Macht der gewoonte?

Jacky ligt te genieten van -en in de zon.

We hebben net een grote wandeling gemaakt. Daarna krijgt ze altijd een snoepje, maar P. waarschuwt dat die bijna op zijn.

Dat soort dingen moet deze 62-jarige dame opschrijven.

En wat schrijf ik op?

Ik schrik van mijzelf.

Scooby is in 2009 overleden.

Dus kun je dit nog macht der gewoonte noemen?

Het is niet een eenmalige vergissing hoor.

Ik betrap mijzelf erop dat ik Jacky vaker aanspreek met Scoob.

Dan ook meteen maar een eerbetoon aan die lieve, prachtige, eigenzinnige labrador:

Scooby (16 april 1994 - 13 mei 2009)

>>>Ze was een "beweeglijke" pup, to say the least.

Een vernieler.

Tot drie keer toe wist ze mijn portemonnee van het gangtafeltje te pakken en daar mijn bankpasjes uit te halen.

"Je gaat zelf maar naar de bank," zei mijn man de directeur na de tweede keer. 

'Ze geloven het vast niet?'

Maar dat deden ze gelukkig wel.<<<

Haar foto's opzoeken (blogjes over Scooby) roept emoties en tranen op, die meteen weg worden gelikt door Jacky.

 

Made in....

"Ga nou kleren kopen!"

Manlief zeurde al weken.

Nu had ik van een Duitse keten een uitnodiging en wat vouchers ontvangen, dus er was geen ontkomen meer aan.

De meeste vrouwen denken waarschijnlijk dat laat je je toch geen twee keer zeggen?

"Ga nou kleren kopen!"

Wat weerhield mij?

Dat kan ik haarfijn uitleggen:

- de angst dat ik te klein koop.

Ik val namelijk in de categorie jojo's.

- de angst dat ik te groot koop.

Er moet namelijk nog 6,5 kilo af.

Dilemma's die ik mee de paskamer innam. Nog steeds neig ik oversized te kopen, terwijl mij dat extra dik maakt.

Gelukkig was daar een ervaren verkoopster die mij maatjes minder aanreikte.

Nu kijk ik altijd wel welk materiaal ik koop.

Polyester komt niet in mijn kast. Katoen of linnen moet het zijn.

En dus zocht ik naar de labeltjes die ergens aan een zijnaad gestikt waren.

En toen viel mijn oog op.....

hergestellt in.

Neen, niet in Duitsland.

Ook niet in China of Taiwan, maar uit Oost-Europa - zoals Macedonië en Oekraïne.

Maar ik kon, in tegenstelling tot de veel duurdere Marina Rinaldi kleding, geen los draadje bekennen.

"Wat vindt U van deze blouse?"

'Ja mooi.'

En weer zocht ik naar het label.

Hergestellt in der Türkei.

"En, hoe zit die blouse?"

De verkoopster stak een duim op. "Leuk hoor."

'Nou, ik weet het niet hoor. Ik geloof dat ik er rode vlekken van krijg.'

******

Kokker-ellen (52) Kalfssucade

Kalfsvlees, ik koop het bijna nooit.

Maar bij Hanos/ISPC was kalfssukade in de aanbieding.

Volgens mij heb ik dat alleen in restaurants gegeten.

Nu mocht ik het zelf klaarmaken.

Mijn angst dat ik het zou verknallen bleek ongegrond.

Het vlees liet zich zo makkelijk garen.

Bij deze de manier waarop.

Ik gebruikte mijn Staub pan die ook in de oven kan, maar je kunt het vlees na aanbraden ook overhevelen in ovenvaste schaal.

1 kilo kalfssukade insmeren met mosterd.

zout en peper.

Vervolgens snel door de bloem halen.

Bakken in becel, boter of olie.

Vlees uit de pan.

1 winterwortel in stukje

1 ui gevierendeeld

4 tenen knoflook

rozemarijn en tijm

4 dl. runderbouillon

2 dl. rode wijn

toevoegen

Aanbaksel losroeren.

Vlees toevoegen.

Drie uurtjes in de oven.

Afvalrace

"Jeetje, Ellen. Wat ben jij veel afgevallen!"

Mijn fysio kan me op geen betere manier verwelkomen.

In de wachtkamer had ik net een artikel gelezen over de afvalplannen van Linda de Mol.

Die is uit de kast gekomen met haar 82 kilo.

Goh! 82 kilo.

Dat is het streefgewicht voor heel veel mensen.

Maar goed.

Linda gaat in zes weken van mollig naar slank.

