Laat één persoon het niet verpesten voor miljoenen kijkers

In Nederland horen we het bijna dagelijks:

 "Ongewenst gedrag, grensoverschrijdend gedrag, seksueel misbruik, aanstootgevend gedrag....."

Ali B., Marco Borsato, Matthijs van Nieuwkerk, Tom Egberts, Bert Huisjes, Arnold Karskens.....

De beerput staat open dus er volgt vast nog meer.

Door "wangedrag" worden goed bekeken Nederlandse programma's geschrapt.

Onnodig lijkt mij.

Maar nu is het bij de BBC ook mis.

The Repair Shop.

↓Jay Blades, links op de foto, wordt beschuldigd van "controlerend en dwingend gedrag." Daar kan ik mij wel wat bij voorstellen.

Hij presenteerde het programma, maar nam zelf nooit gereedschap ter hand.

De eer voor al die prestaties (schitterend herstelde en gerestaureerde artikelen - van teddybeer tot contrabas), gaat zeker niet naar hem. 

The show is midway through its 13^th series and The Times reports that the broadcaster is now making urgent plans to to avoid broadcasting episodes in which Blades appears.

↓Oud-voetballer en deskundig commentator Gary Lineker kreeg na zijn kritische uitlatingen over het Brits asielbeleid de rode kaart.

Maar het programma gaat (gelukkig) wel door, zonder Lineker.

↓De prominente BBC'er Hugh Edwards wordt beschuldigd van seksueel wangedrag jegens jongeren.

FORMER BBC news presenter Huw Edwards has been sentenced for possessing indecent images of children today (Monday 16 September 2024).

Edwards, 63, was sentenced to a six-month jail sentence suspended for two years at Westminster Magistrates’ Court after pleading guilty to three charges of making indecent images of children. 

Gisteren werd bekend dat nog een irritant figuur is uitgestapt.

↓Gregg Wallace, presentator van het succesprogramma "Masterchef," zou vrouwelijke collega's hebben bestookt met seksuele opmerkingen.

The presenter Kirsty Wark, who was a Celebrity MasterChef contestant in 2011, has alleged that Wallace told “sexualised” jokes during filming. Wallace is facing allegations of inappropriate sexual comments from 13 people who worked with him across a range of shows over a 17-year period, according to an investigation by BBC News.

Ontoelaatbaar gedrag hoeft wat mij betreft geen gevolgen te hebben voor (succesvolle) programma's.

De BBC ziet dat gelukkig goed in. Nu Nederland nog.

*****

Black Friday: alertheid kost niets!

Wij kennen het fenomeen Black Friday al lang voordat het naar Nederland doordruppelde.

De dag na Thanksgiving gaat er een enorme sale van start.

In Florida maakten wij er grif gebruik van. We kochten merkkleding zoals Hilfiger, Ralph Lauren, Ecco en Dockers. Maar ook de prijzen van make-up maakten groot verschil.

En ik vergeleek het natuurlijk met Nederland.

Nou ja, de verschillen waren ongekend en dus echt koopjes.

En ik kocht alleen wat we nodig hadden.

Hetzelfde doe ik in Nederland.

Maar zomaar ingaan op lokkertjes ga ik nooit.

Voorbeeld↓

Mijn parfum raakte op, dus keek ik naar de Black Friday aan biedingen op de Douglas website.

Daar was ik niet echt van onder de indruk.

Opgeteld zouden deze drie geurtjes €281,66 kosten.

Ik keek op mijn favoriet: Bol ↓

Totaal heb ik voor exact hetzelfde €159,66 betaald.

Geen Black Friday korting!

Een dag later werd het geleverd.

Nu had ik afgelopen zondag een grote bestelling bij de Vitamine Store gedaan. Toen stond er niets over Black Friday op de site.

Maandag kwam de bestelling ad. €435,30

Dinsdag lag er een Black Friday coupon (eerste foto) op de deurmat.

Dan voel je je 😡😢😠.

Eerst wilde ik het laten lopen: eigen schuld dikke bult.

