker op.
Mijn maag is rustig. Die speelt op zodra het even tegenzit.
Het zenuwenhoestje steekt weer de kop op. Zodra ik ga praten begint het te kriebelen.

We missen Zeeland. Allebei.
Dat gekke huisje met dat tuintje.
Het is hier in de flat binnenzitten of helemaal weggaan. Het balkon ontbreekt, dat merken we nu.

Na een flinke bak griesmeel gaat hij douchen en kleedt zich aan.
"Ik wil naar buiten."
'Okee. Rondje lopen?'
"Nee, ik wil een stukje rijden."
'Okee. Langs de Maas?'
"Nee, ik wil naar J. en R. Bel ze maar even."

Kijk - en dat doe ik dan. Eigenlijk moet ik dat aan P. zelf overlaten.
Hij wil naar zijn zoon. "Ik ben niet gehandicapt," sneert hij wanneer ik vraag of hij iets nodig heeft.
Dan belt hij hem zelf ook maar even.

Maar dat is mosterd na de griesmeel.
Binnen een half uur zitten we in de auto.

Bij J. en R. zitten we in de tuin.
P. drinkt decaf en worstelt met een geroosterde boterham.
We zitten. En we praten over bloemetjes en bijtjes.

De buren spuiten het grondzeil van de tent af.
Oude herinneringen borrelen op.
******************************************

28 juli, 2012

Zomercarnaval


Ruim 900.000 mensen




En een klusje voor de Roteb.

Schone Spelen



Schone Spelen: het is maar welke betekenis je eraan geeft.

Olympische Spelen zonder politiek??

Een utopie.

De eerste rel was er al voordat de Spelen officieel geopend waren: De speelsters van de Noord-Koreaanse ploeg werden, voor de aftrap tegen Colombia, voorgesteld met een vlag van Zuid-Korea.

Foutje - bedankt.

Maar ook de toespraak van IOC-voorzitter Rogge was doorspekt met politiek. En de vlag werd niet door sporters, maar door politiek-gelinkte figuren gedragen.

En zie deze enge mijnheer eens anno 1936 staan zwaaien.

De Spelen zijn al lang niet schoon meer.
****************************************************

TV-TIP



Heeft u ook zo van de opening genoten?

De Olympische Spelen hadden niet Britser kunnen beginnen. Vol tradite en doorspekt met humor.
Geen onbegrijpelijke futuristische capriolen.
Britten mogen van mij chauvinistisch zijn. Het verveelt of irriteert nooit!

"Zelfs de Olympische Spelen in London 2012 zijn niet veilig voor het duo Eddy en Patsy. Ze dragen op geheel eigenzinnige manier bij aan dit prestigieuze sportevenement.
Eddy verhuurt haar huis aan een nogal belangrijk iemand (Hollywood, darling), en de dames flirten
ouderwets met beroemde Britse atleten, zoals alleen zij dat kunnen want 20 jaar verder zijn de dames misschien iets ouder maar nog zeker Absolutely Fabulous."

Vanavond om 23.29 uur op Nederland 3
 

Dagboek van een loods (3)

27 juli

Het lijkt alsof P. een rustige nacht heeft gehad.
Alsof inderdaad.
"Ik heb slecht geslapen, El."
Hij heeft de kleur van een damasten servet en wat ik vrees bevestigt hij met dat ene, gevreesde woord: "misselijk."

"Ik moet 's nachts nog een extra pil nemen. Die moet jij me geven."
Hij wordt met de minuut afhankelijker en machtelozer. Wat een tel geleden is gebeurd herinnert hij zich niet meer.
Ik ben echt zijn loods.

We houden dezelfde routine als de twee voorgaande dagen aan.
Met grote tegenzin eet hij een beschuitje met jam.

Dan gaan de eerste vier pillen naar binnen. Een uur later volgen de twee soorten antibiotica.
Het kost hem aanzienlijk meer moeite.

P. staat op nadat ik hem nog een misselijkheidsremmer heb gegeven..
Langzamerhand verschijnt er weer wat kleur op zijn wangen. Hij maakt zich druk over zijn "lamme" oog. Ik verzeker hem dat ik niets afwijkends zie.