Paul de Leeuw sluit zich bij haar aan. Hij gaat het voor de zoveelste keer weer proberen.

Arme Paul. Die houdt zo van lekker eten.

Ik ben blij dat ik een paar rondjes voorlig.

Ze kunnen mij niet meer inhalen.

Hoewel......ik begon met een spurt en kruip nu langzaam verder.

Maar wat een verschil maken die 16 kilo.

Ik voel mij veel gezonder. Heb meer energie en uithoudingsvermogen. Bloeddruk en cholesterol zijn aanzienlijk gedaald. Ik glijd moeiteloos in mijn kleren en hoef mijn adem niet in te houden wanneer ik de broekknoop door het knoopsgat steek.

Maar misschien wel het belangrijkste: ik schaam mij niet meer voor mijn figuur.

"Vind je niet dat ik een ouwe kop heb gekregen," vraag ik aan mijn fysio.

"Neen, ouwe kop in geen geval. En beter een paar rimpels meer dan kilo's."

Maar thuis wacht mij een moeilijke klus.

Wisseling der seizoenen.

Mijn dilemma:

welke kleren gaan naar Het leger des Heils en welke kleren gaan naar de kleermaker.

Ik had gehoopt in het voorjaar de eindstreep te halen.

Dat gaat niet lukken.

Ik moet nog 7 kilo kwijt zien te raken.

Maar mij aansluiten bij De Mol doe ik niet.

Ik kruip alleen, op eigen kracht verder.

Zeven kilo minder, drie rimpels meer.

*****

Queen of Hope and Glory

"The Forces Sweetheart"

Vera Lynn.

Dame Vera Lynn.

Ze hoopt morgen honderd jaar te worden.

Gisteren zond de BBC een prachtig eerbetoon uit ter gelegenheid van haar century.

Een uitzending vol flashbacks en herinneringen.

Heel helder vertelde ze over haar optredens in het verre Oosten.

“I just wanted to do my bit. I cancelled engagements to go to Burma. I was determined to go where ­nobody else in the entertainment world had gone.

Some were travelling to the ­cities rather than the jungle. I felt someone needed to go and ­support these young men and deliver messages of hope from home. I’d been warned not to travel to certain places, but I just knew I had to do it.”

Ik herinner mij Vera Lynn heel goed. Haar galmende stem.

Mijn moeder was dol op haar liederen.

"Ja, daar kwamen wij de oorlog mee door. Haar liederen hielden ons op de been. Ze gaven ons hoop."

We'll meet again en The white cliffs of Dover.

Mijn moeder zong ze feilloos mee.

Maar bij Land of Hope and Glory biggelden de tranen over onze wangen.

Nog steeds trouwens.

Happy birthday Vera Lynn.

Een lach en een traan

Zo! Deze kan weg.

Plaats er maar een bak tulpen.

Bloemen in ieder geval.

Ik vind dat de lijsttrekkers bloemen verdienen.

Getekend zaten ze woensdagavond bij Pauw en Jinek aan tafel. Alsof ze een maand in de verloskamer hadden gelegen.

De weeën waren al een jaar geleden begonnen, maar tot volledige ontsluiting kwam het pas vorige week.

En de verlossing kwam woensdag.

Nederland kon even achterover leunen.

Lang leek het erop dat de PVV zou profiteren van de onrust.

Maar Nederland kwam net op tijd bij zinnen.

De verkiezing van Trump,  Brexit en de Nederlands-Turkse crisis zie ik als aanleiding voor deze goed verlopen verkiezingsdag.

Het Trump-gedrag (twitteren in plaats van je gezicht laten zien) heeft Wilders geen goed gedaan.

Met een programma dat op één A-viertje past kom je er ook niet.

In het laatste debat moest Wilders zijn meerdere erkennen in Gert-Jan Segers (CU), die verrassend sterk uit de hoek kwam.

Geert zakte door zijn hoeven.

PVV is -en blijft, ondanks vier zetels winst, de bankzitter en komt verder niet in het spel voor.

Wat een opkomst!

Geweldig.

De democratie heeft woensdag een historische winst geboekt.

En toch: de azijnpissers weten zich geen raad met de hoge nood.

De afstraffing van het kabinet Rutte-Asscher.

Arme Lodewijk werd harder gestraft dan de premier.

Blijkbaar vond de PvdA kiezer het toch een VVD-beleid.

Een groter contrast tussen Spekman en Asscher kun je je niet voorstellen. Die eerste heeft de partij geen goed gedaan. Zijn vertrek komt als mosterd na de maaltijd.

Helaas.

Ik gunde Lodewijk Asscher echt meer.

