Geprikt

Vorige week werd manlief plotseling gebeld door het Erasmus MC. 

Oproep voor DE vaccinatie. 

We waren stomverbaasd en emotioneel tegelijk.

Er vloeiden tranen.

Zo fijn om in je eigen ziekenhuis geprikt te worden.

Ernst Kuipers voegt inderdaad de daad bij het woord: mensen met een ernstige medische aandoening zo snel mogelijk vaccineren.

Het is mij inmiddels duidelijk dat niet alle ziekenhuizen de aanpak van het EMC volgen of kunnen volgen.

Er kwamen nog wat rare e-mails over een gezondheidsverklaring.

Een data lek?

Snel veranderde ik het wachtwoord en verwijderde alle verdachte e-mails (reacties van andere patiënten).

De volgende dag belde ik het EMC. Het was geen data lek, maar er was wel iets fout gegaan met de mailing.

Enfin, gisteren was het zover.

Manlief kon niet wachten. Had zelfs een shirt met korte mouwen aangetrokken zodat ze er makkelijk bij konden. 

Het ging allemaal prima.

Het eerste Moderna vaccin zit erin.

Over vier weken de tweede.

Maar denk nu niet dat het leven weer los gaat.

Dat is een misrekening.

Ook voor gevaccineerden blijven de Corona-regels gelden.

******

Paniek in de keuken

Dit is wat we hadden uitgekozen als aanrechtblad en achterwand.

Onze altijd parate verkoper (tevens baas) van Anovi Keukens zei altijd een voorbeeldje op te sturen, Het leek mij niet nodig, maar ik protesteerde niet.

"Ik weet zeker dat het goed is hoor, maar als u dat altijd doet vind ik het prima."

Eerlijk gezegd was ik het allang vergeten, totdat bovenstaand staaltje ineens in de bus lag.

"Mooi hè," zei manlief.

Ik schrok me kapot. "Ja," zei ik aarzelend om niet meteen een ruzie te ontketenen.

Het staaltje werd opzij gelegd, maar wel in het zicht zodat ik het tot mij door kon laten dringen.

De twijfel groeide.

Mooi, zeker. Maar niet bij de vloer die wij hebben. Een vergissing mijnerzijds.

Terwijl manlief even buitenshuis was belde ik het 06-nummer van mijn Anovi-man.

Godzijdank nam hij op. 

Even viel er een stilte. 

Hij schrok van mijn melding. Echter, toen hij de order voor zich had stelde hij me gerust.

"Maakt u zich geen zorgen, er is nog niets besteld. Komt goed. Er is nog tijd voor aanpassingen."

"Het spijt me zo vreselijk. Ik ben echt geschrokken. Zo goed dat u dat staaltje heeft opgestuurd.

Maar wat nu?"

"Heus, we kunnen dit nog corrigeren. Heeft u een stukje laminaat? Dan gaan we er hier mee aan de gang."

P. was inmiddels binnen en luisterde mee. Hij stak zijn duim omhoog.

"Ik heb het zelf razend druk, maar een van de andere medewerkers kan u helpen met het uitzoeken van een ander blad. Ik zal haar precieze instructies geven."

"En we zijn echt niet te laat? De plaatsing van de keuken loopt geen vertraging op?"

Hij stelde me gerust.

Gelukkig was ook P. het met me eens toen ik het voorbeeld boven het laminaat hield. 

"Ja, ik ga nu ook twijfelen en het wordt natuurlijk een hele lap."

"Een ruitjesbroek met een andere geruite blouse staat ook niet."

Manlief reed meteen naar de opslag om een stuk laminaat op te halen.

De volgende dag konden we terecht bij Anovi - waar onze man ons, tot onze grote verrassing, op stond te wachten.

Wij waren vroeg en hij had even tijd voordat zijn volgende klanten zouden komen.

Nogmaals bood ik duizend excuses aan. Tegelijkertijd viel er een last van mijn schouder.

We zochten iets anders uit en verlieten opgelucht de showroom.

Bij thuiskomst lag er al een vernieuwde offerte in de mailbox.

Lesje geleerd.

*****

Asperges en aardbeien uit Moerstraten

Asperges uit de kas, daar zeg ik geen nee tegen.

En wat heb ik zin in asperges.

Dus hup naar Moerstraten. Heen en terug waren we exact twee uur kwijt.

Ik had tevens voor familie en vrienden besteld.

De dikke - AA asperges zijn mooi in bakken geseald.

De baas was gul met de soepasperges.

In Dinteloord konden we goedkoop tanken - €170,9 - bij Avia.

