Het afscheid viel zwaar

Voor de derde en tevens laatste keer genoten we van drank, spijzen, geschiedenis en van de locals die iedere avond aan de bar van The Crown hangen.

"How many times did I see you here. At least three times, isn't it?

We werden dus herkend.

Het schijnt dat boer Richard iets heeft met de dame achter de tap.

Heerlijke dorpsroddel.

Richard kwam vanmorgen afscheid nemen.

Bij leven en welzijn komen we volgend jaar terug.............voor langere tijd.

Om 9.45 uur reden we Higher Kestle Farm af. 

Een rit van vier uur: van de zuidkust van Cornwall naar de noordkust van Somerset.

Minehead, vlakbij Dunster Castle.

Somerset is ook prachtig en weer totaal anders dan Cornwall.

Iets geciviliseerder, iets zachter qua natuur.

We staan op een boscamping (geen attracties, dus ook geen kinderen) van de Caravanclub.

Dat betekent dat we weer in het gelid moeten.

Weer geen wifi, wat ik voor zo'n dure club toch wel schandalig vind.

Dus zit ik wederom in het informatiehokje naast de receptie en gooi de foto's er snel op.

Het was een gezoek en gedraai met de caravan: de tv-schotel pakte door de bomen het signaal niet.

Manlief is heel lief gaan vragen of we niet precies tussen de witte paaltjes hoeven te staan. Hij gebruikte als argument dat dat lastig is met een Europese caravan.

We kregen toestemming.   

Dit zijn, zeker na de vrijheid van de afgelopen drie weken, niet mijn favoriete campings - maar het heeft ook voordelen.

Er is 24/7 toezicht en de faciliteiten zijn beter.

Maar de ruimte..........

Enfin, er is weer plenty te ondernemen, dus veel zullen we hier niet zijn.

******

Echt de laatste dag op Higher Kestle

Vergissing: het is voorjaarsvakantie voor de scholen.

De camping mag dan nagenoeg leeg zijn, de stranden worden goed bezocht.

Manlief wilde naar zijn favoriete Carne Beach (door mij vertaald naar vleesstrand) nabij Veryan.

Hij ging met Jacky het strand op terwijl ik een andere, meer wandel natuur opzocht.

De bloeiende bloesem, de geurende bloesem, de zon, de wind, de ongekend prachtige verborgen strandjes, de pitoreske dorpjes waar je je in een vroegere eeuw waant,.................alles is mooi aan Cornwall in deze periode van het jaar.

Daarna moest er nog in Truro een boodschap gedaan worden en maakte ik deze foto van huizen aan de rand van de stad, ontworpen door de voormalige Duke of Cornwall – nu King Charles.↓

Zij die ooit in Bath zijn geweest zullen direct de stijl herkennen.

En daarmee komt aan deze drie weken op een plek een einde. Jammer, maar we hopen volgend jaar terug te keren voor een wat langere tijd.

Hopelijk tot volgende jaar, Mevagissey

De rust is weergekeerd na een roerig weekend.

Bankholiday (= 2e Pinksterdag) bracht ook wat minder sociaal volk naar deze landelijke camping.

Een klein busje met ouders, twee tieners en een agressieve labrador settelden zich zaterdag naast ons.

Wij heetten ze welkom, probeerden een praatje te maken (zoals gebruikelijk op een camping) - maar onze vriendelijkheid werd niet geapprecieerd.

"Geen aardige mensen, El."

Ze zetten een muur naast het campertje en daarbinnen gingen ze naast elkaar zitten.......met de radio in het midden....en een goed gevulde koelkast van Budweiser.

Want ja, er moest twee dagen lang naar live verslagen van het voetballen geluisterd worden.

Gisteren wist ik moed te verzamelen om er wat van ze zeggen. Ik legde uit dat wij liever niet mee wilden luisteren en dat wij onze deur dichtdoen wanneer we tv kijken.

Ze zei de radio zachter te zetten, maar daar was weinig van de merken.