'Zal ik de apotheker van de Daniel eens bellen over de misselijkheidsremmers?'
P. knikt toestemmend.
De apotheker van de DdH is fantastisch. Hij staat me zo prettig te woord,
Het blijkt dat P. nog lang niet aan de maximum toegestane dosis zit.
Dus gaan we dat vandaag wat opvoeren.

Ook ik heb slecht geslapen.
Het is alsof er een scheermes langs mijn maagwand gaat.
Ik durf het niet te zeggen en bel om 11 uur de (waarnemende) huisarts. We komen beiden tot dezelfde conclusie: stress.
Ik moet wat meer zuurremmers slikken en krijg een gel voorgeschreven.

P. is stil. Het is alsof hij niet doorheeft dat ik er ben.
Hij leeft in zijn eigen wereldje.
Bijwerkingen, bijwerkingen, bijwerkingen.

Ik wil zo graag knuffelen. Dicht bij hem zijn.
Hij heeft daar duidelijk moeite mee. Voelt zich natuurlijk ook klote.

Om 13 uur bemerk ik ineens dat ik nog niets gedronken heb.
Ik loop de hele dag met flesjes water achter P. aan, maar vergeet zelf te drinken.
De migraine kondigt zich met zachtje klopjes aan.

J. en R. komen langs.
"Er gaat niets boven je eigen," zei mijn oma Egmond altijd.
Wij moesten daar om lachten - maar o-o-o, wat had ze gelijk.
De kinderen zijn mijn steun en toeverlaat.

"Eet jij zelf ook wel goed," vraagt R.
Ze heeft het wel door.
Ik mompel ja. Net als P. krijg ik geen hap door mijn keel.

'Wat wil je bij de thee? Beschuitje? Langetje?'
"Een Sultana."
'Sultana's heb ik niet in huis schat.'
"Dan maar een Langetje, maar ik heb zin in Sultana's"

De kinderen moeten een boodschap doen bij Albert Heijn.
Ik loop met ze mee en probeer onderweg iets voor het avondeten te verzinnen.
Ik koop sowieso Sultana's. Eenmaal thuis blijkt P. er geen zin (meer) in te hebben.
Hij doet een beetje verbaasd.

We eten macaroni - simpel aangemaakt met tomatenpuree en hamsnippers.
Hij doet zijn best. Ik ook.

Dan is het tijd voor de laatste twintig - gevolgd door de drie schepjes griesmeel.

Daarmee komt er een einde aan deel 1 van de kuur.
Er moeten nog vijf delen volgen.
Met de antibiotica gaat hij gewoon door.


Fludarabine en Cyclofosfamide:
Toedeledokie.
***

27 juli, 2012

"Onweer, kom maar"



Zomercarnaval.

Een plaag die iedere zomer gedurende twee dagen in Rotterdam terugkeert.

Vooral dit jaar zitten wij niet op de herrie, de stank en de puinhoop te wachten.
Tot mijn grote vreugde zie ik de eerste regendruppels op de ramen.

Hoewel de mobiele airo en de fans overuren draaien kan ik in ieder geval de gorijnen opendoen.

Sorry mensen, maar voor hen die chemo krijgen is een warme zomer niet fijn.

Daarom: laat het als de bliksem gaan regenen.
****

Dagboek van een loods (2)



26 juli.

Het emmertje staat in de gang te wachten op wat komen gaat.
Wij hopen beiden dat het daar nog lang blijft staan.

Van de rellen in de stad merken we, terwijl de ramen openstaan, niets.

P. heeft zijn wekker op 7 uur gezet.
Voor de medicijnen.

Om kwart over zes kijk ik in zijn slaperige ogen.
‘Nu we toch wakker zijn………..zal ik je wat lekkers geven?’
Hij gromt.

Ik haal vers water en drie tabletjes Allopurinol, een nierbeschermer die hij maar één week hoeft te slikken.
Het feit dat ik dit middel dinsdag definitief van uit het schema kan schrappen geeft me voldoening.

De Langetjes moeten de nuchtere maag tegen de eerste stoot medicatie beschermen.