Ik heb er toch een e-mail over uit laten gaan. Nee heb je, ja kunt je krijgen.

Ze begrepen het volkomen en ik krijg het verschil teruggestort.

👍 Heel sportief!!

De strekking van dit blog is: neem de tijd en moeite om prijzen goed met elkaar te vergelijken. 

Laat de lokkertjes van Black Friday geen dief van je eigen portemonnee worden.

******

Een sapje van Blokker

Sinds jaar en dag perst manlief 's morgens drie sinaasappeltjes voor ons uit.

Heerlijk en gezond.

Ik spoel daarna de onderdelen af en zet ze in de afwasmachine.

Maar ik ontdekte vanmorgen, toen ik het zeefje wat beter bestudeerde, wat zwarte flintertjes. Ik ging er met de afwasborstel en schoonmaakazijn tegenaan.

Manlief kwam erbij.

Toen zagen we dat het zeefje uit twee delen bestaat. Stom dat we dat niet eerder hebben gezien.

We schrokken ons te pletter.

Zo goor!!

Ik had de neiging de pers weg te gooien, net zoals Blokker nu wordt weggegooid.

Maar ik ben het toch gaan schoonmaken.

Gelukkig kan dit niet bij de sap komen, maar het idee.....

Dus laat dit een waarschuwing zijn als u ook zo'n citruspers heeft en het ding nog nooit in deze mate heeft gedemonteerd.

Goed bekeken

Wat mis ik Canal Digital (in de caravan) en de enorme keuze aan internationale televisieprogramma's.

Maar ook in Rotterdam kijk ik het liefst naar Britse programma's.

BBC: Escape to the Counry, Bargain Hunt, Homes under the Hammer, the Repair Shop en vele documentaires die vooral over Groot-Brittanië gaan.

SBS6: De grote verhuizing, oftewel Phil en Kirstie↓ en Wie woont het mooist.

Laat ik met geknor beginnen: over Nederlandse talkshows.

Ik vind ze, op "Vandaag Inside" en "Van Roosmalen&Groenteman" na, allemaal slecht.

Voorop loopt de gekleurde NPO. Wat me het meest ergert zijn dezelfde gezichten met een mening.

Het zijn zelfbenoemde deskundigen, zoals Özkan Akyol/Eus. Die krijgt naast zijn eigen drie programma's dik betaald om aan een tafel zijn mening te spuien.

Eva, Bar Laat, Beau (met piepkuiken als side kick), Humberto.........ik kan er niet met tegen. 

Het zijn gekleurde zeurshows.

Renze kan ik (soms) wel aan.

Waarom VI en Van Roosmalen&Groenteman wel?

Omdat die zichzelf niet serieus nemen en hooguit twee gasten uitnodigen.

Gelukkig kan ik vluchten naar NPOStart en Netflix.

De afgelopen weken heb ik genoten van goede documentaires, films en series.

Laat ik met de twee documentaires beginnen die u op NPOStart nog kunt zien.

↑Als Rotterdammert was ik heel erg in mijn nopjes met de VPRO-documentaire over het Depot naast Boijmans van Beuningen.

Echt een topper - met nog nooit de vertoonde historische beelden.

"Depot - Reflecting Boijmans."

De bouw van Boijmans door architect Van der Steur in 1935 wordt gezet naast de creatie van Winny Maas dat in 2021 geopend werd door de koning. 

↓De EO-documentaire "Handen aan de couveuse."

Het toont kwetsbaarheid, hoop, vertrouwen, angst, blijheid, verdriet, uitputting, volharding, liefde, vechtlust.

Het toont weken, soms maanden leven tussen hoop en vrees.

Maar ook de verbazingwekkende toewijding en deskundigheid van de IC-afdeling neonatologie van het Erasmus MC.

Heel knap en integer gemaakt. Een documentaire die binnenkomt.

↓Momenteel volgen we op RTL5 (Videoland) "Erasmus MC 24/7."

Daarin krijgen we werkelijk alles te zien wat er in het grootste (universitair) ziekenhuis van Nederland gaande is.

