Een heikel onderwerp.
Ik lijd sinds mijn zwangerschap in 1978/79 aan hypertensie. Wellicht had ik het al eerder, maar ik kan mij niet herinneren dat het ooit werd gemeten.
Het werd een moeilijke bevalling vanwege de zwangerschapsvergiftiging.
Hoe dan ook: het zit in de genen.
Oma Egmond kreeg er plaspillen voor en ik herinner mij het zoutloze brood van bakker Van der Schinkel nog goed. Oma smokkelde, aangemoedigd door haar schoondochter die arts was (mijn moeder), wanneer wij er waren.
Ze was namelijk dol op zoute haringen, kroketten en patat.
Maar na zo'n weekend met uitspattingen strafte ze zichzelf weer met zoutloos brood en zoutloze kaas.
Oma heeft trouwens nooit hartproblemen gehad. Ze overleed op hoge leeftijd na een kort ziekbed aan iets dat op darmkanker leek.
Mijn moeder stak haar hoofd in het zand. Ze kampte met hypertensie maar nam geen medicatie. Zij is wel overleden aan o.a. nierfalen en een lekke hartklep.
Ik ben sinds 2000 aan de hoge bloeddrukremmers. Iedere keer weer andere, want mijn bloeddruk schommelde nogal.
Sinds een paar jaar hebben wij een eigen bloeddrukmeter: aanbevolen door de cardioloog, nadat ik was doorgestuurd vanwege een verdacht hartfilmpje.
Na een paar consulten werd ik ontslagen. Ik moest het zelf goed bijhouden, want in de spreekkamer was bloeddruk altijd te hoog.
In 2020 ging het fout.
De huisarts weet het aan Covid-stress en bleef maar de medicatie verhogen, totdat ik zei dat het zo niet langer ging: 200/120!!!
Toen kwam ik op de afdeling vasculaire geneeskunde terecht in het Erasmus MC.
Een alleraardigste internist die meteen vroeg of ik weleens drop at (wat ik inderdaad deed), zette mij goed op de rails.
"Stop daar dan maar eerst eens mee en dan praten we verder."
Binnen twee weken was de bloeddruk gezakt.
De medicatie werd gehalveerd en het ging de goede kant op. Zo goed zelfs dat het de andere kant opsloeg.
Wanneer je je leven lang te maken hebt met hypertensie, dan word je argwanend wanneer die ineens aan de lage kant is.
Manlief, ook bekend met dit ziektebeeld, deed thuis regelmatig de manchet om en ook bij hem daalde de bloeddruk.
Voordat we op vakantie gingen schafte ik een nieuwe meter aan. Ik vertrouwde het niet.
Thuisgekomen bleken beide meters exact hetzelfde resultaat aan te geven, dus bracht ik de nieuwe direct terug.
Tijdens de vakantie voelde manlief zich niet lekker. Hij was doodmoe.
"Neem je bloeddruk even op," was mijn advies.
Die bleek schrikbarend laag.
Het extra pilletje dat hij naast de Losartan slikte liet hij staan.
Maar toen hij vorige week voor controle bij de hematoloog was bleek de bloeddruk 149/95.
Te hoog dus.
"Laat maar eens een hartfilmpje maken door je huisarts," stelde ze voor.
Thuis ging hij direct aan de "thuismeter," 125/80.
Keurig dus.
"Witte jassen bloeddruk," grapte ik - maar weer twijfelde ik aan onze meter.
Ik had diezelfde middag een afspraak met de huisarts voor iets heel anders maar nam op het laatste moment onze bloeddrukmeter mee.
"Maar u heeft een goede meter hoor," zei de wijzend naar mijn apparaatje.
"Okee, meet u zelf dan nu maar met uw eigen meter,"
Ze vond het een slim idee van me.
Niet schrikken mensen: 180/100.
Belachelijk, maar ik slaakte een zucht van opluchting en de huisarts constateerde ook weer een "spreekkamer bloeddruk."
Witte-jassen-hypertensie. Er is zelfs een syndroom naar vernoemd.
Bij thuismeting - 10 minuten later was 115/75 het resultaat.
Raar ding hoor, die bloeddruk.
Maar houd hem in de gaten!!
****
