29 september, 2019

Stampen muss bleiben!!


Nu zal ik niet zeggen dat het een onzinnig stuk is, maar dat vind ik wel.


Natuurlijk ben ik van de "oude garde."

Ik moest stampen: "mit, nach, nebst....."

An, auf, hinter, neben, in, Über, unter, vor und zwischen gehen mit dem vierten Fall wenn man fragen kann 'wohin?' Mit dem dritten steh'n sie dann Wenn man fragt "wo' oder 'wann'.

Ik deed dat zonder veel tegenzin, want ik haalde er hoge cijfers mee.
Ja, ik vond Duits een leuk vak - vooral omdat ik die grammatica goed onder de knie had. Het gaf me houvast. 

In de vakantie speelde en sprak ik met Duitse kinderen waardoor ook dat onderdeel een positieve impuls kreeg.

En nog steeds heb ik veel aan die grammatica.

Het deed mij goed dat onze zoon in de jaren negentig ook een Duitse lerares van het "oude stempel" had. 
En ook hij moest stampen, en ik overhoorde hem.

"Twijfel je?? Dreun dan de rijtjes maar op."

Hetzelfde gold voor de lidwoorden: der, die, das.

En ook zoonlief haalde dankzij het stampen goede cijfers.

Dat de jeugd tegenwoordig verbaal slecht uit de voeten kan in het buitenland wijt ik aan desinteresse. Ze zijn verwend met google dat alles voor ze vertaald.
Communiceren gaat via tekstjes op een schermpje van 15 - 7 cm.

Waarom konden wij het wel en kunnen ze het nu niet meer??

Ik pleit ervoor om juist terug te gaan naar de oude structuren:

HBS, MMS en MULO.

Uitstekende, brede opleidingen waar een stevige basis voor een goede toekomst werd gelegd.

Auf Wiedersehen.
****

26 september, 2019

Kokker-ellen (60) Witlof met geitenkaas


Er lag nog een halve staaf geitenkaas in de ijskast die inmiddels goed rijp was.

Ook had ik witlof met ham en kaas bedacht als maaltijd, maar ik hoefde de deur niet uit voor gerastpte kaas.

Witlof met ham en geitenkaas uit de oven.
Het is heel simpel.

Ovenschaal met olijfolie invetten.
De witlof in vieren -en de harde stukken eruit snijden.
Snipper de ham 
Verbrokkel de geitenkaas
Sprenkel er honing over en olijfolie.

In een voorverwarmde (200०) oven zetten.
Wanneer het een kleurtje krijgt omscheppen en terug in de oven.


Je hebt voor dit gerecht echt veel geitenkaas nodig wil je die proeven, maar het is zeker een leuke, makkelijke afwisseling.
*****

22 september, 2019

Communiceren is moeilijker dan een vloer leggen



Dinsdag zou de vloer worden gelegd.

Daar waren drie dagen voor uitgetrokken.
Zo was het afgesproken met Europoort en zo was het ook geregeld met de verhuizer, die op maandagmiddag de flat had leeggehaald - op de slaapkamer -en het kabinet na.
Die laatste was te verschuiven (ja, op een gladde vloer wel, maar niemand had gedacht aan het beton dat daaronder ligt - zo bleek later).

Er zou in de slaapkamer begonnen worden, zo was afgesproken.

Enfin, maandagnacht heb ik dus weer nauwelijks geslapen.
Die beren waren nog steeds niet verdwenen.

Om half zeven stond ik onder de douche, want stel dat de vloerenman om half acht op de stoep zou staan?!
Niet het geval.

Manlief verliet het huis om acht uur naar Zierikzee. De auto moest een beurt hebben.

"Je redt het wel hè?"

Pas tegen half tien ging de bel.
Twee flinke jongens kwamen de vloer eruit halen.

Niks tot en met het halletje. Niks drie dagen.

"Ik ben vanmorgen opgebeld. Het is de bedoeling dat wij nu alles weghalen en het nieuwe laminaat wordt vandaag in de hele flat gelegd. De man die het zou komen leggen heeft zich vanmorgen ziek gemeld. Maar er is voor vervanging gezorgd."

Ik dacht dat ik een hardverzakking kreeg en stuurde tierende whatsappjes naar echtgenoot die ik nu more than ever nodig had.

