Gisteren werd een afmattende dag. We wilden nog wat zien van
de omgeving, maar er moesten ook voorbereidingen voor de terugreis getroffen
worden. Ik wil niet met koffers vol vuile was naar huis, temeer er veel in de
caravan blijft.
Om twaalf uur stapten we in de auto. Die was niet aan de
praat te krijgen: dood.
We hadden ’s avonds met vrienden afgesproken die in
Worcestershire wonen. K. is een vriend uit de tijd dat wij jaarlijks The Open
bezochten.
Maar we moesten ook verder met de caravan. Camping, hotels
en Eurotunnel waren besproken.
Dus belde ik de Hyundai hulplijn.
Vreemd, dat onze naam niet gekoppeld staat aan het kenteken. Er werd mij het hemd van het lijf gevraagd wat bij manlief tot ergernis leidde – maar de jongeman deed precies wat in de spelregels stond.
Vooral het aantal beurten en de exacte data daarvan waren
belangrijk i.v.m de dekking. Na een uur met hem gesproken te hebben schakelde
hij de ANWB in, die op haar beurt de AA verwittigde.
Het wachten was slopend. Bloedheet - geen schaduw.
We hadden geen idee hoelang het kon duren en manlief kwam met doemsacenario's als: "we krijgen een vervangende auto waar alle bagage niet in kan en dan gaan ze de caravan wegslepen."
Ik vroeg mij alleen maar af waarom er niemand op de camping ons te hulp schoot, of in ieder geval even iets aardigs kwam zeggen.
Wat startkabels op de accu te zetten leek mij een kleine moeite, maar ik durfde het aan niemand te vragen. Of toch wel: ik legde het aan de warden voor, maar die ging er niet op in.
Het mocht toch niet van manlief die bang was dat de boel dan helemaal in de soep zou lopen.
Deze camping stond vol egocentristen. Het was ons vanaf de eerste dag al opgevallen: niemand zei elkaar goedendag.
Na tweeënhalf uur reed het gele busje de camping op.
Long story short: de kleine accu was leeg en had de grote accu leeggezogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten