Van de hak op de tak - zo'n blogje dus

80 jaar D-Day is te land, ter zee en in de lucht te zien.

Dit weekend gaat het los.

Ik heb nog nooit zoveel legergroen in vredestijd gezien.

De camping is voor 99,5% vol. Mensen zonder boeking worden weggestuurd.

Uit Groot-Brittannië en Denemarken komen hele families hun dappere vader, grootvader en overgrootvader eren.

De winkels weten er goed aan te verdienen. Rozen om op een graf te leggen.

Maar ook zijn er Duitsers, zoals onze symphatieke overburen uit Saarbrücken die ieder jaar komen.

Daarom mogen zij nog wel met hun enorme mobile op het terrein staan - maar ze zijn echt een uitzondering.

Ze hebben een kuad i.p.v een auto, scooter, motorfiets of fiets en ze reizen heel Europa door.

Hun mobile is hun (t)huis.

Ik mocht vandaag mijn gewassen lakens aan hun mooie lijn te drogen hangen.

Gisteren stond ik mijn handwasje te doen waar ik dat altijd doe.

Komt Zeurpetra met haar luide zeurstem naar me toe en prikt haar irritante vinger in mijn bovenarm:

"Je mag hier helemaal niet wassen. Dit is alleen voor afwassen. Je moet daarheen."

Ze wijst naar het gebouw verderop waar de wasmachine staat.

"Ik mag hier wel degelijk wassen. Hoe komt u daarbij? Waar staat dat ik dat niet mag?"

"Omdat het niet mag!" 

Ik voel spetters.

"En het is smerig," komt er achteraan.

Rustig ga ik door met het uitspoeken van de sokken.

Later kom ik Gaëlle tegen en vraag het voor de zekerheid toch even, terwijl ik het antwoord weet.

Tuurlijk mag ik daar wassen.

Dus wanneer ik vandaag Zeurpetra weer tegenkom, terwijl ik mijn dagelijks handwasje doe - wrijf ik het haar onder haar neus.

"Oh - nou dat is vreemd, want op andere campings is het gescheiden."

"Ja, maar hier dus niet."

Volgens mij gaan ze morgen weg. Godzijdank.

De televisie is ook een verhaal.

Wij konden/kunnen geen Engelse zenders krijgen. Die zitten op Astra 2.

Astra 1 en 3 gingen goed.

Ik probeer het bondig uit de doeken te doen.

Via Canal Digitaal en caravan dealer in e-mail contact met Travel Vision (fabrikant schotel) gekomen.

Ons werd verteld dat ze dan telefonisch contact met ons zouden opnemen.

Niet dus: 18 e-mails!!

Ik legde op maandag uit wat er aan de hand was.

Bleek dat meer klanten geen Astra 2 konden krijgen. Ze gingen een update maken.

Gisteren geïnformeerd hoe het ervoor stond.

Ik moest updates op een usb zetten en die via een tamelijk ingewikkelde procedure in een box downloaden.

Ze weigerden ons telefonisch bij te staan.

Vanmorgen hebben wij het geprobeerd.

Resultaat: helemaal GEEN ontvangst meer.

Ook geen Astra 1 en 3.

Noppes, nul, zero.

Meteen via de e-mail doorgegeven - maar geen antwoord.

Onze caravan dealer gebeld. Die was bezig en zou terugbellen.

Dat deed hij nadat hij al contact had gehad met de vertegenwoordiger van Travel Vision.

Conclusie: we waren verkeerd ingelicht en hadden die software niet moeten downloaden.

M, de vertegenwoordiger belde niet en omdat het tegen vieren liep en er een weekend voor de deur stond, belde ik de dealer weer.

Binnen tien minuten belde M,

Het zat erg ingewikkeld in elkaar.

We kregen andere software toegestuurd - maar nog steeds werkte het niet.

Dit verhaal gaat maandag verder.

Als de wifi einigszins welwillend is, dan doen het daar mee.

*****

Jeeps met testosteron

Zondagavond was het tamelijk leeg op de camping.

