31 januari, 2008

The Bookfinder

Vorig jaar kreeg ik van mijn zoon, de golfpro, een speuropdracht mee. Hij heeft een aantal jaren geschiedenis aan de UVA gestudeerd. Hoewel hij de studie niet heeft afgemaakt, de liefde is gebleven.
Zo bouwt hij langzaam aan een eigen bibliotheek oude golfboeken.

Die zijn in Nederland zeer schaars, dus gokte hij op Amerika.
Voor mij was het een uitdaging om aan zijn wensen te voldoen.
Het lukte.
Dankij Sandy - the Bookfinder - Portella, bracht ik een first edition (met aantekeningen) uit 1899 mee naar huis. Het boek was in perfecte staat. Ze had het in California gevonden.

Jacob was dolblij, maar had er ook een beetje de smoor in dat het mij was gelukt dat boek op de kop te tikken.
Een maand geleden maakte hij (volgens eigen zeggen) een onmogelijk lijstje.
De e-mail naar Sandy was snel gestuurd.

Na twee dagen kreeg ik antwoord. Ze had zelfs meerdere exemplaren gevonden. Prijslijst, jaartallen, welke edition en de conditie van het boek: Jacob kon kiezen.

Shipping is mogelijk, maar dat is in ons geval niet nodig.
We gaan ze even ophalen.

Gefeliciteerd Majesteit!


Op de valreep nog een 'vertelseltje' cq. tip vanuit Rotterdam. Een tentoonstelling t.g.v. de 70ste verjaardag van onze vorstin.

Beatrix Zeventig jaar in beeld

Het Schielandshuis
31 Januari 2008 - 25 Mei 2008

Inpakken en straks wegwezen. Morgen vliegen we naar de V.S.
Tot?????......aan de andere kant van de plas.

29 januari, 2008

Deep Throat wordt (niet) geslikt

Op 23 februari (jakkie, moet ik ook weer missen) komt de BNN/VPRO combinatie met een thema-avond. En weer schokt het christelijk, politiek Den - Haag.

Het gaat dit keer over porno. Aansluitend op 'Spuiten en Slikken' volgen de documentaire "Into Deep Throat" en de spraakmakende film 'Deep Throat' uit 1972.

De CU' er Arie Slob (een zeer toepasselijke naam, als je je fantasie de vrije loop laat) komt vanavond bij P&W zijn standpunt hierover toelichten.

Ik ben het gezeik zo langzamerhand echt zat. We mogen niets meer zien of horen.

Wat hebben we inmiddels om ons oren gehad aan betuttelingen.

De Donorshow van BNN - dames in lingerie op reclameborden - de Gouden Kooi - de homofoto’s van de Iraanse kunstenares Sooreh Hera - de film/uitlatingen van Wilders - drank en jongeren - rookverbod - en natuurlijk alles wat met de vrijheid van meningsuiting te maken heeft. Dit is wat mij nu te binnen schiet. Ongetwijfeld ontbreekt er nog het één en ander.

Om maar te zwijgen over Amsterdam. Dat is al lang niet meer "de stad waar alles kan". De hoofdstad wordt gekuist. Hoeren weg, seksclubs weg, paddo's weg, demonstranten op de Dam weg.
Wie wel (iedere vrijdag) blijven komen zijn die ''Easy Jets" vol Britten, die de stad (straalbezopen) twee dagen teisteren. Of je dat probleem oplost door de rode lichtjes te doven waag ik te betwijfelen.

28 januari, 2008

Alarmfase

Vol verbazing keek ik naar het 18-uur journaal. Er is een alarmfase ingesteld. Politie, brandweer, hulpdiensten, ziekenhuizen, vliegvelden, het openbaar vervoer, overheidsgebouwen, etc. zijn gealarmeerd. De AIVD maakt overuren. De politiestakingen konden niet op een beroerder moment komen.

Het is een ramp van nationale orde: de film van Geert Wilders. Geen mens, behalve de maker, weet waar die over zal gaan. Hij haalt zijn schouders op. 'Waarom al die commotie vooraf ?'

Is het een pamflet, een PVV-propagandafilm, een film à la Submission?

Kiest hij voor humor (ik denk aan een slapstick of tekenfilm - in de trant van de Deense cartoons)?
Dat kan ik me nauwelijks voorstellen. Ik heb Geert nog nooit op dijenkletser kunnen betrappen.

Of wordt het een hardcore-achtige film (de zogenaamde boerka-porno)?
Om zijn eenzame avonden door te komen, zal hij heus wel eens een 'opwindend dvd-tje' kijken. De man heeft toch ook zijn behoeftes?

Of wordt het een documentaire met gruwelijke, schokkende beelden? Een compilatie van onthoofdingen en misdrijven sinds 2001. Ik denk dat dit de meest realistische optie is.

Wij zullen het in ieder geval niet meemaken. Tenzij het vóór vrijdag wordt vertoond.
Ik ben heel benieuwd of die ophef (en dus de film) ook de Amerikaanse media haalt. Zo ja, dan meld ik daar zeker over.

Zo nee, dan was het een storm in een glas water.

Weer een alarm voor niets.

Fun

Florida dan misschien?

25 januari, 2008

Hondengriep


Vannacht hing er ineens een onbestendige, penetrante lucht in huis.
P. schudde mij wakker. 'Hou eens op met winden laten'.
Ik draaide me slaperig om. 'Waar heb je het over?'.

Toen we in de keuken kwamen kroop een schuldbewuste Scooby ineen. Rond haar mand lagen verschillende hopen, van hard tot zacht. Met het gehijg gaf ze aan dat ze pijn had of in ieder geval nog meer moest lozen.
Dus snel naar buiten. Midden in de nacht in hartje Rotterdam. Met de gebruikelijke poepzakjes konden we niets beginnen.