Van de schoonmaak in de kelders tot aan harttransplantaties door de beste hartchirurgen die we in Nederland hebben.

Razend interessant.

↓Blijf ik nog even bij documentaires, dan wil ik "Martha" - een Netflix- documentaire - tippen.

Ik heb een fascinatie voor de ondoorgrondelijke Martha Stewart.

Ze is bitter, kil, berekenend, maar ook een slimme, creatieve zakenvrouw met bijzondere ideeën.

In deze documentaire, waar ze zelf blijkbaar niet blij mee was, wordt ze toch (gedeeltelijk) ontmaskerd.

Nu schuif ik op naar een paar serieuze, waargebeurde verhalen waar series over zijn gemaakt, die verbluffende overeenkomsten vertonen.

Het Post Office schandaal is sterk verfilmd. De documentaire wil ik ook nog zien.

Te zien op NPOStart en zeer aangrijpend. 

"Mr. Bates vs The Post Office."

Hoe kleine zelfstandige winkeliers in een klap alles kwijt raken met desastreuze gevolgen, ook voor hun persoonlijk leven doordat de overheid de zaak in de doofpot probeert te stoppen.

Dankzij het doorzettingsvermogen van de slachtoffers is de deksel van die doofpot verschoven, maar de zaak loopt nog steeds.

Net zoals "De Toeslagenaffaire," een serie die net begonnen is, maar die bij mij meteen bleef hangen.

Geen sterrencast, waardoor het schandaal nog indringender wordt.

En ook voor deze serie geldt dat het nog zeer actueel is en dus een open einde zal hebben.

Een ander schandaal, over Groningen en de NAM, lijkt me trouwens ook een uitstekend onderwerp voor een dramaserie.

En nu het wat luchtiger spul.

Allereerst van eigen bodem. Beiden te zien op SBS6.

Daar kan ik kort over zijn.

"Gooische Vrouwen." Gewoon leuk!!

↑De 2024-versie van "Medisch Centrum West."

Lachwekkend SLECHT!!

Lest best: 4x Netflix.

↑Ik keek uit naar serie 2 van "The Diplomat." 

Spannend, humoristisch - maar naar het einde toe ook vergezocht. Toch zal ik t.z.t. naar de derde serie kijken, hopelijk wel met een lange preview - want de vergrijsde hersencellen herinneren het voorafgaande niet altijd meer.

"Bridgerton."

↑Ik heb een zwak voor kostuumdrama, daarom kijk ik graag naar deze absurde serie.

↓Frank Lammers (briljant in deze rol) moet oppassen dat hij niet gebrandmerkt wordt als the bad guy.

Ik weet zeker dat hij andere karakterrollen kan spelen.

Deze bloedspannende serie "Ferry" is om van te smullen. Chapeau ook voor Elise Schaap, Tygo Gernandt en Raymond Thiry.

Je pakt er iedere keer weer een aflevering bij.

↑Tja, ik eindig met een serie die ik niet als goed zou willen betitelen. 

Maar hij is wel onderhoudend en amusant.

"The perfect couple," voor als je zin in iets luchtigs hebt.

En luchtig wil ik eindigen.

******

Minpuntje

Met een gekneusde nek/schouder krabbel ik een blogje.

Ik denk dat ze bij het overhevelen van de operatietafel naar mijn bed zijn vergeten mijn hoofd te ondersteunen. Het is momenteel niet mijn voet waar ik pijnstillers voor slik.

Enfin, ik was in een hoera stemming want het lopen ging goed. Toch werd ik snel teruggefloten door de orthopeet. Ik moet echt, tot de hechtingen op 29/11 verwijderd worden, op mijn hiel lopen.

De wond mag niet belast worden.

Ik verliet met drukverband↑ het ziekenhuis. Dat mocht na twee dagen al vervangen worden door een pleister.

Inmiddels is de wond droog en hoewel het geen fijn borduurwerk is - toch ziet het er rustig uit.

Zondag en maandag kwam toch die terugslag: gammel van de narcose?