‘Zullen we er maar meteen een Co-Diovan (bloeddrukverlager) bij doen? Je moet je dagelijks medicijnen gewoon doorslikken.’
P. laat alles gewillig toe: “Maar eerst een preventieve misselijkheidspil?”

Nu zet ik mijn wekker op 8 uur. Voor de volgende ronde.

Echter………….manlief snurkt zo hard dat ik toch mijn oordopjes indoe. En dus hoor niet ik, maar hij de wekker.
Een tikje op mijn schouder doet me rechtop in mijn bed zitten - geschrokken en een tikkeltje beschaamd.

Vandaag start hij met antibiotica. Valaciclovir (tegen virussen) 3x daags één tablet en Co- Trimoxazol (tegen bacterieën) 1x daags één tablet. En dat zes maanden lang!
Ook deze medicijnen hebben misselijke bijwerkingen.

P. stapt uit bed en maakt zijn eigen cornflakes ontbijtje klaar. Daarna kruipt hij weer onder zijn laken en slapen we beiden een paar uur door.

Het douchen vreet krachten. Toch kleedt P. zich aan en gaat met zijn iPad op de bank zitten.
Spraakzaam is hij niet.
Ik bemerk ook vergeetachtigheid. Zo vraagt hij of hij al Co-Diovan heeft geslikt en is hij snel de kluts van het slikken kwijt.
Daarom moet ik extra alert blijven/ En daarom zijn die afstreepbare schema’s zo belangrijk.

De lunch gaat er goed in.
Tussendoor geef ik weer preventief een Metoclopramide.

Hij schuifelt heen en weer.
Zitten. Liggen.
Van de witte bank naar de groene bank naar de stoel.
“Ik kan niet stil zitten –of liggen. Het komt van binnenuit.”

Het zal ongetwijfeld een bijwerking zijn. Maar van welk medicament?
De apotheker heeft me op ’t hart gedrukt de bijsluiters vooral niet te lezen.

Zo’n warme dag duurt lang – maar ik wil het huis niet te lang verlaten. Even geld pinnen en een brief op de bus doen maakt me al onrustig.

Om 15 uur geef ik hem weer antibiotica. We drinken thee en hij eet de Langetjes die ik hem voorzet.
Het zijn iedere keer kleine snacks om de maag een bodem te geven waar de pillen zachtjes op terechtkomen.

In situaties als deze houd ik een bepaalde routine aan.
Bijgeloof wellicht.

Vanavond doen we hetzelfde als gisteren.
Weer geef ik hem de preventieve (slaapopwekkende) Lorazepam ruim voor de maaltijd.
We eten weer samen in de slaapkamer.
Daarna krijgt hij z’n chemo.
Weer in een eierdopje. Hetzelfde eierdopje.
Hij spoelt het met tegenzin goed weg.
En evenals gisteren krijgt hij drie schepjes griesmeel als toetje.

Snel de kleren uit en slapen.
Na een uur word ik rustiger. Het bloed heeft de cytostatica opgenomen.

Ik leg de laatste twee pillen, die hij voor we de nacht ingaan moet nemen, alvast klaar.

In dit appartement is maar één wc. Naast de slaapkamer.
Ik moet plassen, maar ik durf niet.
Bang dat hij mijn straaltje hoort. Of het trekken aan de pleerol. Doortrekken kan helemaal niet.
Maar ik klap. Dan maar op een emmer in de keuken.
Helaas. Te laat. Ik pies naast de pot.
Onder de Langetjes op het boodschappenlijstje zet ik Tena Lady.
******

26 juli, 2012

Dagboek van een loods (1)


 
25 juli

Het is zover. De eerste van drie chemo dagen. 
En dat keer zes. 
We zijn voorbereid. Maar waarop?

Schema’s en medicijnen liggen klaar op het dressoir.
Daar ben ik verantwoordelijk voor.


P. moet om acht uur in de Daniel den Hoed zijn voor het gebruikelijke bloed prikken. Daarna krijgt hij in het behandelcentrum zijn eerste van zes (maandelijkse) Rituximappen (of is het mabben?).