Gelukkig ligt de straat, vanwege rioolwerkzaamheden, open. Het is één grote zandbak. Een opluchting voor ons en Scooby.

Ze heeft ook een ontsteking in het ooglid. Het lijkt op een strontje. Heel toepasselijk!

Aangezien wij volgende week voor een maand naar de V.S. vertrekken, leek het ons beter de dierenarts te raadplegen.

Het is gelukkig niet ernstig. Scooby heeft buikgriep. Het schijnt te heersen. Pillen en een rijstdieet moeten haar beter maken. Voor het oog heeft ze een zalfje gekregen.

Er zat een Golden Retriever in de wachtkamer. Het arme dier zag er niet uit. Een hardnekkig exceem had kale, etterende plekken veroorzaakt. Ze droeg een krapkap.
Haar vrouwtje zocht (totaal onnodig) een uitvlucht. 'Ze is al elf. Dan gaan ze gebreken vertonen'.

Scoob haalde haar neus op. Demonstratief draaide ze haar rug naar de lapjeshond. 'Puh, jonkie. Ik hoop in april veertien te worden.' Ze heeft altijd meer van mensen dan van honden gehouden.

Toen dr. Dingemanse haar onderzocht merkte ze op: 'Scooby is de oudste (honden)patiënt in de praktijk.'

Die eer laat ons 'blondje' zich - zo te zien - voorlopig niet afnemen.

22 januari, 2008

Fun





Gouden tijden voor (Amerikaanse) politieke cartoonisten.

Boys in the Band

De uitzending van DWDD heeft zijn uitwerking niet gemist. De grote zaal van Bellevue was geheel uitverkocht. Voor rij 1 waren nog twee rijen geïmproviseerd. Aardige geste naar de laatboekers.

De avonden van "Boys in the Band" zijn - op het speciale optreden van la Malherbe na - alleen leuk als je naar de voorstellingen van Orkater gaat. Anders ontgaat je veel.
Het is een muziekavond, afgewisseld met gesprekken.
Vanavond stond 'Bloedband' centraal: nu nog in de Stadsschouwburg te zien. De voorstelling is genomineerd voor de Publieksprijs. Terecht.

Het optreden van Annet Malherbe - waar volgens mij de meesten voor waren gekomen - was het absolute hoogtepunt. Op een paar valse noten (in begin) na - was het een heerlijke, swingende performance. Knap, als dit éénmalig is. Waar blijft de CD??

Bellevue is een prettig theater dat een gevarieerd programma aanbiedt.
Het eten bij de inpandige "Smoeshaan" was een onverwacht genoegen. De kok van de Rotterdamse equivalent "Floor" zou er een weekje mee moeten draaien. Pretentieloze, trendyloze, goed bereide gerechten voor een schappelijke prijs. Gloeiendhete, knapperige frieten en een prima huiswijn. Gewoon lekker.
Reserveren en op tijd komen - wanneer je aansluitend naar het theater gaat - is aan te bevelen.

'Al met al een geslaagd avondje Amsterdam', zei de Rotterdamse terwijl ze vanaf de 28ste uitkeek over de schitterend verlichte havenstad.

20 januari, 2008

Creativiteit en lef

Ze krijgt liever applaus voor haar kookkunst dan voor een optreden. Zo zei Annet Malherbe (van Warmerdam) in het AT5 programma Eten met Bianca, terwijl er lekker gekookt werd in haar keuken.

Vrijdagavond was de veelzijdige actrice te gast bij De Wereld Draait Door. (na 34 minuten). Matthijs van Nieuwkerk heeft, volgens mij, vrij entree bij de familie van Warmerdam. Immers, hij is bestuursvoorzitter van de stichting Orkater - het muziek/toneelgezelschap waar ik graag naar toega (zie Links).

Maandag doet Annet (eenmalig) mee met the Boys in the Band, dat optreedt in het Amsterdamse Bellevue. Het programma draait om het prachtige, succesvolle 'Bloedband', dat wij eerder dit seizoen zagen.
----
Annet kan goed zingen, zo weet ik uit 'De Verschrikkelijke Moeder'.
Matthijs blijkbaar ook. Daarom vroeg hij waarom ze dat niet professioneel doet.
Annet antwoordde nuchter: 'omdat ik daar mijn geld niet mee kan verdienen'.
Een klaar- en eerlijk antwoord, waar ongelovig en lacherig op werd gereageerd.
----
Ze nam plaats achter de drums en zong (begeleid door the Boys, o.l.v. Vincent van Warmerdam) de Beatlesrocker 'Why don't we do it'. Geweldig.
----
Gevolg?

Ik bestelde meteen kaarten.

Kokker-ellen (3) DIJON PORK CHOPS Slowcooker

DIJON PORK CHOPS
1 10¼ oz. blik champignoncrème soep (ik nam 1 blikje Cambell)
¼ cup Dijon mosterd
¼ cup droge witte wijn of kippenbouillon
1 teaspoon gedroogde tijm
1 teen geperste knoflook
¼ teaspoon gemalen peper
5 middelgrote, geschilde aardappelen in zessen gesneden (ik nam vastkokend)
1 gesnipperde ui (middelgroot)
4 flinke haaskarbonades (ik nam filets)

Alle ingrediënten – behalve het vlees – mengen. In de slowcooker doen en daarop het vlees leggen.
Laag 7 uur – hoog 3½ uur.
Hier kan je allerlei groenten bij serveren. Ik maakte een frisse tomatensalade - simpel, met een olijfolie/balsamico-azijndressing (zeezout, zwarte peper en natuurlijk een theelepel suiker).

Dit is typisch zo'n recept waar je van alles aan toe kunt voegen, zoals verse champignons. Volgens mij zijn kipfilets ook een goed alternatief.