Met een paar gele sokken en een schoenhoes↓ moest ik het doen en dat is geen doen.

Een klein smetje op mijn goede ervaring met Ikazia.

In voorbereiding op de operatie was me verteld dat ik een speciale schoen zou krijgen.

Niet dus.

Binnenkort is Tutti jarig en ik wil hem toch graag feliciteren. Met dit weer kan ik toch moeilijk in een sok en een plastic hoesje naar buiten.

Via BeterDichtbij (ideale app) heb ik aan orthopedie gevraagd of ik zo'n schoen kon krijgen.

Manlief kon vanmorgen bij de gipskamer de voor mij zo belangrijke schoen ophalen.

Het maakt het lopen op mijn hiel een stuk makkelijker.

Met Jacky op mijn netvlies zakte ik langzaam weg

Donderdag was het dan zover. 

Om zeven uur stond ik onder de douche. Wetende dat dat een paar weken een no go area is, bleef ik er extra lang onder staan en waste mijn haren.

Vanwege de alarmerende verkeersinformatie op de radio wilde ik al om acht uur weg. Om half negen stapte ik het ziekenhuis binnen.

De geplande tijd was negen uur, maar ik mocht vast plaatsnemen bij het eerste bed. Gezien mijn vorige slechte ervaring op een gemengde zaal zou ik nu alleen vrouwelijke lotgenoten naast me vinden en dat vond ik een geruststellende gedachte.

Om kwart voor negen kwam de verpleging de intake doen, bloeddruk meten, vragen stellen, dingen uitleggen, etc.

Ik zou om elf uur naar de OK gaan.

Dus nestelde ik me met mijn telefoon in een stoel en appte de tijd naar manlief.

Nog geen minuut later, verpleegster D. was nog op zaal, ging haar telefoon. Ik mocht meteen naar de OK.

Was er iemand uitgevallen?

Hoe dan ook - een meevaller voor mij, maar ik moest heel snel goed uitplassen en mij uitkleden.

D. hielp me en stelde me gerust.

Even na negenen lag ik te wachten bij de OK - aan de overkant lagen de "uitslapers."

Wat mij opviel was hoe accuraat alles verliep. Binnen vijf minuten was ik klaar voor de operatie.

Rond half tien werd ik naar binnen gereden.

Wel zes medewerkers (van de anaesthesie, verpleegkunde, orthopedie) stelden zich aan mij voor.

En natuurlijk dr. C die meteen mijn gedachte aan de operatie weghaalde door te vragen of ik ook naar de boxwedstrijd tussen Jake Paul en Mike Tyson ging kijken. Hij was voor Tyson, ik voor Paul.

De vrouwelijke anaesthesist vroeg mij aan iets leuks, liefs of moois te denken.

"Weet u waar u aan gaat denken?"

"Ja, aan mijn hondje."

Het kapje met roes werd op mijn mond geplaatst en haar zachte, vriendelijke stem moedigde mij aan rustig maar diep in te ademen.

Met Jacky op mijn netvlies zakte ik langzaam weg.

En inderdaad, ik werd (aan de overkant) heel rustig wakker.

"Hoe laat is het," was het eerste wat ik vroeg.

"Half elf."

Dan was het een vlotte ingreep geweest en dat voelde goed.

Ik kreeg een waterijsje.

"Goh, u bent goed wakker," zei D. die me weer kwam halen.

Terwijl we teruggingen naar de dagverpleging vertelde ze dat ik het verband er na twee dagen al af mocht halen. Ik zou pleisters mee krijgen.

Dat was een fantastisch bericht.

"En u mag er ook functioneel op lopen," zei ze. "Waarschijnlijk heeft u de krukken helemaal niet nodig."

Ik was stomverbaasd.

Drie dagen eeerder was mij nog verteld dat er een dik verband om zou gaan, of zelfs gips en dat dat twee weken zou moeten blijven zitten.

Ik had twee krukken gekocht, op advies van de poli orthopedie.

Het bed naast me was inmiddels bezet door een mevrouw waar ik meteen een goed klik mee had.

