"En uw kleinzoon houdt heel veel van u"

Er moet weer een portie stamppot in de vriezer, zodat we na mijn operatie iets te eten hebben.

Met glazige ogen staar ik naar de pan: "Zal ik dit blogje tikken?"

Een half uur eerder in de supermarkt: ik sta bij de puntparika's en hoor mijn naam roepen - tot twee keer toe.

Ik kijk op en zie een mevrouw met rollator. Achter haar staat haar man.

Mijn brein spint. Ik denk dat ik ze eerder heb ontmoet, maar weet het niet zeker.

De Robert Baeldestraat schiet door mijn hoofd.

Ze helpt me: "We zijn elkaar eerder tegengekomen. Ik ben een trouwe lezer van uw blog."

Dus toch Robert Baeldestraat, toen ze me ook spontaan aansprak.

Wat was ik vereerd.

Maar toen zag ik een vitale vrouw die boodschappen deed met haar man.

Nu loopt ze achter een rollator en klinkt haar stem zwak. Haar woorden zijn breekbaar.

"Ja, ik herinner mij die ontmoeting nog heel goed. Leest u nog steeds mijn blog?"

Haar ogen stralen. "Jazeker, ik lees alles. Ook dat u gaat verhuizen."

"Blijft u me dan nog volgen?"

"Natuurlijk."

Ik kan er niet omheen dat het niet goed met haar gaat. Rotterdammers draaien er dan ook niet omheen, dus benoem ik het als zodanig.

"Ik heb ALS," zegt ze rustig.

Ik schrik en laat dat ook merken. Clichés wil ik uit de weg gaan.

Uit ervaring weet ik dat te weloverwogen, goed bedoelde woorden lauw kunnen overkomen.

ALS is een afschuwlijke, ongeneeslijke ziekte!!

We praat erover op een realistische toon. Familie is belangrijk voor haar.

Uit haar woorden maak ik op dat ze de mijne ook in haar hart heeft geloten: 

"En uw kleinzoon houdt heel veel van u." 

We nemen afscheid en ik verontschuldig mij voor mijn mondkapje. Wat voel ik mij stom.

Maar ze is me voor: "dat begrijp ik hoor."

Haar laatste woorden blijven hangen: "Doet u de groeten aan uw man?!"

Ik vergeet de helft van mijn boodschappen.

Thuis doe ik huilend mijn verhaal en breng ik de groeten over.

"En daar stond ik met dat stomme mondkapje omdat ik bang ben ziek te worden zo vlak voor een onbenullige operatie," snik ik.

Het leven relativeren, met gebeurtenissen als deze, gaat mij moeilijk af.

******