Maandagmiddag stond er een rij, tot zelfs aan de andere kant van de weg ↑, te wachten tot de receptie op was.

Tussen 12.30 -en 14.30 uur hebben ze lunchbreak. Dat staat duidelijk op de website.

Ook de winkels (behalve supermarkten) zijn gesloten.

Tot 19 uur blijven ze open.

Daarentegen kun je 's morgens al terecht op deze camping.

Dat is vrij uitzondelijk.

In de UK mogen wij ons niet eerder aanmelden dan 13 uur.

Een grijze dubbelasser stond al vanaf 13 uur vooraan. 

De man liep regelmatig als een directeurtje de camping te verkennen.

Gelijk Jos Verstappen reed hij even na 14.30 uur het terrein op.

Driftig en blijkbaar boos, want hij maakte het rondje - terug naar de hefboom.

De Duitser was geweigerd. Dat had hij kunnen weten. Er staan buiten borden met duidelijke informatie, regels en instructies.

Voor campers langer dan zeven meter is geen plaats.

Ik maakte vervolgens een rondje camping.

↓Er rijden ieder ochtend militaire jeeps de camping af en s'avonds op.

Ouderee Nederlanders in gevechtstenue, die militairtje spelen.

Nieuwsgierig als ik ben wilde ik weten of ze met de parades mee gingen doen.

Nou, daar kwam toch een tirade. Ze hadden geen goed woord over voor de festiviteiten rond D-Day.

Het was allemaal maar kermis. "Mensen die zichzelf belangrijk vinden."

Eigenlijk vond ik het zielig en kinderachtig.

Waren ze niet uitgenodigd voor de defilés? (dat vermoed ik namelijk) Was het kinnesinne?

Waarom kom je met vier jeeps op trailers naar Normandië en ga je op de zondag voor D-Day weer terug naar Nederland?

Waarom zit je in legergroen achter het stuur van je stinkende statusblik? Toch ook om op te vallen?

De frustratie droop er vanaf en ik ben, na ze een goede thuisreis gewenst te hebben, maar snel huiswaarts gekeerd.

↓Maar deze prachtige antieke Citroën gaat wel meedoen aan een van de parades.

Tot onze grote verbazing zijn de Zeurpieten er ook nog.

Toen het gisteren zo volliep en ik haar tegenkwam maakte ze weer een ongekend *intelligente* opmerking.

"Wat een drukte hè?! Die zijn vast allemaal weggestuurd uit Bayeux - net als wij. Denk u niet?"

"Nee, dat denk ik niet. Omdat u bent weggestuurd wil dat nog niet zeggen dat iedereen is weggestuurd uit Bayeux."

Zeldzaam....

Achter me hoorde ik nog: "Ooo ja - dat is natuurlijk wel zo."

Het was manlief opgevallen dat ze steevast de verkeerde kant opreden wanneer ze de camping verlieten.

Dat wordt duidelijk aangegeven door pijlen - maar hij draaide zijn auto ieder keer bij de caravan de andere kant op.

Gisteravond probeerde ik hem dat duidelijk te maken. 

"Ziet u de pijlen? Het is eenrichtingsverkeer."

"Ja, maar ik rijd er zo ook in," was zijn antwoord.

"Klopt, maar dan draait u uw auto en komt u via dezelfde weg terug."

"Nou en?"

Zeldzaam.....

Maar vandaag staat zijn auto goed. Het is dus blijkbaar ingezonken.

Over onze aardige buren uit Saarbrücken later meer.

Vanmorgen, tussen de buien door, lieten we Jacky uit op Omaha beach.

Nou ja....ik werd afgezet op het strand bij Colleville en liep via het zanderige duinpad naar St. Laurent-sur-Mer waar manlief met Jacky op het strand was.

In Vierville-sur-Mer zijn de plechtplegingen blijkbaar al begonnen.

Er is vooral veel politie en beveiliging aanwezig.

Ik vraag mij af hoelang we deze route nog kunnen rijden.

Iedere dag neemt de drukte toe.

*****

Een flinke opwarmer

De wandelkaart kwam vanmorgen op tafel.