"Lukt het u om alles om te zetten? Ik begrijp dat het u overvalt."


Ik moest wel.
Godzijdank kon ik het nodige op het balkon kwijt en wist ik op de gang een paar kleine dingen te zetten.

De mannen zetten de zware bedden in de zitkamer.
Die moesten later weer verzet worden omdat ook daar het oude laminaat uit moest.
En toen werden ze weer in de zitkamer gezet omdat er in de slaapkamer werd begonnen met leggen.

Kunt u het nog volgen????? 

Ondertussen was het tien uur en had manlief de baas van Europoort telefonisch te pakken gehad.
Er was geen andere mogelijkheid dan deze.
Alles moest vandaag gebeuren.
De leggers zouden om twaalf uur komen. Hij beloofde mij te bellen.
Op dat telefoontje zit ik nog steeds te wachten.

De weghalers verrichtten prima werk.
Zij waren na twee uur klaar.

Maar om twaalf uur was er nog niemand.
Manlief was inmiddels op de weg terug.

Ik belde nu zelf maar eens met Europoort. Ja, N. begreep dat ik gestresst was en mij zorgen maakte, maar dit waren echt fantastische vaklui en zij konden de vloer in een middag leggen.
Mijn razernij werd er niet minder om. 

Om een uur ging de bel.
Daar waren ze.

Neeeeeeen, geen denken an.
Ze begonnen niet in de slaapkamer, maar in de zitkamer.

Hup daar gingen de bedden weer. En wat verlangde ik naar een bed!!
Wij sloten ons met onze iPads op in de slaapkamer en keken naar Prinsjesdag.

Geloof het of niet: de hele flat was om vijf uur klaar.
De plinten in de keuken moeten nog vastgezet worden en hopelijk gaat dat komende week nog lukken.


Deze mannen uit Barendrecht (WNL) zetten de bedden terug op hun plaats, evenals de linnenkast en het loodzware kabinet - waar wij ze zeer zeer erkentelijk voor zijn.


We dronken nog wat met deze deskundige zzp'ers en eindelijk kreeg ik het juiste verhaal te horen:

N. van Europoort had ze om half negen 's ochtends gebeld en gevraagd of ze deze klus konden doen omdat hij een ziektemelding had gekregen. Ze konden maar één (halve) dag en dus werd alles op alles gezet om de klus te klaren.

Het was in feite één dag pijn lijden in plaats van drie.
Geluk bij een ongeluk. 

Maar waarom belde N. mij 's morgens om negen uur niet zelf om uit te leggen dat de plannen vanwege overmacht totaal anders zouden lopen??

Dat was een kleine moeite geweest en had bij mij veel zorgen en stress weggenomen.

Vorige week schreef ik op Facebook dat ik blij -en opgelucht zou zijn wanneer week 38 ten einde was.

En dat ben ik.  
*****

16 september, 2019

Een helder moment op een mistige maandag



Vandaag zou weer een drukke dag worden.
's Morgens lijstjes afwerken en vanmiddag zou de verhuizer komen.

Een dag die echt goede nachtrust behoeft.
Helaas!

Ik heb drie uurtjes geslapen. Gepieker. Beren op de weg.

"Komt de verhuizer wel op tijd? Hoe gaat het met het kabinet? Zou de vloerenman dinsdag wel op tijd komen? Krijgen ze het allemaal wel op tijd af? Ik moet nog de slaapkamer leeg halen. Alle schilderijen moeten van de muur, want ze gaan stof maken met zagen........"

Maar eerst wat spul afgeven bij een vriendin. 
Daarna naar de apotheek in Hillegersberg om een misverstand recht te zetten en de juiste medicijnen op te halen. Vervolgens naar de caravan om een restant kleren op te halen, de gewassen dekbedden te brengen en een vochtvreter neer te zetten.

Het liefst was ik daar even gaan liggen, maar ik moest terug.

De uroloog belde met uitslagen.

Om 13 uur kwamen er twee verhuizers. Houding: zo, dat regelen wij wel even.

Eerst wilden wij ze toch herinneren aan de afspraken die vooraf gemaakt waren.

"Denkt u eraan dat het kabinet in de krimpfolie moet? Anders valt hij uit elkaar."

'Nee hoor, dat is niet nodig. En het staat ook niet op de werkbon."

