Bij oma op zolder

Oma gebruikte hem nog: ↑de weegschaal die in de winkel van tante Anna, haar zus, stond. 

Sinds 1986 is hij in mijn bezit. Oma was 91 jaar en moest vanwege haar gezondheid naar een verpleeghuis.

Een jaar later stierf ze.

Tante Anna en haar twee jonge kinderen stierven in 1938 aan een besmettelijke hersenvliesontsteking.

Vreselijk.

De weegschaal was erg gaan roesten en er zat nog nauwelijks verf op. Dus dacht ik er nu toch maar eens afscheid van te moeten nemen.

Maar daar stak manlief een stokje voor.

Dus heb ik hem eerst schoongemaakt met schoonmaakazijn, waarna ik met een kwastje Owatrol heb aangebracht.

Onze Hubo had er nooit van gehoord, maar kon het wel bestellen bestellen.

Een prijzig goedje, dat wel.

De weegschaal heeft op het balkon twee dagen staan drogen en over het resultaat ben ik zeer tevreden.

Het huis van grootouders ten Bruggencate was groot.

Achter de bijkeuken was een zomerverblijf. Tegenwoordig zouden we het een studio (zonder douche) noemen.

Ze verhuurden het aan "badgasten."

Ook ↓deze kist komt bij oma vandaan. Hij stond op de grote zolder waar ook twee tweepersoons slaapkamers waren (met wastafel, maar voor de wc moesten ze twee trappen af).

 

Oorspronkelijk konden daar gasten logeren. B&B heette toen, kamers met ontbijt. Voor dat ontbijt, in de huiskamer van opa en oma, zorgde mijn grootvader.

Er was zelfs een "gasten servies."

Toen opa in 1964 overleed is oma daarmee gestopt. Teveel werk en zij was ook minder gastvrij dan opa.

Wel bleef ze verhuren. 

Zo ook de gehele eerste verdieping wat een geweldige woning was met wel drie slaapkamers en uitzicht op zee. Maar geen douche.

Die woning werd goed verhuurd. Mensen zagen de VVV-kaart voor het raam, belden aan en wanneer ze oma aanstonden dan mochten ze het huren.

Terug naar deze kist, die helaas zo verrot is dat we hem door de gemeente hebben laten ophalen.

Zomervakantie 1964: wij (twee oudere zussen en ik) logeerden in Egmond.............op zolder.

Oma had televisie. Op het NTS nieuws hoorden we dat er een moord was gepleegd in de IJsclubdwarsstraat in ons eigen Kralingen.

Ik was negen jaar en wilde, nadat ik de ijzingwekkende details had gehoord, niet meer op die enge donkere zolder met gordijnen en kisten slapen.

 

Ik mocht bij oma slapen, maar mijn zussen wilden dat niet. We zijn met ons drietjes via twee krakende trappen toch naar boven gegaan.

Oma gaf een po mee.

Nadat we alle kisten en kasten op lijken hadden gecontroleerd en onder de bedden hadden gekeken kropen we met elkaar in één bed. 

Seriemoordenaar Hans van Z. werd opgepakt, maar dat hij die moord heeft gepleegd is nooit bewezen.

bron

Volgens mij spookte het op oma's zolder.

"Neen skat, dat is de wind," zei ze dan.

*****

Down memory lane

Dit blog schreef ik tien jaar geleden: 2015/05

Onze vrienden hadden net een grote investering gedaan en we bewonderden de nieuwe schuur die in aanbouw was.

Ze waren net aangespoord uit te breiden, maar middenin dat proces werden ze teruggefloten.

Toen de BBB mee ging doen met de Provinciale Verkiezingen heb ik daarop gestemd.

De manier waarop er gesold wordt met onze landbouwers vind ik onverteerbaar. 

Ik ben boos!!

Toen mijn ouders in 1973 het huis aan het Zwanegat kochten waren Piet, Liet en de twee dochters onze directe buren. Het huisje daarnaast werd bewoond door opa en oma.

Er was een nauw contact. Over en weer werd er geholpen.

"Een goede buur is beter......." 

Later verhuisde de boerderij naar een groter perceel, maar nog steeds op de Zwanegatse dijk.

Piet en Liet zijn helaas ook gestorven.

De oudste dochter zette met haar man het melkveebedrijf vol energie voort.

Ze werden voordurend belemmerd door onbegrijpelijke en vooral onzekere maatregelen van de overheid.

A. moest er een baan bij nemen. Inmiddels waren ook twee van hun kinderen bij het bedrijf betreokken, dus opvolging (inmiddels 4e generatie) was gegarandeerd.

