29 april, 2018

Laatste dag in Nice


Bistrot des Viviers had, toen wij er jaren geleden aten, een Michelin ster.
De typische "old style" bistro heeft die ster niet meer maar het is er nog steeds gezellig en het eten is goed en goed geprijsd.
Kortom een heerlijke afsluiting.


Vanmorgen om 8.30 uur verlieten wij Nice.
Er was nog even gedoe met de receptioniste, maar het hotel is sowieso een verhaal apart.

De stad moest nog wakker worden. 


Vroege vogels renden de spieren los op de Promenade des Anglais.


"Je rijdt echt veel te hard. Je mag 130."
'Hmmmm.'

Met deze auto gaat dat ongemerkt.
Toen was het tijd voor de wissel.

Ik werd ingehaald door een ongeduldige Megane, die vervolgens voorlangs vol in de remmen ging en naar de rechterbaan opschoof.

"Zou hij de eerstvolgende afslag nemen?"
'Ik weet het niet, maar vreemd is het wel.'

Ik haalde hem in en tijdens het passeren troffen onze ogen elkaar.
En toen..............verscholen in de bosjes POLITIE.

De Megane had klaarblijkelijk radardetector aan boord.
Ik vrees dat ik (142 km) een bon ga ontvangen.

Even later stoof de Megane weer voorbij.
Triomfantelijk.

Dat bovenop de rem gaan staan gebeurde regelmatig op deze autoroute du soleil.
In de meeste gevallen ging het om snelheidscontroles. 


Lyon hield even op.
Ik kan mij nu goed voorstellen hoe zwarte zaterdag eruitziet.

Deze zondag was heel licht grijs. Bijna wit.
*****

28 april, 2018

Nice encore


Ik kan niet anders constateren dan dat het ontbijt(buffet) formidabel is.


Omdat we Nice goed kennen ging ieder zijns weegs.
Manlief voelt zich al dagen niet lekker (veel genies in Nice😓) en kan het niet opbrengen grote wandelingen te maken.
Hij ging met Jacky en schetsboek naar de boulevard.

Ik wilde winkelen. Dat is geen probleem in Nice.

Van goedkoop tot extreem duur. Voor ieder wat wils.


Ook hier grote alertheid.
Vreemd echter dat er helemaal geen douane is in Ventimiglia, bij de grens tussen Italië en Frankrijk.

Veel bedelaars, Afrikaanse rotzooi verkopers en opdringerige Roma's.
Daar hadden we in Italië nauwelijks last van. 


De stad is in beweging. Er wordt afgebroken en nieuw gebouwd.

Nice heeft alles:
winkels, restaurants, theaters, musea, strand, vliegveld.... 


Bij La Fayette kocht ik een blouse (€30,-). Ik kreeg een tegoedbod van maar liefst €20,- te besteden bij de cosmetica afdeling.
Dat kam perfect uit. Gezichtscrème moest ik hebben.
De aardige verkoopster kwam ook nog met een monstertje aan. Lief.


Opvallend en teleurstellend: daar waar twee jaar geleden op 14 juli een gruwelijke aanslag werd gepleegd is (nog) geen gedenkteken geplaatst.

Niks, niente, nichts, rien, nothing.

Ik vind dat raar.

Terwijl ik over de Promenade des Anglais richting manlief liep dacht ik aan die feestdag die als een bloedige nachtmerrie eindigde.


Wij zaten op een bankje uitkijkend over strand en zee.
Mensen kijken. Mensen schetsen.


Om de paar minuten arriveerden vliegtuigen uit alle windstreken.

"En Lelystad maar protesteren," merkte manlief terecht op.



Het is genieten in Nice.
****

Nice is vies


We logeren in een goede buurt.
Het hotel moest, om een beetje redelijke prijs te krijgen, vooruitbetaald worden.

Een kleine kamer met een grote badkamer en aparte wc.
Prima.

Tot ik wat beter ging kijken.


- Haren op de witte kussens
- Iets dat op een darminhoud leek op een sierkussen
- Smeersel op nachtkastje
- Een föhn die niet om aan te pakken was.
- Twee stopcontacten die niet werkten


Tot twee keer toe kwam house keeping, maar uiteindelijk riep ik de manager.

Zat ze er echt mee of deed ze maar alsof?

Ik was ten einde raad. Het was zo smerig!

Er was nog een executive room vrij op de vierde etage.
Maar we hadden alles net uitgepakt en stonden op het punt om naar ons, gereserveerde, restaurant te gaan.

Een andere kamer was me alles waard dus vroeg ik de manager het restaurant te verwittigen van de vertraging. Ik pakte alles in.

Tijdens onze avond downtown zou de bagage naar de nieuwe kamer worden gebracht.

We kwamen bij het restaurant, waar we jaren geleden zo laaiend enthousiast over waren.
Waarom waren er maar twee tafels bezet, terwijl het razend druk was in Nice?


Het menu was niet om aan te pakken. P. draaide de pagina's met een mes om.
De prijzen waren belachelijk. 

Ik nam een paracetamol. Hoofdpijn. Van de stress.

"Let's go," zei P.
En we gingen. De ober keek ons verbaasd aan.
Ik wees naar mijn hoofd. "Migraine."

Godzijdank eindigde onze avond goed op een heerlijk, gezellig terras van "Café de Nice."
Misschien een beetje toeristisch, maar we genoten van de menuutjes à €32,- p.p. en een heerlijk flesje rood.


En dan nu de kamer: die is inderdaad groter.

We zitten wel aan de voorkant, dus lawaaierig. En de badkamer is veel kleiner. Geen aparte wc: nee je moest scheef op de pot vanwege de wc-rolhouder.


Met dank voor de fles wijn.
Die zullen we thuis opdrinken en hopelijk kunnen we dan lachend terugkijken op twee nachten in dit hotel.





27 april, 2018

Naar Nice


Met pijn in het hart verlieten we vanmorgen ons uitstekende hotel (kamer 408) in Montecatini Terme.
Voor €325,- zo'n goed hotel, dat krijgen we niet meer.

De thuisreis doen we ook in etappes.

De prachtige autostrada (€42,-) langs de oostkust leidde ons in dik vijf uur naar Nice.

Wij komen graag in Nice, maar zo'n drukte hadden we niet verwacht.

Het hotel voor twee nachten is net zo duur als het Toscaanse hotel voor vijf nachten.
Het is niet anders.