"Het is zo wel met ons afgesproken en zo gaat het ook gebeuren."

'Komt goed, mevrouw.' Hij slikte nog net op tijd "tje" in.
'Wij hebben ervaring. Geen probleem.'

"Nou, die kast is bij alle tien verhuizingen een groot probleem gebleken," bleef ik aandringen. "Alleen mijn man weet precies hoe hij in elkaar zit."

Ze gingen vast dozen stapelen en naar beneden brengen.

In die tijd belde ik het hoofdkantoor om mijn ongenoegen te spuien. Het antwoord was goed: "U heeft volkomen gelijk. Ik ga hier meteen achteraan."

En dat gebeurde inderdaad. Ik hoorde het mannetje op de gang door de telefoon praten. Hij kwam poeslief binnen.

Godzijdank kwam er versterking van een ervaren senior.

Ik bleef aangeven waar voorzichtig mee omgegaan moest worden, iets waar het mannetje totaal geen oog voor had.

Hij bleef maar "komt goed, mevrouw" zeggen en vanwege mijn moeheid raakte ik nog geïrriteerder en vroeg hem dat niet meer te zeggen.

Over en weer was er gepruttel, behalve met senior. Godzijdank was senior erbij en hij deed het fantastisch.
Het mannetje ging de auto inladen.

Bijna alle meubelen gingen onder kleden en werden gesmoord door krimpfolie.


Als laatste was het kabinet aan de beurt. P. stond erbij en legde uit hoe ze eerst de deuren eruit moesten halen. Toen moest de 17e eeuwse kast, die als gevolg van cv, de vele verhuizingen en de simpele boeren bouw bijna uit elkaar valt, van de muur om het krimpfolie erom te kunnen wikkelen.

Dat kostte twee verhuizers weinig moeite.

Op dat moment kreeg ik een brainwave. "Zo te zien is hij goed te verschuiven?"

Senior knikte.

"Nou, als jullie alle lades eruit halen, dat maakt hem nog veel lichter. Dan kunnen we hem verschuiven wanneer een deel van de vloer klaar is en hoeft hij niet helemaal uit elkaar."

Mijn voorstel werd enthousiast begroet. Vooral door het mannetje.

'Ja!! Wat een geweldig idee van die mevrouw. Top!'

Hij lachte opgelucht. Het blok beton hoefde niet uit elkaar en versjouwd worden. Geen gedoe met de te kleine lift.


De krimpfolie ging er desondanks omheen zodat hij met het verschuiven door de vloerenman(nen) stabiel blijft tijdens het verschuiven. De dekens onder de poten moeten het verplaatsen vergemakkelijken.

Er is één hobbel genomen. 

We hebben er nog een paar te gaan. maar nu eerst een goede nachtrust.
*****

14 september, 2019

Antiek is niets meer waard



Er zaten deze week wat pechdagen tussen.

1.Ik stootte een niet goed dichtgedraaide fles met vloeibare donkerbruine antiekwas om en die ging klabats tegen de witte muren en over een kostbare pers.

Het tapijt heb ik meteen opgepakt en naar de stomerij gebracht, die daar een mannetje voor had.
Voor de zekerheid (het is nl. een genummerd exemplaar) heb ik een foto gemaakt.

2. Er ging in de wasmachine ook iets falikant fout waardoor een favoriete trui van manlief weggegooid kon worden.

3. Nadat ik een speeltafeltje had afgeleverd bij het Venduhuis ben ik vergeten Parkline af te zetten.
Gelukkig kreeg ik na een paar uur een berichtje.
Maar toen was ik al €17,- kwijt.
Nu maar hopen dat het tafeltje die kosten opheft.


De taxateur gaf mij weinig hoop (die ik toch al niet had).

Antiek verkoopt niet meer.

Hij gaf als voorbeeld een 19e eeuws mahoniehouten kabinet.
"Begin jaren negentig veilde ik die nog voor ruim fl.2000,-
Nu doen ze €150,- 

Stonden wij veertig jaar geleden te springen om erfstukken, de jonge stellen van tegenwoordig talen er niet naar.


Tweeverdieners hebben geen zin in hun vrije tijd zilver -en koper te poetsen. Of een kast in de was te zetten.
Antieke bureaus zijn onhandig. Je kunt er geen pc in kwijt en aan al die postvakjes heb je niets.