De maatregelen hebben ze uiteindelijk vleugellam gemaakt.

 De familie heeft het bedrijf moeten verkopen en ze zijn inmiddels verhuisd naar de andere kant van het land.

Ik noem dit "verdreven van huis en haard." Ze konden niet anders.

H. maakte onderstaande foto's als afscheid van de dijk waar zij is geboren, heeft leren lopen, heeft gewoond -en gewerkt.

De dijk waarvan zij iedere bocht kan dromen.

Ik mocht ze van haar op mijn blog zetten, want ook ik heb er wat herinneringen liggen.

De Zwanegatse dijk kent nauwelijks nog oorspronkelijke bewoners.

In 1973 was dat anders. Wij werden omringd door boeren. 

Het was een levendige dijk.

De dijkwoningen zijn nu luxe woningen van in Rotterdam werkende mensen.

Van nabuurschap is geen sprake meer. 

In de koude winter schaatsten wij op de Binnenmaas.

In de warme zomer liep mijn moeder na haar werk in haar badjas door het riet het water in en genoot van het baantjes trekken.

De zeilboot lag in het Zwanegat. Je kon hem vanuit de huiskamer zien liggen.

Wat hebben mijn ouders daarvan genoten, ook met de kleinkinderen.

Mijn zus en ik zijn vanuit huis getrouwd.

Zij stapte in een bootje en ging over de Binnenmaas naar het gemeentehuis in Maasdam.

Voor ons was een koets bedacht met een tachtigjarige koetsier die het paard niet onder controle had. Wij hebben doodsangsten uitgestaan in die hete koets op die smalle dijk.

Nu H. en A. er niet meer wonen komt er voor mij ook een einde aan de verhouding met de Zwanegatse dijk.

Dat vind ik niet leuk, maar voor hen is het onvoorstelbaar verdrietig.

******

Als hij een dag weg is moet ik daar onmiddellijk gebruik van maken

De voorbereidingen en het achteraf opruimen/schoonmaken is niet aan manlief besteed.

Daar is hij gewoon te lui voor. Ik heb van mijn vader, die twee rechterhanden had, geleerd dat juist dat het belangrijkste is.

Dus, de lastige klusjes voor -en achteraf heb ik op mij genomen.

Manlief moet nu wel toegeven dat het niet meer zijn project is.

Vandaag is hij aan het golfen. In de mist.

Zodra de deur achter hem dichtviel pakte ik emmers, bezems, sponzen, zemen, Dasty etc. en ging aan het werk.

Ik hoor u denken: "maar je gaat binnenkort verhuizen?"

Dat duurt nog twee maanden en ik kon het gewoon niet aanzien. Dus ja - ik ben gaan schoonmaken.

Eerst de ramen buiten en het balkon (ook met anti mos). Daarna al ramen binnen en de vloer.

Maar om overal goed bij te kunnen moest ik wat capriolen uithalen en daarom was ik blij dat manlief mij vandaag niet bezig zag.

Ik hoorde zijn stem in mijn hoofd: "Pas op El. Niet doen El. Voorzichtig El. Laat mij dat maar doen, El."

↑Dit raam in de keuken loopt door achter de kastjes en het werkblad. Dus moest ik erop klimmen. Op mijn knieën met een sopdoek kon ik erbij en heb het schoongemaakt.

Heerlijk, vooral als het water echt vuil wordt.

Daarna waren de meubels aan de beurt. Daar moest ik de kringen uit zien te schuren en dat lukte met een heel handig schuursponsje.

Manlief kwam tevreden met een goede score thuis en trof een even tevreden vrouw met ruwe handen aan.

Daar moest op gedronken worden.

Drie projecten

Het jaar is rommelig begonnen.

Manlief moest, nadat ze jarenlang vergeten waren een oproep te sturen, afgelopen woensdag een coloscopie ondergaan.

Daar zagen we beiden erg tegenop, want de vorige keer waren de dagen voor het onderzoek geen pretje.

Maar nu ging het anders.

Hij moest drie dagen voor de scopie een dieet volgen. De instructies waren duidelijk, maar ik moest er wel aan te pas komen om het in goede banen te leiden.

Gelukkig hadden we nog luiers van de vorige keer over, voor eventuele ongelukjes - die gelukkig uitbleven.

Kortom, het detoxen - waar hij als een berg tegenop zag - viel er mee.

Ik maakte me meer zorgen over de uitslag.

Er zijn twee poliepen weggehaald. De verpleegster die me belde dat ik hem op mocht halen zei dat alles goed was.