Zij zou pas om een uur geopereerd worden, ook aan haar voet.

Terwijl zij honger had moest ze aanzien hoe ik een kopje soep en twee bammetjes verorberde.

We kletsten de tijd vol, wat zij vooral een heel fijne afleiding vond.

Tijd om wat uit te rusten was er niet want zuster D. vroeg of ik wilde probeerden naar de wc te gaan.

Plassen is een indicatie voor ontslag.

Het lukte me om zelf, zonder hulp of krukken, naar de wc te schuifelen. Zonder veel pijn.

Natuurlijk kreeg ik medicatie, maar geen opiaten.

Paracetamol en brufen deden hun werk!! Ook weer een meevaller.

So far so good.

Maar toch had ik moeite met de privacy van mijn kamergenoten.

Toen ik werd opgenomen was er niemand. Mijn buurvrouw met de voet was al ingecheckt voordat ik terug op zaal was.

Maar om een uur of twee kwam er een jongedame binnen die nog laat in de middag een gynaecologische ingreep moest ondergaan.

Het hele verhaal moest ik aanhoren toen het meisje in gesprek ging met D.

Dat vond ik onprettig, vooral voor haar. 

De aandoening leek volgens haar verminderd en ze twijfelde of ze wel geopereerd moest worden

De arme ziel was in paniek, voelde zich ongemakkelijk, angstig en deels ook schuldig omdat ze wellicht niet geopereerd hoefde te worden.

Ze werd trouwens fantastisch opgevangen en gerustgesteld. 

Een AIOS kwam haar onderzoeken en probeerde haar op haar gemak te stellen. De operatie zou toch doorgang vinden wat ik fijn voor haar vond.

Manlief haalde me op terwijl zij haar familie appte dat haar operatie toch doorging.

In de rolstoel naar de auto was ze in mijn gedachte.

Ik hoopte dat de anaesthesist haar rustig in slaap kon krijgen, want zo hyper als ze nu was....

Jacky wachtte mij piepend in de auto op en was thuis niet bij me weg te slaan.

Haar bezorgde blik en aanhankelijkheid doen me veel.

Vandaag heb ik voorzichtig het verband vervangen door een pleister. 

Ik schuifel zo nu en dan wat door het huis, voor de bloedomloop.

Twee krakkemikkige oudjes, de een met een ontstoken teen en de ander met een geopereerde zenuw, maken er het het beste van.

De lamme helpt de blinde.

*****

 

Een vreugdevolle dag eindigde in paniek en angst

Al vroeg waren we onderweg naar Middelburg om onze handtekeningen te zetten onder het koopcontract.

We waren in de gloria.

In Zoutelande is de sloper de weg aan het vrij maken voor de aannemer. Kortom: het is begonnen.

Daarna moesten we naar onze onvolprezen fysio in Zierikzee.

Haar viel bloed in een sok op. Toen manlief die uittrok was het schrikken.

Zijn grote teen, waar een paar weken geleden een klein onschuldig wondje zat veroorzaakt door schoenen van €400,-, was vuurrood en opgezwollen.

Echter, pas toen we goed en wel thuis waren liet hij mij dat zien.

Ik schrok geweldig en was echt bang voor een sepsis. Daarom belde ik direct, onder protest van manlief, de huisarts.

Het was kwart over vier!

De stem van de huisarts irriteert me sowieso al, omdat het eindeloos duurt. De praktijk was al dicht.

Aangezien het niet levensbedreigend was belde ik het nummer van de huisartsenpost, zoals hij vermelde.

Maar weer kreeg ik een bandje. De huisartsenpost was nog dicht.

Ik maande manlief in de auto te stappen en naar het Sint Fransiscus te rijden waar de post is.

Met tegenzin deed hij dat.

Aldaar kreeg hij te horen dat hij eerst had moeten bellen.

JA HALLO!!!!

Enfin, ik adviseerde via de app wel even de CLL te vermelden, iets wat hij vergeten was te zeggen.

Kort na vijfen werd hij gezien en de arts nam het meteen hoog op.