Evenals Jeroen Dijsselbloem, Sharon Dijksma en Jette Klijnsma.

Harde werkers. Bedankt voor uw inzet!

Maar wat betreft die afstraffing: ik zie het toch anders.

Het kabinet mag dan een tik op de vingers hebben gekregen, "grote steun in de rug" D66 won toch fors. En ook de supporting christelijke partijen hadden geen verlies te lijden.

CU won zelfs.

Trouwens: kijken we in het verleden dan kunnen we concluderen dat regerende partijen het vaak te verduren krijgen in verkiezingen.

En nu breekt de tijd aan van de spreekwoordelijke water en wijn.

Ik hoop dat we nog voor Prinsjesdag een toost kunnen uitbrengen op Rutte Drie.

*******

Gestemd

Wij moesten stemmen in de sociëteit van Sanctus Laurentius.

Paapse knorren, zo noemde manlief in zijn tijd deze studentenvereniging.

De dames en heren achter de tafel waren not amused.

Terecht.

"Waarom hier?"

Een stinkhol in plaats van het onlangs gesloten stadskantoor.

Zij zaten in een donker zaaltje met grauwe muren, waar volgens mij scheutig met een wc-eend was gespoten. Schoon was het allerminst.

Het uitvouwen van de landkaart, zoals manlief het stembiljet noemde, was niet makkelijk. Maar het inklappen van het gigantische papier werd een ware worsteling.

Natuurlijk moest ik even checken of ik het rondje wel goed rood had gemaakt.

"Heeft U een vergrootglas nodig?" hoorde ik achter mij.

 

"Heeft er vast mee te maken dat Ruud Lubbers om de hoek woont en lid was van Sanctus Laurentius," grapte ik.

"Maar we hebben hem nog niet gezien," reageerde een man die dacht mij het stemhokje te moeten wijzen.

Veel tijd om tegen de vieze muren aan te kijken had het comité niet.

De opkomst was goed.

Ik zag een enorme stapel op de tafel liggen.

Nederland is wakker.

Ik heb mijn burgerplicht gedaan, schreef iemand op Facebook.

Voor mij is het geen plichtpleging.

Integendeel.

Het is mijn recht.

Het recht waar mijn moeder voor heeft gestreden.

Een voorrecht.

*****

Kokker-ellen (51) Indische zoetzure hap met taugé

Ik ben dol op Aziatisch eten.

Omdat koolhydraten momenteel niet in mijn eetpatroon vallen moet ik het in gerechten met veel groenten zoeken.

Deze pittige kip is echt een aanrader.

Manlief krijgt er wel rijst bij.

Wat u voor 2-3 (wij zijn grote eters) personen nodig heeft:

250 gr. kipfilet bakken in olie of becel.

Toevoegen in deze volgorde:

3 teentjes knoflook, uitgeperst

1 rode paprika, in stukjes

1 fijngesneden pepertje

bakje champignons, in plakjes

1 gesnipperde prei

1 kop kippenbouillon

sausje van:

4 eetlepels ketchup

7 eetlepels ketjap

1 eetlepel sambal oelek

1 eetlepel bruine suiker

250 gram taugé (als laatste toevoegen)

Makkelijk en lekker.

*****

De getergde stad

Allereerst wil ik de Rotterdamse politie en ME een hart onder de riem steken.

Gisteren was echt een beproeving.

Hoe ver kun je provocatie laten gaan? Hoelang kun je escalatie tegenhouden?

Vandaag speelt Feyenoord thuis tegen AZ.

Morgen debatteren Rutte en Wilders. Ook in Rotterdam.

Daarom: diepe buiging voor de mannen en vrouwen die orde en veiligheid handhaven in onze stad.

In Buitenhof werd godzijdank eensgezind door links en rechts de aanpak van het kabinet en burgemeester Aboutaleb gesteund.

Daar is dus een rampzalige toestand als deze voor nodig.

Ik moest de stad in op deze ZONdag.

Het wemelde van de toeristen.

Bussen vol.

Mensen die geen weet hebben van wat zich zaterdagnacht heeft afgespeeld in het centrum van de stad.

Op de Hoogstraat, tegenover de bibliotheek stopte deze bus.

Ze hadden geen betere dag kunnen uitkiezen om vredestulpen uit te delen.

Avaaz: weer wat geleerd.

Op de Schiedamse Vest bij het Turkse consulaat, daar waar het gisternacht toch nog uit de hand liep, was de pers volop aanwezig.

Nationaal en internationaal.

Surveillanceauto's wisselden elkaar af.

In de doodlopende zijstraatjes wisselden personenauto's elkaar ook af.