Wij dronken er een heerlijke gekoelde witte Lugana bij (een droge/fruitige Veneto wijn uit de Garda-streek).


Jammie!
Op internet is alles te vinden. Zo ook een afbeelding van het receptenboek waaruit ik deze gerechten haal.

18 januari, 2008

Andere tijden

Wij woonden in de Oranjelaan, op nummer 14a.

Op de foto is het het pand, links van het huis met het 'torentje'. In 1973 verkocht mijn vader het met moeite voor nog geen 90.000 gulden. Het gehele pand - vier woonlagen!!
De huurders, die op 14b woonden, werden meeverkocht.

Later heeft de eigenaar de bovenste twee verdiepingen verkocht.
Nu zie ik toevallig op Funda dat die bovenwoning te koop is.
Vraagprijs € 459.000,-.
Ik kan het niet laten. Da's 1.009.800,- gulden.

17 januari, 2008

Links

Feijenoord bestaat dit jaar 100 jaar. In KRO Profiel was woensdag 16 januari een portret van de Rotterdamse eeuwling te zien.

Wie het gemist heeft kan tijdelijk op mijn Links terecht.

1. De uitzending van het 100-jarige Feijenoord
2. Het prachtige, verrassende portret van Willem van Hanegem

16 januari, 2008

Stemwijzer / Kieskompas

Wij Nederlanders (ja, ik durf te generaliseren) bemoeien ons graag met andermans zaken. Zelfs buiten onze landsgrenzen.
De media volgen de Amerikaanse presidentverkiezingen op de voet. Wij volgen mee.
Ik voel mij bijna nog meer betrokken dan bij onze eigen verkiezingen. Dat komt mede doordat wij de hele maand februari in Florida zitten en het feest - Super Tuesday - van dichtbij mee kunnen maken.

Het lijkt makkelijker omdat er maar twee partijen zijn met veel minder kandidaten.
Nederlanders blijken een voorkeur voor een Democratische kandidaat te hebben.

Ook ik ging voor de bijl en toetste mijn politieke opvattingen op de Stemwijzer en Kieskompas

Er worden lastige stellingen voorgelegd. Je moet ook wel een beetje inzicht in de binnenlandse politiek hebben (o.a. medicare - onderwijs - sociaal economische situatie).
Stemwijzer bepaalt – n.a.v. de antwoorden – jouw favoriet. In mijn geval zou dat John Edwards zijn. Niet verkeerd vind ik zelf.
Kieskompas bepaalt - n.a.v. heel wat meer antwoorden - jouw positie. Ik belandde in het kamp Clinton. Ook niet verkeerd.

Biechtstoel.
Ik moet bekennen dat mijn keuzes meestal niet die van de meerderheid zijn. De laatste tien jaar stemde ik (in Nederland) - consequent doch niet opzettelijk – op de verliezende partij.

Dat zegt genoeg.
Maar over wie?

15 januari, 2008

Antichic

Een paradoxale naam voor dit nieuwe etablissement in hartje Rotterdam. Paars, zwart en veel kristal geeft een uiterst chique uitstraling. De comfortabele fauteuils en de digitale haard maken er 's winters een knusse bedoening van.
Heerlijk, een rookvrij restaurant!!
Jammer alleen dat de wind dwars door de ramen giert. Het ontstuimige weer van vandaag was ook binnen te voelen. Gelukkig kregen wij een andere, tochtvrije tafel. Dat kon, want het was een stille avond. (drie tafeltjes)

De ontvangst/bediening was gastvrij en alert.
Wij namen een Prosecco (€6,50) als aperitief. Je moet ervoor waken de prijzen niet te gaan vergelijken met Italië (€2,30).
De menu- drankenkaart is digitaal. Zeer praktisch en hygiënisch, maar het is niet echt gezellig turen en bladeren in je eigen menukaart.
De keuze valt mij tegen, vooral omdat de kok nogal experimenteert met de gerechten. Je moet van de combinaties houden, anders heb je pech.
Veelal vind ik het voorgerecht het lekkerst. Nu liet ik het schieten.

De gastvrouw was zeer attent. Allereerst wist ze nog dat wij in november hadden afgezegd vanwege een griepaanval, die mij had geveld. Vervolgens liet ze zich door P. niet uit het veld slaan toen hij enigszins minachtend reageerde op de door haar voorgestelde biologische wijn.
Ze bracht de - door ons - bestelde wijn, maar zette P. eveneens de biologische Elzasser voor. Hij moest toegeven, 'da's niet verkeerd'.

We namen allen een 2-gangen (keuze)menu.
De mannen kozen de salade als voorgerecht, die een behoorlijke afmeting had en heerlijk werd bevonden.
Als hoofdgerecht namen wij de entrecôte en de wijting. De vis werd als goed gekwalificeerd, maar ik hoorde geen laaiend enthousiaste reactie.
Ik vond het vlees uitstekend, als was er iets te vlijtig met de zoutmolen omgesprongen. Zo nu en dan zat ik met korrels zout in mijn mond. Met de Pancetta werd het - wat mij betreft - iets te veel van het goede.
Het dessert dat ik koos was de Panna Cotta met het peertje. Een kwestie van smaak, maar de Panna Cotta vond ik niet lekker. Daarentegen was het koffieijs voortreffelijk.

Ook dat knoopte de gastvrouw in haar oren. Bij de koffie met likeuren kwam ze voor ons allen met nog een bolletje ijs. Zeer attent.
De espresso (Lavazza) is heerlijk.

De ambiance werd enigszins verstoord door een dronken barbezoeker die ons met 'in slaap vallende ogen' zat aan te staren. Dat - en het feit dat het zo leeg was, maakte een wat armoedige indruk.

