Diepe buiging

"Maar wij doen toch gewoon ons werk," was de bescheiden reactie van de brandweerman aan wie ik een doos chocolade overhandigde.

Gewoon is het geenszins.

Onze redders in nood: ze worden tegenwoordig bedreigd. Idioten verhinderen hen soms hun levensgevaarlijke werk uit te voeren.

Wij wonen praktisch naast de kazerne en zijn er dagelijks getuige van wanneer ze er weer op uit moeten.

Maar op een dag als vandaag wil ik de brandweer bedanken voor hun moed en inzet.

Nog geen drie minuten nadat ik de kazerne had verlaten hoorde ik de sirenes alweer op de Maasboulevard.

Ik hoop dat ze vanavond tijd hebben om van mijn bonbons te genieten.

*******

Zo, dat was 2018

Er is weer een jaar omgevlogen.

Hoe ouder.....des te sneller, zo voelt het. De tijd begint te dringen, daar zal het door komen. 

Een jaar geleden kreeg ons twee maanden te vroeg geboren kleinkind nog intensive care op de afdeling neonatologie; gisteren whatsappte zoonlief een foto van een breedlachend mannetje die voor het eerst was gaan staan.

Laat ik de balans positief beginnen.

Ondanks wat pijntjes en kneusjes her -en der in het lijf hebben wij een gezond jaar gehad.

Om ons heen was dat anders.

De ene jobstijding na de ander bereikte ons. Het dunt behoorlijk uit. De dierbare herinneringen blijven (hopelijk nog lang).

Ook dit jaar zijn we veel op pad (Italië, Frankrijk, UK, VS) geweest. We pakten een paar belangrijke golftoernooien mee.

2019 moet weer een "reisjaar."

Er staat een in Engeland geproduceerde sleurhut klaar om nog voor de Brexit deze kant op te komen.

Dat wordt trekken het komende jaar.

Ja, ik beloof........dat gaat verhalen opleveren.

"We zijn er bijna" is een van de best bekeken televisieprogramma's. Ook wij zijn fan.

Niets is zo leuk als anderen echt te zien stuntelen.

Maar nu zullen ook wij aan de bak moeten met elektrisch pootjes uitdraaien, een mover hanteren en de antenne op het dak juist instellen. 

Onze kinderen en vrienden verheugen zich nu al op de door mij beloofde MAX-achtige filmpjes.

Helaas was 2018 ook een jaar vol ergernissen.

Het politieke slagveld breidt zich steeds verder uit en daar word ik niet blij van.

Grote, allesbepalende machthebbers zijn gekozen dictators.

De spanningen lopen op.

Deze week keken wij naar de meest indrukwekkende Netflix-documentaire sinds tijden:

The Vietnam War.

Wij kwamen beiden tot dezelfde conclusie: de VS heeft weinig lering getrokken uit het verleden.

Keer op keer maken ze dezelfde fout en sleuren daar de rest van de wereld in mee.

Maar ook in eigen land is het gemodder in de polder.

Rutte en consorten weten ons ongegeneerd lachend voor te liegen.

De rijke, rode, bakfietsen oppositie (GL) verzint iedere keer een tegenaanval die de modale burgers alleen maar in de portemonnee raakt.

Want Groen kost geld, zo heb ik geleerd.

Het gesol in Den-Haag drijft mensen in gele hesjes de straat op. Niet te verwarren met de Blokkeerfriezen.

Mijn nieuwjaarswensen gaan vergezeld met de nodige scepsis.

Want wat houdt gelukkig nieuwjaar in?

Beste, trouwe lezers: dank voor uw aandacht in 2018.

2019:

We zijn er bijna!!

****

River view

Iedere dag rond hetzelfde tijdstip tegen de avond.

Zon, regen, mist, ijzel....... 

Bevoorrecht hier te mogen wonen.

Kerst in Rotterdam

Er is weer het nodige veranderd in Rotterdam.

Ik woon op loopafstand van het centrum maar kan de veranderingen in het winkelbestand niet bijbenen.

John Edwards was tot mijn grote schrik verdwenen. Schoenenmagnaat Van den Assem heeft er zijn intrek genomen.

Tijdelijk geloof/hoop ik.

Op weg naar huis, via de Hoogstraat, kwam ik gelukkig langs John Edwards.

De Bijenkorf is schitterend versierd.

Hudson's Bay is ten dode opgeschreven.

Verkopers liepen doelloos rond en hadden elkaar ook niets meer te vertellen.

En nog steeds vind ik het razend duur. 

Maar even terug naar de Bijenkorf.

De etalages zijn oogverblindend prachtig.
Hoelang is het geleden dat mensen, met camera's in de aanslag, speciaal naar de stad kwamen voor dit feestelijke kijkspel?

Heel lang geleden.

En natuurlijk dwaalden mijn gedachten naar de jaren zestig af, toen mijn vader mij meenam naar deze Bijenkorf.
Eerst kijken en genieten. Neus tegen de ruit.
Daarna naar binnen en cadeaus kopen om boven in het restaurant de heerlijke winteravond te besluiten met lekkers.