De bestuurders waren druk contact aan het zoeken via hun iPhones.

Laat ik de situatie als gespannen rustig omschrijven.

 

 

 

Toen ik de Schiedamsedijk mocht oversteken werd ik bijna gelanceerd door een opgevoerde Golf.

De lachende Turkse bestuurder negeerde het rode licht.

Ik kon nog net terugspringen.

"Gaat 't meid."

Ik voelde een bemoedigend klopje op mijn rug.

Maar mijn ogen volgden de witte Golf, die op de hoek van de Witte de Withstraat zijn (eveneens vrolijke) makker liet uitstappen.

Ik wist waar die heen ging.

*****

Rotterdamse lente

Een paar fleurige kiekjes, gemaakt in de Maasstad.

Op weg naar de markt kwam ik deze prachtige Volvo tegen.

Altijd een van mijn favoriete oldtimers geweest.

Het is lente en dus mag hij uit de stalling.

Waakzame dienders hielden op deze zonnige zaterdag een extra oogje in het zeil.

Op de 80% allochtone markt kan zomaar een Turks protest losbarsten.

Laat ik zeggen dat onze premier juist heeft gehandeld.

Geen knieval voor Turkse dreigementen. Nederland is klein, maar toont onbreekbaar ruggengraat.

Heel goed!

En nu sluipen de ministers via een achterdeur ons land binnen, zo hoor ik zojuist.

Ik ben echt stomverbaasd -en zeer angstig over wat er momenteel aan de hand is.

Van wie ik nog niets gehoord heb is Kuzu van DENK.

Waar is de journalistiek? Waarom wordt Kuzu niet aan de tand gevoeld?

Ik weet namelijk zeker dat die tand los zit.

Realiseren al die Turkse Nederlanders, die in dit land mogen demonstreren tegen de Nederlandse regering, zich wel dat in Turkije demonstranten tegen het regime Erdogan worden opgepakt??

Wie noemt wie nou nazi en fascist.

*****

Het debat

Heeft u gisteren gekeken naar het Carré-debat?

Ik niet.

Er was zoveel leuks op andere zenders en ik heb voor een jaar aan spanning en leut op "Mijn opnames" staan.

Trouwens, ik denk dat ik het al weet.

Geen van de partijen voldoet aan mijn wenslijstje, dus zal ook ik concessies moeten doen - evenals de partijen die nu van alles beloven.

Die beloftes kunnen ze nooit nakomen, zo realistisch ben ik wel.

Wel keek ik zo nu en dan op Twitter.

Daar kreeg ik gelijk. Gemopper alom.

"Je mist niets," schreef iemand me.

En dan die nazit.

Een paar journalisten die de kijker/kiezer gingen vertellen wie het volgens hen wel -en wie het niet goed had gedaan.

Allemachtig. Zijn wij dom?

Het eerste RTL-debat heb ik even aangedurfd.

Even maar.

Toen het eindelijk op echt debatteren ging lijken greep Frits Wester in:

"Uh, heren uw tijd zit erop. Volgende onderwerp."

Dat werd dus ook niks.

Neen, dan die heerlijke discussies tussen Wiegel en Den Uyl, in een rokerig zaaltje bij schemerig licht.

Dat was genieten.

Nu staan de lijsttrekkers er als etalagepoppen bij.

De toenemende wallen onder de ogen zijn niet meer weg te schminken, dus zien ze er allemaal uit alsof ze drie weken op wintersport zijn geweest zonder geslapen te hebben.

Debat wordt meer gevoerd op social media.

Op het scherpst van de snede.

Ook Wilders doet het op zijn Trumps en ik denk dat dat de trend voor de toekomst gaat worden.

Dat het een spannende verkiezingsstrijd is zal ik niet ontkennen.

De partijen kruipen steeds meer naar elkaar toe. De lijsttrekkers maken zo nu en dan een uitglijer, maar krabbelen vervolgens weer op.

Henk Krol bijvoorbeeld.

Ik zou gezien mijn leeftijd op 50+ kunnen stemmen. Zeker, ik wil graag AOW ontvangen op mijn 65ste.

Maar ik vertrouw Henk Krol niet.

Ik vertrouw eigenlijk best wel veel lijsttrekkers.

Pechtold, Buma, Asscher (met wie ik echt diep medelijden begin te krijgen).....

Ze zijn niet kwaad. Ze zijn alleen van de verkeerde partij.

Over mijn stem zal niemand struikelen.

Ik werd laatst tot "geïslamiseerd" verklaard.