Ter vergelijking: €1,899 bij Texaco in Rotterdam.

Dus dat maakte de rit dubbel de moeite waard.

Bij het tankstation stond ook een automaat van Loos.

Morgen eten we asperges met ham, ei en gesmolten boter.

Traditioneel, maar dat vinden wij het lekkerst. 

De soepasperges heb ik geschild, gedroogd en ingevroren.

Dat doe ik ook met de andere, extra ingekochte, asperges. Werkt prima.

Deze extra dunne mag ook in de soep.

****** 

Waarom weekend

Tutti komt weer een etmaal bij ons. 

Volgens zijn leeftijd is hij nog peuter, maar qua ontwikkeling vind ik hem een kleuter.

Zo nu een dan kijk ik filmpjes van een paar maanden geleden terug en dan verbaas ik mij hoe hard hij taalkundig vooruitgaat.

Maar ook slaat hij alles in het hersenpannetje op.

Hij is nauwelijks binnen of hij wijst naar mijn boodschappenkar.

"Oma, waarom staat ie daar?"

"Omdat oma aan het opruimen is voor de verbouwing."

"Waarom?"

"Omdat we een nieuwe keuken en een nieuwe badkamer krijgen."

"Waarom?"

"Omdat deze wel erg oud zijn. Papa en mama hebben toch ook geschilderd."

Het blijft even stil, maar zo begint het waarom weekend. 

Tutti moet naar de wc.

"Waarom is er een roze fles, oma?"↓

Weer heeft hij gelijk. Normaliter staat er een witte of een gele fles.

"Omdat oma deze eens wilde proberen."

"Waarom."

"Daarom."

We maken paasmandjes. Ik heb alles goed voorbereid en we zijn bijna twee uur geconcentreerd bezig.

Tutti verft. Hij versiert de bakjes met stickertjes, legt er watten in en het leukste werkje is het vullen met eitjes.

Zijn geduld is opmerkelijk.

Ondertussen babbelen we gezellig. 

Hij geniet. Oma geniet.

Ik zing wanneer hij weer waarom zegt "waa-rom, wa-ha-ha-rom, waarom zijn de bananen kro-hom."

Hij schaterlacht.

"Ik vind jou een gekke, lieve oma."

"Waarom," vraag ik.

"Waarom zijn de bananen krom, oma."

We liggen beiden dubbel van het lachen.

"Nu mag je de eitjes erin doen en dan zijn we klaar, schat."

"Dat is een traktatie, oma."

Ik probeer mijn lachspieren strak te houden.

"De namen moeten erop, oma."

"Okee............... maar hoe schrijf ik Shelly?"

Even is het stil wanneer onze ogen elkaar ontmoeten.

Dan antwoordt hij deadly serious: "met een pen."

Bij oma en opa krijgt hij nieuwe dingen te eten. Lekkere dingen.

Zo had hij zijn vader verteld dat hij zich verheugde op de verse sinasappelsap en de yoghurt met honing.

Ook dit keer geniet de kleine man.

Gestampte muisjes - omgedoopt tot wit, croissants gedompeld in de jam, poffertjes met poedersuiker en frietjes met mayo↓

"Heb je nog nooit mayo gegeten?"

"Neen. Dat wit eet ik niet thuis."

"Wat eet je dan bij de frietjes?"

"Appelmoes."

Tutti doet braaf alle grote boodschappen op de wc.

Ik was gewaarschuwd dat hij de gewoonte heeft 's avonds in bed zijn vader te roepen dat er iets warms in zijn luier zit.

Maar nee.

Hij vertelt de volgende ochtend trots dat de poep nog in de buik zit, maar dat die er nu toch wel uit wil.

Zijn gekreun, waarmee hij aangeeft hoe goed hij zijn best doet, is door de hele flat te horen.

Wanneer ik zijn billen afveeg zegt hij:

"Oma, als ik hard moet drukken dan moet ik hoesten en dan moet ik hoestdrank nemen."

Wij brengen Tutti naar huis.

Hij vindt dat een hele reis.

Ik zit naast hem op de achterbank. We kletsen.

Zoals gebruikelijk krijgt hij een doosje rozijntjes.

Vanuit zijn stoeltje kijkt hij tussen de twee voorstoelen en wijst naar het dashboard.

"Heeft opa een iPad?"

En zo eindigen waarmee we begonnen: een waarom-gesprek.

*****

Waar een kapotte caravan goed voor is

Het slot brak af.

Onverwacht was het niet want ik kreeg hem sowieso nooit dicht.

Maandag belde manlief CC Emmen, de verkoper/dealer.