Antichic gaat het waarschijnlijk deze zomer goed doen. Natuurlijk hangt of staat het succes van de geplande terrassen met het weer.
Voor een groep van 20 man is dit intieme restaurant met gezellige bar en lounge-hoek uitermate geschikt in zijn geheel te reserveren.

Eerlijkheid gebied te zeggen, dat ik voortaan wel - om een desillusie te voorkomen - vooraf op internet de menukaart zal bekijken. Die wisselt wekelijks, zo werd mij verteld.
Reserveren is noodzakelijk.
http://www.antichic.nl/
Soetensteeg 1 ( t.o. het Schielandhuis)
3011 GR Rotterdam

Nevenblog

Toevallig kwam ik op de site van mijn neef Jan ten Bruggencate (wij noemen hem altijd nog Jim). Hij is in 1948 geboren als oudste zoon van mijn vaders broer Jan.
De familie emigreerde in datzelfde jaar naar Canada en vervolgens naar de V.S. Mijn oom werkte bij Libby's, voor welke hij o.a. op Molokai werd gestationeerd.

Jim is er - na wat verdere omzwervingen van zijn ouders - naar teruggekeerd. Hij is helemaal vergroeid met Hawaii. Als kind maakte hij enorme indruk op mij, omdat hij altijd op blote voeten liep. Ook als hij op 'het vaste land' was.
Hij woont op Kauai en is journalist bij de Honolulu Advertiser.

Als iemand iets van deze 50ste staat weet, dan is het Jim wel. Er is het nodige van hem gepubliceerd.

Hij is trots op zijn roots en noemt zich daarom ook Jan, dat hij op z'n Nederlands uitspreekt.
Bij deze, vooral voor natuur - en cultuurliefhebbers zijn site: http://raisingislands.blogspot.com/

Fun




14 januari, 2008

Verloren en gevonden

Zaterdag verloor ik dit sieraad. Waarschijnlijk zat het slotje niet goed dicht.

Enfin, ik ben boodschappen gaan doen.
Toen ik thuis weer achter mijn laptop zat en mijn man mij liefdevol een nekknuffel gaf, merkte hij het op. 'Je had vanmorgen dat nieuwe hangertje toch om '.
Met schrik greep ik naar mijn kale hals. Ik voelde een versnelde hartslag in mijn slokdarm dreunen.
Inmiddels waren de winkels dicht en was het te donker om de straten af te snuffelen.
Manlief probeerde mij te kalmeren, maar mijn dag was bedorven. Ik baalde 16 uur als een stekker.

Rotterdam centrum op zondag in de uitverkoopmaand is een gekkenhuis. Toch moest ik nog wat boodschappen doen.
Onwillekeurig liep ik met mijn neus over de grond, waardoor ik regelmatig tegen iemand opliep. God, wat wordt er veel op straat gespuugd!
Ik gokte en liep linea recta naar de klantenservice van - de door mij bezochte - Albert Heijn (Lijnbaan).
'Hoe ziet het collier eruit, mevrouw', vroeg de alerte juffrouw alvorens in de 'gevonden voorwerpenbak' te graaien. Mijn gedetailleerde beschrijving had succes.
Ze viste mijn ketting - ongehavend - eruit.

Ik was dolblij en verbaasd tegelijk. En dat laatste ergert mij enorm.
Blijkbaar was ik veel meer dan alleen een kettinkje van € 25,- kwijt.

11 januari, 2008

Sapperdeflap

Tijdens onze vakantie wilde ik met alle plezier sinaasappels persen voor de aanwezige gasten. Dat waren er uiteindelijk maar drie. Op het ontbijtbuffet stond een citruspers met een zogenaamde duwhendel. Ideaal.

Waarom ik dit zo'n handig apparaat vind:
1. geen kleverige saphanden meer
2. kleine onderdelen - makkelijk afwasbaar
3. glas eronder - klaar
4. letterlijk alles wordt eruit geperst
5. waardoor ik met minder sinaasappels meer sap krijg.


Prijsvergelijking gedaan en bij de It's was deze Princess 1951 het goedkoopste, €99,98. Er zit twee jaar garantie op.

10 januari, 2008

Vluchtige kus

De affaire KLM is tot haar final stage gekomen. Fingers crossed dat er geen veranderingen meer in het vluchtschema komen.
Eerder: http://vert-el-sels.blogspot.com/2007/12/zwaan-kleef-aan.html, http://vert-el-sels.blogspot.com/2007/12/emotionele-mishandeling.html, http://vert-el-sels.blogspot.com/2008/01/goed-nieuws.html

Vanmorgen kreeg ik een telefoontje van een KLM-mevrouw. Ik zag haar al in haar kittige blauwe mantelpakje aan de andere kant van de verbinding zitten. Misschien wel met de kant-en klare tekst voor zich, uitgesproken met een vastbesloten, juffrouw Mier-achtige stem.

Volgens haar is alles opgelost. Waarschijnlijk bedoelde ze daarmee dat wij vliegen. Weer excuses, waar ik inmiddels in verdrink. Dat er iets tegenover moest staan was overduidelijk. Het offer van de KLM is ........................een bloemetje.

Ik was even stil. Toen, 'oh'.
De mevrouw bleek over veilingmeesterkwaliteiten te beschikken: 'nou ja, we kunnen er ook nog 2500 miles bij doen'.

Mijn stemming sloeg om. 'Natuurlijk, mevrouw. U doet maar'.

09 januari, 2008

Deskundigen

Tot nu toe heb ik nog niets over de verkiezingen in de V.S. geschreven. Het is namelijk gissen en ik waag mij niet aan keiharde voorspellingen. In deze verkiezingsstrijd is alles mogelijk.