Wij gingen één, hooguit twee keer per jaar met vakantie.

Tegenwoordig boeken ze drie tot vier keer of piepen er een jaar tussenuit.
En uit eten gaan was in onze tijd iets bijzonders.

Heden ten dage spreken vrienden af voor ontbijt, lunch of diner. 
Ze bestellen online hun interieur en wisselen dat om de vijf jaar af.

Onze zetels hebben een tweede thuis gevonden.
Wij kamperen (lichtelijk brak - maar zeer voldaan over al het werk dat we verzet hebben) een paar weken thuis.

Twee antieke mensen wachten tevreden op een nieuwe vloer en moderne meubels.


10 september, 2019

Troost


We hebben een servies naar het Derde Servies gebracht en kregen er een troostprijs voor.
Met de troostprijs die ik bij De Slegte kreeg voor een paar boeken was ik veel blijer.


Op Zuid (met name Afrikaanderbuurt) zijn de bewoners ontroostbaar.


Bij de oversteekplaats op de Groenendaal stond een mevrouw heftig te gebaren naar haar volwassen, dove dochter.
Ze werden bijna omver gereden door leenscooters en gehaaste fietsers.

"Rot stad," hoorde ik haar mompelen.

Ze zag me kijken. Ik glimlachte. 
De vrouw was lichtelijk over haar toeren.

"Ja mevrouw, u zul wel denken, nou dat zit zo. Ik kwam voor de Douwe Egberts winkel."

'O, maar die....'

"Die zit er niet meer. Dat heb die meneer me ook verteld. Al drie jaar niet meer. Kijk, ik kwam voor een onderdeel."

Bestaan die koffiezetapparaten nog, vroeg ik mij in gedachte af en meteen zag ik waar dat apparaat bij ons thuis stond.

De luide boze stem van de vrouw trok me terug naar haar verhaal.

"Ja, kijk - mijn man wil niets anders dan een kopje DE - en we zijn al 44 jaar getrouwd. Hij wil geen andere koffie als uit de Moccamaster.

Moccamaster??

'Dat moet u zeker niet op het spel zetten,' grapte ik - maar die kwam niet over.

"En nu moet ik het op internet gaan bestellen en ik haat dat ding."

'Welk ding?'

"De computer."

'Ja, het valt tegen dat er zoveel verdwijnt. Ik leef met u mee. Komt u van ver?'

"Bergeschenhoek. Maar mijn auto staat in zo'n enge garage waar de auto's langs de muren schuren. Ken u dat?"

We liepen naar de overkant. De dove dochter keek schichtig om zich heen en kon de drukte op straat  niet aan, laat staan met een oververhitte moeder.

Ik stelde voor dat ze eerst maar eens een lekker kopje koffie moesten gaan drinken. Uit zo'n moderne machine, maar met een ouderwetse moorkop. Dat leek haar een goed idee.

In de verte hoorde ik haar nog pruttelen, gelijk een verstopte Moccamaster.
******

04 september, 2019

Het verleden verdwijnt in een doos of in de vuilnis


Er komt een nieuwe vloer. En nieuwe meubels.
Wij zijn antiek, maar willen modern.

Om het werk te vergemakkelijken moet het huis leeggemaakt worden.
Gisteren ben ik de eerste verhuisdozen gaan vullen.

Antiek is uit. Het is ook niets meer waard.
Er was een tijd dat ik apetrots was op het tweehonderd jaar oude Wedgewood dat ik van mijn schoonmoeder kreeg.
Nu wil ik er van af.

De kinderen hebben een bord ⛔ op hun voordeur.
Ik begrijp ze.

Zij bouwen ook hun eigen verleden op en komen over dertig jaar met dezelfde vraag bij hun zoon.

Hoe vaak zijn wij verhuisd?
Ik ben de tel kwijt.


Maar dit is, tenzij we naar een zorginstelling gaan, de laatste keer.
Ik ben nooit bang geweest om dingen weg te gooien, maar ik kom er nu achter dat ik niet rigoureus genoeg ben geweest.

Nu gooi ik zelfs fotoalbums met vergeelde foto's weg.
Er valt van alles op de grond, o.a. dit fotootje van mijn moeder (links), mijn opa en mijn tante (jaren '20).
Ik duw het snel in een doos. 


