Het is alweer bijna twee maanden geleden dat wij in South Carolina waren en drie nachten in dit hotel logeerden.
Iedere ochtend, voordat wij een day trip gingen maken, legde ik iets op de afgesloten koffer waar waardevolle spullen in zaten en maakte daar een foto van.
Achterdocht?
Ja.
Hoogstwaarschijnlijk ten onterechte, maar op de eerste avond was mijn creditcard misbruikt.
P. checkt de overzichten nooit.
Tijdens vakantie doe ik dat wel: iedere dag zelfs. En ik blijk een uitzondering te zijn.
Het was geen groot bedrag. Dat zou direct opvallen.
Er waren twee bedragen afgeschreven. Beide rond de $40,-
Eén waar ik wel -en één waar ik niet voor getekend had.
Dat werd even duwen en trekken.
De manager zou het uitzoeken, maar telkens wanneer één van ons naar de receptie ging was ze toevallig niet aanwezig.
Mevrouw verstopte zich.
Op de avond voor vertrek bleven wij net zolang bij de frontdesk staan tot we zwart op wit hadden dat het geld teruggestort zou worden.
De onbeschofte manager kwam haar kantoor niet uit.
Wij stonden echter in de weg en dus werd besloten het bedrag van de eindrekening af te trekken.
Wij gingen akkoord, maar ik maakte de receptionist er wel op attent dat het hotel een probleem had.
Want fraude met kleine bedragen is ook fraude.
We wilden the storage, die we een jaar vooruitbetaald hadden, opzeggen:
dus belde ik eerst het hoofdkantoor om te informeren hoe de procedure precies zou verlopen.
Heel eenvoudig: U haalt hem leeg en u krijgt uw geld terug.
Prima, maar stort dat geld dan wel terug op de creditcard!
Geregeld.
Wij leverden op 18 februari de sleutel in. Op het overzicht stond dat we ruim $300,- terug zouden krijgen.
Een maand later was er nog geen geld.
Op het eerste online formulier werd niet gereageerd. Zelfs geen ontvangstbevestiging.
Het tweede formulier kreeg ik niet eens verstuurd.
18 maart:
Ik ging naar de slaapkamer (zodat P. het niet hoorde) en belde eerst het lokale kantoor.
Antwoordapparaat.
Ik sprak een bericht in met het verzoek contact met ons op te nemen.
Niets.
"Wat ben je aan het doen, schat?"
'Ik probeer het geld van Public Storage terug te krijgen. Als we in Nederland zijn lukt dat vast niet meer.'
Hij zuchtte en keek geïrriteerd.
"El, laat het toch zitten. Dat geld krijgen we niet terug. Ik word er zo zenuwachtig van. Het zijn hier allemaal schurken."
Huh? Helemaal niets doen? Weg van de minste weerstand?
Never!!
Ik gaf tegengas:
'Delta en Alamo zijn ons genereus tegemoet gekomen en ook de borg hebben we dankzij volharding teruggekregen. Ik moet het in ieder geval proberen.'
Hij boog zijn hoofd ter overgave.
En dus belde ik het hoofdkantoor.
Het duurt wel 6-8 weken en u ontvangt een cheque in de VS.
Over 6-8 weken zijn wij in Nederland. Ik zou het terugkrijgen op de creditcard, zo was mij gezegd.
Nee, dat doen wij niet. U krijgt een cheque.
Hij hield vol. Ik hield vol.
Toen kreeg ik het telefoonnummer van een districtsmanager.
(Alle telefoontjes pleegde ik met mijn mobieltje. Rekent u even mee!)
De districtsmanager trachtte ik tot drie keer toe te bereiken. Iedere keer liet ik een bericht op zijn voicemail achter.
Hij reageerde niet.
Pas toen ik (op 19 maart) "Bad experience with @PublicStorage" op Twitter plaatste kwam er binnen vijf minuten een reactie.
Of ik ze maar even een e-mail wilde sturen.
Ik kreeg een adres en dat gaf houvast.
Ondertussen had ik 's ochtends eindelijk het lokale kantoor te pakken gekregen.
Veel gestotter en smoesjes dat zij ook niet wisten dat het zo werd afgehandeld. Of ik om vier uur nog eens wilde bellen. Ze zou overleggen met de regiomanager.
Ik belde stipt om vier uur terug en kreeg een verwarde stem aan de telefoon.
Oh ja.......even de e-mail van de regiomanager lezen........ik ben net terug van lunch.
Stilte.
Ik zat me te verbijten, maar zei niets.
Hij schrijft dat u een cheque krijgt opgestuurd en dat dat wel drie tot vier maanden kan duren.
Dit gesprek moest ik, voordat ik zou ontploffen, beëindigen.
Ik liet de telefoontjes verder achterwege en hoopte dat we er via de e-mails uit zouden komen.
Mijn tweets, waarin ik aangaf dat er weer een mail verstuurd was, hielden de dames en heren in het hoofdkantoor blijkbaar alert.
Ook manlief ging zich er nu mee bemoeien.
Ons laatste antwoord was kort en krachtig: we zouden een klacht indienen bij Mastercard.
Gisteren (20 maart) kwam het verlossende antwoord:
Apologies en het geld zou direct teruggestort worden op mijn creditcard.
Vandaag 21 maart staat het bedrag inderdaad als gecrediteerd op het overzicht.
P. blij. Ik blij.
Helaas verstreken de afgelopen twee maanden, in tegenstelling tot andere jaren, in nogal gespannen sfeer.
Het gebakkelei over vele dollars was allesbehalve verkwikkend, maar ik weigerde mij zonder enige vorm van weerstand te laten bestelen.
******