Mijn eerste etappe moest niet al te zwaar/lang zijn, dus koos ik ervoor van Port-en-Bessin via de kustroute naar Commes te wandelen met Jacky.

Manlief zou daar naartoe rijden en mij een klein/makkelijk stukje tegemoet lopen.

Het weer kon niet beter zijn.

Op een gegeven moment vond Jacky het genoeg. Ze keek me aan met een snuit als "je doet het zelf maar."

Toen ik zei dat we naar papa moesten veerde ze op.

↑Daar was ie.

↓Het lijkt de Côte d'Azur wel.

Al die campers hebben fietsen mee.

Wij begrijpen dat niet, want er zijn nauwelijks fietspaden.

Op weg naar de camping vroeg manlief of ik moe was.

Nee, niet echt. Ik had het warm en moest naar de wc - that's all.

Er pruttelt iets lekkers in de slowcooker.

Nu hockey kijken en straks binnen eten.

Er is regen voorspeld.

Maar deze mooie dag hebben we weer meegenomen.

****

Zo'n lustrum biedt veel voordelen

Even wat impressies van deze zonovergoten dag in Normandië.

We wandelden over het strand bij Colleville-sur-Mer. Jacky in ik liepen door naar Vierville, waar manlief ons op zou halen.

Jacky genoot van het pootje baden.

↑Er waren excursies op Omaha Beach. Ik zag mensen turen naar de zee en kon hun gedachten lezen.

"Dat ze dat voor onze vrijheid hebben overgehad!"

Daarom wil ik zo graag hier zijn, vanwege die beleving. Die heb ik niet wanneer ik in Nederland ben.

↓Bejaardengym in de zee.

Er is hard gewerkt om de omgeving bij de invasiestranden op te pimpen.

Het parkeerterrein in Colleville is vernieuwd. Dat was een kratergebied waar je je schokbrekers kapot reed.

↑En dit bankje is ook nieuw.

Wat te denken van dit nieuwe ↑ monument dat op 6 juni onthuld zou worden. Het staat op het voormalige parkeerterrein (waar wij altijd parkeren) in Vierville-sur-Mer, voor het oude monument↓.

In Vierville staan de tribunes ne tenten klaar voor de festiviteiten en de ceremonies.

De hele regio ademt D-Day.

En de familie Zeurpiet?

Nou - die hebben we vandaag twee keer aan huis gehad.

Vanmorgen hoorde ik haar buiten tegen manlief: "Ik mag het van mijn man niet komen vragen - maar ik doe het toch. Het lukt ons niet met de schotel om tv-ontvangst te krijgen."

(Zij hebben geen schotel op het dak, maar naast de caravan en zij staan onder bomen)

"Dat zal aan de bomen liggen," hoorde ik manlief zeggen.

"Ja, maar op de vorige camping zag hij wel drie sterretjes."

Geen idee wat ze daarmee bedoelde. Wij hebben ontvangst, maar ook niet alle zenders.

Er schijnt iets veranderd te zijn met de satelliet waardoor wij geen Astra 2 kunnen krijgen. Daar waren we gisteren mee bezig en daar gaan we maandag verder mee aan de gang.

"Tja, ik kan u niet helpen."

"Nee, nou - dan moeten we maar gaan fietsen."

Na onze strandwandeling was ik even naar Bayeux.

Manlief zat buiten te lezen toen ze weer op de fiets langskwamen.

Hij was weer niet blij (met haar) en liet zijn fiets vallen.

Zij kwam opnieuw naar manlief: "U zei toch dat er fietspaden waren? Waar zijn die dan?"

(In de receptie hangen kaarten)

"Mevrouw, ik ben geen fietser, maar ik weet dat ze er zijn. Daar zult u dus zelf even achteraan moeten gaan."

Daarna is het rustig gebleven. Wellicht heeft haar man haar caravan arrest opgelegd.

*****

Campingpraat (1-24)

We zijn neergestreken in ons geliefde Port-en-Bessin (tussen Juno beach en Omaha beach).

Heerlijk om terug te zijn.