Het ging over caissières met hoofddoekjes bij Albert Heijn. De persoon die zich daaraan stoort gaat nu naar een hoofddoekvrije Jumbo.

Prima.

Maar het gaat mij om de kwaliteit van de producten en dat liet ik weten.

Nou ja, toen was ik dus geïslamiseerd.

Paar weken later werd mij een discrimineer zooltje in mijn schoenen geschoven.

Nu ga ik daar niet meteen mank van lopen, maar het typeert het debat anno 2017 wel.

Je hebt ergens een mening over en dan ben je links, rechts, racistisch, policor.....

Enfin, voor sommige partijen stapelen donkere wolken zich samen.

Voor andere wordt het een zonnige lente.

De weegschaal

De kinderen komen eten.

We vieren vier verjaardagen.

Als dessert staat er ijs, pavlova's en frambozensaus op het menu.

Ik pak de weegschaal. Die geeft aan geen energie te hebben om 125 gram suiker af te wegen.

Er zit zo'n onmogelijk plat batterijtje in die ik niet in huis heb.

Manlief pakt de antieke weegschaal uit de vitrine.

Ik ben gered. 

Het is de weegschaal die in het winkeltje van tante Anna stond, in Egmond aan Zee.

Tante Anna was de zus van mijn grootmoeder ten Bruggencate-Bosman.

Oma vertelde veel over tante Anna.

"Het was zo'n lieverd. Ik mis haar."

Altijd hetzelfde verhaal: een familietragedie.

Ze is nooit over het verlies van zus Anna en haar kinderen heen gekomen.

Zij kregen hersenvliesontsteking.

Een zeer besmettelijk -en in die tijd dodelijke ziekte.

Opa, oma en inwonende opoe (Bosman) namen, tegen beter weten in, de zieke familie in huis.

Dat haar schoonzuster, tante Jo, weigerde nog een stap in het huis te zetten begreep oma niet.

"Je brengt Ab en Jan in gevaar."

Maar oma negeerde het verstandige advies en luisterde naar haar hart.

Zij verzorgde haar zus, kleine nichtje en neefje tot het bittere eind.

Die weegschaal bindt mij met het verleden.

Ik "zie" tante Anna achter haar toonbank, suiker afwegend.

Luxemburg - evaluatie

Eerst even over Hotel des Ardennes in Hoscheid.

Duur was het niet.

Ik betaalde €357,- voor vijf (laagseizoen) nachten in een (vernieuwde) Comfort Room op de tweede verdieping. Er is geen lift.

Ik was blij dat we deze kamer hadden geboekt, want echt veel kleiner had hij niet moeten zijn.

Laat het hotel wel even op de site aangeven hoeveel zij rekenen voor de honden, in plaats van mogelijk zijn er kosten aan verbonden.

De badkamer was prima.

Alleen hing er vijf dagen lang een rioollucht. Ik heb dat direct na aankomst gemeld.

Bedden zijn prima.

Radiator slaat automatisch af wanneer je het raam openzet. Prima!

In de badkamer zit een lichtsensor. Ideaal als je er 's nachts uit moet.

De kamer werd niet bepaald goed schoongemaakt.

Vijf nachten zonder verschoning van de bedden?

Ook moest ik vragen of er gestofzuigd kon worden. Toch wel prettig als dat iedere dag gebeurd, zeker met een hond.

De leiding en medewerkers zijn alleraardigst.

Je weet alleen nooit wanneer je Duits of Frans moet praten. Veel wisseling van personeel.

De twee menukaarten bieden ruimschoots keus.

Niet alles is perfect, maar daar zal de niet-kritische eter niet mee zitten.

Prijzen zijn schappelijk.

Daarentegen vonden wij het ontbijtbuffet ronduit slecht.

Er werd niet op tijd bijgevuld en de vleeswaren en kaas lagen er uitgedroogd en verkleurd bij.

Wel werd er op verzoek een eitje gebakken en dat raad ik dan ook iedereen aan.

 

We troffen het niet met het weer.

Desondanks hebben we Luxemburg wel gezien.

De weg naar het Mullertal was (op de mooiste dag) afgesloten.

Ik was miste pitoreske, authentieke dorpjes met vakwerkhuizen geplakt tegen de heuvels langs de Our en de Sauer.

We zagen dat er veel gebouwd werd.

Ontzettend veel.

Musea zijn niet duur.

Openbaar vervoer is spotgoedkoop.

Een dag met trein en/of bus naar Luxemburg kostte maar €4,- per persoon.

Dat was echt onvoorstelbaar.

En de Luxemburgers?

Die zijn zo saai als deze etalage.