Hij kneep in de teen, maar manlief gaf geen kick.

"Neuropathie?"

Ooooo - ja, dat was hij vergeten en daarom waren de alarmbellen nooit gaan rinkelen. Hij heeft nooit iets gevoeld.

Manlief werd naar huis gestuurd met een berg antibiotica en vandaag heb ik schimmeldodende crèmes voor hem gekocht.

Achteraf was manlief dolgelukkig dat hij meteen in de auto was gestapt en dat het serieus werd opgepakt (behalve dan door de baliemedewerkster).

Ik heb een klacht ingediend bij de huisarts.

Komt dit allemaal slecht uit??

Zoiets komt nooit goed uit, maar twee dagen voor mijn operatie brengt het wel enige paniek in huis.

Vandaag moest ik het huis op orde brengen, de bedden verschonen, volle wasmanden wegwerken, boodschappen doen, vriezer en koelkast voor minstens een week vullen.

De kerstboom staat al op het balkon. Over twee weken ga ik weer sfeer in huis brengen. 

Morgen onder het mes.

Ik hoop vrijdag weer uw blogster te zijn.

******

"En uw kleinzoon houdt heel veel van u"

Er moet weer een portie stamppot in de vriezer, zodat we na mijn operatie iets te eten hebben.

Met glazige ogen staar ik naar de pan: "Zal ik dit blogje tikken?"

Een half uur eerder in de supermarkt: ik sta bij de puntparika's en hoor mijn naam roepen - tot twee keer toe.

Ik kijk op en zie een mevrouw met rollator. Achter haar staat haar man.

Mijn brein spint. Ik denk dat ik ze eerder heb ontmoet, maar weet het niet zeker.

De Robert Baeldestraat schiet door mijn hoofd.

Ze helpt me: "We zijn elkaar eerder tegengekomen. Ik ben een trouwe lezer van uw blog."

Dus toch Robert Baeldestraat, toen ze me ook spontaan aansprak.

Wat was ik vereerd.

Maar toen zag ik een vitale vrouw die boodschappen deed met haar man.

Nu loopt ze achter een rollator en klinkt haar stem zwak. Haar woorden zijn breekbaar.

"Ja, ik herinner mij die ontmoeting nog heel goed. Leest u nog steeds mijn blog?"

Haar ogen stralen. "Jazeker, ik lees alles. Ook dat u gaat verhuizen."

"Blijft u me dan nog volgen?"

"Natuurlijk."

Ik kan er niet omheen dat het niet goed met haar gaat. Rotterdammers draaien er dan ook niet omheen, dus benoem ik het als zodanig.

"Ik heb ALS," zegt ze rustig.

Ik schrik en laat dat ook merken. Clichés wil ik uit de weg gaan.

Uit ervaring weet ik dat te weloverwogen, goed bedoelde woorden lauw kunnen overkomen.

ALS is een afschuwlijke, ongeneeslijke ziekte!!

We praat erover op een realistische toon. Familie is belangrijk voor haar.

Uit haar woorden maak ik op dat ze de mijne ook in haar hart heeft geloten: 

"En uw kleinzoon houdt heel veel van u." 

We nemen afscheid en ik verontschuldig mij voor mijn mondkapje. Wat voel ik mij stom.

Maar ze is me voor: "dat begrijp ik hoor."

Haar laatste woorden blijven hangen: "Doet u de groeten aan uw man?!"

Ik vergeet de helft van mijn boodschappen.

Thuis doe ik huilend mijn verhaal en breng ik de groeten over.

"En daar stond ik met dat stomme mondkapje omdat ik bang ben ziek te worden zo vlak voor een onbenullige operatie," snik ik.

Het leven relativeren, met gebeurtenissen als deze, gaat mij moeilijk af.

******

Drukte

↕Het is herfst en daar hoort dit weerbeeld bij.

Op de weg moet je dan afstand houden, maar op de Maas halen ze elkaar links en rechts in.

Het past in het jachtige beeld van deze stad, waar ik me steeds vaker bewust van word.

Ik verlang best naar een lagere versnelling.