Over drie jaar volgt er weer een oproep.

Slapen gaat mij al weken slecht af. Of ik val om acht uur als een blok in slaap om na twee uur wakker te worden en dat ook te blijven.

Nee, ik pieker niet over de komende verhuizing. Het is gewoon druk in mijn hoofd.

Van die dingetjes, zoals de "strijd" met de Roompot, waar de verwachte uitrustvakantie uitliep op vijf dagen stress (zie eerdere blog).

Na mijn derde klacht boden ze een vergoeding aan voor een volgend verblijf.

Ik eiste dat dat geld teruggestort werd, maar daar gingen zij niet mee akkoord.

Toen ik liet weten dat manlief, die astma heeft, last kreeg van de rottende lucht in de open doucheruimte (vanwege kapotte douchewand) en dus toch via de steile trap naar boven moest om te slapen - waren ze bereid het geld op mijn rekening terug te storten.

En dat is gebeurd!

Mind you, we hadden expres een zespersoons huis gehuurd zodat manlief beneden kon slapen.

Ach ja, er kwam van de bouwer een e-mail dat er een factuur niet was betaald, die wel degelijk direct was overgemaakt.

Na enig speurwerk vonden ze de betaling.

Het zijn allemaal van die dingetjes die energie kosten.

Zo ook mijn voet. Ik heb pijn en ben donderdag door de orthopeed gezien.

Een klont littekenweefsel drukt op de zenuwen. Niet leuk en natuurlijk maak ik mij zorgen.

Masseren met Bio Oil en over een maand terug naar de orthopeed. Als dat maar niet weer operen wordt.

Het komt nu allemaal gewoon heel slecht uit.

Nog iets: ik had half december een briefadres aangevraagd en kreeg meteen een ontvangstbevestiging. Ze zouden binnen een week contact opnemen.

Maar ik hoorde niets, dus heb ik de ontvangstbevestiging naar de gemeente gemaild.

Er kwam direct antwoord: ze kon ons niet vinden.

Dus belde ik. Het was een heel aardige medewerkster die adequaat actie ondernam. De in te vullen papieren heb ik inmiddels ingevuld, dus dat zal goed komen.

Maar het zijn van die dingetjes en ze putten me uit.

Vrijdag moesten we (via Middelburg en Goes) naar TMC in Kruiningen.

Zij begeleiden ons met de inrichting van de nieuwe woning.

Ik had een paar maanden geleden al foto's gemaakt van de te verhuizen meubels, inclusief de exacte maten.

TMC zou een 3D presentatie maken.

Manlief had de kofferbak vol gestouwd met dozen die naar de opslag in Middelburg zou gaan.

"We moeten uterlijk om 10 uur weg, El."

Maar El lag om 5 uur nog wakker en weigerde zo vroeg te vertrekken.

Ik kon wel huilen.

Manlief begreep het.

We zijn om half twaalf naar Kruiningen gereden, waar we allerhartelijkst werden ontvangen.

Ik schrok toen de presentatie begon. Wat een kleine ruimte!!

Manlief keek mij geschrokken aan toen hij mijn "OMG-kreet" hoorde.

De woning is groter dan wat we nu hebben, maar dat ligt aan de extra ruimtes - zoals een mechanische ruimte, logeerkamer en grote badkamer.

 Maar de zitkamer is aanzienlijk kleiner (en de schuine daken vormen een probleem).

Dus werd het een geschuif met de meubels, waarbij we weer moesten beslissen sommige dingen weg te doen.

Maar, ik had ook een aantal lumineuze ideeën. Zo is er in de woonkamer een nis, waar ze geen raad mee wisten.

Ik zag daar wel een eethoek in - een soort van stube.

"Ja, maar tafel en uw stoelen passen daar niet in."

"Nee, ik wil daar een hoekbank tegen de twee wanden en een vierkant tafel."

Iedereen was even stil.

Twee vliegen in een klap: probleem opgelost en ik heb eindelijk mijn "Booth!"

Het wordt zoiets als u op de foto hieronder ziet.

Ook voor een nis in onze slaapkamer heb ik een oplossing gevonden. Daar komt een inbouw bureau/toilettafel met planken erboven.

Uiteindelijk kreeg ik er (tot opluchting van iedereen) lol in. Ik zie het wel degelijk zitten.

We zijn bijna drie uur bezig geweest met de inrichting en het uitzoeken van materialen, maar we moeten echt nog een paar keer terug.

Op de terugweg bespraken we nog meer mogelijkheden en die vond ik.

Alles kan mee! Ik wil niet nog meer weggooien.