Iowa had de primeur. Daar won Obama. Hilariteit alom.
Alle deskundigen vechten om een microfoon of kruipen in de pen. Voor hen wordt 2008 een topjaar. Het CNN programma had gisteravond veel weg van de finale van het Eurovisie songfestival. "May we have the votes".
En dan te bedenken dat het om een staat ging waar circa 500.000 mensen naar de stembus mochten. Dat belooft nog veel glitter en glamour.

Gisteren zat hij weer bij P & W, de V.S-deskundige Charles Groenhuijsen. Zodra er iets aan de hand is aan de overkant komt de oud correspondent overvliegen.
Maar Charles had ook weer een boek te presenteren, waarvan ik even niet op de titel kan komen. Sinds hij 'correspondent af' is en er nogal wat de geharrewar in het Hilversumse is geweest, schrijft de Fries aan één stuk door boeken. Een 'pro Bush boek' werd gevolgd door een 'anti Bush boek'.

Dat journalistiek niet 100% objectief (meer) is, lijkt alom geaccepteerd. Doch Groenhuijsen slaat volgens mij door. Hij hemelt zijn kennis over de V.S. op, is nauwelijks kritisch, neemt zichzelf iets te serieus en kan geen afstand nemen. Daarnaast geeft hij regelmatig een venijnige snauw naar zijn geboorteland.

The Primaries in New Hampshire liepen - tegen alle verwachtingen in - voor Hillary Clinton het beste af. Ook Groenhuijsen sloeg de plank faliekant mis.
1. hij was zeker van een klaterende overwinning van Obama
2. de aanval van Clinton op Obama zou averechts werken
3. Hillary had Bill er niet bij moeten halen
4. zou die (fake) emotie haar geen kwaad doen
......om maar wat te noemen.

Ik word een beetje ziek van de betweterigheid van Mr. Groenhuijsen. Hij is mij iets te stellig in zijn analyses.
Maarten van Rossem kan ik beter verdragen. Waarschijnlijk omdat hij als historicus beeldender kan vertellen. Zijn verhalen zijn overgoten met een cynisch gekruid sausje. Van Rossem blijft te allen tijde kritisch en afstandelijk.
P.S. Vanavond - nadat ik dit stukje geschreven had - was hij weer als uiterst nuttige deskundige te gast bij Het Gesprek. Jammer alleen dat ik daar bij toeval achter kwam. Het stond nergens aangekondigd.

Neen ik ben geen Amerika-deskundige, al ken ik het land bijna als mijn broekzak. Een stemmetje in mij zegt dat een Republikein weer president wordt. Dat is geen wishfull thinking.
Het is wel een beredeneerd voorgevoel.
De Democraten zullen hoogstwaarschijnlijk als winnaars uit de voorverkiezingen komen. Op 4 november (electionday) schijten de kiezers in hun broek en keren op hun behoudende schreden terug. De V.S. zijn - volgens mij - nog niet klaar voor (of toe aan) een zwarte of vrouwelijke president.

Ik hoop zo dat ik er helemaal naast zit.

08 januari, 2008

Actie van Muiswinkel

Gisteren was hij te gast bij P&W, om tekst en uitleg te geven van de door hem gevoerde actie. Onderstaande brief, die in de Volkskrant verscheen, schreef hij op persoonlijke titel.


Topsporters,
Op 8 augustus aanstaande kijkt de hele wereld naar de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Peking. Eén van jullie zal de Nederlandse vlag voorbij de eretribune met Chinese regeringsfunctionarissen dragen.
Het verbaast mij al sinds de Spelen aan China werden toegewezen, dat er in Nederland zo bitter weinig protest is tegen het feit dat de Spelen worden gevierd in de laatste grote totalitaire staat die de wereld nog kent. Er zijn in China meer dan duizend concentratiekampen (eufemistisch ‘heropvoedingskampen’genoemd) in vol bedrijf. De vervolging van de Falung Gong Beweging heeft gruwelijke vormen aangenomen. Bovendien bemoeit de Volksrepubliek zich direct en openlijk met Tibet, Birma en Darfur, je hoeft geen winnaar van de Nationale Nieuwsquiz te zijn om te weten welk karakter die bemoeienis heeft.
Amnesty International, Human Rights Watch en alle mogelijke andere instanties publiceren dagelijks feiten over de Chinese ellende, en toch gaan wij daar ons best doen om het sportief en gezellig te houden. Ik schrijf ‘wij’, want ik voel me door jullie vertegenwoordigd.
Sinds ik mijn boze verbazing hierover uitspreek krijg ik, ook van sympathisanten, steevast dezelfde vijf argumenten voor ‘koest houden en meedoen’.


1: Wat ben je laat jongen, wat heeft het nu nog voor nut?
Ja, we zijn laat. Te laat voor een officiële boycot natuurlijk. Maar het is nooit te laat om je boos te maken. Veel van onze atleten moeten zich trouwens nog kwalificeren.

2: De openbaarheid van de Spelen is juist goed voor de mensenrechten in China, daarom heeft zelfs Amnesty niet gepleit voor een echte boycot.
Amnesty lijkt inmiddels nogal de smoor in te hebben dat ze zich in 2001, bij de toewijzing, hebben laten overtuigen door het IOC en de Chinese beloftes. Er is anno 2007 absoluut geen structurele verbetering in China gaande, daar zijn alle serieuze China-mensenrechten-watchers het over eens. Integendeel, er worden inmiddels protesterende Chinese burgers opgepakt en soms naar kampen gestuurd vanwege zaken die direct met de Spelen te maken hebben (huisuitzettingen en persvrijheid).

3: Sport en politiek moet je gescheiden houden.
Maar de toewijzing van het grootste evenement ter wereld aan Peking is niets anders geweest dan politiek. Sport en politiek raken per jaar meer in elkaars vaarwater. Sport is wereldpolitiek. Andersom helaas beslist niet.