Terwijl ik filmend langs de moving tableaus liep voelde ik een traan over mijn wang biggelen.
Een blij, nostalgisch gevoel overviel me.

Volgend jaar wil ik er weer staan.
Met mijn kleinkind.

Kralingse kerstkaart

Ook wij doen dit jaar weer aan kerstkaarten.

Ons kleinkind is de aanleiding.

En zoonlief houdt de nostalgische traditie van kaarten sturen in stand. We krijgen ook altijd een vakantiekaart.

Wanneer ik die ontvang voel ik me altijd een beetje schuldig en denk aan de tijd dat we een hele stapel ansichtkaarten vanuit Iseo verstuurden naar familie, buren en vrienden.

Ik kwam zojuist thuis na een mistige wandeling.

Er stond een ronkende overjarige Volvo voor de flat. Stinkende uitlaatgassen mengden zich met de vette mist.

Een vrouw stapte uit de auto. Ze liet de motor stationair draaien.

Aan de envelop in haar hand kon ik zien dat ze een kerstkaart kwam afleveren.

In de hal draaide ze zoekend rond.

"Zijn er hier geen brievenbussen?"

'Neen, mevrouw, dan moet u even aanbellen en dat kunt u hier wel doen.'

Haar gezicht betrok.

Ze baalde.

Ik genoot.

Ze droop af.

Met een postzegel was ze goedkoper uit geweest en had ze een ietsiepietsie bijgedragen aan schonere lucht in de stad.

Maar ja, dit deel van Rotterdam heeft niet voor niets de naam kakkie te zijn.

En dat stinkt.

****

De mooiste laan van Rotterdam met een smetje

De Kralingse Kerklaan, die erg op de 's Gravenweg (foto) leek, vond ik in mijn jeugd de mooiste laan van Rotterdam.

Alle huizen hadden een bruggetje voor het huis en achter het ploegden de boeren hun akkers.

Een statig dorp in de stad.

Een van mijn beste vriendinnetjes woonde daar.

Ik mocht tussen de middag vaak bij haar een boterham eten.

Bij Karin kreeg ik heerlijk vers wit brood en hoefde ik geen karnemelk te drinken, maar kreeg ik volle yoghurt met basterdsuiker.

En er stond altijd strooikaas op tafel. 

Ik zal het nooit vergeten.

Haar moeder was een allerliefste vrouw. Zo hartelijk.

En haar vader was een man bij wie ik zonder vrees op schoot kroop. Op iedere knie een kind en dan las hij verhaaltjes voor.

Omdat de Kralingse Kerklaan vrij ver van school lag kwam haar moeder haar iedere dag brengen en halen in een Volkswagen Kever.

Wij verstopten ons dan achterin de "kattenbak."

Het was een spel dat nooit ging vervelen.

"Ach, waar zijn Ellen en Karin nou?"

Wij gaven geen kik.

"Nou, dan ga ik maar alleen naar huis. Jammer hoor, want ik heb aardbeien gekocht. en Ellen houdt zo van yoghurt met basterdsuiker."

Wij gierden het uit in die open achterbak maar hielden ons verscholen tot we de planken van het bruggetje onder ons hoorden.

Zodra ze het contactsleuteltje had omgedraaid sprongen we op.

Rode wangen van de spanning en het half stikken in de lach.

Zes jaar hebben we dit spel gespeeld.

Het komt allemaal weer boven.

Waarom??

Er is deze week een moord gepleegd in een appartement aan de Kralingse Kerklaan.

Mijn herinneringen maken een sprong naar 2009.

Mijn boek was net uit. Er kwamen reacties. 

Uit een van die reacties ontstond het idee om een kleine reünie te organiseren met "uit het oog verloren vriendinnen."

En daar zag ik Karin weer. Na 50 jaar.

God, wat leek ze op haar moeder.

De tranen sprongen in mijn ogen.

Zo blij was ik haar weer te zien. Maar die blijdschap bleek niet wederkerig. Ik voelde een kille afstand.

Tja, en toen - tijdens de borrel - kwamen de verhalen.

Mijn boek was ongewild aanleiding voor veel onthullingen.

De meest schokkende kwam van Karin.

Haar vader had de doodstraf tegen zich horen eisen in 1945 voor zijn misdaden, maar kwam in 1954 dankzij koningin Juliana vrij.

Ernstig..

Volgens Karin wist heel Rotterdam van zijn foute rol tijdens de bezetting.

Tot op de dag van vandaag houdt dit me bezig.

Wist mijn moeder het?

*****

Het komt nooit meer goed tussen ons en de KLM

Had ik in januari al problemen met boeken, nu zat het grondpersoneel moeilijk te doen.

We vlogen AMS-ATL-RSW (Fort Myers)

"Sorry, wij kunnen alleen boarding passes voor AMS-ATL geven."

'Huh, waarom? Hoezo?'

"Ja, geen idee. Het gaat niet. Ze worden niet vrijgegeven door Delta."