Rituximab is een geneesmiddel dat bepaalde witte bloedcellen (de B-lymfocyten) tijdelijk uitschakelt. Deze B-lymfocyten maken deel uit van het afweersysteem. Het zijn verdedigers tegen ongewenste infecties. Vermindering van het aantal B-lymfocyten kan daarom de ziekte tot rust brengen.


De eerste doses MabThera worden per infuus toegediend. P. zal er zo’n vijf uur mee zoet zijn.

Ik heb om 11 uur nog een afspraak in het Ikazia. Mijn orthopeed “loopt 45 minuten uit.” De paniek slaat mij om het hart, want ik wil naar mijn lief.
Mijn noodkreet aan de balie wordt gehoord. Ik word om 11.15 uur binnengeroepen.

Om 12.30 uur loop ik het behandelcentrum van de DdH binnen.
Het is duidelijk vakantie. Ik tel acht bezette stoelen en bedden.

Broeder J. ontvangt me. Hij vertelt dat P. erg emotioneel en bang was, maar dat hij hem heeft weten gerust te stellen.
De tranen schieten weer veel te snel in mijn ogen. Dat wil ik helemaal niet.

“Alles gaat tot nu toe perfect. Helemaal geen bijwerkingen,” zegt broeder J.
Dat is een hele opluchting. Weer slik ik tranen weg.
Erg is dat: ook van goed nieuws ga ik janken.

Ik krijg een bekertje soep en loop naar het laatste bed in de zogenaamde VIP-ruimte, speciaal voor hen die de eerste keer een lange behandeling krijgen.  
 
Daar ligt hij met zijn, inmiddels onafscheidelijke, iPad.
“Ik heb met R. gefacetimed,

“Ja, ik heb uw schoondochter ook gezien,” bevestigt broeder J. We praten over de MabThera. Alles wordt goed uitgelegd. 

“Ik moet slaperig zijn, maar dat ben ik niet,” zegt P. stoer wanneer J. uit de buurt is.

 Ik drink mijn soep en lees een blad. In de verte hoor ik de verpleging keuvelen: “Ik koop mijn bh’s bij de Hema.”
Er schiet van alles door mijn hoofd wat ik niet onder woorden kan brengen.

In mijn tas zitten herhaalrecepten. ‘Ik ga even naar de apotheek. Het zal er wel druk zijn.’
P. steekt zijn duim omhoog.

“Bent u verkouden?” vraagt de vrouw naast wie ik ga zitten.
Ze beschermt haar zieke man. Ik herken de vraag en stel haar gerust.
>>Op die vraag wordt door “leken” vaak verontwaardigd gereageerd. Ze voelen zich beledigd, terwijl het een zaak van leven of dood kan zijn voor een leukemie patiënt.<<

Ik ga met een lading gif terug naar het behandelcentrum.
Er zijn patiënten weg en nieuwe voor in de plaats gekomen.

Een mevrouw met net aangegroeid haar kijkt terneergeslagen, boos, teleurgesteld hoe de verpleegster de naald in haar ader steekt.
Weer schiet er van alles door mijn hoofd en weer kan ik mijn tranen nauwelijks bedwingen.

Dit behandelcentrum is een arena. Hier wordt met naalden en zakjes gif de strijd met de opdringerige dood aangegaan.

 Dok komt, wanneer P. is doorgespoeld, even polshoogte nemen en alles nog eens doornemen.
Ze gaat vrijdag met vakantie.

“U weet dat uw haar dunner wordt hè?”

NEE NEE NEE!!

Die vraag hebben wij in het verleden meerdere malen gesteld.
Ze was toen heel stellig: geen haaruitval!

Als ze nu zegt dat het haar dunner wordt, dan zal dat wel kaalheid betekenen.
Niet leuk.

“Dan heb ik gejokt,” vergoelijkt ze.
Als P. haar dat vergeeft, doe ik dat ook.

In de auto zie ik hem grijzer en grijzer worden.
De rit naar huis lijkt uren te duren. Alle stoplichten zitten tegen.

Met zijn kleren aan valt hij op zijn bed. God, wat ziet hij grauw.
"Ik heb buikpijn."
Laat ik hem maar preventief een Metoclopramide tegen misselijkheid geven.