4: China is veel te groot en te gecompliceerd om onze vorm van democratie te kunnen overnemen, en de Chinese burgers willen de Spelen zelf graag in huis.
Ja, dat is een argument. En wel precies hét grote argument van de Chinese regeringspropaganda. Natuurlijk is China groot en gecompliceerd, gelukkig hoeven wij hun problemen niet op te lossen. Wij moeten ons kwaad maken over het breken van de meest elementaire spelregels van de menselijke samenleving. En vriendjes worden met zo’n regime hoeft al helemaal niet.
Dat veel welvarende Chinese stedelingen voor onze camera’s enthousiast zijn over de Spelen, helpt hun landgenoten in de strafkampen en de slachtoffers van Darfur niet bepaald. Chinese slachtoffers, hun familie, dissidenten en ballingen maakten zich vanaf het begin kwaad over het teken van vertrouwen dat de Spelen voor het Chinese regime betekent.

5: De politici hebben gefaald,de zakenlieden drijven volop handel met China. Het is niet eerlijk de atleten nu de zwartepiet toe te spelen.
Dat is waar. Ik vind dat zelf het moeilijkste punt. Natuurlijk had eerst het IOC, en vervolgens de politiek de rug recht moeten houden, en China pas moeten ‘belonen’ met de Spelen als men er een fundamentele vorm van rechtszekerheid en vrijheid van meningsuiting had ingevoerd. Het is erg onaardig om nu aan jullie te vragen de kastanjes uit het vuur te halen, maar jullie zijn de laatste linie.
Overigens vind ik natuurlijk dat ook het zakenleven moet worden aangesproken op de handel met China en de voorwaarden waaronder die plaatsvindt. Maar de handel mag geen smoes zijn om dan maar niets aan de sport te doen.
Olympische Helden, wat vraag ik van jullie?
Lees zoveel mogelijk over de Chinese aanpak van oppositie en ‘staatsvijanden’. Lees het werk van de beroemdste dissident, Harry Wu. Lees de website van zijn Laogai (Chinese Goelag)-Research Foundation. Lees van mevrouw Xiao Rundcrantz, voormalig Officier van ‘Justitie’ in de Volksrepubliek, Mijn rode schaduw, thans in de betere boekhandel.
Als ook maar een van jullie, individuele of teamsporter, coach of jurylid, besluit niet naar Peking te gaan, ben ik dankbaar en is mijn missie geslaagd. Want reken maar dat zoiets heel hard aankomt.
Als thuisblijven (terwijl de hele wereld gewoon meedoet) letterlijk te veel gevraagd is, begrijp ik dat goed. Laat dan langs enige weg aan de Chinese gastheren merken, dat je hun manier van omgaan met hun eigen burgers en hun cynische steun aan de moordenaars in Birma en Soedan verafschuwt. Schrijf met z’n allen via Amnesty een brief, weiger mee te lopen bij de opening, draag een polsbandje, en bovenal: weiger je de mond te laten snoeren! Sluit je aan bij het initiatief van de Canadese schaatser en Darfur-activist Joey Cheek (die zelf niet naar de Zomerspelen hoeft, net als ik heeft hij dus makkelijk praten), op de website van zijn organisatie Where Will We Be? legt hij uit waarom elke atleet stennis moet maken. Inmiddels heeft Steven Spielberg, die nogal naïef had beloofd de openingsceremonie te regisseren, zich door Cheek laten overtuigen: hij zal geen voet meer in China zetten.
Als sporters elkaar steunen in zo’n kritische houding, zal het erg moeilijk zijn voor de autoriteiten, Chinese of Olympische, om straf uit te delen.
Olympisch sporten in Peking. Dat is feestvieren in een prachtig versierd huis. Maar in de kelder, waar we niet mogen kijken, zitten mensen om hun politieke of godsdienstige overtuiging gevangen. Onder de vloer wordt gemarteld en gemoord. Jongens en meiden, Fatima, Mia, Foppe, Pieter en Theo: feest niet mee. Niet binnen de lijnen en al helemaal niet in het Holland Heineken House. De Chinese organisatie wilde graag van te voren inzage in de teksten die Marco Borsato daar van plan is te zingen* of we ze even voor de politie in het Engels wilden vertalen. Wat hebben we gelachen om dat berichtje in de krant. Je kan het ook anders opvatten.

Sterkte en wijsheid, allen.

http://www.volkskrant.nl/opinie/article490957.ece

Meteen lees ik overal reacties, positief en negatief. Hij komt hier te laat mee, hij moet de omroepen er ook op aanspreken, hij is indertijd zelf met zijn cricketteam naar het omstreden Zimbabwe geweest, de OS moeten eens los gezien worden van politiek, etc.

Een sympathieke - waarschijnlijk kansloze - oproep. Van Muiswinkel geeft toe dat hij veranderd is en nu anders aankijkt tegen grappen die hij o.a. over Tibet heeft gemaakt. Ieder mens verandert. Dat komt ook door de tijd. Kijk naar Freek de Jonge.

De Olympische Spelen zijn sinds jaar en dag besmet door politieke toestanden in het land waar ze worden gehouden. Sinds 1972 is daar nog de vrees en dreiging van terroristische aanslagen bijgekomen. Politiekvrije Spelen?! Het is een utopie, waar alleen de grootste naïeveling nog in gelooft.
De onmenselijke levens - en arbeidsomstandigheden in China mogen niet genegeerd worden.
Maar................vraagt u zich iedere morgen bij het aankleden af, "is dit gemaakt door (kinder)slaven?". Waarmee ik wil zeggen: "bedrijfsleven en politiek, onderneem iets".

07 januari, 2008

Mijmeren

Over een uur vloeit 7 januari over in de 8ste. Niets bijzonders, de eerste week van 2008 zit er al weer op.
Toch was het vandaag een rare dag. Ik liep met een wee gevoel in mijn buik. Noem het onbestemd of geef het een andere vage omschrijving.