Maar er moeten wel wat aanpassingen komen.

Zo gaat manlief het hangoortafeltje en het theekastje wit verven.

Vanmorgen verzon ik om van de hangoor een side table te maken, door de oren eraf te halen. We klappen hem eigenlijk nooit uit.

Manlief vond dat een briljant idee.

Vanmorgen haalde hij zijn gereedschap naar boven en begon op het balkon de oren van de antieke tafel te demonteren.

Het "drankenkastje" is 8 centimer te hoog en past net niet in de zithoek onder het schuine dak. Maar zonder pootjes (10 centimeter) lukt dat wel. Dat is dus project drie.

Bij Fixet was een schuurmachine in de uitverkoop en die heb ik manlief cadeau gedaan.

Wordt dit een "Help, mijn man is klusser?" of een "Hoera, mijn man is klusser?"

U hoort nog van mij.

*****

Hoezo vuurwerkvrij?

Beste lezers, voor de laatste keer vanuit Rotterdam wens ik u een vreedzaam 2025 toe.

Ja, natuurlijk ook een gezond en gelukkig nieuwjaar, maar ik realiseer mij heel goed dat zulks niet voor iedereen is weggelegd en dus heb ik er moeite mee dat zo stellig te vermelden.

U merkt het: ik ben niet erg positief gestemd en dat heeft meerdere redenen.

Laat ik er een understatement tegenaan gooien: 2024 was al geen best jaar qua vrede en veiligheid.

2025 lijkt mij niet veel beter te worden met Trump/Musk aan het roer in het machtigste land op aarde. Of moet ik het omdraaien, want het lijkt erop dat Musk zijn tentakels al heeft uitgeslagen naar Europa.

Hij zal via zijn machtige medium X zeker invloed gaan uitoefenen op komende verkiezingen in Europese landen. Daar vrees ik voor.

Mijn hoop is dat de eigenzinige Trump snel genoeg krijgt van de hielenlikkers die zich aan hem vastklampen.

Maar ik ben bang dat hij niet meer onder de macht van Elon Musk uit kan komen.

Maar oudjaar liep in eigen land ook weer goed uit de klauwen. Ligt het nou aan mij of werkt het verbod inderdaad averechts?

Geen verkoop, een landelijk verbod en zware straffen zou wellicht beter werken in plaats van lokale verboden.

Wij waren naar Cadzand gevlucht, vooral voor Jacky.

Ik kan u zeggen: het was vreselijk.

De hond was niet kalm te krijgen en heeft van acht tot twee uur 's nachts lopen, liggen, zitten beven en hijgen.

Ze is tien jaar oud en ik vreesde echt dat haar hart het zou begeven.

 

Ze wilde bij me, maar dan ook weer niet.

Kortom, ze wist niet waar ze het zoeken moest en wij werden er ook bloednerveus van. 

Dus zijn we om tien uur naar de ongezellige slaapkamer gegaanen hebben haar mand tussen ons in gezet. 

Ik ben huilend om een uur of vijf in slaap gevallen met Jacky in mijn armen.

Ze ademde eindelijk weer gewoon.

We hadden tot de derde januari geboekt, maar we zijn de volgende dag direct weggegaan.

Geen moment hebben we ons prettig in dat huis gevoeld.

Het was vies (zie vorige blog), verouderd en ongezellig.

Ik heb meerdere e-mails gestuurd met foto's - maar ze hadden het te druk om daar op te reageren.

Je kunt je niet voorstellen dat de schoonmaakploeg ↓dit mist?

€1787,75 kostte deze onpret ons!!!!

Volgend jaar weer een hotel en dan ver van de bewoonde wereld af.

We gaan een drukke tijd tegemoet. Er moet nog veel geregeld en uitgezocht worden.

Komende week wacht manlief nog een vervelend medisch onderzoek. als de uitslag goed is, dan kan hij de pijn en het ongemak snel vergeten.

Ook laat hij een PSA-test doen.

Ouderdom komt met gebreken, maar misschien als je er op tijd bij bent....

We wachten nu al een maand op de gordelroos vaccinaties die hopelijk nog in januari binnenkomen.

Heel belangrijk voor mensen van onze leeftijd.

Schandelijk dat we het zelf moeten betalen. Het is een financiële barrière voor veel mensen.

Na twee maanden volgt een tweede prik.

In mijn hoofd is het dus allesbehalve voorjaar.

"De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens."

Ik leef van dag naar dag en zie wat er op mijn pad komt.

Januari is nou eenmaal de somberste maand van het jaar.

******