's Avonds aten we fruits de mer in het dorp. Heerlijk, gezellig peuzelen.

We voelden de ontspanning terugkeren in lijf en hoofd.

Vanmorgen deed ik boodschappen bij Leclerc in Bayeux.

Alles staat in het teken van het D-Day lustrum.

Kijk eens naar de merchandise.

Big business, waar ook ik voor door de knieën ging.

↑Zelfs het personeel draagr D-Day kledij.

Nu even over de camping, waar momenteel drie caravans en verder alleen campers staan.

Gisteren trof ik bij het inchecken een Nederlands echtpaar. 

Ze spraken geen Frans, maar ook het Engels liet very to wish over.

Ik kwam onze vriendin Gaëlle te hulp.

Het stel wilde eigenlijk in Bayeux kamperen, maar die camping bleek vol. De vrouw was argwanend of het hier wel goed was. Ze zouden maar twee nachten blijven.

Ik zei dat het een geluk bij een ongeluk was dat ze op deze heerlijke camping terecht waren gekomen en dat het dorp en de winkels binnen loopafstand lagen.

Gaëlle liet ze een plaats uitzoeken.

"Het is goedkoop," zei de vrouw - "Maar voor wifi moeten we betalen."

Ik hield mijn mond. Wij betalen niets, omdat we hier drie weken staan.

Manlief sprak de man vandaag.

"Heeft u het naar uw zin?"

"Ja hoor - maar de plaatsen zijn wel klein," klonk de zeurstem.

"Weet u waar ik de wc kan legen?"

↓Manlief liet het hem zien.

↑"O, maar daar moet ik één euro voor betalen. Maar ik zie geen gleuf waar ik een munt in kan doen?"

"Une heure betekent één uur," legde manlief uit.

Om nou te zeggen dat ze er ongeschoold uitzien - neen.

Maar het zijn wel zeurpieten.

Ik liep langs hun caravan toen ze "toevallig" beiden naar buiten kwamen.

"Hallo."

"Goedenmiddag................bevalt het?"

"Ja, zeker!" (Niets over de te kleine plaats) "Maar het mag wel wat mooier weer worden."

Ik moest een onaardig antwoord inslikken en negeerde de zeurkous.

Wij boffen enorm met onze ruime plaats. In tegenstelling tot de meesten staan wij, vaste gasten, hier wel drie weken.

En wat zijn we blij met ons nieuwe, simpele luifeltje.

Vanmiddag fietste de vrouw langs. Ze stapte even af: 

"U had helemaal gelijk, hoor. Wat is het hier leuk zeg!" Ze doelde op het dorp en de omgeving. 

"Ik heb tegen mijn kleindochter gezegd dat ze niet naar Italië moeten gaan, maar hier moeten komen." 

"Nou, dat vind ik leuk om te horen."

"Ja, we willen langer blijven."

"Dan raad ik u aan snel bij te boeken, want ik weet dat het heel druk gaat worden."

"O - denkt u?"

Ik knikte.

Toen ze doorfietste naar hun caravan zei manlief lachend: "hoorde ik nou iets positiefs?"

Later, wij zaten te modderen met de televisie ontvangst, stond ze ineens voor het raam te zwaaien met twee armen.

"Joehoe - het is gelukt hoor!!"

Ik stak mijn duim op.

Na een geslaagde hap op de nieuwe placemats moest er afgewassen worden.

En raadt eens wie ik bij de afwasplaats aantrof???

Juist ja.

"U bent toch die Nederlandse mevrouw?" 

"Inderdaad," antwoordde ik eerlijk.

"Nou, bedankt voor uw advies hoor."

"Oh, dus het is gelukt met de verlenging?"

"Nou, het duurde wel een half uur want de plaats was al gereserveerd. Wij moesten dan verplaatsen - maar dat wilde ik niet en toen is hij die andere mensen op een andere plaats gaan zetten. Maar dat was niet zo makkelijk."

"Nou, dan heeft u inderdaad geluk gehad."

De zon schijnt en de hemel is strakblauw.

*****