"Hoeveel receptieboeken hebben we wel niet," vraag ik manlief.
'Tel maar hoe vaak ik ben overgeplaatst.'

Ze gaan naar de vuilniscontainer. Handtekeningen zijn toch onleesbaar.
Albums met felicitaties en kaarten gaan ook weg.
Wat moet onze zoon daar in godsnaam mee? Zo denk ik nu: "wat betekent dit voor zoonlief."


Ik bel schoondochter over de weegschaal die in de winkel van mijn (oud)tante Anna stond en later bij oma Egmond.
"El, ik weet niet waar ik hem moet zetten."

Ik begrijp het, maar ik kan hem niet weggooien. Er kleeft een triest verhaal aan.
Tante Anna en haar twee kleine kinderen stierven in de jaren twintig aan hersenvliesontsteking, als gevolg van de mazelen.

Dat verhaal en de tranen van mijn grootmoeder verplichten mij het apparaat te koesteren.
Ik verleg het probleem naar na mijn dood.


Er is weer iets ergens vanaf gevallen. 26-06-1976 - onze trouwdag.
Drukker Johan Kapsenberg had ons een lederen receptieboek cadeau gedaan.
Ik denk aan hem. Ook dood, evenals de meeste mensen die hun krabbel in dat boek zetten.
Niks voor zoonlief. Weg ermee.

En zo verdwijnt stilletjes ons verleden in de container, tezamen met oude tupperware bakjes.

Ik vertrouw op mijn herinneringsvermogen, maar vernietig nu wel alle geheugensteuntjes.

Het verleden glijdt door mijn handen.
Zo ook deze foto van de tent van mijn ouders. Ik zat me laatst suf te piekeren hoe die er ook alweer uitzag.


"Schat, wil je de films?"
Ik voel me bezwaard dat ik mijn zoon ermee lastigval, maar ik ruim nu ook voor hem op.

Jaren geleden hebben we alles op dvd laten zetten, dus waarschijnlijk belanden ze in de container.


Mijn eerste reis naar de VS in 1974.
Ik was geslaagd voor mijn eindexamen. De zussen hadden voor een sieraad gekozen.
Ik wilde naar de VS.
Maar verbazingwekkend hoe duur dat was. 

Ook manlief wordt aan het werk gezet.
"Moet dat niet naar Mop?"

'Nou, dat mag jij vragen. Ik durf niet meer.'


02 september, 2019

"Aai aai" in Blijdorp



"Hebben jullie zin om mee naar Blijdorp te gaan?"

Waarschijnlijk is dit de laatste mooie dag van de week en een uitstapje met onze zoon en kleinzoon laten we ons niet afnemen, dus..............
op naar Blijdorp.

Van verre horen we "Opa!!"
De woordenschat van het bijna tweejarige ventje is nog minimaal, maar volgens zijn trotse opa kent hij het belangrijkste woord wel.

Het is een heerlijke middag in een boeiend leuke dierentuin.

Fijn om veel ouders met kinderen te zien. Maar ook grootouders die hun handen vol hebben aan een kleinzoon die op een driewieler capriolen uithaalt terwijl een peuter uit de kinderwagen dreigt te vallen.

Onze Mop loopt aan de hand van zijn opa en geniet zicht -en hoorbaar en wij genieten vooral van hem.

"Aai Aai."

Dat geldt voor alles dat vier poten heeft.
Ook onze Jacky.

En opa maar sterke verhalen vertellen waar Mop beleefd "ja ja" op zegt.


Ik betrap mijzelf erop dat ik me lichtelijk seniel gedraag wanneer ik "Hallo mijnheer de uil" ga zingen bij deze kooi - maar Mop negeert mijn gezang en laat met "daajin" weten dat we door moeten.


Bij de apen zitten we wat langer en ineens heeft hij mijn fototoestel in de gaten.

De apen zijn niet meer aantrekkelijk. Mijn camera daarentegen wel.

Ik hou het toestel vast en wijs Mop het knopje aan waar hij op moet drukken (geloof me - daar is hij heel goed in).
Hij hoort duidelijk klik en glundert. En ik geniet van zijn plezier.

Achter mij zucht zijn vader.