Hij heeft me beloofd uit mijn hand te eten en niet te protesteren.

Om 17 uur leg ik een pakje Grissini’s (ik weet nog uit welke restaurant in Iseo die komen) naast hem en zet een kop bouillon op het nachtkastje.
Wanneer ik na vijf minuten terugkeer zit hij rechtop. “Het smaakt El. Ik voel me een stuk beter.”

Een uur voordat hij de cytostatica moet nemen geef ik hem een Lorazepam. Weer een preventieve actie om misselijkheid tegen te gaan. Maar het is tevens een slaapmiddel, dat een vrijwel directe uitwerking heeft.

Om 18.30 uur moet ik P. wakker schudden voor het eten, dat gevolgd zal worden door de eerste chemo.
Ik neem mijn blad mee naar de slaapkamer. Eten doen we samen.

Dan is het moment daar.
Ik zet twee glazen gekoeld water klaar en pak met bevende handen de medicatie.
Risicovolle Stof staat er op de oranje stickers.

Ik check wel drie keer of ik de goede dosering pak.
Negen stuks Fludarabine en elf stuks Cyclofosfamide.
Twintig stuks.

Ik doe er vier in een eierdopje.
P. slaat ze manhaftig achterover. Vijf keer.
Dan smeek ik hem veel water te drinken, wat hem moeilijker afgaat dan het doorslikken van de chemo.

Nog geen vijf minuten later hoor ik hem hard snurken. Hij is ver weg.
Ik kijk naar hem. Iedere vijf minuten.
Zijn leesbril ligt bekneld in zijn nek. Hij heeft nog steeds zijn kleren aan.

Zoonlief belt regelmatig. 
Ik zit in een stoel voor me uit te staren. Wachtend op de “alarmbel” die op zijn nachtkastje staat.
Maar die gaat niet.

Om half tien (3 uur na de chemo) maak ik een beetje lawaai. Hij wordt wakker.
Plasje doen. Tanden poetsen. Water drinken. Weer een pilletje tegen de misselijkheid en de kleren uit.

Klaar voor de nacht.
Een goede nacht.
****

25 juli, 2012

Onze thuishaven



Wat was dat een plezierige overtocht.
Na die ellendige ervaringen van IJmuiden/Newcastle en vice versa dachten wij eigenlijk "voorlopig geen ferries meer."
Maar ja - als je 2 uur van Hull logeert..........


We hadden een "luxe" buitenhut, met een uitstekende douchecabine.
Ik had voor "priority" €16,- bij moeten betalen.
Dat kan ik iedereen aanraden.
Je mag direct (met knipperlichten) de boot op en we gingen er om 8.35 uur als nummer 5 af. Om 9.10 zette ik thuis de Nespresso aan.

Het schip is veel luxer, de drankjes en het eten veel goedkoper.

Jammer alleen dat de luxe buitenhutten dezelfde gang delen met de goedkope binnenhutten.
Want die lawaaiige Britse zuiplappen zijn hoogst irritant. Binnen twee uur stond de gang naar de hutten vol bierglazen.

Hooligans met tattoo's van hun nek tot aan hun tenen lieten zich niet onbetuigd: hun lijven vol tekens en lettertypen die me erg deden denken aan de periode dat mijn moeder in het verzet zat.
Griezelig uitziende types die drie uur voor vertrek, na twee lagers, dachten dat we op volle zee waren.

album
************

Daar kan toch niets in?





Onze Mini heeft een Maximaal laadvermogen
***

James Herriot country



Kijk en lees verder in mijn album
****

24 juli, 2012

Kwestie van belichting



Beverley Minster (Yorkshire)
**

Het 100 tapijten hotel



Voor een "gewone" overnachting zou ik dit hotel zeker niet kiezen.
Het was allemaal wat aan de karige kant.
Onze tea-tray werd niet voorzien van koekjes.
Ook moesten we het in de badkamer doen met aan de muur gespijkerde zeepflessen.

Het ontbijt bestond uit een simpel buffetje.
Ik heb de hele week toast met marmelade gegeten.