Om nou even op en neer te rijden naar Emmen zagen wij niet zo zitten.

De caravan is nog geen jaar oud, dus dit is een garantie-klus.

Wij stelden voor hem naar Heinenoord te brengen, waar eveneens een Fendt dealer zit en waar wij al jaren graag komen.

Emmen werkte fantastisch mee, hoewel zij nog nooit zakelijk iets met Campolife hadden gedaan.

Het werd voor ons geregeld.

Echt puik!!

De disselklep was in voorraad en vandaag konden wij bij Campolife terecht. 

De klus zou ongeveer anderhalf uur duren.

We lieten meteen de bandenspanning meten en een bovenkastje moest bijgesteld worden.

Tegelijkertijd had ik een afspraak gemaakt om nog wat dingen in de prachtige shop te kopen.

Even voor tienen sloegen we de huisdeur achter ons dicht en om 10.48 uur reden we met caravan de stalling in Bergschenhoek uit.

Via de Beneluxtunnel waren we 45 minuten later in Heinenoord.

Na de boodschappen besloten we, om de tijd te doden, een ritje door het verleden te maken.

Mijn ouders verruilden in 1973 de grote stad voor de Hoeksche Waard.

St. Anthoniepolder welteverstaan. Ook ik heb er mijn laatste schooljaar gewoond.

Ze zijn er tot hun dood blijven wonen.

Wij zijn er getrouwd.

Er staat een prachtig kerkje waar ik -tig keren langs ben gereden, maar nooit bij stil heb gestaan.

Op het begraafplaatsje liggen de buurtjes.

Ik loop langs de grafzerken en lees hun namen.

Leen en Sjaan woonden links van ons. 

Leen was zo nieuwsgierig. Hij slenterde met een peuk in zijn mondhoek over de dijk en deed net of hij niet naar binnen keek.

Een luie boer.

Zijn vrouw Sjaan had een baan bij de gemeente en deed veel te veel rouge op haar wangen. Ze had een gillende stem.

Een bijzonder paar waar wij ontzettend om moesten lachen.

Ach, Jacob Zevenbergen. Een wat stugge man - van weinig woorden.

Maar goud waard.

Piet en Liet woonden direct rechts naast ons.

Het contact met alle buren was uitstekend, maar zij werden dierbare vrienden.

De boerderij is voortgezet door hun dochter en haar familie met wie ik nog steeds contact heb.

En langs het tuinpad van mijn vader,

zag ik de hoge bomen staan....

"Veel te hoog," zou mijn vader zetten. Zijn handen zouden jeuken als hij het in deze staat zou zien.

Ik schrok een beetje. 

De zonnepanelen op de schuur zijn nieuw.

↑Ach ja, het favoriete windvrije hoekje waar mijn ouders zo graag zaten en genoten van het uitzicht op de Binnenmaas en de reuring op de dijk. Allemaal het werk van mijn vader.

Op naar ons huis op het Vuurbaken, even buiten Oud-Beijerland.

Wij woonden hier van 1987 tot 1992.

In tegenstelling tot het huis van mijn ouders hebben onze opvolgers er een paleisje van gemaakt.

De tuin was -en is geweldig.

Exact op het juiste tijdstip was de caravan klaar.

Nu de lente duidelijk in de lucht zit beginnen de kampeerkriebels toe te nemen.

******

Nummer 111

Wat een goed nieuws dat de opkomst groter is dan verwacht.

Ik stemde op de hoek, bij het Waterschap.

Keurig geregeld allemaal. Chapeau voor alle vrijwilligers.

Na het grote debat gisteravond moest ik toch echt een keuze maken.

De nare aanval van Wilders op Kaag bracht me aan het twijfelen.

D66??

Geert had gelijk dat zij in Iran een statement had moeten maken, maar uitschelden voor verrader ging mij echt te ver.

Toen ik mij realiseerde dat de tweede partij de minister van financiën levert vroeg ik mij af wie dat dan zou moeten worden. Koolmees? Of iemand buiten de politiek?

Nee - Wopke Hoekstra vind ik absoluut de beste kandidaat voor financiën.

Dus CDA.

Dat was wel even slikken. Ik heb nog nooit CDA gestemd, lezers. 

Pieter Omtzigt heeft mijn stem gekregen. 

Zijn onvermoeibare inzet voor onze democratie verdient beloning.

Vandaar.

Een doordachte en weloverwogen keuze waar ik een goed gevoel over heb.

Toch was er een momentje van paniek waar het hele stemlokaal van kon meegenieten.

"Help, ik krijg die landkaart niet meer goed dichtgevouwen!!"