Ik heb de hele dag aan mijn (in 2002 overleden) moeder gedacht. Aan hoe mijn grootmoeder - oma Rotterdam - haar 88 jaar geleden ter wereld bracht.
Raar, maar 7 januari is vandaag ineens een emotionele dag. Ik ben geprikkeld en snel in tranen.

De relatie met mijn moeder beschrijf ik uitvoerig in mijn boek. Die was niet geweldig. Achteraf - na haar dood en door mijn zoektocht naar haar verzetswerk in de oorlog - begrijp ik hoe dat zo gekomen is.
Het schrijven bevrijdt, maar het is een worsteling om tot die bevrijding te komen.

Op 7 januari dampte het huis. De kamer puilde uit van de visite en stond zwart van de rook. Papa had voor iedereen zijn/haar merk sigaretten en dito drank in huis gehaald. Iedereen in feestelijk pak, naar de kapper geweest en dik bepoederd.
Eerst koffie met gebakjes. Ik presenteerde en raadde altijd de verkeerde aan, zodat de lekkerste taartjes (voor ons) overbleven.
Wij - mijn twee oudere zussen en ik - smeerden toastjes in de keuken en bespiedden door het keukenluik onze tantes en ooms. Jammie, toastjes met Gaffelbitter. Daar mogen ze me nog steeds voor wakker maken.

Om de stemming nog eens flink op te krikken ging papa achter de piano zitten en werd er gedanst op zijn jazzie improvisaties. Of hij pakte de accordeon en liet de meute oldtimers zingen.

De feesten bij ten Bruggencate waren een "must be there". De gastvrijheid van mijn ouders kende geen grenzen. Verjaardagen waren happenings waar ik erg naar uit keek.

Misschien is het een melancholisch verlangen naar toen dat vandaag bezit van mij heeft genomen.
Hoewel geluk toen helemaal niet zo gewoon was.

De verjaardag van mijn moeder was uitermate bijzonder. Ieder jaar weer.

06 januari, 2008

Kokker-ellen (2) Pork chops with Orange-Dijon sauce. Slowcooker


Weliswaar een crockpot-recept, maar het is zeer de moeite van het vermelden waard. Des te meer reden om dit apparaat vandaag nog in huis te halen.

Uit 'slow cooker recipes', dus Amerikaanse inhoudsmaten.

Pork chops with Orange-Dijon sauce.
6 boneless pork sirloin chops - cut 1 inch thick ( ik nam voor 2 personen 2 varkensfilets, ieder 2 ons), ingewreven met zout, peper en tijm
1 cup orange marmelade vermengd met
1/3 cup Dijon mosterd en
1/4 cup water
---
Leg het vlees in de crockpot en giet de saus er over. Low 6 uur - high 3 uur.
Hierbij gaf ik gekookte aardappels (puree of rijst kan ook) en snijbonen. Een Palmpje doet het uitstekend bij dit gerecht.
Optioneel: 2 tablespoons van het jam/mosterdmengsel (zonder water) gekoeld apart houden en om voor het opdienen over het vlees smeren.

Jammie!!

Straatkrant

Voor één van de ingangen van de Bijenkorf loopt een dakloze al jaren heen en weer met de straatkrant. Hij is oud, loopt krom met knikkende knieën en zingt met een zwaar Surinaams accent "wie koopt een krantje bij mij - wie maakt mij blij, wie maakt mij blij". Nou ja, zingen....
Het is meer een jengelende jingle.
Zodra ik in de buurt kom, schiet het wijsje in mijn kop en gaat er niet meer uit.

Het is een lief mannetje, die alleen maar heen en weer loopt en nooit mensen direct aanspreekt. Geen gebedel dus. Hij heeft ook vaste sponsors.

Vandaag is het - zoals iedere zondag - druk in de stad. Met drommen komt men op de uitverkoop af. Duwen en trekken bij de entree van onze straatkrantenman.
Een echtpaar met twee kinderen (één op papa's arm en één in de kinderwagen) moet de trap op. Onhandig om juist deze ingang te nemen, denk ik dan.
Enfin, onze zingende vriend snelt ze te hulp. Hij pakt de onderkant van de kinderwagen. De vrouw lijkt geschrokken, maar voor ze het weet staat het karretje voor de deur. Geen dankje, geen dubbeltje, zelfs geen centje.
Onze vriend knikt vriendelijk en keert terug naar zijn straatje.
Verward en angstig probeert het gezin de Bijenkorf in te komen. Papa steekt geen poot uit, waardoor nu mijn P. de deur voor het gezin opent.
Heel nadrukkelijk hoor ik hem zeggen "alstublieft". Nu komt er een beschamend lachje op het gezicht van de vrouw. Ze fluister "jjjjja, dank u".

We verlaten het warenhuis na een kwartier via dezelfde weg. P. drukt een flinke duit in de verkleumde, verweerde knuist van onze jengelaar.
Hij lacht dankbaar en vervolgt automatisch zijn loopje en jengeltje.
"Wie koopt een krantje bij mij - wie maakt mij blij, wie maakt mij blij".

05 januari, 2008

TV-tip

Gisteren werd de veelbesproken documentaire ‘Als we het zouden weten’ door de Humanistische Omroep uitgezonden.

Er was vooraf nogal wat commotie over geweest. Was het wel ethisch om stervende baby's en hun ontroostbare ouders te filmen? uitzending

Zelf ben ik van mening dat dat wel kan. De ouders hebben hier weloverwogen toestemming voor gegeven. Er zit trouwens een knop op/aan de tv.