Het is een onrustige tijd. 

Het aantal kijkers loopt nog steeds op en dat betekent dat ik continu loop te poetsen -en op te ruimen.

Dat is best wel vermoeiend, zeker nu de voet echt een pijnlijk ding begint te worden.

Bij AH zijn stampotten in de aanbieding. Die maak ik klaar en vries ik in zodat manlief het volgend week niet te moeilijk heeft in de keuken.

Ik bereid zoveel mogelijk voor.

Donderdag ga ik onder het mes.

We zijn nu bijna twee weken terug in Rotterdam en al op de tweede dag werd ik geconfronteerd met "de-grote-stad-problematiek."

Het betrof een dakloze die vuilnisbakken overhoop haalde voor blikjes met statiegeld en een "verwarde" man bij de buurtsuper die wild om zich heen sloeg en schopte.

Hij wist de flessenautomaat op tilt te krijgen waar een verkoopster ("we kennen de man") hem mee hielp. Ik bleef op veilige afstand omdat ik het niet prettig vond.

Ook de dakloze kwam zijn blikjes inwisselen voor een paar dubbeltjes.

Vandaag reed ik in een smalle straat achter drie fietsende scholieren. Ze wilden niet aan de kant gaan, noch achter elkaar gaan fietsen.

Ik drong niet aan en sukkelde in mijn auto achter ze aan, maar de automobilist achter mij werd ongeduldig.

Ze sloegen af naar de grootgrutter, naast hun school.

Ik ook.

De supermarkt zag er belegerd uit. De school had pauze.

Scholieren kwamen met drommen naar binnen en vielen vooral de donuts en croissants aan.

Ik liep met een grote boog om de opdringerige jeugd heen - bang dat ik een hoestje of niesje zou opvangen, wat ik zo vlak voor de operatie niet moet hebben.

Andere winkelende mensen keken geërgerd en geschrokken. 

Ik sprak de manager, die de jongelui bij de zelfscankassa's in de gaten probeerde te houden, wat onbegonnen werk was. Ze gingen met zijn vieren tegelijk door het poortje. 

Ze gaf toe dat het een enorme overlast gaf en dat ze ermee bezig waren.

Maar buiten gebeurde er iets wat ik nog niet eerder had meegemaakt.

Ik liep naar mijn auto, die vlakbij de hefboom stond. Er kwam een rode Honda net het terrein oprijden.

Een meute scholieren liep terug naar school

Het achterportier van de Honda ging open. Ik was verbaasd, want de auto reed nog.

Maar toen bleek dat een van die scholieren en passant de deur had opengetrokken. De man stopte onmiddellijk, maar toen waren de vogels al gevlogen.

Ik raadde hem aan naar de school te gaan.

Of hij dat gedaan heeft weet ik niet.

Maar ik was zo razend, dat ik wel terug ben gegaan om het in de winkel te rapporteren.

En toen passeerde er een knul met een zware hoest mij en had ik het helemaal gehad.

Dat mondkapje - ik ga het weer dragen

En tussen de middag nooit meer naar de grootgrutter!!!

******

De Amerikaanse verkiezingen (2016)

En toen stond ik ineens bij een stembureau.

Aan de ene kant van de ingang stond een Democraat, aan de andere kant een Republikeinse.

Beiden probeerden twijfelaars over de streep te trekken.

Ondertussen stonden ze elkaar uit te schelden.

Nou ja, de Republikeinse stond "go to hell you Democraps" te roepen.

Heel fijntjes. Heel sjiek.

En dat Trump vrouwen had lastig gevallen vond ze geen probleem.

Haar aankijkende kon ik me daar ook wel iets bij voorstellen.

Maar behalve Mexicanen moesten ook Democraten achter een muur.

Dat zei ze ook voor mijn camera.

DIT ...................................en.............. DIT................ wilde ze wel kwijt.

Trump vecht de uitslag in Nevada al aan en er zal nog meer volgen.

Morgen zijn de verkiezingen voorbij, maar dan begint het pas.

Advocaten slijpen de messen al.

*****