De Duitse buren aan hun andere kant keken mij vol bewondering aan. Zij hadden er nog veel meer last van, aangezien de wind hun kant op stond.

Tot overmaat van ramp ging de bbq ook nog aan.

De witte camper van de Duitsers stond binnen no time in de rook.

Enfin, ze zijn opgekrast, de rust is weergekeerd.

Wij zetten vanmorgen de auto in een woonwijk boven Mevagissey en gingen wandelen.

De huizen liggen er prachtig.

Vervolgens naar ons favoriete dorpje: Mevagissey!!

↑Vaders met zoontjes zitten op de kade en halen veel krabbetjes naar boven.

↓Wij nestelen ons voor een paar uur op een bankje aan de haven en genieten van de reuring.

Manlief geeft commentaar wanneer een opa en kleinzoon moeite hebben om de speedboot aan te meren.

"Dat gaat ze zo nooit lukken," zegt hij op genietende toon.

Uiteindelijk lukt het ze wel.

De beste stuurlui....

Het is ons al eerder opgevallen: milieuregels worden hier met voeten geschonden.

(Ik verbaasde mij er al eerder over dat in de farmshop van Lobb alles in plastic verpakt wordt).

Locals zijn oude boten aan het opknappen.

↑ De afgeschuurde verf wordt de haven ingeveegd. Er drijft een plastic werkhandschoen in het water↓.

Een lekke waterslang bovenop een elektrisch snoer dat verbonden is aan een schuurtmachine lijkt ons ook niet echt handig.

Alle lekkere eetkraampjes doen de maag van manlief knorren.

↑Hij heeft zijn oog laten vallen op een crèpe met crab, garnalen en avocado: een delicatesse.

Naast ons zitten drie kinderen met boxjes op schoot.

Ze genieten van (stukjes) fish&chips.

Ik zie alleen maar genietende mensen om mij heen en dat maakt mij gelukkig.

Hoewel het afscheid van Mevagissey mij zwaar valt.

El alleen op pad, nou ja...........pad.....

Ik had mij voorgenomen the coast path te nemen tussen East Portholland and Portloe.

Manlief gaat dit soort uitdagingen niet meer aan en zou mij in Portloe treffen.

West Portholland

↑East Portholland, mijn vertrekpunt.

Het eerste klimstuk was erg zwaar met een losse, rotsachtige, verraderlijke ondergrond. Ik had niet alleen mijn twee stokken nodig, ook moest ik regelmatig op de knieën en billen vertrouwen en zo klom ik letterlijk naar boven.

Een wat beter getrainde man haalde mij zwetend en puffend in. Hij zei te hopen dat we het het ergste achter de rug hadden.

Dat leek in eerste instantie ook zo.

Maar toen ik zag dat ik nog 3 kilometer te gaan had en de daling er echt griezelig uitzag begon ik te twijfelen.

Op dat moment kwam er een stel van de andere kant naar boven. “It is really going to be tricky,” waarschuwden ze. “Take the bridle way.”

Ze wezen me minutieus de weg en inderdaad was dat pad veel beter te belopen.

Ik liep dwars over een boerenerf, Cruggan Farm genaamd, en werd door een niet al te vriendelijke bordercollie van zijn terrein afgeblaft.

"Ignore him," lachte de boer.

Ja hoor, ik kon ontzettend genieten van de natuur.

Weergaloos mooi!!

↓Het land snakt naar wat water. 

↑GR=George Rex

Walk carefully!

Portloe is een beeldschoon vissersdorpje.

↓Daar zitten ze. Dolblij en opgelucht mij heelhuids te zien.

In Portscatho, waar wij eerder zo enthousiast over waren, dronken we wederom in the Boathouse thee......met de beste scones ever.

"Hebben jullie zeehondjes gezien?"

'Ja, dood op het strand.'

Die locale stores zijn uitstekend bevoorraad.

Wat was het weer een meesterlijke dag.

Nog maar drie te gaan.😢

******