De kinderartsen en neonatologen zie je uiterst zorgvuldig te werk gaan. Ze zijn zich terdege bewust zijn van de aanwezige camera's. Hier en daar misschien iets te veel, naar mijn mening.
De rode vlekken in de hals verraden enige nervositeit. Dat kan ook niet anders wanneer een filmploeg over de schouders staat te draaien terwijl een 'veel te vroeg geborene' tevergeefs wordt gereanimeerd.

Ik heb tijdens mijn opleiding ook op een couveuseafdeling gewerkt en later op de afdeling Intern van het Sophia kinderziekenhuis. In dat jaar is er wat ellende mijn revue gepasseerd.

Toen ons eigen kind onder mijn neus werd weggehaald en tien dagen de couveuse in moest, was ik reddeloos en radeloos. Mijn blijde verwachting werd een nachtmerrie.
Het leed van kinderen snijdt dwars door je ziel. Je bent machteloos.

In de reportage van gisteren werd diezelfde machteloosheid zo nu en dan ook bij de artsen zichtbaar. Alle kennis, wilskracht en machinerieën ten spijt. Ik hield het natuurlijk niet droog bij het zien van zoveel verdriet en pijn.

De documentaire toont in alle facetten de dilemma's waar deze artsen voor komen te staan.

04 januari, 2008

Goed nieuws

Betreft: http://vert-el-sels.blogspot.com/2007/12/emotionele-mishandeling.html

Cor belde vanmiddag - hoorbaar opgelucht - op. Het kort geding is gewonnen.
Na een drie uur durende zitting - waarbij naar een grotere zaal moest worden uitgeweken vanwege de enorme belangstelling (buurtbewoners) - en het gespannen uitzitten van de feestdagen, is het positieve oordeel dan toch geveld.
Cor en Joyce hoeven niet per direct hun woning uit. Over hoe het verder gaat, zal ik blijven berichten.

Ook de KLM maakt zich grote zorgen. Inmiddels is mijn klacht tot in de hoogste regionen doorgedrongen. Ze hebben een enorm probleem intern, dat tot de bodem moet worden uitgezocht. Valse namen, valse informatie, valse voorstelling van zaken. Het riekt naar een beerput.
Er is krankzinnig met mij omgesprongen en daar moet iets tegenover staan, zo is mij gezegd.
Ik ben inmiddels meermalen (ook tijdens de vakantie) gebeld. Er is zelfs een file, die mijn naam draagt, aangelegd. Het geeft mij in ieder geval een goed gevoel dat het is doorgedrongen tot de juiste afdelingen en ik af ben van de standaard 'we dekken elkaar' mailtjes.
Wordt eveneens vervolgd.

03 januari, 2008

Gladjes verlopen rit

Gelukkig had ik goed en tamelijk lang (tot 9 uur) geslapen. Jacob kondigde onder de douche aan dat hij direct naar huis wilde. Of ik in ieder geval het eerste stuk wilde rijden.
De - gisteren door hem - geplande rit naar en overnachting in Verdun zag hij niet zitten. Nog voor te vragen waarom, stemde ik daarmee in.

Tijdens het pakken vroeg ik wat er aan de hand was.
'Ik kan geen voedsel meer zien of ruiken, laat staan eten.' Hij wreef over zijn obstinate maag.
We hadden gisteren hetzelfde gegeten, maar de wijn had ik - na twee glazen - aan hem overgelaten.
De Pinot Gris was mij veel te zoet en werd - ondanks de ijsemmer - niet koel genoeg naar mijn zin. De dame van de receptie, die tevens de scepter in het restaurant zwaaide was beledigd toen ik zei dat ik hem niet lekker vond. Had ze er maar niet naar moeten vragen.
'Nicht süss aber früchtig'. Oké, maar dan wel overrijp früchtig.

Vanmorgen had ik met dezelfde dame nog een akkefietje over de rekening. Ze berekende twee ontbijtjes, terwijl ik zeker weet dat die inclusief waren. Madame had ook geweigerd mij een bevestiging te sturen, waar ik bij het boeken nadrukkelijk om had gevraagd. Geen bewijs en mijn woord tegen het hare. De Elzassers laten bij ons een slechte indruk achter.
Na veel geheen - en -weer werd Jacobs ontbijt geschrapt.

De arme ziel zat tegenover mij met een potje slappe thee en zag mij een stokje jam wegwerken. Toen de kaaskar met 'lopende' Münsters langs kwam (VOOR ONTBIJT?!), verdween alle kleur uit zijn gelaat. Dat was ook mij iets te veel van het goede.

Colmar - Rotterdam is een slordige 620 kilometer, die ik in ruim 6 uur heb afgelegd. Twee stops om te plassen, te tanken en te drinken (voor mij) en om aan alle kanten leeg te lopen (voor Jacob). Ik heb bijna continu 150 gereden. Desalniettemin leek het eindeloos te duren.
Mijn kind lag voor lijk naast mij.

Vanaf Metz tot Brussel heb ik in sneeuw, regen, mist, ijzel en hagel gereden. De temperatuur bleef gedurende de hele rit onder nul. Geen flauw idee of het wegdek glad was. Zo nu en dan reed ik op de tast. Dankzij de zwaar beladen, goed geoutilleerde Peugeot met winterbanden heb ik Rotterdam veilig bereikt. .

We zijn weer thuis. Nu maar afwachten of - en zo ja - hoeveel bonnen er binnenkomen in het Frans, Luxemburgs, Vlaams en/of Nederlands.

02 januari, 2008

Colmar

Zoonlief en ik toeren terug naar Nederland. Vannacht logeren wij in het hart van de Elzas.

Hotel des Têtes (onderste foto) is aan te bevelen. Prachtig historisch pand - luxe kamers - goed restaurant en in hartje centrum met parkeerplaats. Nadeel zijn de houten vloeren, waardoor het gehorig is.

Colmar is mooi, lekker en anno 2008 een sprookjesstad.

Jammer dat er Elzassers wonen.