Eén keer kwam ze boterhammen aanvullen......met een blauw korstje.
Mijn nuchtere maag draaide.
De ontbijtjuf keek om 5 voor half 10 op haar horloge en begon vlijtig op de ruimen.
Flexibiliteit was ver te zoeken. Zelfs met een uitverkocht huis.
En dat voor £200,- per nacht.


Maar toch waren wij (er) gelukkig.
Ik had van ons kamertje ons huiskamertje gemaakt, zoals P. dat noemde. Het hotel lag ideaal ten opzichte van de golfbaan en daar was het ons om te doen.
Ik had een heerlijke fles Single Malt gekocht en die is opgegaan.

De kamer lag vrij geïsoleerd waardoor we geen last hadden van buren.
En in tegestelling tot andere kamers (we hoorden nogal wat klachten) deed de douche het goed, liep het water weg, konden we internetten, deed de televisie het en werd onze kamer exact om 9 uur schoongemaakt.........................


......en op mijn verzoek iedere dag gezogen.
Want "stoffig" was het.

Over stoffig gesproken.
Er was s'avonds entertainment.
Een pianist met een speldje in zijn revers speelde oldtimers en meezingers op een ontstemde piano.
Niemand zong mee.
Sterker nog: de man werd niet eens opgemerkt.

In de pauze vroeg dit stukje "Brits antiek" of ik alsjeblieft een foto van hem wilde maken. 
Ik knikte en ging halverwege de trap staan.

Hij draaide een kwartslag en zette zijn vingers op de toetsen.
Ik hoorde niets.

Hij keek omhoog en vroeg of de foto gelukt was.
Ik stak mijn duim omhoog.

Toen pakte hij een pakje brood uit zijn tas.
Er zaten vast blauwe korstjes aan.
****

23 juli, 2012

George Rex



GR = ER's dad.

"British Heritage."
Love it.
**

And the winner is.........



Wat eruit zag als een saaie laatste dag, sloeg in het laatste kwartier om in een bloedstollende finale.
-
Adam Scott stond vier slagen voor op (inmiddels ook al oudgediende) Ernie Els.
-
Maar Scott gaf het zelf uit handen.
-
Joost Luiten eindigde, na een niet al te florisante laatste ronde, op een gedeelde 45ste plaats.
Jammer, maar altijd nog goed voor zo'n €21.000,-
-
Ernie Els mag 1,1 miljoen op zijn bankrekening laten bijschrijven - maar die hoeft niet meer voor het geld te golfen.
-
We hebben een heerlijke week gehad.
Ook met onze vrienden van de Greenside Club - Kim, Beth, Dale, Redge, Keith, Dave en Pat - evenals de twee broers (wier namen wij nog steeds niet weten waardoor we ze nog steeds de twee broers noemen) hebben we veel plezier gehad.
-
Het is voorbij gevlogen.
Ik hoop dat de komende zes maanden ook voorbij vliegen.
****

21 juli, 2012

Zielig? Onzin.

*************************************************
Joost Luiten moest vanmorgen om 8.10 uur starten.
Dat vond ik gisteren nog een beetje zielig.

Hij had ervoor gekozen met een marker te spelen.
Dat de opgeroepen club pro zijn bal telkens zoek sloeg was wat minder en irriteerde Joost zo nu en dan ook wel.

Desondanks kwam de Nederlander met een prachtige 69 (-1) het clubhuis binnen.
Joost kon leunen op de enorme menigte die voor de 2e flight was afgekomen: Tom Watson en Lee Westwood.

Joost Luiten liet vandaag vijftig spelers achter zich.

Hihihi. Morgen speelt hij met Padraig Harrington.

Padraig kijkt enigszins geagiteerd naar Joost Luiten, Neerlands trots, die zich niet liet intimideren door de meervoudige "Open" winnaar - die Luiten's bunker wilde hebben.
Hihihi slaat op een situatie (zie de foto's) die ik eerder deze week in mijn Picasa-album schetste.

Jullie moeten trouwens allemaal de groeten van prins Andrew hebben. Die mag zich dit weekend op hetzelfde terrein begeven als ondergetekende.
*******************************************************************************************

"Gratis" tanken.......



.....dat moet een Hollander zijn.
*****