Ik had met een junior te doen en ik nam hier geen genoegen mee.

Wij vliegen dit traject sinds 1991 meerdere keren en altijd kregen we alle boarding passes.

De bagage werd wel doorgelabeld (sorry, lelijk woord).

Ik kwam geen stap verder, maar werd wel razend van de onwelwillendheid van het personeel. Waarom belden ze niet met Delta, US?

Manlief hield het ook niet langer uit op zijn stoel en wilde direct een supervisor spreken. Het mocht allemaal niet baten.

"Die vlucht is niet niet open gegeven door Delta," zo klonk de verklaring. "Probeert u het in de business class lounge nog eens bij ons collega's, of bij de gate."

Afschuiven. Geen zin in discussie.

Delta en KLM zijn partners!!

Om 6.30 uur kwamen we een bomvolle business class lounge binnen. De meeste passagiers zaten op een doorvlucht te wachten. Mensen die de nacht in een vliegtuig hadden gezeten en allesbehalve fris roken.

Het was chaos.

Twee schone stoelen vinden was onmogelijk.

Ook bij de informatiedesk, waar een aantal personeelsleden duidelijk met het verkeerde been uit bed was gestapt, stond een lange rij.

Wij bleven zonder boardingpasses voor ATL-RSW,  maar met het benauwde gevoel dat we niet veel overstaptijd hadden in Atlanta.

Gelukkig vertrok ons vliegtuig op tijd en verliep de overstap in Atlanta vlot.

Een dag later belde ik Delta.

In plaats van via Minneapolis wilden wij (vanwege het winterse weer) graag via Atlanta naar Amsterdam vliegen.

Die verandering zou KLM nooit hebben toegestaan, of we zouden er dik voor betaald moeten hebben.

Maar Delta heeft service en klantvriendelijkheid wel hoog in het vaandel staan.

Ik kreeg waar ik om vroeg.

Natuurlijk liet ik niet onvermeld wat er in Amsterdam was gebeurd. Natuurlijk snapte de Delta-man het niet. Net zo min als wij.

De terugreis was top!

Beter toestel. Beter personeel. Beter eten. Betere entertainment.

Maar weer heb ik geleerd om niet meer met de KLM te boeken/vliegen, ongeacht de standaard vouchers die ze je als goedmakertje sturen.

Ik verruil graag de huisjes en het tasje van Jan Taminiau voor goede service en prettig personeel.

*********

Zeeuws meisje in Rotterdam

Het Zeeuwse meisje woont nu zo'n vijf jaar in Rotterdam. 

Soms hoor ik nog iets Zeeuws, maar in de multiculturele Maasstad valt het niet op.

(Laatst stelde ik aan vier mensen dezelfde vraag over tramlijn 21, waar ik nooit een antwoord in mijn moeders taal op kreeg).

De auto van het Zeeuwse meisje was in de garage en de monteur gaf als mogelijke onderdelen een paar dure opties door.

"Laet ma doe," zei de Zeeuwse, waarmee ze laat maar zitten/niet doen bedoelde.

Maar de monteur vatte het heel anders op en bestelde de dure onderdelen.

Pas toen ze een telefoontje kreeg dat het materiaal binnengekomen was begreep ze waar de communicatie was misgegaan.

Haar Surinaamse vriend is als mediator opgetreden en het is goed gekomen.

Geland

We zijn nog maar vier dagen terug en toch lijken de vier weken Florida een eeuwigheid geleden.

Het voelt als een heerlijke droom, waar ik nu uit ontwaak.

Met dikke crème probeer ik (tevergeefs) de droom vast te houden.

De gegrilde reuzengarnalen hebben plaatsgemaakt voor boerenkool met worst.

Kortom: we zijn geland en staan met beide benen op Hollandse bodem.

De kerstbomen staan versierd in de kamer. Een tas vol kleertjes voor ons kleinkind wacht om ingepakt te worden.

Buiten regent het.

Gelukkig maar!

Mij hoor je niet klagen. 

Nederland snakte naar regen. Die droogte was abnormaal en slecht.

Het Nederlandse nieuws heb ik (bewust) ontweken.

De Zwarte Piet discussie loopt gelukkig op zijn eind. Over tien maanden laait die weer op.

Trouwens: het lijkt wel of de Rotterdamse middenstand het sinterklaasfeest dit jaar volkomen negeert. De stad is geheel in kerstsfeer gehuld.

Femke Halsema, GL-burgemeester van de hoofdstad lapt de wet aan haar linkse laars.

Het boerkaverbod moet volgens haar opgeheven worden.

Halsema moet als burgemeester boven de partijen staan, maar ze gedraagt zich als oppositieleider.

Nee, ik verlang niet terug naar het Amerikaanse nieuws dat alleen maar ging over Trumpgate, Clintonsex en de branden in Californië (volgens sommige Republikeinen de schuld van de Democraten).

Ik ga, piekerend over zijn toekomst, OshKosh overalls voor een onschuldige éénjarige inpakken.

*******